Τι να γιορτάζουμε άραγε την 28η Οκτωβρίου;
Με μια πρόχειρη έρευνα στο YouTube για την 28η Οκτωβρίου, τα πρώτα βιντεάκια που θα εμφανιστούν είναι από YouTubers που αποφάσισαν να βγουν στους δρόμους, ρωτώντας τους περαστικούς: «Τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου»;
Όποιος λοιπόν – και εμείς μέσα σ’ αυτούς – ή από περιέργεια ή για καθαρά “ψυχαγωγικούς” σκοπούς αποφασίσει να δει όλα τα βιντεάκια, το απεγνωσμένο ερώτημα που γεννάται στο μυαλό όλων μας είναι: Πώς γίνεται να ξέρουν όλοι ότι το “MADAME” το τραγουδάει ο Trannos, αλλά όχι ποιος έγραψε τον εθνικό μας ύμνο ή τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου;
Οι δρόμοι που επιλέχθηκαν ήταν πολυσύχναστοι δρόμοι του κέντρου της Αθήνας, με τους περισσότερους ερωτώμενους να είναι νέοι μεταξύ 18-25 ετών. Γεγονός που λογικά θα σήμαινε πως, εφόσον δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια από τότε που ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος κάλυπτε σχεδόν ένα τρίμηνο του μαθήματος της ιστορίας, κάποια βασικά πράγματα θα τα θυμόντουσαν.
Οι απαντήσεις που δόθηκαν για την 28η Οκτωβρίου, όμως, ήταν αντάξιες του μαθήματος της ιστορίας στα σχολεία σήμερα και στον τρόπο που διδάσκεται
Η πιο συχνή ήταν: «Ααα δεν θυμάμαι. Τι γιορτάζουμε;», με τους περισσότερους να κάθονται για ώρα μπροστά στην κάμερα με το βλέμμα στο κενό, προσπαθώντας με περίσσιο ζήλο να θυμηθούν τί στο καλό γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου;
Αλλά και η «Την Ελληνική επανάσταση του 1821» – κάπου δε ακούστηκε και η Μικρασιατική καταστροφή και το Πολυτεχνείο ως απαντήσεις. Ίσως αυτή ήταν και η στιγμή που όσοι το βλέπαμε, συνειδητοποιήσαμε ότι “τίποτα δεν είναι πιο τρομακτικό απ’ την πραγματικότητα”, όπως έγραψε και κάποιος στα σχόλια.
Οι επόμενες πιο δημοφιλείς απαντήσεις ήταν τουλάχιστον πιο ενθαρρυντικές, αφού οι ερωτώμενοι γνώριζαν κάποια βασικά πράγματα για την πιο σημαντική εθνική γιορτή του ελληνικού έθνους. «Το όχι στους Γερμανούς», «Το όχι στους Τούρκους», το ότι το γιορτάζουμε το 40κάτι – λες και είναι ηλικία και την κρύβουμε. Κάποιοι δε, παρακαλούσαν του φίλους τους που ήταν δίπλα – εκτός κάμερας – να τους βοηθήσουν, λέγοντας τους: «Βοήθα. Εσύ ξέρεις ιστορία».
Για κάποιους τα πράγματα πήγαιναν καλά – ήξεραν δηλαδή τι είπαμε και σε ποιους. Τα δύσκολα ήρθαν όταν έπρεπε να απαντήσουν ποιος το είπε και πότε. Το παρήγορο ήταν ότι μερικοί ήξεραν τον Μεταξά και δεν μπέρδεψαν το 1940 με το 1821.
Το μάθημα της ιστορία στα σχολεία ή αλλιώς η αποθέωση της παπαγαλίας
Από την πρώτη δημοτικού μέχρι και την τρίτη γυμνασίου, η 28η Οκτωβρίου γιορτάζεται στα σχολεία. Συμψηφίζοντας τα χρόνια με τις απαντήσεις που δόθηκαν στα βιντεάκια, το αποτέλεσμα της εξίσωσης είναι: 12 σχολικές γιορτές όπου οι μαθητές είτε έστελναν μηνύματα, είτε ήταν στα Social Media, είτε έκαναν οτιδήποτε άλλο από το να βλέπουν τι γίνεται μπροστά τους.
Σημαίνει, όμως και 12 χρόνια χαμένα – τουλάχιστον στο μάθημα της ιστορίας. 12 χρόνια που το μάθημα της ιστορίας σημαίνει μιλάω με τον διπλανό, τσεκάρω το κινητό και κάνω οτιδήποτε άλλο από το να ακούω τι λέει αυτός ο καημένος ο καθηγητής.
Τι είναι αυτό που λέει, όμως, ο καθηγητής – και πώς – και απωθεί τόσο τους μαθητές;
Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα με την ραγδαία άνοδο της τεχνολογίας και τους απεριόριστους τρόπους που υπάρχουν για να κάνει κάποιος ένα μάθημα ενδιαφέρον, η ιστορία στα σχολεία, διδάσκεται με τον ίδιο τρόπο που η Ελληνίδα μάνα προσπαθεί να πείσει την κόρη της να παντρευτεί και να κάνει παιδιά ή να φορά ζακέτα πριν φύγει από το σπίτι.
Με τη στείρα αποστήθιση και τη συνεχή επανάληψη των ίδιων βασικών πραγμάτων για 12 συνεχόμενα χρόνια. Ημερομηνίες, χρονολογίες, μάχες, ονόματα και όλα ειπωμένα μαζί, μπουρδουκλωμένα σ’ ένα κουβάρι που και να θες να το ξετυλίξεις, κουράζεσαι και μόνο στη σκέψη.
Απαρχαιωμένοι μέθοδοι διδασκαλίας, ένα βιβλίο που κάνει ακόμα πιο δύσκολη την κατάσταση αφού και να ήθελε κανείς να το διαβάσει, το ίδιο το βιβλίο σε προκαλεί να μην το ανοίξεις καν και να το αφήσεις να σκονίζεται παρέα με τ’ άλλα. Πολύ μικρά γράμματα σε τεράστιες σελίδες που σχεδόν δεν φαίνονται. Μαύρο-άσπρο μόνο.
Ένα μάθημα που το επιλέγουν μόνο γιατί πρέπει – αφού είναι αναγκαστικό για να περάσεις σε κάποια σχολή – και όχι επειδή ως έθνος έχουμε περάσει διά πυρός και σιδήρου, από χιλιάδες κατακτητές και αψιμαχίες για να μπορούμε εμείς σήμερα να είμαστε εδώ, ζωντανοί και ελεύθεροι.
Αν μη τι άλλο, οφείλουμε να γνωρίζουμε έστω τα βασικά. Πόσοι έχουν χάσει τη ζωή τους. Πόσοι έχουν πολεμήσει για να μπορούμε εμείς να ζούμε ελεύθερα. Έχουν πεινάσει, κλάψει, γονατίσει για να μην περάσουν οι επόμενες γενιές ό,τι και αυτοί. Για να μας κληροδοτήσουν έναν καλύτερο κόσμο.
Ένα λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του, είναι αναγκασμένος να την ξαναζήσει. Και κάπως έτσι, η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται, παρέα με τα τα λάθη του παρελθόντος.