Το μήνυμα της μαμάς μου κάθε χρόνο στα γενέθλιά μου, ξεκινάει έτσι. Με το μέτρημα των Μάηδων, που έχω ζήσει. Και τώρα, λίγο πριν το πέρασμα των 32, με έπιασε η αναπόληση.
Δε θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που περίμενα τα γενέθλιά μου, σαν τρελή.
Πότε σταμάτησα να κάνω σχέδια και να αγοράζω συγκεκριμένα ρούχα για την περίσταση. Νομίζω πως ήταν τη στιγμή που αποφάσισα, πως η αφόρητη βαρύτητα που τόσα χρόνια φορτώνω σε μία και μόνο μέρα, είναι κι αυτή που με έχει κεράσει ένα κάρο απογοητεύσεις! Τί να πρωτοθυμηθώ;!
Ας ξεκινήσω από το γεγονός ότι 9 στις 10 φορές, που κανόνιζα πάρτυ στην αυλή του σπιτιού μας, τελικά εκείνη τη μέρα έβρεχε και ανάγκαζε όλο το πάρτυ να μεταφερθεί μέσα στο σπίτι, με την παιδική μου κατάθλιψη να χορεύει καρσιλαμά στη βροχή.
Για να μην πω ότι μέχρι τα 5-6 μου, στα γενέθλιά μου, έσβηνε τούρτα και ο αδερφός μου. Όχι δεν είμαστε δίδυμοι και όχι δεν είναι κοντά και τα δικά του γενέθλια. Απλώς το έκανε η μάνα μου, για να μη ζηλεύει. ΝΑΙ. Όπως το ακούτε. Και το δικό μου thunder, που περίμενε ένα χρόνο για να λάμψει, έσβηνε μαζί με τα εορταστικά κεράκια. Και των δυο μας.
Μεγαλώνοντας, τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν εμφανώς καλύτερα, μιας και η τέλεση των γενεθλίων μου πέρασε στα χέρια της – κατά βάση – καλύτερης φίλης, που θα μπορούσε κανείς να έχει, ειδικά αν αυτός ο κανείς είμαι εγώ, η εμμονική με τα γενέθλια και τις εκπλήξεις.
Το concept “γενέθλια” για τη Σελήνη, ξεκινάει από εντελώς προσωποποιημένα δώρα, συνεχίζει με μεθοδικά σχέδια, τα οποία αν κάποιος καταστρέψει, ο ίδιος θα καταστραφεί και καταλήγει σε αξέχαστες εκπλήξεις, που όλοι ζηλεύουμε, αλλά ποτέ μας δε θα ξεπεράσουμε.
Από πικ-νικ έκπληξη, στο οποίο έφερε μέχρι και την 92χρονη γιαγιά μου, και στο οποίο – φυσικά – δεν έβρεξε, απλώς και μόνο επειδή είχα αφήσει την τύχη του πάρτυ στα χέρια κάποιου λιγότερο γκαντέμη – όπως νόμιζα μέχρι τότε, σε live στην ταράτσα, για να σταματήσω να αποφεύγω να τραγουδάω μπροστά σε κόσμο, σε performance αφιερωμένη στη ζωή μου, με όλους μου τους φίλους να γίνονται εκθέτες και εκθέματα στο πιο συγκινητικό συμβάν της μέχρι τώρα γενέθλιας πορείας μου. Τα γενέθλια και η Σελήνη είναι για μένα έννοιες ταυτόσημες.
Και κάπου εδώ, στέκομαι μια στιγμή, να αναρρωτηθώ γιατί μπήκα σε αυτή τη χρονομηχανή και τί κρύβεται πίσω από τις λέξεις που τόση ώρα γράφω.
32 Μάηδες. Καλοί ή κακοί, ήταν πάντα οι πιο αγαπημένοι μου.
