Η σχέση που έχω με σκέιτ (ή sk8), rollers, bmx κι άλλα κουλ πράγματα που βλέπει κανείς σε πάρκα και πλατείες, είναι αυτή του παρατηρητή.
Στη διάρκεια της καραντίνας, αρκετός κόσμος ξεκίνησε ένα χόμπι. Εγώ περιορίστηκα στο banana bread. Λίγα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου όμως, η Κωνσταντίνα Κατσαβέλη έβαζε πρώτη φορά τα πατίνια που της είχαν κάνει δώρο φίλες και φίλοι για τα γενέθλιά της. Ένα χόμπι που τρία χρόνια μετά, έγινε κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένα επάγγελμα.
Για την Κωνσταντίνα, τα πατίνια είναι διαφυγή, διέξοδος, απόδραση και συντροφιά. Μια συνθήκη πολύ μεγαλύτερη και πιο ουσιαστική από το γραφικό κλισέ του «κάνε το χόμπι σου επάγγελμα και δεν θα χρειαστεί να δουλέψεις καμιά μέρα στην ζωή σου». Πολιτικός μηχανικός το πρωί, rollers instructor (το δασκάλα δεν ακούγεται καλά) το βράδυ.
Ωστόσο, για να ξεφύγουμε από τις αχρείαστες ταμπέλες, τα πατίνια για εκείνη δεν είναι δουλειά, αλλά ελευθερία
«Έχουν φτάσει αυτές οι μέρες που, ακόμα και αργά να φύγεις από την δουλειά, προλαβαίνεις να δεις ήλιο. Τα πατίνια με κάνουν να εκτιμώ το ηλιοβασίλεμα, το νιώθω αλλιώς όταν κάνω πατίνια και ο ήλιος δύει δίπλα στη θάλασσα. Είναι ένα συναίσθημα ελευθερίας από την πρώτη στιγμή που τα έβαλα. Υπάρχουν και απογεύματα που δεν θα έχω την ίδια όρεξη, αλλά όταν πηγαίνω, όλα είναι λίγο καλύτερα μετά. Άλλες φορές πολύ, άλλες λίγο. Πάντα είναι καλύτερα», μου λέει η Κωνσταντίνα και θυμάται τις σκοτεινές μέρες της καραντίνας.
«Κατά την διάρκεια της πανδημίας υπήρχε μεγάλη φοβία, ήταν δύσκολοι καιροί, ένας καταιγισμός τρόμου που θύμιζε πόλεμο. Μέσα σε όλο αυτό το έντονο κλίμα ήρθαν τα πατίνια, ένα δώρο γενεθλίων που μου είχαν πάρει φίλες και φίλοι. Έκανα πρώτη φορά πατίνια την πρώτη του Γενάρη (2021), εν μέσω καραντίνας τότε. Το OCD μου στα καλύτερά του. Δεν είχα ποτέ συστολές. Στις αρχές, σκεφτόμουν ότι μπορεί να βλέπουν μια ψηλή κοπέλα να πέφτει κάτω, αλλά μετά λέω πόσο γαμάτο είναι αυτό, χαζογελούσα και χαμογελούσα, περνούσα όντως πολύ καλά, κι ας ένιωθα αστεία. Κανέναν δε νοιάζει αν πέσεις, ή αν σηκωθείς. Δεν υπάρχει λόγος να δίνεις ενέργεια σε αδιάκριτα βλέμματα και όχι στον εαυτό σου», αναφέρει.
Μέσα στο 2023, προέκυψε η επαγγελματική ενασχόληση με τα rollers, σε μια θέση που περισσότερο άνοιξε για εκείνη παρά την άνοιξε η ίδια
«Σε κάποια φάση έψαχνα μια έξτρα δουλειά για να τα βγάζω πέρα και, κάπως έτσι, άρχισα να το βλέπω πιο επαγγελματικά. Πέρυσι, είχα διοργανώσει κάποιες συναντήσεις και έλεγα “ελάτε να κάνουμε πατίνια, ήθελα να δημιουργηθεί μια κοινότητα”. Συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει αρκετός κόσμος, οπότε σκέφτηκα ότι μέσα από τις συναντήσεις θα ξεκλειδώσουμε τις ντροπές ή την αμηχανία. Πήγα στο WE για να ζητήσω χώρο, για να κάνουμε πατίνια με φίλες και μου πρότειναν να κάνω μαθήματα σε παιδιά. Έτσι προέκυψε όλο αυτό. Τα πιτσιρίκια σε τροφοδοτούν με τόση ενέργεια. Σε κάποια μαθήματα μπορεί να πηγαίνω κουρασμένη, αλλά δίνω πολλή ενέργεια σε αυτό».
