Ένας απολογισμός για το 2023 εμπνευσμένος από τα trends του Youtube.
Πριν περίπου 10 χρόνια, όταν οι πρώτοι content creators είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους στο ελληνικό Youtube, υπήρχαν κάποια πολύ συγκεκριμένα βίντεο που είχαν μεγάλη απήχηση. Θυμάμαι πως το «Τι έχω στην τσάντα μου» και «Get ready with me» αναπαρήχθησαν τόσο μαζικά που τελικά το κοινό τα βαρέθηκε και άρχισε να αναζητά πιο πρωτότυπα θέματα.
Μια ακόμα θεματολογία που ήταν πολύ συνηθισμένη, κυρίως μεταξύ των beauty influencers ήταν το «Good, Bad, Empties», όπου η εκάστοτε Youtuber παρουσίαζε τα προϊόντα ομορφιάς που είχε δοκιμάσει και έλεγε την άποψη της για αυτά.
Καθώς το 2023 πλησιάζει προς το τέλος του, σκεφτόμουν τι ωραίο θα ήταν να μπορούσα να πω τι κρατάω, τι πετάω και τι αφήνω πίσω μου από την χρονιά που φεύγει, έτσι σαν μια μορφή προσωπικού -και όχι μόνο- απολογισμού.
Τι κρατάω
Η λέξη που εντυπώθηκε μέσα μου, περισσότερο από κάθε άλλη, την χρονιά που πέρασε, είναι η συνειδητότητα. Φέτος, έκανα για πρώτη φορά στην ζωή μου, συστηματικά, ψυχοθεραπεία. Ένα από τα θέματα που επικρατούσε στις συζητήσεις μας με την ψυχοθεραπεύτρια μου ήταν η συνειδητότητα, κατά πόσο, δηλαδή, οι άνθρωποι έχουμε επίγνωση των καταστάσεων, των σκέψεων και των συναισθημάτων μας.
Πολλές φορές τείνουμε να αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον μας και τον ίδιο μας τον εαυτό, μέσα από φίλτρα, άλλες φορές ευνοϊκά ή χαρούμενα, άλλες απαισιόδοξα και άλλες αυστηρά. Η δυνατότητα να καταλαβαίνεις το φίλτρο που χρησιμοποιείς, αλλά και η ικανότητα να αναγνωρίζεις γιατί αντιδράς με συγκεκριμένο τρόπο είναι καθοριστική για να ρυθμίσεις τα συναισθήματά σου, αλλά και να απαντήσεις στις προκλήσεις της καθημερινότητας. Η συνειδητότητα μου έδωσε πίσω ένα κομματάκι της αυτοεκτίμησής μου, να με καταλάβω και να με αγκαλιάσω λίγο πιο πολύ.
Το γεγονός ότι μπορώ και μιλάω δημόσια για το προσωπικό μου ταξίδι αυτογνωσίας, αλλά και την ψυχοθεραπεία, είναι αποτέλεσμα της στροφής που έχουμε κάνει ως κοινωνία γύρω από τα θέματα ψυχικής υγείας. Δεν είναι επίτευγμα των τελευταίων 12 μηνών, αλλά όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο βλέπω να καταπολεμάται το στίγμα της ψυχικής υγείας.
Περισσότεροι άνθρωποι ζητούν βοήθεια, μιλούν για τις εμπειρίες τους και αντιμετωπίζουν όλα αυτά που τους κρατούν πίσω, ανοιχτά, με θάρρος. Πριν μερικά χρόνια, αν έλεγες ότι πας σε ψυχολόγο, πολλοί θα γυρνούσαν να σε κοιτάξουν με απορία και άλλοι θα σε αντιμετώπιζαν ως προβληματικό. Σήμερα, τα βήματα που γίνονται προς την αντίθετη κατεύθυνση είναι πολύ ελπιδοφορα και σημαντικά.
Τι πετάω από το 2023;
Μακάρι να είχα έναν μεγάλο κάδο απορριμμάτων και να μπορούσα να πετάξω μέσα πολλά τινά που συνέβησαν την χρονιά που φεύγει. Φωτιές, πλημμύρες, ναυάγια, πόλεμος, ξεριζωμός, μισαλλοδοξία, ομοφοβία, οπαδική βία, σεξισμός. Αν είχα ένα 30φυλλο τετράδιο μπροστά μου, πιστεύω πως άνετα θα μπορούσα να το γεμίσω με όλα εκείνα τα γεγονότα που με τάραξαν, με στεναχώρησαν, δεν με άφησαν να κοιμηθώ το βράδυ, βάλαν στα χείλη μου πολλές φορές τις λέξεις «άδικο» και «λάθος».
