Γεια σας. Είμαι η Αθηνά και είμαι ομοφυλόφιλη.
Νομίζω δηλαδή.
Ας πούμε ότι τα τελευταία 8 χρόνια της ζωής μου, είναι κοπέλες αυτές που με ελκύουν, με διεγείρουν με κάνουν να ερωτεύομαι.
Απλώς τα πάω χάλια με τους προσδιορισμούς και με τρομάζει πολύ το να δηλώσω οτιδήποτε, που λόγω της ανθρώπινης φύσης μου, κινδυνεύει, ανά πάσα στιγμή, να ανατραπεί.
Θα με ρωτήσετε: «Κι εμάς τι μας νοιάζουν όλα αυτά;»
Το ίδιο θα σας ρωτούσα κι εγώ
Γεννήθηκα το 1991 και έζησα περίπου 17 χρόνια, ούσα το πιο κοινωνικά αποδεκτό κοριτσάκι που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί.
Ξανθά μαλλιά, γαλάζια μάτια, έξυπνη, χαριτωμένη, πολυλογού, δημοφιλής, αστεία.
Από το νονό μου, Χριστούγεννα, Πάσχα και γενέθλια, είχα πάντοτε μία απαίτηση κι αυτή δεν ήταν άλλη απ’ την εκάστοτε νέα εκδοχή της μπάρμπι. Μπάρμπι οδοντίατρος, Μπάρμπι άμαξα, Μπάρμπι παιδική χαρά.
Δεν ήμουν αγοροκόριτσο, δεν έπαιζα μπάλα, δε μου έκαναν μπούλινγκ, δε ζούσα στο περιθώριο.
Αντιθέτως, ήμουν το κορίτσι στο επίκεντρο της προσοχής, που τραγουδούσε στο μικρόφωνο σε κάθε ευκαιρία, έπαιρνε μέρος σε διαγωνισμούς χορού και, on the top of that, ήμουν και καλή μαθήτρια. Σα να λέμε, είχα την πλήρη αποδοχή όλων.
Fun Fact about me: Ήμουν και μαζορέτα.
Και κάπου εδώ, στραβώνει η δουλειά. Όχι τόσο με τους άλλους, αλλά κατά κύριο λόγο με τον εαυτό μου. Το 2014, μετά από περίπου 4 χρόνια βαριάς κατάθλιψης και πλήρους απουσίας ερωτικής ζωής, δέχομαι ερωτική εξομολόγηση από μία φίλη μου, η οποία μάλιστα έχει το θράσος να μου πει «πιστεύω πως κι εσύ νιώθεις πράγματα για μένα». Και κάπου εκεί, όλος ο φιλελευθερισμός και το κούλνες με το οποίο προσποιούμουν πως αντιμετωπίζω τη ζωή, μετατράπηκε σε ένα τέρας φόβου, θλίψης και ντροπής.
Γιατί ξέρετε τι; Μάλλον όντως ένιωθα πράγματα για εκείνη
Θα παραλείψω το πόσες κρίσεις πανικού έπαθα πριν αποδεχτώ πως αυτό ήταν αλήθεια και θα φτάσω απευθείας στο βράδυ των γενεθλίων μου. 26/05/2014. Μερικές στιγμές πριν διαπράξω το μεγαλύτερο έγκλημα της ιστορίας, φιλώντας ένα κορίτσι, ο κόσμος σταμάτησε. Η γη ήταν έτοιμη να καταρρεύσει κάτω απ’ τα πόδια μου και η καρδιά μου ήθελε να ξεριζωθεί από μέσα μου και να αρχίσει να τρέχει. Κάπου ανάμεσα στον απόλυτο πανικό και το αίσθημα ότι μια δική μου πράξη είναι ικανή να καταστρέψει ολόκληρο γαλαξία, συνέβη.
Ένα φιλί. Ένα φιλί τόσο ήσυχο και αρμονικό που κατάφερε να προκαλέσει στο κεφάλι μου φασαρία πυρηνικής έκρηξης. Και τότε, παρά τις δυσοίωνες και τρομοκρατικές μου προβλέψεις… Όλα μπήκαν στη θέση τους. Τα δισεκατομμύρια αιωρούμενα κομματάκια της μετέωρης ύπαρξής μου, ενώθηκαν σε απόλυτη αρμονία μεταξύ τους, σαν να τα τράβηξε με δύναμη πάνω του ένας γιγάντιος μαγνήτης.
Έχουν περάσει 8 χρόνια από εκείνο το φιλί
Και δεν κρύβομαι πια. Δε ντρέπομαι πια. Δε σκέφτομαι, πια, εμμονικά ότι αν φιλήσω το κορίτσι μου στο δρόμο, μπορεί να με κυνηγήσουν, να με βρίσουν, να με χτυπήσουν. Δεν κάνω πια come out. Δε χρειάζεται πια κανένας πρόλογος. Κανένα: «Ξέρεις, υπάρχει κάτι για μένα που δεν σου έχω πει, να μωρέ κι εγώ άργησα να το ανακαλύψω…».
Λέω απλώς «η πρώην μου», «έβγαινα κάποτε με μια που…». Κι όμως χρειάστηκαν χρόνια, για να μην κάνω come out κλαίγοντας ενοχικά, μέσα στην απόλυτη ντροπή και με το φόβο πως ο άνθρωπος που έχω απέναντί μου θα αλλάξει γνώμη για εμένα όταν το μάθει. Όταν ανακαλύψει ποια πραγματικά είμαι.
Δε μπορώ να πω με σιγουριά ότι με έχω αποδεχτεί πλήρως. Πιο πολύ νομίζω πως με ανάγκασα να το κάνω, γιατί στο μυαλό μου «κανένας- καμία -κανένα δεν πρέπει να νιώθει άσχημα για τον ποι@ ερωτεύεται, αγαπάει, ποθεί».
Δεν έχω ιδέα πως έφτασε εδώ αυτό το κείμενο.
Απλώς αρνούμαι να χρειάζεται μια Παγκόσμια μέρα, για να μη φοβάται η οποιαδήποτε Αθηνά, πως όταν φιλήσει εκείνο το κορίτσι, ολόκληρο το σύμπαν θα καταρρεύσει.
Έχουμε όλ@ το δικαίωμα, να ενωθούν τα δισεκατομμύρια αιωρούμενα κομματάκια της μετέωρης ύπαρξής μας, σε απόλυτη αρμονία μεταξύ τους, σαν να τα τράβηξε με δύναμη πάνω του ένας γιγάντιος μαγνήτης.