Κάποια πράγματα θα ήταν σίγουρα καλύτερα για όλους μας.
Όποιος έτυχε να βρίσκεται έξω το περασμένο Σαββατόβραδο και συγκεκριμένα την ώρα που παιζόταν στην τηλεόραση ο μεγάλος τελικός της Eurovision, θα έχει να λέει για το πόσο άδεια ήταν η Αθήνα, η οποία θύμιζε κάτι από Δεκαπενταύγουστο.
Ο λόγος ήταν προφανώς ότι οι περισσότεροι επέλεξαν αντί να βγουν για ποτό, να κάτσουν μέσα και να παρακολουθήσουν την Eurovision. Δεν ήταν και τίποτα που δεν περιμέναμε. Επί ημέρες, η Eurovision ήταν το βασικό θέμα συζήτησης. Ίσως και να ήταν το αποκλειστικό αν δεν είχαμε τις προκρίσεις του Ολυμπιακού στο ποδόσφαιρο και του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού στο μπάσκετ.
Δεν είμαι καθόλου από αυτούς που σνομπάρουν τον διαγωνισμό. Ειδικά φέτος, με την υποψηφιότητα της Μαρίνας Σάττι, αλλά και τα διάφορα που έγιναν γύρω από τη συμμετοχή του Ισραήλ, υπήρχαν παραπάνω από ένας λόγοι για να ασχοληθεί κανείς μαζί της.
Καμία φορά όμως σκέφτεσαι πόσο ωραίο θα ήταν να ασχολούνται με τον ίδιο ζήλο τόσο μεγάλα κοινά με την πολιτική στην πιο παραδοσιακή της μορφή. Πώς θα ήταν, ας πούμε, αν ασχολούμασταν με την ίδια θέρμη με τις ερχόμενες Ευρωεκλογές;
Ας τα δούμε ένα-ένα.
Ίσως και να μη ψηφίζουμε τον πρώτα τυχόντα
Στο ίδιο έργο θεατές. Με τον τρόπο που γίνονται οι εκλογές, με ένα κοινό για όλη τη χώρα ευρωψηφοδέλτιο κάθε κόμματος, κερδίζουν, σχεδόν αποκλειστικά, οι πιο διάσημες μούρες. Μπορεί να μην είναι καν μούρες πολιτικές, αλλά άτομα που έρχονται από τις τέχνες, την τηλεόραση και την πολιτική. Προβλέπω ότι σύντομα θα δούμε και τους πρώτους influencers.
Ένας από τους λόγους που συμβαίνει αυτό είναι και η τεμπελιά μας να ασχοληθούμε λίγο περισσότερο με τις Ευρωεκλογές. Όταν δεν σε νοιάζει και πάρα πολύ το τι και το πώς, πας την τελευταία στιγμή και ψάχνεις κανένα γνωστό όνομα, λες και σκας ξέμπαρκος σε μάζωξη που νόμιζες ότι θα ήταν πάρτι.
Αν ασχολούμασταν με τις Ευρωεκλογές όσο ασχολούμαστε με την Eurovision, όλο και κάπου θα είχε πέσει το μάτι μας σε κάποια από τις πολύ αξιόλογες υποψηφιότητες που φέρουν γνώσεις, εντιμότητα, καλές προθέσεις, αλλά χάνονται στο χάος της άγνοιας, γιατί δεν φέρουν και ένα γνωστό επώνυμο.
Θα έβγαινε αυτός που κάνει το καλύτερο show
Βασικά αυτό γίνεται ήδη. Προχωράμε.
Μπορεί και να καταλαβαίναμε επιτέλους το επίδικο
Με την Eurovision ασχολείται τόσος κόσμος, κατά βάση γιατί είναι αυτοσκοπός. Δεν είναι προπομπός για κάτι, ούτε ένδειξη για κάτι άλλο. Μπαίνεις στον τελικό, βγαίνεις πρώτος ή καταβαραθρώνεσαι, πανηγυρίζεις και πας σπίτι σου χαρούμενος ή στεναχωρημένος.
