Θρησκεία. Ο ακρογωνιαίος λίθος των κοινωνιών, της ανθρώπινης ζωής, της ιστορίας της ανθρωπότητας.

Από τα βάθη των αιώνων οι άνθρωποι πιστεύουν, λατρεύουν, προσκυνούν, πράγμα το οποίο φανερώνει από μόνο του την ανάγκη τους για ένα «ανώτερο αποκούμπι». Μια ανάγκη τόσο εσωτερική που δεν μπορεί παρά να προξενεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον το αυτονόητο της «κατάταξης» σε μια.  

Τοσο απλό όσο και περίεργο, αναλόγως τη χώρα στην οποία κάποιος γεννιέται, «υπάγεται» και στην αντίστοιχη θρησκεία, αναθρέφεται και εκπαιδεύεται με συγκεκριμένο τρόπο και στη συνέχεια αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοιος, έχοντας πιστέψει στο έπακρο πως ο χαρακτηρισμός του ως π.χ. Χριστιανός Oρθόδοξος, είναι τόσο αυτονόητος όσο και το όνομά του. 

Αν όμως το καλοσκεφτεί κανείς, το να υπάγεσαι σε μια θρησκεία πριν αναπτύξεις κριτική ικανότητα, είναι σαν να υπογράφεις ένα συμβόλαιο χωρίς να διαβάζεις τους όρους

Όταν δηλώνεις “Χριστιανός Ορθόδοξος” μηχανικά, άνετα και φυσιολογικά, γιατί έτσι αναγκάστηκες να νιώθεις και να είσαι, χωρίς να ερωτηθείς, χωρίς να ενημερωθείς για το τί ακριβώς θα πρεσβεύεις, αυτόματα σημαίνει και πως ασπάζεσαι ό,τι και η ίδια η θρησκεία σου. 

Τόσες Κυριακές, κεράκια, κέρματα στο παγκάρι, τόσοι σταυροί, χειροφιλήματα σε ξένους άντρες. Τόσες προσευχές σε κάτι που δεν γνωρίζεις, σε κάτι που σου επιβλήθηκε – άσχετα με το αν θα ταυτιζόσουν στο μέλλον ή όχι. 

Οι κανόνες πολλοί, στενά τα καλούπια, ο κορμός δύσκαμπτος, προσκολλημένος στο παρελθόν, αρνούμενος την όποια αναπροσαρμογή.

Μας χωράει άραγε όλους; Μας καλύπτει; Μας εκφράζει; 

Υποστηρίζεται ότι η θρησκεία είναι απαραίτητη και εξαιρετικά σημαντική για μια ζωή γεμάτη χάρες και ευλογία. Ωστόσο, όταν η ανθρωπότητα εξελίσσεται, προχωράει και αλλάζει, πώς χωράνε οι αμετάβλητες θεωρίες της;

Όταν στην κοινωνία καταβάλλονται πραγματικοί αγώνες για τη συμπερίληψη και την ισότητα, πώς μπορεί μια ιδέα, τόσο σημαντική μέσα στο μυαλό μας, να εξακολουθήσει χωρίς να εξασθενήσει μέσα μας, όταν η ίδια δεν αναπροσαρμόζεται; Τι γίνεται όταν ο δημόσιος λόγος των εκπροσώπων της εκάστοτε θρησκείας έρχεται σε συνεχή κόντρα με την καρδιά των ανθρώπων; Όταν πληγώνει, όταν τρομάζει, όταν απογοητεύει

Ένα τέτοιο παράδειγμα η εγκύκλιος της εκκλησίας «Περί της προστασίας της ανθρώπινης ζωής και αποφυγής των αμβλώσεων», οι ρητορικές θρησκευτικών εκπροσώπων και η επιθετική και απόλυτη τοποθέτηση της εκκλησίας στο θέμα των εκτρώσεων.

Ήταν άραγε μια απλή τοποθέτηση ή μήπως μία καταφανής απόδειξη του μισογυνισμού που τη διακατέχει;

Ο James George Frazer, άλλωστε, έχει πει πως: «Οι άνδρες δημιουργούν τους Θεούς, οι γυναίκες τους λατρεύουν» και ίσως έχει δίκιο, καθώς σε όλες τις θρησκείες ανά τον κοσμο η γυναίκα αναφέρεται ως υποδεέστερη του άντρα. 

Στον Χριστιανισμό, απαγορεύεται να εισέρχονται στο ιερό των εκκλησιών, να ιερουργούν, ακόμη και να επισκέπτονται συγκεκριμένους ιερούς τόπους όπως το Άγιο Όρος, τιμώντας έτσι την Παναγία, ως τη μόνη γυναίκα που βρέθηκε εκεί.  

Εντούτοις, αν αναλογιστούμε πόση ενέργεια σπαταλάει ο Χριστιανισμός στο να λατρεύει την Παναγία ως παρθένο, ίσως και να εντοπίσουμε ένα θέμα που χρήζει περαιτέρω διερεύνησης. 

