Ημέρα που η πολιτεία τιμά το σώμα που έχουμε νιώσει περισσότερο πάνω στο δικό μας.
Πρέπει να ήταν το κοντινό κι όμως τόσο μακρινό 2018, όταν ο Παύλος Παυλίδης και ο Γιάννης Αγγελάκας, μπήκαν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν τη “Νέα βαρβαρότητα”, ένα τραγούδι που ανεβοκατεβάζει συχνά-πυκνά ένταση στο κεφάλι μου, όταν περπατάω στην Πανεπιστήμιου, τρέχω τη Σταδίου, φτάνω στα Εξάρχεια ανοίγω το κινητό μου και διαβάζω ειδήσεις.
Σκρολάρω με έναν τρόπο που με τρομάζει και που κάθε Τρίτη τον μοιράζομαι με άγχος στην ψυχοθεραπεύτρια μου. Σιγομουρμουράω πως: “Θα ταξιδέψουμε μια μέρα μακριά, θα μείνουν άδεια τα κλουβιά που χτίσατε και οι παγίδες που μας στήσατε. Δε θα μας φτάνουν πια εδώ οι σφαίρες σας είμαστε άγνωστα πολύχρωμα πουλιά”.
Με αυτή την υποβόσκουσα φόρτιση που δεν λέει να με αποχωριστεί κάθε φορά που σκέφτομαι τη βαρβαρότητα με την οποία έχει συνδεθεί η Ελληνική Αστυνομία, σκέφτηκα ότι σήμερα, 20 Οκτωβρίου – μέρα προς τιμήν της όπως ορίζει η πολιτεία – είναι μια ευκαιρία να θυμηθούμε κάποια – μιας κι όλα είναι αδύνατον – γεγονότα για τα οποία η αστυνομία θα έπρεπε να αυτοκαταστραφεί.
Ελεύθερη πτώση από την Κατάληψη Ευαγγελισμού
Τα ξημερώματα της 30ής Σεπτεμβρίου, η αστυνομία εισέβαλε στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο της Κατάληψης Ευαγγελισμού στο Ηράκλειο της Κρήτης. Δύο εβδομάδες μετά την αποκατάσταση της “νομιμότητας” από το κράτος, σοβαρά ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Αρχικά, να αναφέρουμε ότι τη μέρα εκείνη ένας άνθρωπος “έπεσε” από την ταράτσα, χωρίς κανέναν από τους αστυνομικούς που συμμετείχαν στην επιχείρηση να βρίσκεται υπόλογος για την πτώση ενός παιδιού και για τον σοβαρότατο τραυματισμό του. Σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες, ο άνθρωπος που έπεσε βρισκόταν ήδη υπό σύλληψη και του είχαν φορέσει χειροπέδες.
Παρ’ όλα αυτά, βρέθηκε στο κενό από ύψος 12 έως 15 μέτρων, κάνοντας μας να πιστέψουμε στα θαύματα, μιας και μόνο ένα τέτοιο θα του έσωζε τη ζωή. Προφανώς, ούτε οι εμπλεκόμενοι αστυνομικοί, ούτε η ηγεσία της αστυνομίας στην Κρήτη κλήθηκαν να δώσουν εξηγήσεις για το γεγονός ότι μετά τη διακομιδή του στο νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες, πήραν τον τραυματία στην Αστυνομική Διεύθυνση Ηρακλείου όπου συνέχισαν για περίπου 10 ώρες τη διαδικασία της ανάκρισης, παρά τις διαμαρτυρίες του και καθώς ο άνθρωπος υπέφερε από αφόρητους πόνους.
Μάλιστα, στον σοβαρά τραυματισμένο δόθηκε εξιτήριο, με τον νεαρό τελικά να νοσηλεύεται μέχρι και σήμερα, έχοντας μεταφερθεί σε νοσοκομείο της Αθήνας. Δεν πρέπει να υπάρξει καμία αμφιβολία ότι στον αέρα βρίσκεται για ακόμη μια φορά και η ΕΔΕ για τον αστυνομικό Γιώργο Μαρκογιαννάκη – γ.γ. της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Ηρακλείου – ο οποίος αποφάσισε να κάνει τον καμπόσο στα social media, αναρτώντας φωτογραφία από το σημείο της εκκένωσης με εκείνον να ποζάρει καμαρωτό, σχολιάζοντας:
“Η διμοιρία μου τα κατάφερε πετάξαμε μετά από 22 χρόνια τους άπλυτους από τον Ευαγγελισμό στο Ηράκλειο. Γαμώ τα σπίτια σας βρωμιάρηδες, η πόλη είναι δική μας. Καρκίνος στα σπίτια σας”.
Στη συνέχεια και με συνέπεια στην τακτική που υιοθετούν πάντα οι θρασύδειλοι κρετίνοι, ο ίδιος ισχυρίστηκε πως ο λογαριασμός του είχε παραβιαστεί από χάκερ. Προφανώς επειδή το είπε, ισχύει κιόλας με τη ζωή να κυλά κανονικά στην παράνοια αυτής της χώρας.
“Οι μπάτσοι πυροβόλησαν γιατί ήτανε Ρομά”
Από τον Εύοσμο μέχρι τον Ασπρόπυργο, από ένα κλεμμένο αυτοκίνητο μέχρι είκοσι ευρώ βενζίνη, από τον Κώστα Φραγκούλη μέχρι τον Νίκο Σαμπάνη, η αστυνομία εκτελεί ανθρώπους άλλοτε με 38 σφαίρες κι άλλοτε με μια και καλή στο κεφάλι. Παραμονές της 14ης επετείου της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από ειδικό φρουρό, ένα ακόμη 16χρονο παιδί πέφτει νεκρό από σφαίρα αστυνομικού, με την πολλή σοβαρή και πιστευτή αιτιολογία ότι έφυγε από τον πρατήριο βενζίνης χωρίς να πληρώσει 20 ευρώ πετρέλαιο.
