Τα κορμιά μας δεν είναι ιδιοκτησία κανενός.
Το 2017 ήταν η χρονιά που αποφάσισα, με τη βοήθεια της μητέρας μου και των φίλων μου, ότι η ζωή μου έπρεπε να αλλάξει. Ήταν η χρονιά που αποφάσισα να φύγω από την Αγγλία και το βίαιο, τοξικό μου σύντροφο. Ήταν η χρονιά που συνειδητοποίησα πως τα 2 τελευταία χρόνια ήταν για μένα μια τεράστια πρόκληση, τόσο για την ψυχική μου υγεία, όσο και για την ευημερία της ψυχής μου. Τότε που κατάλαβα πως ο άνθρωπος αυτός με εκμεταλλευόταν, με χειραγωγούσε και με έκανε να πιστεύω πως όσα έβλεπα, άκουγα και πίστευα ήταν ψέματα.
Όταν έφτασε στο σημείο να με κακοποιήσει σωματικά, συνειδητοποίησα ότι δεν αναγνώριζα πια τον ίδιο μου τον εαυτό. Τότε επιτέλους, συνειδητοποίησα πως έπρεπε να φύγω μακριά του.
Τότε ξεκίνησε και ο εφιάλτης του revenge porn
“Με απειλούσε ότι θα δημοσιεύσει γυμνές μου φωτογραφίες στο internet, τις οποίες είχε τραβήξει χωρίς τη συγκατάθεσή μου. Βίωσα αυτό που σήμερα γνωρίζουμε ως “revenge porn”. Οι φωτογραφίες αυτές τραβήχτηκαν μια από τις τελευταίες φορές που ήρθαμε σε ερωτική επαφή παρά τη θέλησή μου.”
Όταν υποψιάστηκα πως είχε στην κατοχή του φωτογραφικό μου υλικό από προσωπικές μας στιγμές, ζήτησα αμέσως να δω την κάμερά του. Να δω αν αυτό που είχα υποψιαστεί ήταν αλήθεια. Είχα δίκιο. Επέμεινα να τις διαγράψει. Το αρνήθηκε όμως. Μου υποσχέθηκε ότι ήταν μόνο για προσωπική χρήση και πως θα τις διατηρούσε ασφαλείς στον υπολογιστή του. Τον πίστεψα. Γιατί δεν ήθελα να ρίξω κι άλλο λάδι στη φωτιά. Τον πίστεψα γιατί θεωρούσα ότι δε θα μου έκανε ποτέ κάτι τέτοιο… Μια σοβαρή ένδειξη αφέλειας για τα όσα επρόκειτο να συμβούν στην πορεία.
“Ποτέ δε με απείλησε μέσω μηνυμάτων. Πάντοτε ήταν πολύ προσεκτικός στο τι έγραφε. Ήξερε ότι τα μηνύματα θα αποτελούσαν το αποδεικτικό στοιχείο που θα τον ενοχοποιούσε.”
Όταν επέστρεψα στην Κύπρο, αισθάνθηκα επιτέλους λίγη ηρεμία κοντά στους δικούς μου ανθρώπους. Οι απειλές του όμως συνεχίστηκαν και μετά την επιστροφή μου.
Ο φόβος με ακολουθούσε κι εδώ
Το μέρος που μέχρι πρότινος ένιωθα ασφαλής. Τότε, αποφάσισα ότι έπρεπε να προστατεύσω τον εαυτό μου. Αποφάσισα να επικοινωνήσω με το αστυνομικό τμήμα του Μπρίστολ για να δω ποιες ήταν οι επιλογές μου. Ήξερα ότι ο νόμος περί revenge porn είχε ψηφιστεί στην Αγγλία και η αστυνομία λάμβανε σοβαρά υπόψιν τις υποθέσεις revenge porn. Σε αντίθεση με την αστυνομία της Κύπρου.
