Ήρθε η «ημέρα του έρωτα» και ο κόσμος στη Δύση περιστρέφεται γύρω από την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Σε ορισμένες περιοχές όμως οι καρδιές σπάνε, κυριολεκτικά, κάθε δευτερόλεπτο που περνάει.
Ο άκαρδος κόσμος που ζούμε σήμερα βάφεται κόκκινος, γιατί όπου κι αν κοιτάξεις θα δεις ροζ και κόκκινες καρδιές του Αγίου Βαλεντίνου. Ο πλανήτης μας όμως κοκκινίζει και από αίμα, εξαιτίας των πολέμων και των γενοκτονιών που συντελούνται.
Την ώρα που στον δυτικό κόσμο χιλιάδες στόματα θα ψελλίζουν “Will you be my Valentine”, οι πιο ριζοσπαστικές φωνές θα λένε “Will you free my Palestine?”. Μια ανθρωπιστική κρίση, μια γενοκτονία δεν μπορεί να συνοδεύεται βέβαια με λουλούδια και σοκολατάκια. Έχει ντυθεί ήδη με πόνο, θρήνο και απώλεια.
Η καρδιά που θέλουμε να βλέπουμε είναι η Παλαιστινιακή, όπως το έργο που σχεδίασε η Hiba Walid Yassine και απεικονίζει το πώς χτυπάει η καρδιά μας για τον Παλαιστινιακό λαό. Η ίδια εμπνεύστηκε από έναν αραβικό στίχο που λέει: «Η πατρίδα μου είναι η δεξιά πλευρά της καρδιάς μου». Αυτή η καρδιά φέρει παλαιστινιακά κεντήματα σε κάθε τμήμα και τον χάρτη της Παλαιστίνης στη μέση.
Για να μην ξεχάσουμε ποτέ.
Σε μια φωτογραφία του 2015, σε δρόμο στη Ραμάλα στην Δυτική Όχθη, ένας Παλαιστίνιος πουλάει ροφήματα και στέκεται δίπλα σε ένα ροζ «σύννεφο» από μαλλί της γριάς την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Εκείνη η 14η του Φλεβάρη ίσως είχε μια μικρή, τόση δα δόση κανονικότητας. Ίσως ο έρωτας τότε να μπορούσε να τρυπώσει –έστω και σαν ιδέα– στο μυαλό των Παλαιστινίων. Πλέον όμως, η μαύρη, ατέρμονη γενοκτονία δεν αφήνει σπιθαμή για άλλη σκέψη πέρα από την επιβίωση.
Η αγάπη όμως δεν έχει να κάνει με ατομικές σχέσεις μόνο. Η αγάπη είναι πάντα πολιτική και η μεγαλύτερη πράξη αγάπης είναι να εργάζεσαι για τη συλλογική απελευθέρωση. Μήπως ήρθε η ώρα να επανανοηματοδοτήσουμε τον Άγιο Βαλεντίνο και από μια εμπορική, απολιτίκ γιορτή να γίνει μια πολιτικοποιημένη και συλλογική διαδικασία; Όπως έχει πει ο φιλόσοφος Cornel West, «η δικαιοσύνη μοιάζει με την αγάπη εκφρασμένη δημοσίως».
Η Παλαιστινιακή Φεμινιστική Συλλογικότητα καλεί τον κόσμο να δει τι συμβαίνει αυτήν τη στιγμή στη Ράφα. «Πριν από δύο ημέρες, μετά από τέσσερις συνεχόμενους μήνες συνεχούς αποικιοκρατικής βίας, το σιωνιστικό καθεστώς διέταξε 1,5 εκατομμύριο εκτοπισμένους Παλαιστίνιους να “εκκενώσουν” τη Ράφα, που αρχικά θεωρούνταν “ασφαλής ζώνη”» γράφει.
«Είμαστε Παλαιστίνιες, Αραβίδες και Βορειοαφρικανές φεμινίστριες που ζούμε σε μια Αμερική που υποστηρίζει τον ισραηλινό εποικισμό της Παλαιστίνης, που οδηγεί σε μιλιταριστική πολεμοκαπηλεία που συνεχίζει να στοχεύει τους λαούς μας, από το Ιράκ μέχρι την Αίγυπτο, τη Συρία μέχρι το Μαρόκο, την Υεμένη μέχρι το Σουδάν. Είναι αυτές οι εμπειρίες της συνεχούς πολιορκίας που οδηγούν ιδιαίτερα τις δεσμεύσεις μας στην επαναστατική αγάπη» δηλώνει η συλλογικότητα.
