Δεν πειράζει, υπάρχουν και τα ιδιωτικά κολέγια.
Η ΕΒΕ (Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής) εισήχθη ως νόρμα στο εκπαιδευτικό σύστημα το 2021, από την τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Επί της ουσίας, πρόκειται για ελάχιστα όρια επιτυχίας σε ειδικά μαθήματα, όπως το ελεύθερο και γραμμικό σχέδιο για την Αρχιτεκτονική –μαθήματα τα οποία δεν συμπεριλαμβάνονται καν στο ωρολόγιο πρόγραμμα του σχολείου. Από την πρώτη κιόλας χρονιά εφαρμογής της, η ΕΒΕ αποτέλεσε τροχοπέδη στην είσοδο αριστούχων στο Πανεπιστήμιο, με αποτέλεσμα να προκαλούνται έντονες αντιδράσεις.
Παρ’ όλα αυτά, το σύστημα παρέμεινε ως έχει για το 2022 και το 2023, με την κυβέρνηση να υιοθετεί το επιχείρημα ότι: «Δεν γίνεται υποψήφιοι με “λευκή κόλλα” να κατακτούν μια θέση στα πανεπιστημιακά έδρανα». Εντούτοις, το πρόσφατο παράδειγμα της Ζηνοβίας Κονταξοπούλου έρχεται να κατακερματίσει αυτό το επιχείρημα και να καταδείξει μια άκρως προβληματική μεταρρύθμιση για τη δημόσια εκπαίδευση.
Τα είπε όλα η Ζηνοβία στην επιστολή της: Η ΕΒΕ δεν αποτελεί λύση-πλαφόν για την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, αλλά ξεκάθαρο εμπόδιο
«Γεια σας, ονομάζομαι Ζηνοβία Κονταξοπούλου, μόλις έδωσα Πανελλήνιες και σας στέλνω γιατί πραγματικά βρίσκομαι σε κατάσταση απελπισίας, γνωρίζοντας ότι ενώ έχω συγκεντρώσει λίγο παραπάνω από 22 χιλιάδες μορια για αρχιτεκτονική Αθηνών, δεν μπορώ καν να δηλώσω τη συγκεκριμένη σχολή, λόγω της ΕΒΕ στο ελεύθερο σχέδιο (η διαφορά μου είναι 0,6 μονάδες)!!»
«…Ένα μάθημα που δεν διδάσκεται καν στο σχολείο… είναι άδικο… τόσα παιδιά που έχουν προσπαθήσει και ενδεχομένως τα έχουν καταφέρει να περιορίζονται από ένα τέτοιο νομοσχέδιο…»
«Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας».
«Σας επισυνάπτω αναλυτικά τους βαθμούς μου»
Με 22.105 μόρια για την Αρχιτεκτονική Αθηνών, δεν μπορώ καν να δηλώσω την συγκεκριμένη σχολή στο μηχανογραφικό, εξαιτίας της ΕΒΕ στο ελεύθερο σχέδιο (0,6 μονάδες διαφορά)!!! Είναι άδικο…για ένα μάθημα που δεν διδάσκεται καν στα σχολεία..#εβε #ελάχιστηβάσηεισαγωγής #πανελλήνιες pic.twitter.com/rCUNvlsYji
— Zinovia Kontaxopoulou (@zinoviaknt) July 8, 2023
Σε μια χώρα που νομοθετεί διαρκώς υπέρ της ιδιωτικοποίησης, το άριστα περιττεύει
Για όλα έχει φροντίσει η κυβέρνηση –ακόμα και για τους αριστούχους που δεν καταφέρνουν να περάσουν το κατώφλι του Πανεπιστημίου λόγω ΕΒΕ. Το κυβερνητικό αφήγημα προβάλλει τη φοίτηση σε ιδιωτικά κολέγια (πληρώνοντας αδρά), ως εναλλακτική. Διότι, με τη λογική αυτή, όσοι αριστεύουν σε καίρια μαθήματα βαρύτητας, θα πρέπει να αναγκαστούν να στραφούν στην ιδιωτική εκπαίδευση, υποβαθμίζοντας έτσι την δημόσια, επειδή ακριβώς προέκυψε η ΕΒΕ. Ίσως και επειδή, υπάρχουν συμφέροντα, άρρηκτα συνδεδεμένα με την ιδιωτική πρωτοβουλία.