Πράγματι, με αντιμετώπισαν με σοβαρότητα από την πρώτη στιγμή. Η εμπειρία που βίωσα τότε ήταν φρικτή, αλλά οι αστυνόμοι ήταν πλάι μου σε κάθε βήμα. Τους εξήγησα τα πάντα, τους έδωσα κάθε μήνυμα του πρώην συντρόφου μου και αυτοί με καθοδήγησαν στο τι έπρεπε να κάνω για να αποκτήσω τα απαραίτητα στοιχεία. Προκειμένου να νιώθω πιο άνετα, ανέθεσαν την υπόθεση μου σε μια γυναίκα αξιωματικό. Έπειτα, μου ανέφεραν όλες τις επιλογές που είχα στη διάθεσή μου.
Μου είπαν ότι αν ήθελα, θα μπορούσα να του προσάψω κατηγορίες και να τον πάω δικαστικά
Πάντα υπό την προϋπόθεση, ότι θα ένιωθα άνετα με την παρουσία του εκεί. Στη συνέχεια, μου ζήτησαν να ηχογραφήσω μια τηλεφωνική μας συνομιλία, στην οποία θα παραδεχόταν τα πάντα γύρω από τις φωτογραφίες και τις απειλές. Έτσι κι έγινε. Μόλις τους έδωσα όλο το υλικό, προχώρησαν στη σύλληψή του και στην κατάσχεση όλων των ηλεκτρονικών και φωτογραφικών του συσκευών.
Τον κάλεσαν αμέσως για ανάκριση και του δήλωσαν ότι απαγορευόταν ρητώς να επικοινωνήσει ξανά μαζί μου, διότι αν το έκανε, θα μπορούσα να τον πάω στα δικαστήρια. Δεν το έκανα ποτέ όμως. Ήμουν τόσο τρομοκρατημένη, που μόλις κατάλαβα ότι δεν θα είχα ποτέ ξανά επαφή μαζί του, δεν ήθελα τίποτα άλλο παρά να προχωρήσω και να τα αφήσω όλα πίσω μου.Ήταν όμως σημαντικό για μένα να λογοδοτήσει για τις πράξεις του και να σιγουρευτώ πως καμία άλλη κοπέλα δε θα βρισκόταν στην ίδια θέση με μένα.
“Η όλη εμπειρία μου με την αστυνομία του Μπρίστολ ήταν λυτρωτική.”
Εκεί κατάλαβα πόσο σωστά εκπαιδευμένοι είναι οι αστυνομικοί του Μπρίστολ για να αντιμετωπίζουν αυτού του είδους τις καταστάσεις. Δε θα ξεχάσω ποτέ το πόσο ασφαλή με έκαναν να νιώθω και με πόσο επαγγελματισμό και σεβασμό χειρίστηκαν την όλη υπόθεση. Δεν ένιωσα ποτέ, ούτε στο ελάχιστο, πως δε με πίστευαν. Από το πρώτο λεπτό της συνομιλίας μας με έκαναν να αισθανθώ ότι είναι εκεί για να με ακούσουν.
Η επόμενη φράση που γράφω, οφείλω να ομολογήσω ότι όσο λυπηρή κι αν είναι, είναι η αλήθεια
Είμαι τυχερή που αυτό συνέβη στην Αγγλία και όχι στην Κύπρο αφού η κυπριακή αστυνομία – και το λέω με μεγάλη μου λύπη – δε χειρίζεται τις καταγγελίες κακοποίησης με τη δέουσα σοβαρότητα. Γνωρίζω πολλές γυναίκες, που μέσω του “Women of Cyprus” μοιράστηκαν μαζί μου τις ιστορίες τους. Πολλές γυναίκες μου έστειλαν ιστορίες revenge porn, πολύ χειρότερες από την δική μου, που η κυπριακή αστυνομία αντιμετώπισε με απογοητευτικό τρόπο.