Κάθε μήνας του 2023 ένιωθα ότι ήταν ένα δυνατό χαστούκι, ένα χαιρέκακο γέλιο στα μούτρα μου. Σαν κάποιο ανώτερο ον να έπαιζε μαζί μας. «Τι νομίζετε ότι τα έχετε δει όλα;» μας ρωτούσε και πριν προλάβουμε να απαντήσουμε, συνέχιζε «Τώρα θα δείτε»!
15 πόντοι νερό και οι άλλοι μπήκαν στη βάρκα για να περάσουν το δρόμο… #Βολος #κακοκαιρια pic.twitter.com/yQcZM309Vb
— e-tetRadio.gr (@tetRadio) September 5, 2023
«Κάθε δράκος γεννά και έναν Άγιο Γεώργιο που θα σκοτώσει τον δράκο» είχε γράψει ο Λιβανοαμερικανός ποιητής και φιλόσοφος Kahlil Gibran. Σε αυτήν την φράση, προσπαθώ να βρω την αισιοδοξία, την απάντηση στο μίσος και το σκοτάδι. Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί Άγιοι εκεί έξω. Όπως ο 80χρονος άνδρας που πήρε την βάρκα του μετά τις πλημμύρες και κατάφερε να σώσει 15 άτομα, οι οποίοι είχαν εγκλωβιστεί στο χωριό μετά την επέλαση της κακοκαιρίας Daniel.
Οι δεκάδες εθελοντές, άνθρωποι που τους ενώνει η ανάγκη τους να φανούν χρήσιμοι, να δώσουν αγάπη, αλλά και να πάρουν, μικροί και μεγάλοι που έτρεχαν στην Ρόδο και την Αλεξανδρούπολη με μπιτόνια και μπουκάλια για να σβήσουν τις φωτιές, με ένα πιάτο ζεστό φαΐ για τους πυροσβέστες. Οι άνθρωποι που όργωναν με τα αυτοκίνητά τους τις γειτονιές που είχαν πάρει φωτιά για να σώσουν τα ζώα που είχαν μείνει πίσω.
Οι γείτονες που βοήθησαν μια 22χρονη γυναίκα στον Βόλο να ξεφύγει από τον κακοποιητικό της σύντροφο και δεν έκλεισαν τα αυτιά τους στις εκκλήσεις της για βοήθεια. Εκείνους τους ανθρώπους σκέφτομαι και γεμίζω ελπίδα, αυτούς που δεν θα κρυφτούν πίσω από το «δεν είναι δική μου δουλειά» ή «δεν με αφορά», εκείνους που δεν σκοτώνουν τον δράκο, αλλά κάθε μέρα τον αποδυναμώνουν όλο και πιο πολύ.
Τι αφήνω πίσω μου το 2023
Σίγουρα αφήνω πίσω τον παλιό μου εαυτό και καλωσορίζω τον καινούργιο, τον πιο ώριμο και πιο σίγουρο εαυτό μου. Κάθε χρόνος που περνάει είναι και ένας χρόνος πιο κοντά στο γήρας ή ακόμα και στον θάνατο. Σε έναν απολογισμό, ίσως δεν χωρούν οι λέξεις γήρας και θάνατος, τις έχουμε απορρίψει από τον καθημερινό λόγο και πολλές φορές τις αγνοούμε σε μια προσπάθεια να ξεχάσουμε την θνητή μας φύση.
Η αλήθεια είναι ότι όλοι θα πεθάνουμε, κάποιοι ίσως σταθούμε αρκετα τυχεροί για να δουμε τα μαλλιά μας να ασπρίζουν. Αν και είμαι ακόμα είμαι πολύ νέα και ίσως ο θάνατος να φαντάζει μια παράταιρη και άτοπη σκέψη, προσπαθώ να τον ξορκίσω μιλώντας για αυτόν, όπως και για τον φόβο του γήρατος.
Όσο μεγαλώνω τόσο πιο δυσκολο μου φαίνεται να σκορπίζομαι, να αναλώνομαι σε συζητήσεις για τον καιρό και τα άστρα. Χρειάζεται και λίγη ελαφράδα η ζωή, αυτό είναι σίγουρο, αλλά είναι τόσο κουραστικό να κολυμπας μονίμως στην επιφάνεια, να μην βουτάς στην ουσία, να μιλάς για θέματα επουσιώδη, ενώ υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που ζει μέσα μας και περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία να ξεχυθεί ορμητικός και όμορφος.
Αφήνω πίσω μου την επιφάνεια, τις χωρίς νόημα συναναστροφές και αγκαλιάζω τις συζητήσεις που ανάβουν μια μικρή φωτίτσα μέσα μου.