Έχεις σκεφτεί γιατί ζούμε όπως ζούμε, εγκλωβισμένοι στο διαδίκτυο, ανάμεσα σε like και post; Οι Yovel μάς φέρνουν αντιμέτωπους με τον εγκλωβισμό μας στην ψηφιακή κοινωνία.

Ο Μονοδιάστατος Άνθρωπος του Μαρκούζε, που έχει χάσει την ελευθερία του, την ατομικότητα και την ικανότητά του να σκέφτεται κριτικά, μου ήρθε στο νου ενόσω έβλεπα το νέο βίντεο των Yovel για τη δυστοπία του  μηδενικού ελεύθερου προσωπικού χρόνου και της πλήρους απορρόφησης μπροστά από τις οθόνες, για τη ζωή μας στην ψηφιακή κοινωνία.

Η θεωρία του Γερμανού στοχαστή  για τον ρόλο της μαζικής κουλτούρας στη σταθεροποίηση του καπιταλισμού και στην ενσωμάτωση των ατόμων στο κυρίαρχο σύστημα παραγωγής ζωντανεύει μέσα από βίντεο της αθηναϊκής black metal μπάντας, με τη συμμετοχή των ηθοποιών Νίκου Πουρσανίδη, Ειρήνης Μακρή και φυσικά της δημιουργού Αντριάνας Αντρέοβιτς.  

Η ιδέα της ηθοποιού Αντριάνα Αντρέοβιτς για «την οικονομία της προσοχής» μας, το πιο πολύτιμο εμπόρευμα στη νέα εποχή των social media γεννήθηκε μέσα από το ερώτημα «γιατί ζούμε έτσι». Ζούμε τσατάροντας στα σόσιαλ, αυτοφωτογραφιζόμενοι στο Instagram και ανεβάζοντας βίντεο του εαυτού μας στο Tik Tok, στο πλαίσιο μιας κούρσας δημοφιλίας.

Ζούμε για τη διαδικτυακή  μας φήμη και χάνουμε τη ζωή μας. «Ξένοι στον εαυτό μας, ξένοι στα κελιά μας» φράση δανεική (και μεταφρασμένη) από τους στίχους των Yovel. Ζούμε για να δουλεύουμε, ζούμε για να σκρολάρουμε, εκχωρώντας την προσοχή μας και τον εαυτό μας στους αλγορίθμους, με αποτέλεσμα να καταλήγουμε δούλοι της ύλης και της εικόνας, χωρίς προσωπικό χρόνο.

Το θέαμα μας παρασύρει σε ένα δικό του κόσμο, καθώς έχει διεισδύσει σε όλα τα πεδία της καθημερινής ζωής, με στόχο να αποκοιμίζει μάζες και να αφυπνίζει τα ηδονοβλεπτικά ένστικτα του ατόμου, όπως γράφει ο Γάλλος θεωρητικός και καταστασιακός Guy Debord στην Κοινωνία του Θεάματος.  

Μια αυτοφαγική κοινωνία

Τη δεύτερη φορά που παρακολούθησα το βαθύ κοινωνικό και πολιτικό μουσικό βίντεο για να ανιχνεύσω κι άλλες σημασίες του ζωντάνεψε για κάποιο λόγο, μπροστά μου, Η αυτοφαγική κοινωνία του Anselm Jappe. Ο Γερμανός φιλόσοφος μιλά για τη φετιχιστική κοινωνία όπου οι άνθρωποι ελέγχονται από τα εμπορεύματα και όχι το αντίστροφο.  

Σύμφωνα  με τη θεωρία του Jappe, η ιστορική ανάπτυξη του καπιταλισμού παρουσιάζει παραλληλίες με την ανάπτυξη του ναρκισσισμού, ακόμη κι αν αυτές δεν είναι ευθύγραμμες. Για να φωτιστεί ωστόσο μια τέτοια αναστοχαστική σκέψη, είναι απαραίτητη η τέχνη που παράγει πολιτικό στοχασμό.

“Scroll. Post. Like. Die

Η φράση σαν μότο επαναλαμβάνεται κάμποσες φορές μέσα στο βίντεο των Yovel για να καταδείξει πώς υποδουλωνόμαστε κάθε ημέρα, ολοένα και πιο πολύ, στους αλγόριθμους, καθώς τα συναισθήματά μας βρίσκονται σε πλήρη εξάρτηση από το σκρολάρισμα στο κινητό. Έχουμε διαμορφωθεί -και ιδίως οι νεότεροι- μέσα σε ένα περιβάλλον, όπου αρκεί ένα κουμπί για να κάνουμε match σε κάποια πλατφόρμα γνωριμιών και να καταναλώσουμε σώματα.

Η εικονική πραγματικότητα είναι μέρος της πραγματικότητάς τους και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι μέρος του κόσμου τους. Παράλληλα τα προσωπικά μας δεδομένα δεν είναι πια καθόλου προσωπικά. Τα έχουμε εκχωρήσει σε τόσους φορείς, δίκτυα και πλατφόρμες. Όπως έχουμε εκχωρήσει ολόκληρα κομμάτια του εαυτού μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τα μέρη που συχνάζουμε, οι παρέες που συναντάμε, όσα καταλανώνουμε βρίσκονται online.