«Υπάρχει κόσμος που διστάζει στην αρχή, είναι σημαντικός και ο χρόνος που χρειάζεται ο κάθε άνθρωπος. Σημασία έχει ο στόχος. Όταν πήρα τα πατίνια, ήξερα ότι θέλω να χορέψω με αυτά. Ακόμα κι όταν πέφτω, το απολαμβάνω. Μπορεί τη μία μέρα να μη σου βγει μια κίνηση. Η πρόοδος δεν είναι γραμμική, έχει σκαμπανεβάσματα», εξηγεί η Κωνσταντίνα, η οποία απολαμβάνει να μοιράζεται τις γνώσεις της και να γίνεται συνδετικός κρίκος από τον εαυτό της συστολής στον εαυτό της εξωστρέφειας.
«Είχαμε πάει στην καρναβαλική παρέλαση με τα κορίτσια, ήταν η τέλεια αφορμή για πατίνια και χορό. Μια κοπέλα μου είπε ότι δεν περίμενε ποτέ να το ζήσει αυτό. Μου αρέσει πολύ το να δίνω, να προσφέρω και χαίρομαι που βρήκε αντίκρισμα. Ήταν πολύ όμορφο. Είχα δει στο Instagram ένα φοβερό φεστιβάλ rollers στη Βαρκελώνη και εντυπωσιάστηκα. Πήγα εκεί και δεν είδα την πόλη, και κάτι σημαίνει αυτό. Πήγα για συγκεκριμένο λόγο, ένιωσα ότι μπορώ να συμμετέχω στα workshops και να μάθω. Μου έσκασε ένα πολύ ωραίο συναίσθημα όταν μίλησα με την Oumi Janta, την κοπέλα που εξαιτίας της ξεκίνησα να κάνω πατίνια και να θέλω να χορεύω».
«Έκανα μια στάση, κοίταξα λίγο πίσω και λέω κάτι ωραίο συμβαίνει. Πλέον έχει γίνει κλασική ατάκα όταν βλέπω κάποιον να μου λένε: “Ωχ, περπατάς;”, “Πού είναι τα πατίνια;”. Στην αρχή, είχε πλάκα, τώρα ίσως είναι λίγο κουραστικό. Ξέρω ότι, αν σε κάποια φάση σταματήσω, θα είναι επιλογή μου. Μπορεί να έχει κορεστεί, μπορεί να έχω κουραστεί. Ευχαριστώ τα πατίνια για την ελευθερία που μου δίνουν, για τον κόσμο που έχω γνωρίσει, για τις ωραίες στιγμές μοιράσματος και για τις προσωπικές στιγμές. Μόνη μου, να βάλω μουσική και να χορεύω. Έχει μια συντροφιά όλο αυτό, μια συντροφιά στη μοναχικότητα. Γενικώς, με βοηθάνε πολύ τα reality checks, οι ειλικρινείς κουβέντες με τον εαυτό μου».
Συζητάμε για όνειρα και μελλοντικά σενάρια, μια κατάσταση που καμιά φορά σε πετάει από το παρόν. Οι άνθρωποι όμως, τα έχουμε και λίγο ανάγκη
«Ένα τρελό όνειρο θα ήταν να δουλέψω με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου. Επίσης, θα ήθελα να ψαχτώ με μόδα, είτε high fashion είτε street. Σε ένα σουρεάλ σενάριο που θα με έβρισε πρωταγωνίστρια σε ταινία με πατίνια, θα ήθελα να την σκηνοθετήσει ο Xavier Dolan. Αν είχε ελληνικό soundtrack, θα με έψηνε και παλιά ελληνική μουσική, Finos Film τύπου, ασπρόμαυρη», καταλήγει η Κωνσταντίνα.
Βρείτε την Κωνσταντίνα στο Instagram και στο TikTok: