Ήταν η ώρα 6 το απόγευμα όταν ο –άλλοτε καταγάλανος– αθηναϊκός ουρανός μετατράπηκε σε πορφυρό στέγαστρο με το feed μας να γεμίζει με εικόνες που θύμιζαν κάτι από Σαχάρα.
Η ατμόσφαιρα πλημμυρισμένη από σκόνη, δάκρυα και ιδρώτα και μόνη σκέψη μας το: «Πότε θα φύγει επιτέλους η αυτή η ρημάδα η σκόνη για να αναπνεύσουμε κανονικά– όσο μπορούμε;».
Οι μετεωρολόγοι επιβεβαιώνουν ότι η σκόνη θα υποχωρήσει αργά το απόγευμα με τον ουρανό να ξαναγίνεται γαλανός και την αφρικανική σκόνη –ως άλλος τοξικός γκόμενος –να αποχωρεί από Ελλάδα σε λιγότερο από 48 ώρες. Και κάπως έτσι, ένα ουτοπικό ερώτημα γεννιέται: Πόσο πιο εύκολη θα ήταν η ζωή μας αν όλα τα στραβά της Ελλάδας εξαφανίζονταν με την ταχύτητα εισόδου και εξόδου της αφρικανικής σκόνης;
Αν ο ρατσισμός, ο σεξισμός και τα στερεότυπα εξαφανιζόταν από την Ελλάδα αύριο
Μέσα στα πράγματα που μας έμαθαν ότι πρέπει να ανεχόμαστε στην Ελλάδα καθημερινά, είναι τα παντός είδους ρατσιστικά σχόλια και συμπεριφορές. Πόσο διαφορετικά θα ήταν, όμως, τα πράγματα αν αύριο η αφρικανική σκόνη έπαιρνε μαζί της και όλα τα παράγωγα του ρατσισμού, του σεξισμού και των στερεοτύπων; Χιλιάδες γυναίκες θα περπατούσαν ελεύθερες στους δρόμους. Άνθρωποι με στρογγυλούς σωματότυπους θα περπατούσαν χωρίς να κρύβονται. Θα συνυπήρχαμε αρμονικά με μετανάστες, οι οποίοι θα είχαν μόνο λόγια αγάπης και φροντίδας να πουν για τους Έλληνες.
Αν σαν άλλη Πέμη Ζούνη στο «Κλείσε τα μάτια», ξυπνούσαμε μετά από δύο χρόνια και o πληθωρισμός ήταν απλώς ένα ονειρικό σενάριο του Χριστόφορου Παπακαλιάτη
Είναι αυτή η στιγμή που το ψυγείο έχει αδειάσει και συνειδητοποιείς ότι πρέπει να πας στο σουπερμάρκετ. Σκέψεις, όπως το: «Χριστέ μου, πόσο θα έχει ανέβει η τιμή της φέτας από την τελευταία φορά»; «Πόσο να έχει πάει το λάδι»; «Θα μου φτάσουν να πάρω κανένα φρούτο ή θα την βγάλω με κονσέρβες και μακαρόνια;» και «Έχω κάτι αυγά που έχουν λήξει, αλλά ας μην τα πετάξω», κατακλύζουν το μυαλό. Εικόνες ιδρώτα, τρόμου και πόνου προκαλούν σχεδόν λιποθυμία με τη μόνη βεβαιότητα που κυριαρχεί να είναι ότι οι τιμές δεν θα πέσουν ποτέ.
Σ’ ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, όμως, η πόρτα του σουπερμάρκετ θα μεταμορφωνόταν στο «Tardis» του «Doctor Who», επιτρέποντάς μας την είσοδο σε ένα κόσμο που τρία κιλά φέτα θα κόστιζαν πενήντα λεπτά– για να στηρίξουμε και λίγο την οικονομία– το λάδι, ως ελληνικό προϊόν, θα ήταν δωρεάν και τα φρούτα, για λόγους υγείας και διατροφής, θα τα παίρναμε όλοι δωρεάν από τα δέντρα.
Who runs the world: Το συμφέρον
Από τα χρόνια τα παλιά– τότε που δεν υπήρχαν χαρτονομίσματα και κάρτες και οι αγοραπωλησίες γίνονταν μέσω ανταλλαγής αγαθών– το πραγματικό «αγαθό» που κυριαρχούσε είναι το συμφέρον. Τα χρόνια πέρασαν, ανακαλύψαμε τη φωτιά, οι άντρες δεν φοράνε γούνες από νεκρά ζώα και οι γυναίκες δεν εξαρτώνται από τους άντρες για την τροφή τους, μα το μοναδικό κληροδότημα που πέρασε στην σημερινή εποχή είναι το συμφέρον.
Εντούτοις, τι θα γινόταν αν ο αόρατος μανδύας του Harry Potter έπαιρνε μαζί με την αφρικανική σκόνη και το συμφέρον; Πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς το αρχαιότερο κληροδότημά μας;
Η απόφαση για ενασχόληση με την πολιτική γινόταν για ένα καλύτερο αύριο
Εν έτει 2024, η βουλή των Ελλήνων απαρτίζεται από 300 πολιτικούς που προσπαθούν με ζήλο να αποδείξουν ότι η δύναμη της εξουσίας δεν είναι ο λόγος που ασχολήθηκαν με την πολιτική, αλλά η ανάγκη τους για ένα καλύτερο μέλλον. Ωστόσο, το συννεφάκι της σκέψης «θα γίνει αυτό που επιβάλλω εγώ» και το «δεν ξέρετε εσείς» ή «μόνο εγώ ξέρω τι πραγματικά έγινε», εμφανίζεται στο μυαλό των πολιτικών περισσότερες φορές από ό,τι εμφανίζεται το «πεινάω» στο μυαλό ενός βρέφους.
Αν όμως γινόταν το θαύμα, η αυριανή μέρα των Ελλήνων πολιτών θα ήταν τόσο διαφορετική. Οι ειδήσεις θα διακρίνονται σε ποσοστό 70% από χαρμόσυνα νέα και 30% από προβληματισμούς. Οι μισθοί θα έφταναν για ενοίκιο, σούπερ μαρκετ, μεταφορά και όλα τα καθημερινά έξοδα. Η εκπαίδευση θα ήταν δωρεάν και προσβάσιμη σε όλους. Οι περαστικοί δεν θα ήταν περισσότεροι από τους αστυνομικούς στους δρόμους και τα νοσοκομεία θα είχαν επαρκή κρεβάτια, φάρμακα και γιατρούς για κάθε ασθενή.
Αλλά αν μοιραζόμασταν με κάποιον τις σκέψεις αυτές, η απάντηση που θα παίρναμε θα ήταν: «Ξύπνα, κουκλίτσα μου! Σε τι κόσμο ζεις;». Και ναι, κάποια από αυτά, ίσως ανήκουν στη σφαίρα του φανταστικού και του ουτοπικού. Σ’ έναν διαφορετικά καμωμένο κόσμο, όμως, και μια άλλη χώρα, κάποια εξ αυτών είναι πραγματικότητα. Ας ονειρευτούμε, λοιπόν, ότι η μέρα που η εκπαίδευση, η ιατρική περίθαλψη και η οικονομία θα είναι «σωστή», είναι κάπου στην άκρη της γωνίας και ας ζήσουμε– έστω και στα ψέματα– για λίγο ελεύθεροι, ελεύθερες και ελεύθερα από το βάρος που έχει κυριεύσει τη ζωή μας τα τελευταία χρόνια.