H νίκη Trump είναι διαφορετική από εκείνη του 2016 και ο τρόπος που πολιτεύεται η Meloni δείχνει τον λόγο που συμβαίνει αυτό. Στα δικά μας, το ποσοστό της Λατινοπούλου δείχνει να παίρνει την ανιούσα.
Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις που έρχονται στο φως της δημοσιότητας, τα μάτια όλων ψάχνουν το εκτυφλωτικό πρόσωπο του Στέφανου Κασσελάκη. Δεν είναι και παράξενο το να ψάχνεις το δημοσκοπικό ποσοστό του τέως αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ. Έλα όμως που η πρωταγωνίστρια ήταν η Λατινoπούλου, ή αλλιώς, η Ελληνίδα Meloni με την παράξενη σχέση με τον Trump.
Γιατί ναι μεν, ο Στέφανος Κασσελάκης συγκεντρώνει ένα ποσοστό γύρω στο 6%, αλλά σε κάποιες δημοσκοπήσεις η Λατινοπούλου ξεπερνάει αυτό το ποσοστό και κονταροχτυπιέται στα ίσα με το ΚΚΕ για την τρίτη θέση στο νέο πολιτικό σύστημα που γκρεμίζεται και ξαναχτίζεται περίπου ανά εξάμηνο.
Το νέο που φέρνει η Λατινοπούλου είναι μία εκδοχή ακραίου δεξιού και υπερσυντηρητικού λόγου, ο οποίος όμως, σε αντίθεση με τους προκατόχους του, δεν είναι και συγκλονιστικά αντισυστημικός. Η Λατινοπούλου συχνά μιλάει με έναν λόγο πιο τεχνοκρατικό, ενώ ορκίζεται πίστη στις πολιτικές των παραδοσιακών συμμάχων της χώρας, αφήνοντας πίσω της τις ρωσόφιλες «τρέλες» των συνδαιτυμόνων της στην ελληνική ακροδεξιά. Ακροδεξιά βέβαια παραμένει.
H Meloni που έδωσε το παράδειγμα
Αυτή η τακτική είναι πλήρως εναρμονισμένη με μία νέα τακτική της «κυβερνώσας ακροδεξιάς» που πλάθει πια για τον εαυτό της μία πιο συστημική εικόνα. Το παράδειγμα είναι ζωντανό και έρχεται από τη γειτονική Ιταλία και τη Meloni. Έρχεται όμως και από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, λίγες εβδομάδες πριν την δεύτερη θητεία του Donald Trump.
Δεν χρειάζεται να έχει κανείς και το τρομερό πολιτικό κριτήριο, προκειμένου να αντιληφθεί ότι η Δύση στρέφεται και πάλι προς τα Δεξιά, μετά από μια περίοδο λίγο, πριν και λίγο μετά την πανδημία του κορονοϊού, που η ακροδεξιά έμοιαζε κάπως να έχει πιάσει το ταβάνι της. Ο Νοέμβριος του 2024 έμελλε να είναι πολύ σημαντικός.
Μετά από τέσσερα χρόνια ασθμαίνουσας παρένθεσης με τη διακυβέρνηση των Δημοκρατικών και του Biden, η τραμπική αντεπίθεση ήταν πανίσχυρη. Αυτή τη φορά, ο Trump δεν θα έχει ούτε στη Βουλή ούτε στη Γερουσία κανένα απολύτως εμπόδιο να χαράξει την πολιτική του. Έχει και το καρπούζι, έχει και το μαχαίρι, που έλεγαν οι παλιοί πολιτικοί συντάκτες.
Σε αυτή τη δεύτερη θητεία του, ο Trump έμοιαζε σε κάποια σημεία του ακόμα πιο ακραίος σε ρητορική. Ελάχιστα τον απασχολούσε να λειάνει τις γωνίες του προκειμένου να πείσει τους πιο μετριοπαθείς ψηφοφόρους που στην προηγούμενη μορφή δημοκρατίας που γνωρίζαμε, έτειναν να κρίνουν τις πολιτικές αναμετρήσεις.
