Με αφορμή το live της στις 20 Δεκεμβρίου στο Fuzz Club λίγο πριν σβήσει το 2023, μιλήσαμε με την νεαρή καλλιτέχνιδα για την Αθήνα και τις μουσικές –και όχι μόνο– περιπλανήσεις της.
«Παλιά υπήρχαν τρία μέρη στον κόσμο· η Kυψέλη, η Eλλάδα και ο πλανήτης Γη», έγραφε ο Χρήστος Βακαλόπουλος στη Γραμμή του Ορίζοντος και η αλήθεια είναι ότι πολλές/-οί καλλιτέχνες τελευταία τιμούν και αποδημούν ξανά προς την Κυψέλη, τον «ομφαλό της γης» και το «το μυθικό χαμένο κέντρο του κόσμου». Μια εξ αυτών είναι και η νεαρή καλλιτέχνιδα, Μαρίνα Σπανού, που τραγουδά μεταξύ άλλων και για την Κυψέλη από τον πρώτο της δίσκο.
Έτσι, δώσαμε ραντεβού στην πιο όμορφη πλατεία του κόσμου, όπως θα έλεγε κάποιος βακαλοπουλικός, (ναι, του Αγίου Γεωργίου) και κάναμε μια κουβέντα με πολύ γέλιο και ρομαντισμό για το Estella με ένα από τα πιο φρέσκα πρόσωπα της αθηναϊκής μουσικής σκηνής.
Θα ξεκινήσω την συνέντευξη λίγο ανορθόδοξα, μιας και στα τραγούδια σου διαφαίνεται η ιδιαίτερη σχέση που έχεις με την πόλη των Αθηνων, τόσο που δίνεις στα κομμάτια σου τίτλους τα ονόματα περιοχών. Επομένως, Κυψέλη ή Παγκράτι;
Πέτυχες τον πιο αναποφάσιστο άνθρωπο, θέλω να σου πω. Περνάω από διάφορες φάσεις και με βρίσκω σε διάφορες περιοχές, γιατί έχω ιδιαίτερη σχέση με την Αθήνα. Παλιά, είχα περισσότερο μέσα μου το Παγκράτι κι όσο περνάει ο καιρός, επειδή ζω πιο πολύ την Κυψέλη, θεωρώ πως αυτήν την περίοδο, τείνω πιο πολύ Κυψέλη. Χωρίς να παρεξηγηθεί το Παγκράτι βέβαια (γέλια). Στον επόμενο δίσκο κιόλας που θα κυκλοφορήσει έχω sequel και Κυψέλης και Παγκρατίου. Έχεις πετύχει δύο περιοχές που έχουν όντως συνέχεια στα τραγούδια μου.
Πώς θα περιέγραφες τη σχέση σου με την Αθήνα;
Είναι καθαρά ερωτικής φύσεως η σχέση μου με την Αθήνα. Την λατρεύω. Έχει τόση ζωή, αναπνέει κάθε μέρα πολύ διαφορετικά. Σε κάθε στενό ανακαλύπτεις καινούρια πράγματα. Ζω 21 χρόνια στην Αθήνα και ακόμη δεν την γνωρίζω και μου αρέσουν πολύ τα πράγματα που έχουν συνεχώς εκπλήξεις. Για αυτό νομίζω ότι έχω τόσο ιδιαίτερη σχέση με την Αθήνα, την θεωρώ πολύ κινηματογραφική πόλη.
Μπήκες σε αρκετά νεαρή ηλικία στον «χορό» των επαγγελματικών συναυλιών, πώς είναι να αναλαμβάνεις αυτήν την ευθύνη από τα πρώτα σου κιόλας ενήλικα χρόνια; Πώς το διαχειρίστηκες, έχεις βρει τα πατήματά σου σήμερα;
Δεν είχα επίγνωση της ευθύνης τότε. Τώρα, μου τα έχει σκάσει λίγο, γιατί γίνεται πιο συνειδητά και ενήλικα πλέον. Τώρα αρχίζω και το διαχειρίζομαι. Νηφάλια. Στην αρχή ήταν μεθυστικό. Είχε ξεκινήσει τόσο γρήγορα και τόσο έντονα που δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε. Ήμουν και είμαι ακόμη πολύ δημιουργική, γράφω, έχω συνεχώς καινούργιες ιδέες, το πονάω πολύ. Δεν είμαι ποτέ ευχαριστημένη με τον εαυτό μου, είμαι η πιο αυστηρή κριτής του εαυτού μου, όπως συμβαίνει άλλωστε και τις περισσότερες φορές. Ειδικά σε ανθρώπους που έχουν να κάνουν με την έκθεση του εαυτού τους.
