Ημερολόγιο ενός ανθρώπου που μπήκε στα 34 και δεν ξέρει πώς ακριβώς να νιώσει γι’ αυτό.
Πρόσφατα μπήκα στην ηλικία των 34 ετών, πράγμα που δεν θα σας κρύψω ότι μου προκαλεί αρκετά και ταυτόχρονα πολύ μέτρια συναισθήματα. Μη με παρεξηγείτε. Προφανώς, κάθε ηλικία μπορεί να γίνει κομβική για τη ζωή ενός ανθρώπου. Τι να το κάνουμε όμως που κάποιες ηλικίες είναι γενικά σημαντικότερες, ενώ κάποιες άλλες είναι αρκετά πιο αδιάφορες. Για να μην πω ανύπαρκτες.
Οι σημαντικές ηλικίες της ζωής…
Για παράδειγμα, τα 18, συμβολική χρονιά της πρώτης ενηλικίωσης, οι περισσότεροι και οι περισσότερες θα τα θυμάστε με μπόλικες λεπτομέρειες. Ίσως να τα νοσταλγείτε. Κι ας κριντζάρετε όταν έρχεστε σε επαφή με τον παλιό ψηφιακό εαυτό σας στις «Αναμνήσεις» των social media. Εκεί όπου βλέπετε το 18χρονο avatar σας να γράφει quotes του Πλάτωνα (γραμμένα σε Greeklish), να γκρινιάζει δημόσια για την ύλη στην εξεταστική και να απεικονίζεται σε φωτογραφία με μία μπίρα στο χέρι από την πρώτη φορά που πήγε κέντρο με τα παιδιά από τη σχολή. Ξέρετε, σε αυτές τις εξόδους του πρώτου έτους που βγαίναμε 18 άτομα μαζί.
Τα 25 είναι επίσης μία σημαντική ηλικία, η πρώτη που νιώθεις ένα μικρό σκίρτημα. Στο σώμα σου δεν βιώνεις καμιά πραγματική αλλαγή. Η ζωή όμως δεν μοιάζει πλέον ως παντοτινά ανέμελη. Τα χρόνια πίσω σου αρχίζουν να μαζεύονται πια, δεν γίνεται να τα ξεχωρίζεις όλα μεταξύ τους. Κάπως αρχίζεις να φεύγεις από το παρόν και να μπαίνεις στις προβολές του μέλλοντος.
Μην πω για τα γενέθλια των 30, όπου νιώθεις ότι άλλαξες φίλτρο στο πώς βλέπεις στον κόσμο. Πλέον οι υποχρεώσεις αυξάνονται, η διασκέδαση μπαίνει σε δεύτερη μοίρα αλλά τουλάχιστον νιώθεις μία πραγματική ανεξαρτησία. Επίσης, βλέπεις τις πρώτες αλλαγές στον οργανισμό σου. Για παράδειγμα, δεν αντέχεις καθόλου τα ποτά και τα ξενύχτια. Καθόλου όμως. Στα 29 ετών πίνεις 7 τζιν-σόδα και την επόμενη πας για τρέξιμο. Όταν γίνεις 30 ετών και 2 ωρών πίνεις 3 τζιν και βγαίνεις σε πενθήμερη αναρρωτική.
…και τα 34
Στα 34, ωστόσο, ούτε σε πιάνει κρύος ιδρώτας για τα χρόνια που περνάνε, ούτε όμως σε βαράει κατακούτελα και κανένας ενθουσιασμός για αυτά που έρχονται. Οκ, πριν μια εβδομάδα ήμουν 33, πόσα μπορεί να άλλαξαν από τότε; Κατά μία έννοια, μπήκα απλά στο sequel. Σαν να πάτησε αυτόματα postpone η κρίση ηλικίας μου: «Άραξε τώρα ένα χρονάκι και τα λέμε 8 Απριλίου 2025, που θα είσαι ακριβώς μια μέρα πιο κοντά στα 40 από ότι στα 30».