Κάθε φορά. Ξανά και ξανά. Οι αστυνομικοί, ακόμη και οι γυναίκες, τις χλεύασαν, τις υπονόμευσαν και δεν τις πίστεψαν. Τους είπαν ότι δεν υπήρχαν επαρκείς αποδείξεις για να κινητοποιηθούν. Τους είπαν μέχρι και ότι δεν θα έπρεπε να κάνουν σεξ ή να μη στέλνουν γυμνές τους φωτογραφίες τους, αν δεν θέλουν να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το victim blaming στα καλύτερά του.
“Η αστυνομία του Μπρίστολ ήταν κατάλληλα εκπαιδευμένη για να διαχειρίζεται τέτοιες υποθέσεις.”
Δεν έκριναν τα όσα είπα, τα όσα βίωσα. Εν αντιθέσει με τους Κύπριους αστυνομικούς που η πρώτη τους αντίδραση σε καταγγελίες γυναικών είναι να τις κρίνουν και να τις κάνουν να νιώθουν πως έχουν μερίδιο ευθύνης.
Αγνοούν το πόσο ευαίσθητες και τραυματικές μπορεί να είναι αυτές οι διαδικασίες για τα θύματα, πόσο επώδυνο είναι να ζεις ξανά μέσω της διήγησής σου, μια τόσο τραυματική εμπειρία. Πως εξιστορώντας τα βιώματα σου, ξαναζείς το γεγονός. Το νιώθεις. Το βιώνεις. Και πόσο πιο δύσκολο είναι όταν αντιμετωπίζεσαι καθ’ αυτόν τον τρόπο από την αστυνομία.
“Όταν μια γυναίκα βιώνει καταστάσεις προσβολής της γενετήσιας αξιοπρέπειας και ελευθερίας της από έναν άντρα και η αστυνομία απαντά στην καταγγελία της με το: «Μην ανησυχείτε, τον ξέρουμε, είναι ακίνδυνος, απλά μιλήστε του», τότε αντιλαμβανόμαστε ότι ο τρόπος που η αστυνομία χειρίζεται τις περιπτώσεις σεξουαλικής επίθεσης και παρενόχλησης είναι πολύ λάθος.”
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι γυναίκες στην Κύπρο δεν αισθάνονται ασφαλείς να μιλήσουν για την κακοποίηση που βιώνουν
Όταν το 2022 το ίδιο το σύστημα αποτελείται από σεξιστές, απαίδευτους και αδαείς ανθρώπους, όταν αδιαφορεί παντελώς για τις γυναίκες και την ασφάλειά τους, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι η αλλαγή θα έπρεπε να είχε συμβεί χθες.
Σε καμία γυναίκα δεν αξίζει να βιώσει αυτό που βίωσα εγώ και να μην αντιμετωπιστεί με την ίδια σοβαρότητα, ασφάλεια και φροντίδα που αντιμετωπίστηκα και εγώ. Πρέπει να αισθανόμαστε ασφαλείς. Να μπορούμε να εκφραζόμαστε χωρίς φόβο. Πρέπει να μη φοβόμαστε να υπάρχουμε σαν σεξουαλικά όντα.
“Τα κορμιά μας δεν είναι ιδιοκτησία κανενός.”
Η λύση στο πρόβλημα δεν είναι η μείωση του γυναικείου ερωτισμού, αλλά ο επαναπροσδιορισμός των πατριαρχικών αξιών που θέτει η κοινωνία μας, ξεκινώντας από τον σεξισμό και διορθώνοντας ένα πεπαλαιωμένο σύστημα, ώστε να προστατεύει όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως. Πρέπει οι άνθρωποι που δια νόμου χειρίζονται αυτές τις καταστάσεις να εκπαιδευτούν σωστά. Πρέπει τα ίδια τα νομικά και τα κυβερνητικά πρόσωπα να εκπαιδευτούν σωστά.
“Ας δημιουργήσουμε μαζί ένα ασφαλές κοινωνικό πλαίσιο για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα από την ρίζα του. Ας κάνουμε κάθε γυναίκα και κάθε θηλυκότητα εκεί έξω να νιώθει ασφαλής και ελεύθερη να ζήσει. Όπως εκείνη επιθυμεί.”