Ο Κώστας Φραγκούλης, έδωσε μια άνιση μάχη για τη ζωή του την οποία κι έχασε, έναν περίπου χρόνο μετά τη δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη. Δύο παιδιά Ρομά, θύματα της αστυνομικής παραφροσύνης και του ρατσιστικού μίσους, δίχως την παραμικρή δικαίωση μέχρι στιγμής. Η μνήμη τους συνεχίζει να κατασυκοφαντείται με τους υπεύθυνους να παραμένουν ατιμώρητοι και προστατευμένοι μέσα σε μια προκλητική συναδελφική αλληλεγγύη, που δεν είναι τίποτα άλλο από μια ομερτά συγκάλυψης εγκλημάτων.
Βασίλης Μάγγος παρών!
Ο 26χρονος ακτιβιστής και αντιφασίστας βασανίστηκε το καλοκαίρι του 2020 μπροστά από τα δικαστήρια του Βόλου σε κοινή θέα. Στα βίντεο που έχουν δημοσιευθεί οι πάνοπλοι αστυνομικοί που επιτίθενται στον Βασίλη εκείνη την ημέρα φαίνεται να τον χτυπούν λυσσαλέα υπό τον ήχο των αποδοκιμασιών του πλήθους.
Επειδή όμως το ξύλο δεν είναι ποτέ αρκετό για όλους αυτούς που νομιμοποιούν την παραφροσύνη τους κάτω από μια στολή, ο Βασίλης Μάγγος ξυλοκοπήθηκε με γροθιές πάνω στα σπασμένα πλευρά του μέσα στο περιπολικό, ενώ βασανίστηκε και εξευτελίστηκε στο τμήμα όπου αφού τον εξάντλησαν, τον παράτησαν χτυπημένο και αφυδατωμένο σε ένα χαντάκι.
Ο Βασίλης, πέθανε έναν μήνα μετά τη δολοφονία του. Οι αστυνομικοί που τον χτύπησαν ήξεραν την κοινωνική του θέση, ήξεραν τη μάχη που δίνει με τους δαίμονες τους και την πρόοδο που είχε κάνει για μια ζωή μακριά από τις τοξικοεξαρτήσεις. Το ψυχικό τραύμα της κακοποίησης ήταν μοιραίο για ένα παιδί που έζησε και πέθανε σαν αγωνιστής, που δεν έψαχνε έναν κόσμο να τον χωράει αλλά έναν κόσμο που να ζει και να ανασαίνει ελεύθερος.
Το κολαστήριο της Ομόνοιας
“Μετά από λίγη ώρα, περίπου στις έντεκα, κάποιος – δεν θυμάμαι ποιος – μου είπε να καθίσω πάνω στο μεταλλικό γραφείο. Κάθισα ενώ εκείνοι ήταν όρθιοι και συνομιλούσαμε. Στη συνέχεια, έφυγαν οι δυο από τους τρεις. Μόλις έμεινα μόνη μου με τον… χωρίς να μου πει κάτι ξεκίνησε να με φιλάει στο στόμα”.
Αυτά είναι κάποια από τα λόγια της 19χρονης κοπέλας που κατήγγειλε τον βιασμό της από δύο αστυνομικούς, αποκαλύπτει τα όσα εκτυλίχθηκαν στο Αστυνομικό Τμήμα Ομόνοιας στις 11 Οκτωβρίου του 2022. Φυσικά οι αστυνομικοί αρνήθηκαν τα πάντα, βρήκαν κι έναν – γνωστό για τη ρητορική εξευτελισμού προς το θύμα – δικηγόρο και η ζωή, και σε αυτή την περίπτωση, συνεχίζεται για όποιους τη σκαπουλάρουν με τις ευχές της δικαιοσύνης.
Εκατοντάδες άνθρωποι ξυλοκοπούνται, βασανίζονται κι εξευτελίζονται κάθε χρόνο από την Ελληνική Αστυνομία
Σε πορείες, συγκεντρώσεις, πανεπιστήμια, πλατείες, στα τμήματα, στα στέκια τους. Κάποιοι απαγάγονται και εξαφανίζονται για ώρες στους ορόφους της ΓΑΔΑ, άλλοι κατηγορούνται για πράγματα που ποτέ δεν έκαναν, άλλοι αναρωτιούνται πώς επιβίωσαν εκείνο το απόγευμα μέσα στα χημικά και τα γκλομπ. Η αστυνομία, από την περίοδο της πανδημίας και μετά έχει κάνει διδακτορικό στην καταστολή και την αυθαιρεσία. Έχει συγκροτήσει μια ιδεολογία και τιμωρεί όπως εκείνη θεωρεί τους ανθρώπους που διασταυρώνονται στον δρόμο της.
Η εκάστοτε κυβέρνηση έχει ευθύνη γι’ αυτόν τον εκτροχιασμό, για το γεγονός ότι οι άνδρες της αστυνομίας λειτουργούν σαν αποχαλινωμένοι ράμπο, αντιλαμβάνονται τους ανθρώπους γύρω τους σαν εχθρούς σε εμπόλεμη ζώνη. Επειδή, λοιπόν, δεν πιστεύουμε ότι μια άλλη αστυνομία είναι εφικτή, θα ευχηθούμε μέρα που είναι να αντέχουμε όσο πιο πολύ μπορούμε, να μείνουμε ανυποχώρητες και ανυποχώρητοι στις διεκδικήσεις μας και να μη νιώθουμε μόνες και μόνοι.