Προς ώρας όμως μας αφήνει σε αυτή την αδιόρατη ηλικία που φαντάζομαι είχε η Ματίνα Μανταρινάκη από το «Κωνσταντίνου και Ελένης». Εδώ που τελειώνουν τα «Φιλαράκια» και αρχίζει το Joey, η χειρότερη spin-off σειρά στην ιστορία της τηλεόρασης.
Προφανώς, ένας βασικός λόγος της απύθμενης μετριότητας των 34 είναι πως αποτελούν μια μεταβατική ηλικία. Στέκονται στη μέση του δρόμου πριν (ή μετά) από μία ηλικία που έχει ένα συμβολικό βάρος. Μέτριες ηλικίες είναι ας πούμε και τα τα 17 ή τα 26 ή τα 39. Αυτή όμως είναι η χειρότερη γιατί ακροβατεί ανάμεσα σε διαφορετικές φάσεις ζωής. Πολλοί ειδικοί διακρίνουν ανάμεσα στην πρώιμη ενηλικίωση (22-34) και στην πρώιμη μέση ηλικία (35-45).
Είναι, λοιπόν, τόσο περίεργη, επειδή ακριβώς δεν ξέρεις πώς να τοποθετηθείς απέναντί της. Είσαι στην αρχή της πραγματικά ενήλικης ζωής σου ή στο τέλος της νεανικής; Και τα δύο ταυτόχρονα! Σαν να φοράς κουστούμι με All-Star αλλά να μην είσαι ο Μπογδάνος.
Σε ένα από τα μηνύματα που έλαβα, κάποιος, μεγαλύτερος από εμένα, μου ευχήθηκε να απολαύσω στο έπακρο την «τελευταία χρονιά που νιώθεις πραγματικά άτρωτος». Είναι η ευχή που θα κρατήσω περισσότερο από κάθε άλλη αυτές τις 365 ημέρες κι ας μη νιώθω ούτε στο ελάχιστο άτρωτος. Πολύ μπερδευτική ευχή. Να ενθουσιαστείς ή να τρομάξεις;
Το κλισέ πάντως λέει ότι οι ηλικίες δεν έχουν σημασία, ότι «είμαστε όσο νιώθουμε ότι είμαστε». Αφενός, αν ήταν έτσι, θα ήμουν 123. Αφετέρου, καμιά φορά, όπως συνήθως κάνουμε με τα κλισέ, τα απορρίπτουμε πολύ εύκολα, επειδή εδώ που τα λέμε είναι πραγματικά μεγάλη γραφικότητα. Εν μέρει είναι και ψέμα. Προχωρώντας προς τα ενδότερα των τριάντα, βλέπεις αλλαγές στο σώμα σου, στο πώς το βλέπεις αλλά και το πώς το νιώθεις. Πραγματικές, όχι κατά φαντασίαν. Ως εκ τούτου έρχονται αλλαγές και στον τρόπο που ζεις, στις επιλογές που κάνεις, στα πράγματα που ανέχεσαι και σε εκείνα που δεν αντέχεις.
Μέσα όμως σε όλα αυτά υπάρχει όμως και μία μικρή αλήθεια. «Είμαι όσο νιώθω» μπορεί να σημαίνει ότι νοηματοδοτώ όπως εγώ θέλω τα χρόνια που φεύγουν και κυρίως αυτά που έρχονται. Αυτή η νοηματοδότηση γίνεται πιο εύκολα σε μία ηλικία που δεν έχει προκαθορισμένα κουτάκια, που κανείς δεν ασχολείται μαζί της.
Ίσως έτσι καταφέρουμε να περάσουμε παραγωγικά και κυρίως χαρούμενα τις 365 μέρες αυτής της τόσο αδιάφορης κοινωνικά χρονιάς. Βασικά, κάθε χρονιάς.