Στην Ελλάδα, και όχι μόνο στην Ελλάδα, οι Ευρωεκλογές είναι κάτι σαν μία μεγάλη δημοσκόπηση. Αυτό ακριβώς δεν τους δίνει καμία ανεξαρτησία. Αντιθέτως, συνδέονται με τις εθνικές εκλογές, ακόμα και αν αυτές απέχουν 2 και 3 χρόνια μακριά.
Δεν είναι οπτική που αφορά μόνο τους πολίτες, αλλά αφορά και τα ίδια τα κόμματα. Οι κυβερνήσεις προσπαθούν να αποδείξουν και να επικυρώσουν την κυριαρχία τους. Η αντιπολίτευση να δείξει τη ρωγμή στην κυβερνητική κυριαρχία. Και εις τους αιώνες των αιώνων.
Αντιμετωπίζοντάς το έτσι, προφανώς, διώχνεις ακόμα πιο μακριά το εκλογικό σώμα που δεν ψήνεται και πάρα πολύ να στείλει μηνύματα που καθείς θα διαβάσει όπως θέλει. Επιπλέον, αδικεί τη διαδικασία. Τα αποτελέσματα των εκλογών επηρεάζουν τη ζωή μας με χιλιάδες τρόπους που ούτε τους καταλαβαίνουμε.
Εξάλλου, το πλαίσιο γύρω από το οποίο θα κινηθεί η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία στην Ελλάδα καθορίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και δη από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Δεν θα υπήρχε το concept «χαλαρή ψήφος»
Μπορεί να πει κάποιος ότι χαντακώθηκε στην Eurovision, όχι επειδή δεν τα πήγε καλά ο ίδιος, αλλά γιατί το κοινό ψήφισε πιο χαλαρωμένο; Όχι.
Στις Ευρωεκλογές από την άλλη, η περίφημη «χαλαρή» ψήφος είναι σχεδόν ο δεδομένος τρόπος να διαχειριστείς μία εκλογική ήττα.
Θα ήταν πολύ πιο queer friendly
Όσα συνθήματα και να λένε, όση ευαισθησία και αν πουλάνε, η πολιτική είναι ακόμα σπορ λευκών στρέιτ ανδρών της μέσης ηλικίας. Συνήθως δε οι ίδιοι προνομιούχοι που μοιράζουν μεταξύ τους καρέκλες και αξιώματα κατηγορούν όλους τους υπόλοιπους/-ες ότι δήθεν δεν πολυασχολούνται.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι αν υπήρχε ένας τρόπος να αυξηθεί η συμπεριληπτικότητα, σίγουρα θα έμπαιναν περισσότερο στο παιχνίδι και άλλες δυναμικές κατηγορίες, οι οποίες, τελείως δικαιολογημένα, σήμερα νιώθουν παντελώς εκτός συζήτησης. Με άλλα λόγια, θα πετύχαινε αυτό που έχει πετύχει η Eurovision.
Θα είχαμε ευαισθητοποιηθεί λίγο γρηγορότερα
Χρειάστηκε για κάποιον λόγο να κάνει όσα απαράδεκτα έκανε η EBU, στο όνομα μίας δήθεν ουδετερότητας, προκειμένου να ασχοληθούν μεγαλύτερα κοινά με το τι συμβαίνει εδώ και μήνες στη Γάζα. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, δεν διαφωνώ.
Αν είχαμε ασχοληθεί όμως με τις Ευρωκλογές, χωρίς τα pop περιτυλίγματα της Eurovision, ίσως να είχαμε ευαισθητοποιηθεί πολύ νωρίτερα ως Έλληνες και ως Ευρωπαίοι πολίτες με όσα δραματικά και τραγικά συμβαίνουν στη γειτονιά μας.