Πλέον παίρνει μια πιο φυσιολογική τροπή. Είναι το επάγγελμά μου, είναι η καθημερινότητά μου, έχω τελειώσει τη σχολή από τον Σεπτέμβρη που ήταν κι αυτό ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Το πρωί ήμουν μαθήτρια και το βράδυ έπρεπε να κάνω παραγωγές σε δικά μου live και να γράφω και να σκέφτομαι το καλλιτεχνικό μου προφίλ. Τώρα αρχίζω να βρίσκω τα πατήματά μου, όπως λες, γιατί είναι μία κανονική δουλειά.
Μιας και ανέφερες τη σχολή σου, σπούδασες στην δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπου για 4 ολόκληρους μήνες ήσασταν πρωτοστάτ(ρι)ες στον αγώνα των καλλιτεχνών και των σπουδαστ(ρι)ών καλλιτεχνικών σπουδών. Πώς νιώθεις τώρα με αυτήν την ιστορία; Πώς βλέπεις να αντιμετωπίζονται σήμερα οι καλλιτέχνες;
Η αποτίμηση εκείνης της περιόδου δεν είναι θετική. Παρόλα αυτά, καταφέραμε να μιλήσουμε μεταξύ μας, να ακουστεί όλο αυτό που συμβαίνει στα μέσα ενημέρωσης και να φτάσει στον έξω κόσμο. Κι αυτό είναι μια νίκη. Δεν ξέρω αν θα αλλάξει κάτι, υπάρχει πολλά χρόνια αυτό το άλυτο ζήτημα και παραμένει μετέωρο. Θα συνεχίσουν όμως οι αγώνες με διαφορετικό τρόπο.
Αγαπάμε πολύ τον πολιτισμό σαν λαός. Δεν ξέρω γιατί σε πολιτικό επίπεδο υπάρχει τέτοια αμέλεια. Δεν υπάρχει μέριμνα για να λειτουργεί οργανωμένα ο πολιτισμός. Είναι σαν να μην έχουμε καταλάβει πόσο καλό κάνει και πόσα προσφέρει. Ούσα σε ένα περιβάλλον που υπέστη τόση φθορά όταν βγήκε εκείνο το προεδρικό διάταγμα, με τις καταλήψεις και όλα όσα συνέβαιναν, είμαι πολύ στενοχωρημένη. Θεωρώ ότι είμαστε σε πανικό, με την οικονομία να αιμορραγεί και κάνουμε αυτό που δεν πρέπει να συμβαίνει. Όμως έχω πίστη.
Ανήκοντας η ίδια στην Gen-Z, πώς θα χαρακτήριζες την γενιά σου που απασχολεί ολοένα και περισσότερο τον δημόσιο διάλογο;
Νομίζω ότι είμαι από τους λίγους ανθρώπους που ανήκουν κιόλας στη γενιά αυτή και έχω πολύ πίστη. Ακούγονται τριγύρω πολλές απόψεις για τους νέους και τη σχέση τους με το Ίντερνετ και την πληροφορία. Το ακούω πολύ, όμως πιστεύω πολύ σε αυτήν την γενιά. Νιώθω ότι λίγα χρόνια πριν και τώρα που ακόμη περνάμε μια μεταβατική φάση, ακόμη διαχειριζόμαστε αυτό το multitasking, την διαχείριση της πληροφορίας κι όλα τα σχετικά, όμως ήμουν πολύ τυχερή. Λόγω της Αρεοπαγίτου, ήρθα σε επαφή με πολύ κόσμο στην ηλικία μου κι εγώ αντίκρισα πολύ ρομαντισμό. Σχεδόν vintage ρομαντισμό νιώθω στις ψυχές των ανθρώπων που είναι 17-23 ετών. Πιστεύω πολύ ότι θα αναδυθεί αυτός ο πυρήνας.