Η αλληλοϋποστήριξη στο συλλογικό πένθος και τη θλίψη για τους Παλαιστίνιους που σκοτώθηκαν μέχρι στιγμής είναι επίσης μια πράξη αγάπης για τις φεμινίστριες.
«Με την πιο δυνατή φωνή, αναδεικνύουμε επίσης την queer αγάπη ως αναπόσπαστο κομμάτι της απελευθέρωσης των Παλαιστινίων. Τα queer Παλαιστίνια άτομα είναι ριζοσπαστικοί φορείς μετασχηματισμού στον αγώνα για μια ελεύθερη Παλαιστίνη. Επίσης, απορρίπτουμε το ισραηλινό εποικιστικό-αποικιοκρατικό “pinkwashing“, το οποίο αναφέρεται στην οικειοποίηση της ρητορικής των LGBTQ+ δικαιωμάτων για την εξυγίανση της δημόσιας εικόνας του ως “η μόνη gay-friendly χώρα στη Μέση Ανατολή”. Αυτό το pinkwashing όχι μόνο διαγράφει την καθημερινή φρίκη που υφίστανται οι queer και τρανς Παλαιστίνιοι κάτω από τη σιωνιστική κατοχή και χρησιμοποιεί ρατσιστικά στερεότυπα που ουσιοποιούν τις έννοιες της αραβικής “καθυστέρησης”- στρέφει επίσης τη διεθνή προσοχή μακριά από την καταπίεση των Παλαιστινίων» αναφέρουν.
Για την Παλαιστινιακή Φεμινιστική Συλλογικότητα, ο έρωτας είναι «η συλλογική πρακτική του να φαντάζεσαι ένα μέλλον χωρίς έθνη-κράτη, φυλακές και αστυνόμευση, και να εργάζεσαι προς αυτό το μέλλον με τη δημιουργία συνθηκών και υποδομών φροντίδας».
Παράλληλα, η CODEPINK, μια φεμινιστική οργάνωση στις ΗΠΑ, που εργάζεται για τον τερματισμό των αμερικανικών πολέμων και του ιμπεριαλισμού, την υποστήριξη της ειρήνης και των πρωτοβουλιών για τα ανθρώπινα δικαιώματα, έστειλε φέτος επιστολή στο αμερικανικό Κογκρέσο με αίτημα την κατάπαυση του πυρός και τον τερματισμό της συνεχιζόμενης γενοκτονίας.
«Αυτή την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, ρωτάμε: “Πού είναι η αγάπη για την ανθρωπότητα στο Κογκρέσο;” Στο πνεύμα της αγάπης για την ανθρωπότητα, στέλνουμε σε εσάς, τους νομοθέτες μας, το μήνυμά μας “Κατάπαυση του πυρός στη Γάζα” για να τερματιστεί η συνεχιζόμενη γενοκτονία του Ισραήλ που έχει ήδη σκοτώσει πάνω από 32.000 ανθρώπους στη Γάζα, συμπεριλαμβανομένου του πρόσφατου βομβαρδισμού της Ράφα στη νότια Γάζα, όπου το Ισραήλ είχε αρχικά πει στους Παλαιστίνιους να αναζητήσουν καταφύγιο», γράφουν.
«Η πλειονότητα των ανθρώπων που σκοτώνονται είναι γυναίκες και παιδιά. Οι καρδιές μας ραγίζουν για τους ανθρώπους της Γάζας που δεν έχουν φαγητό, νερό, στέγη και υγειονομική περίθαλψη. Οι καρδιές μας ραγίζουν για τους Παλαιστίνιους που έχασαν τον Βαλεντίνο τους εξαιτίας της βάναυσης επίθεσης του Ισραήλ, είτε πρόκειται για τους συντρόφους τους, τις μητέρες, τους πατέρες, τα παιδιά ή τους φίλους τους. Ελπίζουμε ότι θα δείξετε στους ψηφοφόρους σας ότι εκτιμάτε το εγγενές δικαίωμα όλων των Παλαιστινίων στη ζωή με αξιοπρέπεια».
Αυτήν την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, ας ακούσουμε την συλλογική Παλαιστινιακή καρδιά που πονάει και ραγίζει, βρυχώντας για ελευθερία…