Είχα την τύχη να γνωρίσω την Didi – με αφορμή ένα άρθρο που ήθελα να γράψει – πριν από τη συνέντευξή μας. Ενώ δεν με ήξερε και δεν με είχε δει ποτέ με, αντιμετώπισε με τέτοια ζεστασιά, αγάπη και ανοιχτοσύνη, λες και με ήξερε 100 χρόνια.
Πριν ξεκινήσουμε την συνέντευξη την ρώτησα – όπως κάνω πάντα – αν υπήρχε κάτι που θα ήθελα να μην την ρωτήσω ή να μην αναφερθώ σ’ αυτό. Μου είπε “Απαντάω σ’ όλα, κανένα πρόβλημα”. Την ρώτησα λοιπόν για όλα, αυτή απάντησε σε όλα και κάναμε μια δίωρη κουβέντα που αν δεν μας πίεζαν οι υποχρεώσεις, θα μπορούσε να διαρκέσει και ένα τριήμερο.
Γεννήθηκες στην Νότιο Αφρική ή στην Ελλάδα;
Γεννήθηκα στην Ελλάδα. Είχαν έρθει οι γονείς από Νότιο Αφρική για Καλοκαίρι, γεννήθηκα εδώ και μόλις μπορούσα να ταξιδέψω με πήραν και φύγαμε. Ερχόμασταν όμως Ελλάδα κάθε Καλοκαίρι για διακοπές.
Πόσο σοκαριστικό είναι για ένα 10χρονο παιδί, που έχει μεγαλώσει την Νότιο Αφρική να μετακομίζει στην Ελλάδα;
Μπορώ να σου πω ότι δεν ήταν τόσο σοκαριστικό για μένα όσο για την μητέρα μου. Η μητέρα μου μεγάλωσε και εκείνη στην Νότιο Αφρική, και για έναν ενήλικα που έβλεπε και καταλάβαινε περισσότερα από εμάς, ήταν απόλυτα σοκαριστικό. Θυμάμαι την ρωτούσα «μαμά, πώς γίνεται τα παιδιά να αντιμιλουν στους δασκάλους τους;» ή «μαμά τι εννοούν είναι χούντα να φοράς στολή;» Μου φαινόταν αδιανόητο. Είχα πάθει ένα πολιτισμικό σοκ.
Πόσο «διαφορετικοί» ήταν οι μαθητές στην Νότιο Αφρική από ότι εδώ;
Εκ των πραγμάτων εγώ έκανα παρέα με τα παιδιά που ήταν «διαφορετικά», με τους outsiders. Με παιδιά που προέρχονταν από άλλες χώρες όπως εγώ, με παιδιά που ήταν «διαφορετικά» λόγω των ικανοτήτων τους και αντιμετωπίζονταν με λάθος τρόπο από τους συμμαθητές μας.
Εγώ, μεγαλώνοντας στην Αφρική και σε μια οικογένεια ανοικτή και φιλελεύθερη, η όποια «διαφορετικότητα» δεν μου έκανε εντύπωση. Η νονά μου είναι γκέι. Ποτέ δεν μου έκανε εντύπωση το με ποια κοιμάται. Ήταν κάτι πολύ δεδομένο για μένα. Ερχόμενη λοιπόν στην Ελλάδα, περισσότερη εντύπωση μου έκανε το πως αντιμετώπιζαν τα παιδιά την διαφορετικότητα, παρά η ίδια η διαφορετικότητα.
Ερχόμενη από μια ξένη χώρα και ούσα «διαφορετική», φαντάζομαι θα βίωσες σχολικό εκφοβισμό.
Έτρωγα πολύ ξύλο στο σχολείο. Με βάραγαν κανονικά τα άλλα παιδιά και δεν έκανα τίποτα. Μέχρι που έτρωγε περισσότερο ξύλο από μένα η αδερφή μου και αναγκαστικά να αντιδράσω.