Όταν λες vintage ρομαντισμό;
Εννοώ τον ρομαντισμό που βλέπουμε στις ταινίες. Προσωπικά, βλέπω πολλές ρομαντικές κομεντί κι ανεβαίνουν οι προσδοκίες μου ραγδαία για το τι είναι ζωή, σχέσεις, το τι μπορεί να συμβεί στο διάβα σου καθημερινά. Αυτόν τον ρομαντισμό των ‘90s και των παλαιότερων δεκαετιών βλέπω.
Στα live σου είσαι πάντα πολύ επικοινωνιακή και αποζητάς την διάδραση με τον κόσμο. Τι σου προσφέρει αυτή η επικοινωνία;
Νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που κάνω αυτήν τη δουλειά. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές τι μου δίνει. Γιατί θέλει ένα θράσος να πάρεις την κιθάρα σου στα 17 και να βγεις στο δρόμο. Τώρα, δεν θα το έκανα με την ίδια ευκολία. Αναρωτιέμαι τι μου δίνει αυτήν τη δύναμη και πιστεύω ότι είναι ακριβώς αυτό. Έχω μια ανάγκη να έρθω σε επικοινωνία με κόσμο κυρίως της δικής μου ηλικίας, ίσως και μικρότερης και να γίνω, γιατί όχι, η συντροφιά μερικών παιδιών, σαν τη συντροφιά που εγώ δεν είχα.
Γιατί εγώ δεν είχα συνομήλικη συντροφιά μεγαλώνοντας, κάποιον που να μπορώ να ακουμπήσω τις σκέψεις μου και τα άγχη μου κι όλα αυτά. Έχω τους γονείς μου, αλλά είναι σε άλλη ηλικία και δεν μπορούν να αναλάβουν αυτόν τον ρόλο που μπορεί να έχουν, για παράδειγμα, οι φιλίες. Επειδή είχα αυτό το κενό μεγαλώνοντας, νομίζω ότι για αυτό προσπαθώ να το αναπληρώσω τώρα.
Ποιά είναι η πρώτη σου μουσική ανάμνηση; Συνδέεται με την επιλογή σου να ασχοληθείς με το τραγούδι;
Πολύ αστεία ιστορία, γιατί ήταν και ο λόγος που ξεκίνησα να μαθαίνω μουσική. Ήμουν 4 χρονών και είχαμε πάει διακοπές το Πάσχα με τους δικούς μου και είχαμε μείνει σε ένα ωραίο ξενοδοχείο που είχε ένα πιάνο με ουρά στο λόμπι. Στο σπίτι μας υπήρχε πάντα ένα πιάνο στο σαλόνι, εγώ ως μικρό παιδάκι δεν έφτανα καν καλά καλά να ακουμπήσω για να παίξω, οπότε έκανα φασαρία, όμως νόμιζα ότι έδινα ρεσιτάλ.
Ήμουν πεπεισμένη ότι ξέρω να παίξω. Είχαμε πάει λοιπόν σε εκείνο το ξενοδοχείο και η μαμά μου έπαιξε ένα βράδυ μουσική και είπα στον μπαμπά μου «Θέλω κι εγώ να ανέβω. Θα ανέβω να παίξω κι εγώ». Το απόλυτο θράσος όμως! Ήμουν εντελώς σίγουρη ότι θα θριαμβεύσω. Με κράτησαν με χίλια ζόρια, εγώ έκλαιγα και με έπιασαν να μου πουν: «Μαρίνα, αν θέλεις να μπορείς να το κάνεις κι εσύ αυτό, πρέπει να ξεκινήσεις να κάνεις μαθήματα». Έτσι, άρχισα να μαθαίνω να παίζω πιάνο.
Ποιά είναι τα μουσικά σου ακούσματα αυτήν την περίοδο;
Μ’ αρέσει πολύ η Billie Eilish και η πιο indie pop. Ακούω πολλή ξένη μουσική, αγγλική και γαλλική. Οι playlist που έχω φτιάξει στο Spotify έχουν πιο πολύ κομμάτια τέτοιων ακουσμάτων. Βέβαια, έχω πιο pop, rock ακούσματα, παλιές μπαλάντες, Elton John, Michael Jackson, Queen, παλιά συγκροτήματα, Coldplay, Radiohead, από τους πιο κλασικούς. Αλλά και ελληνική μουσική, Μαραβέγια, Παυλίδη, Ξύλινα Σπαθιά, Αγγελάκας, Παπακωνσταντίνου, Μαρία Παπαγεωργίου. Πολύς κόσμος.