Αυτοί που περίμενα με τη μεγαλύτερη ανυπομονησία, ακόμα κι αν πολλοί από αυτούς πέρασαν με φοβερή θλίψη γύρω από το concept “μεγαλώνω κι ο χρόνος δε γυρίζει πίσω”.
Φέτος, λοιπόν, είναι ο πρώτος Μάϊος, που περνάω σαν ενήλικη. Τώρα μάλλον γελάτε, ή αναρωτιέστε αν μπέρδεψα τα χάπια μου και τα έχω χάσει.
Κι όμως εγώ μέχρι πέρσι ήμουν παιδί.
Ο Μάιος του 2022 μου πήρε τη γιαγιά μου. Κι από τότε ανακαλύπτω τη ζωή χωρίς εκείνη. Σαν να μου άφησε, ξαφνικά, το χέρι και δε μπορώ πια να βασίζομαι σ’ εκείνη, να είναι ο ενήλικας.
Κοιμόμουν με τη γιαγιά μου για πολλά, πολλά χρόνια. Συνήθιζα να σκέφτομαι πως ο χώρος ανάμεσά μας είναι το μόνο ασφαλές μέρος στον κόσμο. Για να ηρεμήσω από τις σκοτεινές παιδικές μου σκέψεις και να κοιμηθώ, φανταζόμουν μια ολόκληρη πόλη να αναπνέει εκεί.
Έφτιαχνα με το μυαλό μου τα πάντα. Ανθρώπους, ζώα, παιδιά, σχολεία, καφετέριες, τράπεζες, πάρκα. Τα σώματά μας, σαν ψηλά βουνά, προστάτευαν αυτή την πόλη και όλοι ζούσαν χαρούμενοι και ξέγνοιαστοι μέσα της. Πίσω από τις πλάτες μας, δεν υπήρχε τίποτα. Με τρόμαζε ακόμα και η σκέψη του μαύρου σκοταδιού, που ένιωθα να απλώνεται, από την άλλη μεριά.
Και τώρα…
Τώρα είμαι απ’ την άλλη.
Και δεν ξέρω αν είναι πιο εύκολο ή πιο δύσκολο, αλλά από την άλλη μεριά δεν έχει χάος, ούτε σκοτάδι. Έχει κι εδώ ανθρώπους, ζώα, παιδιά, σχολεία, καφετέριες, τράπεζες, πάρκα. Όλα κυλούν κανονικά. Έχει ήλιο και θάλασσα και χωριάτικη σαλάτα και τούρτες γενεθλίων και όλα όσα αγαπώ. Όλα όσα με ηρεμούν και μου δίνουν ανάσα.
Από την άλλη μεριά, λείπεις μόνο εσύ, γιαγιά.
Αλλά, αν με βλέπεις, αν με ακούς, αν υπάρχει οτιδήποτε άλλο πέρα από σκοτάδι στη δική σου άλλη μεριά… Να ξέρεις πως είμαι ευτυχισμένη. Δεν το πίστευα ποτέ και πάντοτε φοβόμουν το αντίθετο. Αλλά είμαι πλήρης και δυνατή και δε φοβάμαι πια.
Γελάω κάθε μέρα, αγαπάω βαθιά και με αγαπάνε το ίδιο. Είμαι λιγότερο τραυματισμένη, πονεμένη και τρομοκρατημένη. Ίσως επειδή επιβίωσα από την απώλειά σου. Κι έμαθα πολλά για μένα, για τους ανθρώπους, για την ψυχή μου.
Ο 32ος Μάιος με βρίσκει ευγνώμων. Γιατί είμαι ζωντανή και παρούσα. Είμαι ήρεμη και αναπνέω, με τη γνώση πως βρίσκομαι ακριβώς εδώ που θα έπρεπε να είμαι. Και δε με τρομάζει το να κοιτάξω μπροστά. Ούτε να κάνω βήμα, χωρίς να μου κρατάς το χέρι. Φέτος, είναι η ωραιότερη χρονιά της μέχρι τώρα ζωής μου.
Κι εύχομαι από κάπου να με βλέπεις.