Η Παναγία χαρακτηριζεται εγκωμιαστικά Μαρία Παρθένος, της αναγνωρίζεται η γέννηση του Χριστού, αλλά της στερείται η φωνή, η φύση, ακόμη και η ίδια η ύπαρξη – καθώς η Αγία Τριάδα δεν την περιλαμβάνει («εις το όνομα ΤΟΥ Πατρός και ΤΟΥ Υιού και του Αγίου Πνεύματος»).

 Όλα ξεκινούν στην παλαιά διαθήκη και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο της Γένεσης. 

Εκεί υποστηρίζεται πως ο Θεός έπλασε από το μηδέν τον άντρα και μόνο όταν διαπίστωσε ότι κάτι του έλλειπε, δημιούργησε τη γυναίκα από το πλευρό του, ως κατώτερή του. 

Πέραν τούτου, η αντίληψη για τη γυναίκα φανερώνεται από αρκετά λόγια που εμπεριέχονται τόσο στην Παλαιά, όσο και στην Καινή διαθήκη. 

Γεν. 2,23: Όταν δε ο Αδάμ εξύπνησε και είδε την γυναίκα είπεν· “Αυτό είναι πλέον οστούν από τα οστά μου και σαρξ από την σάρκα μου. Αυτή θα ονομασθή γυνή (ανδρίς), διότι έγινεν από τον άνδρα αυτής”.

Γεν. 3,16: Προς δε την γυναίκα είπε· “Θα πολλαπλασιάσω εις πλήθος πολύ τας λύπας σου, τας θλίψεις και τους στεναγμούς σου. Με πόνους θα γεννάς τα τέκνα σου, θα εξαρτάσαι δε πάντοτε από τον άνδρα σου και αυτός θα είναι κύριός σου”.

Δευτερονόμιο (κβ΄21): “Να λιθοβολείται η θυγατέρα του λαϊκού όταν πορνεύσει”.

Λευιτικό (κα΄θ): “Θυγατέρα ανθρώπου ιερέως εάν βεβηλωθεί πορνεύοντας επί πυρός κατακαυθήσετα”. 

Κατά Ματθαίον, 5. 28: “Κι εγώ σας λέγω ότι αυτός που βλέπει μια γυναίκα και την επιθυμεί, ήδη εμοίχευσε μέσα στην καρδιά του”.

Παύλος: “Ο άνδρας… επλάσθη εξ αρχής ως ο κύριος εκπρόσωπος της κυριαρχίας του Θεού επί της Γης και είναι διά τούτο περισσότερον από την γυναίκα εικών και δόξα του Θεού…”

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: “Γενικά η γυναίκα είναι ένα σκουλήκι που σέρνεται, η κόρη του ψεύδους, σκεύος ακαθαρσιών, ο εχθρός της ειρήνης. // Από όλα τα άγρια θηρία το πιο βλαβερό είναι η γυναίκα”.

Προς Κορινθίους επιστολές: “Η γυναίκα δε ως το εξαιρετικότερον από τα άλλα κτίσματα, που έχει υπό την εξουσίαν του ο άνδρας, είναι δόξα του ανδρός. Πράγματι δε ο άνδρας είναι υπεροχότερος από την γυναίκα, διότι δεν έγινε ο άνδρας από την γυναίκα, αλλ’ η γυναίκα έγινεν από τον άνδρα. Και επί πλέον δεν εκτίσθη ο άνδρας διά να βοηθή την γυναίκα, αλλ’ η γυναίκα επλάσθη προς χάριν και βοήθειαν του ανδρός”.

Με όλα τα παραπάνω, γίνεται αντιληπτή η εχθρότητα του Χριστιανισμού προς τη γυναίκα διότι παρουσιάζεται ως παγίδα και αιτία όλων των δεινών της ανθρωπότητας, καθώς και η περιφρόνηση οποιασδήποτε ύπαρξης σεξουαλικότητάς της και η αναφορά της ως ένα τρομερό αμάρτημα. 

Ενίσχυσε, άραγε, η εκκλησία τις κοινωνικές ανισότητες και την πατριαρχική κοινωνία ή τις δημιούργησε; 

Είτε το αυγό έκανε την κότα, είτε η κότα το αυγό, καλό θα ήταν οι θρησκείες να πηγαίνουν δίπλα-δίπλα με τις ψυχές όλων των ανθρώπων, να τις ηρεμούν, να τις αποδέχονται και όχι να τις φοβίζουν και να ενισχύουν τον διαχωρισμό.

Ναι στη συνειδητή πίστη, όχι στην αφιλτράριστη λατρεία. 

“Όχι” – Πόσο ωραία λέξη. 

Γνωμούλα;
+1
0
Έκλαψα
+1
0
Βαριέμαι
+1
0
Νευρίασα
+1
0
Αγαπώ
+1
0
Σοκαρίστηκα