Με αφορμή τον πρώτο σου δίσκο που έχει τίτλο «Κι αν ποτέ μαραθεί», τι θα επέλεγες να μην μαραθεί ποτέ;
Δεν θα ‘θελα να μαραθεί ποτέ η ιδέα του έρωτα, όπως τον έχω στο κεφάλι μου. Έτσι όπως τον ένιωσα στα 17 μου που ήταν σαν ένα τεράστιο χαστούκι ευφορίας, θλίψης, έντονων συναισθημάτων, μελαγχολίας, δημιουργικότητας και όλα τα συναφή. Δεν θα ήθελα αυτό να χαθεί ποτέ. Γιατί ο έρωτας είναι κινητήριος δύναμη για την ζωή, όχι μόνο για τη μουσική.
Ποιά ήταν η έμπνευση και το σύμπαν πίσω από το «Αερικό»;
Πετυχαίνεις ένα από τα πιο αγαπημένα μου και προσωπικά κομμάτια. Το έγραψα ένα απόγευμα, σούρουπο, στο δωμάτιό μου στο εξοχικό μου στην Κάρυστο. Ήθελα να γράψω ένα κομμάτι για την αγαπημένη μου θάλασσα. Ξεκίνησα όντως να γράφω ένα κομμάτι για αυτήν. Έχω μια θάλασσα στην Επίδαυρο που κάθε φορά που πάω, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, μπαίνω μέσα, κάθομαι μία ώρα και κάνω μία αποτίμηση της χρονιάς. Είναι σαν να συζητάω μαζί της και να της λέω ότι φέτος ήμουν πολύ ευγνώμων για αυτόν και για αυτόν το λόγο και θα ήθελα η επόμενη χρονιά να μου φέρει αυτό κι αυτό κι αυτό. Για εμένα, η χρονιά ξεκινάει το καλοκαίρι. Είναι καταλυτικό το καλοκαίρι. Με τη μεγαλύτερη έμπνευση, με τους πιο δυνατούς έρωτες, με την πιο ανάλαφρη περίοδο.
Οπότε έχω μια συζήτηση με την αγαπημένη μου θάλασσα. Είμαι τρελή; Delulu; (γέλια)
Όσο έγραφα το τραγούδι για την θάλασσα λοιπόν, σκεφτόμουν ότι είναι σαν να μιλάω για ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο και ήταν σαν να συσχετίζω την αγαπημένη μου θάλασσα με αυτό το πρόσωπο. Έτσι, συνειδητοποίησα πόσο βαθιά σημασία έχει για εμένα και τον έρωτα, το καλοκαίρι. Εντάξει, ξέρουμε ότι είναι η πιο ερωτική περίοδος, αλλά εκείνη την στιγμή πίστεψα όντως ότι μια θάλασσα είναι σαν τον έρωτα, όπως λέει και ο Χριστιανόπουλος και άλλοι ποιητές.
Έχει κι ένα άλλο στοιχείο η θάλασσα. Την πιάνεις στα χέρια σου και πάντα γλιστράει. Έτσι ήταν για μένα αυτός ο άνθρωπος, όπως και το αερικό. Μία ύπαρξη αιθέρια που την βλέπεις από μακριά και την θαυμάζεις πας να την προσεγγίσεις και ξεφεύγει. Εκείνο το απόγευμα, κούμπωσαν όλα αυτά τα κομμάτια κι έγραψα το κομμάτι.
Έχεις πει σε προηγούμενη συνέντευξή σου ότι κάνεις ψυχοθεραπεία. Πώς θα περιέγραφες αυτό το ταξίδι σου προς τα μέσα;
Ναι, εδώ και 3μιση χρόνια κάνω ψυχοθεραπεία. Είναι σωτήριο. Ένα δώρο στον εαυτό. Χαίρομαι πολύ που αρχίζει και γίνεται πιο διαδεδομένη η ψυχοθεραπεία στην γενιά μας. Σταματάει να είναι ταμπού, όπως ήταν για πολλά χρόνια και έλεγαν «α, έχω μια ψυχική διαταραχή και πρέπει να πάω στην ψυχολόγο και να κάνω τις απαραίτητες διαδικασίες».