“Τρώγαμε ξύλο γιατί ήμασταν λευκές από την Αφρική και άρα λέγαμε ψέματα, γιατί όλοι στην Αφρική είναι μαύροι. Γιατί δεν μιλάγαμε καλά ελληνικά, γιατί ήμασταν ξένες. Μας έλεγαν ψεύτες, να γυρίσουμε πίσω στη χώρα μας, ότι δεν είμαστε Έλληνες…
Εγώ όμως ήξερα πάντα ότι το μόνο αληθινό «πλεονέκτημα» που μπορεί να έχει κάποιος είναι να μην σέβεται. Κανένα άλλο.”
Πηγαίνοντας σε σχολή θεάτρου, άλλαξε όλη αυτή η αντιμετώπιση ή εισέπραξες την ίδια αντιμετώπιση και εκεί;
Και εκεί περίπου την ίδια αντιμετώπιση είχα. Δέχτηκα bullying για το ότι είχα προφορά και δεν μπορούσα να μιλήσω πεντακάθαρα ελληνικά, για ότι δεν φορούσα τα «σωστά» ρούχα, γιατί δούλευα σε άλλες δουλειές για να μπορώ να πληρώνω την σχολή, για πολλά.
Και πώς το αντιμετώπισαν όλο αυτό;
Με πολύ κλάμα, και πολλή αγάπη από τους φίλους μου και την οικογένειά μου. Πίστευαν πολύ σε εμένα και μου έδινε πολλή δύναμη όλο αυτό.
Σκέφτηκες ποτέ να τα παρατήσεις;
Οι μόνες φορές που αμφισβήτησα τις επιλογές μου, είναι μόνο όταν προσπάθησα πολύ αλλά δεν το κατάφερα. Μόνο τότε θα πω “it wasn’t meant to be.” Και τότε ήξερα ότι από την στιγμή που δεν το έχω προσπαθήσει ακόμη, δεν μπορώ να ξέρω αν κάνω ή όχι.
Στην σχολή, δέχτηκα πολύ bullying και ιδιαίτερα από τους δασκάλους μου. Με έκριναν για το πως ντυνόμουνα. Μου έλεγαν ότι δεν ντυνόμουνα «σωστά». Κανείς όμως δεν αναρωτήθηκε αν είχα τα λεφτά για να πάρω τα «σωστά» ρούχα, τα «σωστά» εσώρουχα για τον σωματότυπο μου.
Να φανταστώ ότι όλο αυτό συνεχίστηκε και στις οντισιόν μετά;
Όχι σε όλες, αλλά σε πολλές ναι. Σε μια οντισιόν για διαφήμιση για έναν πολύ γνωστό χυμό μου είπαν «Όπως καταλαβαίνεις δεν μπορούμε να σε πάρουμε γιατί ο κόσμος βλέποντας την διαφήμιση θα νομίζει ότι πίνοντας τον χυμό θα γίνει σαν κι εσένα». Και εγώ τους απάντησα “τέλεια δηλαδή.” Αντιμετωπίζω τα πάντα με χιούμορ και αυτό πάντα με σώζει.
Όλα αυτά τα σχόλια, επηρέασαν τον άνθρωπο που ήσουν και είσαι σήμερα; Kαι κατά πόσο ο χαμός του πατέρα σου, επηρέασε τον άνθρωπο αυτό;
Είχα την τύχη να έχω πάντα τέλεια σχέση με την οικογένεια μου και να συζητάω τα πάντα μαζί τους. Με βοήθησε πολύ αυτό το να μην «τραυματιστώ» από όλα αυτά τα σχόλια και τις συμπεριφορές. Η οικογένεια μου ήταν το στήριγμα μου. Ο χαμός του πατέρα μου δεν με άλλαξε, δεν με έκανε πιο σκληρή ή μαλακή όπως ίσως άλλους ανθρώπους. Με βοήθησε όμως να καταλάβω ότι η ζωή είναι εδώ και τρέχει. Με έκανε να πω: “Η ζωή είναι τώρα. Αποφάσισε τι θέλεις να κάνει, κυνήγα το και ζήσ’το”.
Το αντιμετώπισες έτσι από την πρώτη στιγμή;
Όχι, με βοήθησε πολύ η ψυχολόγος μου για να φτάσω στο σημείο που είμαι σήμερα. Τότε πίστευα ότι έπρεπε να είμαι η δυνατή για την οικογένεια μου. Πάθαινα διάφορα ψυχοσωματικά γιατί τα κρατούσα όλα αυτά μέσα μου. Τότε, δυστυχώς, το να μιλήσεις με κάποιον για τον χαμό ενός ανθρώπου δεν ήταν φυσιολογικό και δεδομένο. Ελπίζω ότι σήμερα πλέον είναι.
Και μαζί με τον χαμό του πατέρα σου έρχεστε αντιμέτωποι και με ένα τεράστιο χρέος που άφησε πίσω του για λεφτά που δάνεισε. Πώς το αντιμετωπίσατε όλο αυτό;
Όλο αυτό μας βρήκε σε μια φάση που η αδερφή μου και εγώ σπουδάζαμε, ο αδελφός μου ήταν 16 χρονών και η μαμά μου, ενώ δούλευε με τον μπαμπά μου, δεν ήξερε τι γινόταν με τα οικονομικά μας. Τα χειριζόταν όλα ο μπαμπάς μου. Όπως καταλαβαίνεις στην αρχή ήταν όλα ένα τεράστιο σοκ. Δεν το αφήσαμε να μας νικήσει όμως. Πουλήσαμε το τυροπιτάδικο που είχαν οι γονείς μου γιατί για ένα χρόνο το μόνο που κάναμε ήταν να ανακαλύπτουμε και άλλα χρέη και βρεθήκαμε και οι 4 άνεργοι και ταπί και ψύχραιμοι.
“Δεν είχαμε για να αγοράσουμε ούτε τα βασικά. Ήμασταν σε ένα σπίτι χωρίς νερό και ρεύμα με μια μάνα διαβητική, να μην μπορεί να κάνει τις ινσουλίνες της. Μας συντηρούσαν η εκκλησία και οι γείτονες.
Στην δική μας περίπτωση όμως όλο αυτό μας έφερε ακόμα πιο κοντά από ότι ήμασταν σαν οικογένεια. Μας έδεσε σαν μια γροθιά. Γίναμε μια ασπίδα απέναντι στα χρέη.”
Και τα χρέη αυτά ήταν αυτό που σε ώθησε να πας και στο Big Brother;
Όχι τόσο για τα χρέη αλλά για να μπορώ πλέον να σταματήσω να δουλεύω σαν καθαρίστρια, σερβιτόρα και ηθοποιός παράλληλα για να ζήσω. Ήθελα επιτέλους να αφοσιωθώ σ’ αυτό που τόσο αγαπώ, στο θέατρο. Είπα ίσως είναι αυτή η ευκαιρία μου για να ξεπληρώσω τα χρέη μας και να μπορώ να ζήσω δουλεύοντας σ’ αυτό που αγαπώ. Ήξερα ότι είναι «άπιαστο» ως ένα βαθμό, αλλά υπήρχε αυτό το 0,1% να τα καταφέρω και αυτό είχα πει και στην συνέντευξη της παραγωγής. Ήμουν απόλυτα συνειδητοποιημένη.
Το μετάνιωσες που πήγες;
Ναι. Απόλυτα. Θεωρώ πως αλλοίωσαν πολύ τα όσα έλεγα και τα όσα ήμουν. Δεν με πρόσεξαν και αν με ρωτούσες σήμερα δεν θα ξαναπήγαινα.
Τι είναι αυτό που ονειρεύεσαι σήμερα;
Να είμαι χαρούμενη με ότι κάνω. Αυτό τίποτα άλλο.
Η didi εμφανίζεται κάθε Πέμπτη στο Omikron2 με το Didi’s Stand Up Show.