Ο αλγόριθμος γνωρίζει το ψυχικό μας στάτους και το εκμεταλλεύεται. Μας πουλά αδιάκοπα προϊόντα και εμάς μας ξενίζει η παραβίαση της ιδιωτικότητας μας. Γιατί; Δεν κοιτάζουμε κι εμείς ακούραστα από τη διαδικτυακή κλειδαρότρυπα συλλέγοντας στοιχεία για τους Άλλους;  Και ξέρουμε καλά πως όταν παρακολουθούμε ξένες ζωές –χωρίς να συνδιαλλασσόμαστε μαζί τους– υποβιβάζουμε τους Άλλους σε θέση «αντικειμένου» με την ψυχαναλυτική  έννοια του όρου.

Επίσης, γνωρίζουμε πώς η ψηφιακή ηδονοβλεψία τροφοδοτείται από την ψηφιακή επιδειξιμανία και αντίστροφα.  Και έχουμε βιώσει σχεδόν όλοι στο πετσί μας πώς ο εθισμός στην εικόνα μεταβάλλει την αυτοαντίληψή μας και τις ταυτότητες μας. 

Είναι αναπόδραστο, συνεπώς, να μας κατακλύσει ένα αίσθημα ματαιότητας. Τα άρθρα στα περιοδικά ψυχικής υγείας μιλούν τα τελευταία χρόνια για έναν «νεο-ναρκισσισμό» που συνομιλεί με τη «selfie παθολογία». Έχουμε παγιδευτεί σε ένα εμμονικό κυνήγι της ευτυχίας. Τι κρύβεται πίσω από αυτό; Το πεδίο της κατανάλωσης έχει επεκταθεί και στον εσωτερικό μας κόσμο και έχετε μετατρέψει ακόμα και τα συναισθήματα μας σε κοινά εμπορεύματα, σκέψη δανεική των Edgar Cabanas και Eva Illouz  που υπέγραψαν την Ευτυχιοκρατία.

Κι εμείς μοιάζουμε με υπηρέτες της ψυχαναγκαστικής αναζήτησής μιας επιβεβλημένης ευτυχίας που μας ωθεί στην κατανάλωση αγαθών και ανθρώπων μήπως και τη συναντήσουμε. Η δυστυχία μας είναι πως παραμένουμε στον πυρήνα μας «αναλογικοί άνθρωποι» που παλεύουν να διαχειριστούν τις απαιτήσεις ενός ψηφιοποιημένου κόσμου μέσα σε ένα νεοφιλελεύθερο τοπίο.

Έχουμε νιώσει ήδη στο πετσί μας πως η τεχνολογική πρόοδος έχει αναδείξει κυρίως τις ψευδείς όψεις της πληθωριστικής ελευθερίας. Το κοινωνικό περιβάλλον γίνεται πιο ανθρωποφαγικό και εμείς όλο και πιο πειθήνιοι και απαθείς, έρμαια του Scroll. Post. Like. Θέλουμε να ζήσουμε έτσι; Θέλουμε να  πεθάνουμε εγκλωβισμένοι στις ψηφιακές μας ζωές αναζητώντας τη χαρά στην  κατανάλωση και στους αλγορίθμους;

«Βλέπεις ακόμα τη ζωή που θα μπορούσες να ζήσεις»;  Η ερώτηση που θέτει η αθηναϊκή black metal μπάντα Yovel και η Αντριάνα Αντρέοβιτς στο βαθιά πολιτικό και κοινωνικό βίντεο μάς αφορά όλους/-ες. Γιατί όλοι είμαστε μέρος του πολιτισμού του hashtag. Ευτυχώς υπάρχει και αυτή η τέχνη για να αρθρώσει έναν λόγο ενάντια στο αυτοφαγικό πρόσωπο της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Μετά την απολογία του, ο 39χρονος κρίθηκε προφυλακιστέος για τη γυναικοκτονία της 32χρονης συζύγου του στους Αμπελόκηπους, την οποία σκότωσε με σφυρί και στη συνέχεια έκρυψε τη σορό στο πατάρι.

Ο κατηγορούμενος ανέφερε ότι εκείνο το βράδυ είχαν έντονο καυγά και, βρισκόμενος σε κατάσταση ψυχικής έντασης, χρησιμοποίησε το σφυρί από την τσάντα της δουλειάς του και τη χτύπησε. Στη συνέχεια, όπως αποκάλυψε, προσπάθησε να την επαναφέρει στη ζωή, αλλά όταν συνειδητοποίησε ότι ήταν νεκρή, πανικοβλήθηκε. Αποφάσισε τότε να κρύψει τη σορό και να πείσει τα παιδιά του ότι η μητέρα τους είχε φύγει από το σπίτι.