Ένας νέος πιο ακραίος και πιο τεχνοκράτης Trump
Από τη στιγμή που εξελέγη, βέβαια, και παρά τη συντριπτική του νίκη, ο Trump έριξε τους τόνους. Ήταν για τα δεδομένα του σχεδόν ενωτικός. Ταυτόχρονα, το υπό διαμόρφωση κυβερνητικό σχήμα μάς δίνει μία πρώτη εικόνα του τι μέλλει γενέσθαι. Οι μισοί είναι «ημίτρελοι» ακροδεξιοί «ιεροκήρυκες», ενώ οι άλλοι μισοί, με πρώτο και καλύτερο τον Elon Musk, είναι εξίσου «ημίτρελοι», αλλά έχουν και ένα τεχνοκρατικό προφίλ ανθρώπων που ξέρουν από αγορά και οικονομία.
Κι αν το πρώτο είναι κάτι με το οποίο μας πότισε ο Doland Trump με το κιλό στην πρώτη του θητεία, το δεύτερο είναι κάτι καινούργιο. Αποτελεί τη μάλλον πιο συνεπή εκδοχή της κυβερνητικής ακροδεξιάς. Αυτή που μιλάει με συγκεκριμένες πολιτικές και ακόμα πιο συγκεκριμένους αριθμούς και τελικά δεν απευθύνεται μόνο στα κατώτερα ένστικτα των φτωχών, λαϊκών στρωμάτων που εξοργισμένα από την αδικία που υφίστανται οδεύουν προς τα άκρα.
Δεν είναι τυχαίο ότι η εκλογή Trump όχι απλά δεν κλόνισε, αλλά μάλλον εκτόξευσε τα χρηματιστήρια στις ΗΠΑ. Οι αγορές, λένε οι οικονομικές εφημερίδες, αντέδρασαν θετικά στην εκλογή του. Αυτό δεν συνέβη επειδή προφανώς τον συμπάθησαν, αλλά γιατί εκείνος φρόντισε να κάνει συμμαχίες με κομμάτια του αμερικανικού κεφαλαίου και γιατί η ρητορική του δεν συνδέθηκε μόνο με την οργή, τις μπούκες στο Καπιτώλιο και το κατεδάφισμα των πάντων. Συνδέθηκε και με μία προοπτική κερδοφορίας.
Στο πρότυπο της Meloni
Επιστρέφοντας στα ευρωπαϊκά πράγματα, η Meloni που στο παρελθόν (και όχι μόνο) έχει στηρίξει ακραίες ως και νεοφασιστικές ιδέες, αυτή τη στιγμή δεν αντιμετωπίζεται ως κίνδυνος για την πολιτική ισορροπία της Ευρώπης. Πολύ απλά γιατί η ίδια είναι από τις πιο πιστές συμμάχους της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας. Eίναι, μάλιστα, αρκετά αγαπητή και από τις περίφημες αγορές.
Είναι τόσο καλή η σχέση μεταξύ της τωρινής ιταλικής κυβέρνησης με τα κεντρικά των Βρυξελλών που πολλοί σπεύδουν να την εντάξουν στην από εδώ πλευρά: απέναντι, δηλαδή, στους λαϊκισμούς άλλων κυβερνήσεων. Απορείς, βλέποντάς το, αν το πρόβλημα που έχει η Ευρωπαϊκή Ένωση με τον Orban αφορά τις ιδέες και τις αντιδημοκρατικές πρακτικές του ή το γεγονός ότι απλά είναι ρωσόφιλος.
Σε κάθε περίπτωση, η δεύτερη νίκη Trump, η Meloni και η έκρηξη των ποσοστών της Λατινοπούλου δημιουργούν την εικόνα αυτής της νέας ακροδεξιάς που είναι ταυτόχρονα υπερσυντηρητική αλλά και τεχνοκρατική. Ενάντια στις δυτικές φιλελεύθερες ιδέες για το άτομο και τις ελευθερίες του αλλά υπέρ των στρατηγικών επιλογών της Δύσης στη γεωπολιτική σκακιέρα. Υπόσχεται εκδίκηση αλλά προτείνει να αρθούν και τα τελευταία εμπόδια.
Το αποτέλεσμα που θα μπορούσε να έχει όλο αυτό; Βίαιη περαιτέρω φτωχοποίηση, περαιτέρω καταστροφή της κοινωνικής συνοχής, εμπόδια σε ατομικές ελευθερίες και ακόμα πιο πανίσχυρους μεγιστάνες. Κάτι σαν να τερματίσαμε τη δυστοπία που ζούμε.