Η ψυχοθεραπεία κατά τη γνώμη μου είναι κάτι που χρειάζονται όλοι οι άνθρωποι, σαν ένα check-up. Δηλαδή, όπως πάμε και κάνουμε εξετάσεις αίματος, θα ήταν καλό να έχουμε ο καθένας τον άνθρωπό του.
Να έχει ένα ασφαλές μέρος όπου μπορείς να κάνεις μια κουβέντα με τον εαυτό σου, με μια μικρή καθοδήγηση και αμελούμε να το κάνουμε. Ειδικά σε αυτήν την εποχή που οι ρυθμοί είναι τόσο γρήγοροι και δεν φροντίζεις τον εαυτό σου ή κάνεις ελάχιστα πράγματα για να τον ηρεμήσεις, πιστεύω ότι είναι πολύ καλό να υπάρχει μια ώρα μέσα στην εβδομάδα ή δύο φορές τον μήνα ή όσο συχνά θέλει ο καθένας, να έχεις αυτό το μέρος για να συζητήσεις ό,τι σκέφτεσαι, χωρίς να κρίνεις τον εαυτό σου.
Σου λείπει το παίξιμο στους δρόμους ή ο εμφανίσεις σου στα stages γεμίζουν το κενό;
Μου λείπει πολύ. Δεν θα γύρναγα, η αλήθεια είναι. Απλώς αυτό που θυμάμαι με γλυκάδα είναι η ανεμελιά εκείνης της εποχής. Η ζωή μου είναι πιο ισορροπημένη τώρα και η σχέση μου με τη μουσική είναι πιο υγιής. Αυτό που μου λείπει, αν όχι η Αρεοπαγίτου αυτή καθεαυτή, είναι η αίσθηση της απελευθέρωσης που είχα στον δρόμο. Τη βρίσκω ενίοτε στη σκηνή, με άλλο τρόπο όμως, πιο ενήλικα. Είναι σαν να σου λείπει η εφηβεία σου.
«Θέλω να φτιάξω έναν κόσμο έτσι να μας χωρά» λες σε ένα σημείο στο κομμάτι σου Αύγουστος. Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι στον κόσμο τι θα ήταν αυτό;
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, αλλά νιώθω ότι υπάρχω για να ξυπνήσω τον ρομαντισμό στις ψυχές των ανθρώπων, που απαλύνει τη σκέψη και ξετυλίγει λίγο το κουβάρι μέσα μας. Να υπενθυμίσω ότι έχουμε δικαίωμα να πονάμε, να στενοχωριόμαστε, να κλαίμε, να ερωτευόμαστε, να χαιρόμαστε και να ζούμε έντονα τα πράγματα. Και να ονειρευόμαστε, γιατί αισθάνομαι ότι έχουμε χάσει το δικαίωμα στα όνειρα. Το βλέπω κι από τον εαυτό μου. Αφήνουμε στην άκρη τα μεγάλα και φιλόδοξα σχέδια, κάποιες φορές, γιατί ντρεπόμαστε να τα πούμε. Πρέπει να πέρασαν δύο χρόνια για να μπορέσω να χρησιμοποιήσω τη λέξη ρομαντισμό ως μια κατάσταση που θα ήθελα να έχω και να μεταδώσω.
Τι να περιμένουμε στο Fuzz την Τετάρτη και από τα επόμενά σου βήματα;
Είμαι πολύ ενθουσιασμένη, γιατί έχουμε ετοιμάσει με τους καταπληκτικούς μουσικούς που έχουμε στο σχήμα και κάποια καινούργια κομμάτια που δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμη. Επίσης, είναι στα σκαριά ο καινούργιος δίσκος, φτιάχνεται, ηχογραφείται και μέσα στο πρώτο μισό του 2024 θα έχει απελευθερωθεί. Ετοιμάζουμε και μια μικρή περιοδεία γύρω στον Μάρτιο-Απρίλιο.
Μια ευχή για το 2024;
Ελπίζω η επόμενη χρονιά να είναι ήρεμη, κατασταλαγμένη και λιγότερο ανυπόμονη!
Η Μαρίνα Σπανού live στο Fuzz Club, 20 Δεκεμβρίου, Ώρα Προσέλευσης: 20:00 | Ώρα έναρξης: 21:00. Γενική είσοδος: 14 ευρώ. Προπώληση στο more.com