Εκεί, μέσα ατην αγωνία για το μέλλον όσων δεν κατάφεραν να εισέλθουν στη σχολή που στόχευαν λόγω ΕΒΕ, βομβαρδίζονται από τα ανακαινισμένα κτίρια και τα πολλά υποσχόμενα προγράμματα σπουδών των ιδιωτικών κολεγίων, ως μια «λύση» που μόνο δίκαιη δεν είναι. Το δίκαιο και το άδικο, βέβαια, ενίοτε, είναι λίγο σχετικά. Σαφώς και σε πολλές χώρες του εξωτερικού, υπάρχει πληθώρα αναγνωρισμένων ιδιωτικών Πανεπιστημίων, τα οποία όμως εναρμονίζονται, κατά κάποιον τρόπο, με τις ανάγκες και τις δυνατότητες του μέσου όρου των πολιτών.
Στην Ελλάδα του ’23, που ο βασικός μισθός είναι στα 667€, ο πληθωρισμός βρίσκεται στα ύψη και οι νέες γενιές επιλέγουν να σπουδάσουν ή/και να εργαστούν σε άλλες χώρες της κεντρικής και δυτικής Ευρώπης, η αέναη υπερπροβολή και η υπερπροσπάθεια ανάδειξης της ιδιωτικής εκπαίδευσης, σίγουρα δεν ανταποκρίνεται στις υφιστάμενες κοινωνικές ανάγκες.
Αργά ή γρήγορα το ψέμα θα φανεί. Μαθήτρια με 22.000 μόρια δεν μπορεί ούτε να δηλώσει Αρχιτεκτονική Αθήνας. Επειδή έγραψε λίγα δέκατα της μονάδας κάτω από την ΕΒΕ στο σχέδιο. Η ελάχιστη βάση εισαγωγής, δεν είναι η βάση του 10. Είναι μηχανισμός πελατείας για τα κολέγια. https://t.co/Y4Z2yI5aq1
— Νάσος Ηλιόπουλος (@n_iliopoulos) July 9, 2023
Ας αφήσουμε την δωρεάν εκπαίδευση στην ησυχία της
Εξαρχής, η εφαρμογή της ΕΒΕ συμπαρέσυρε αντιδράσεις από μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, λόγω του ότι, ως μία χώρα που αντιμετωπίζει διαρκώς οικονομικά κύματα, η δωρεάν πρόσβαση στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, ήταν ένα τεράστιο δώρο. Τότε, ίσως δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πόσο δίκαιο ήταν το: «Γράφεις καλά, περνάς». Ακόμη κι αν δεν έγραφες άριστα, βέβαια, πάλι υπήρχε πλήθος επιλογών σε περιφερειακά Πανεπιστήμια ή σε σχολές χαμηλότερης ζήτησης. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η πρόσβαση στη δωρεάν εκπαίδευση αποτελούσε απότοκο της προσπάθειας των υποψηφίων –και όχι της φαιδρής απαγόρευσης που ονομάζεται «ΕΒΕ». Το διαρκές πρόβλημα στη χώρα μας, μεταξύ άλλων, είναι πως προσπαθούμε να υιοθετήσουμε μοντέλα του εξωτερικού, αγνοώντας ότι χρειάζεται πρωτίστως να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες προϋποθέσεις για τα μοντέλα αυτά. Κι ως απότοκο, τέτοιου είδους προσπάθειες καταντούν παραμορφωτικές και πέφτουν στο κενό.
Όταν αγγίξουμε τα επίπεδα των ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών χωρών στην οικονομία, τις θέσεις εργασίας, τις δίκαιες απολαβές, τη συλλογική παιδεία του λαού, την προνοιακή στεγαστική πολιτική και την πραγματική στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, τότε ως κράτος ίσως να είμαστε όντως σε θέση να υποδεχτούμε την επιλογή της ιδιωτικής εκπαίδευσης και τα όποια πλεονεκτήματά της.