«Πραγματικά συντετριμμένος» δήλωσε ο δικηγόρος του Χρήστος Στάθης, προσερχόμενος στα δικαστήρια της Ευελπίδων. «Αυτές τις ημέρες που μιλάω μαζί του, αυτό που διαπιστώνω είναι ότι είναι πραγματικά συντετριμμένος αυτός ο άνθρωπος μετά το μοιραίο εκείνο βράδυ. Εκείνο που θέλω να σας επισημάνω είναι αυτό που ο ίδιος μου λέει συνεχώς ότι θέλει να γυρίσει τον χρόνο πίσω, κάτι το οποίο δε γίνεται. Όλες αυτές τις ημέρες που έχουμε αυτή την επαφή δικηγόρου και εντολέα με τον συγκεκριμένο κατηγορούμενο, θέλω να σας πω ότι διαπιστώνω ότι μπορεί να μιλάω με ένα δράστη ανθρωποκτονίας, αλλά σε καμία περίπτωση δε μιλάω με έναν δολοφόνο», δήλωσε ο Χρήστος Στάθης, δικηγόρος του κατηγορούμενου για τη γυναικοκτονία στους Αμπελόκηπους.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Αντωνίας Ξυνού για το NEWS 24/7, λίγες ημέρες μετά τις εξελίξεις στη δίκη του Πέτρου Φιλιππίδη, η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, Ιωάννα Κλάπα, εξέδωσε εγκύκλιο με την οποία υπενθυμίζει τη σημασία της ευπρέπειας και της αποχής από σχολιασμό κατά την άσκηση των δικαστικών καθηκόντων. Στη διάρκεια της δίκης, κατά την εξέταση ενός από τα θύματα ο εισαγγελέας της έδρας προέβη σε συγκεκριμένα σχόλια.

Συγκεκριμένα, στην εγκύκλιο που απευθύνεται προς όλους τους δικαστικούς λειτουργούς, αναφέρεται ότι «η ακεραιότητα και η ευπρέπεια της συμπεριφοράς των δικαστικών λειτουργών εντός της υπηρεσίας συνίσταται στην άσκηση των καθηκόντων τους, χωρίς ευνοικρατία, μεροληψία ή διακρίσεις, με ψυχραιμία και σεβασμό στα διάδικα μέρη, χωρίς την εκφορά σχολίων, παρατηρήσεων ή συμπερασμάτων που ερείδονται σε ατομικές αντιλήψεις η προτιμήσεις».

Η εγκύκλιος δίνει επίσης έμφαση στον τρόπο με τον οποίο οι δικαστικοί λειτουργοί πρέπει να διαχειρίζονται τους καταγγέλλοντες, υπογραμμίζοντας την ανάγκη για την αποτροπή φαινομένων που μπορεί να θεωρηθούν κατακριτέα. Όπως σημειώνεται: «κατά την εκδίκαση των υποθέσεων, στις οποίες διάδικοι είναι πρόσωπα που θα μπορούσαν να αποτελέσουν θύματα διακριτικής μεταχείρισης, λόγω φύλου, φυλής, σεξουαλικού προσανατολισμού, εθνικής καταγωγής ή κοινωνικής προέλευσης, οι δικαστικοί λειτουργοί οφείλουν να εντοπίζουν αυτές τις καταστάσεις και να λαμβάνουν τα κατάλληλα μέτρα, προκειμένου η συμπεριφορά τους να ενισχύει τη δημόσια εμπιστοσύνη και τον σεβασμό προς τη δικαιοσύνη και τους δικαστές».

Η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ) δημοσιοποίησε εικόνες που αποτυπώνουν δεκάδες ασθενείς να περιμένουν έξω από τα ιατρεία των Τμημάτων Επειγόντων Περιστατικών στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο. Παρά τις σοβαρές ενστάσεις που είχαν διατυπωθεί από γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, το νέο σύστημα εφημεριών τέθηκε σε εφαρμογή την 1η Νοεμβρίου, με τα πρώτα αποτελέσματα να επιβεβαιώνουν τις ανησυχίες.

Η ΟΕΝΓΕ, μέσω ανάρτησής της στο Facebook, δημοσίευσε την κατάσταση που επικρατούσε στο Ιπποκράτειο τη Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου, στις 18:30 το απόγευμα. Οι εικόνες αποκαλύπτουν την πίεση και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών, παρά τις διαβεβαιώσεις για τη βελτίωση που θα έφερνε το νέο σύστημα.

Οι ανησυχίες των γιατρών και νοσηλευτών από την πρώτη στιγμή επιβεβαιώνονται, καθώς το νέο μοντέλο εφημεριών, αντί να βελτιώσει την κατάσταση, φαίνεται να την επιβαρύνει, προκαλώντας μεγάλες καθυστερήσεις στην εξυπηρέτηση ασθενών.

υπάρχω

Είναι πολύ δύσκολο να κληθείς να ενσαρκώσεις ένα θρυλικό πρόσωπο, γιατί το αποτέλεσμα θα διχάσει, είτε επιλέξεις να τον μιμηθείς, είτε υποδυθείς απλώς τον ρόλο, διατηρώντας τα δικά σου στοιχεία προσωπικότητας. Πόσω μάλλον όταν δεν είσαι επαγγελματίας ηθοποιός και αυτή είναι η πρώτη σου φορά στη μεγάλη οθόνη

Ο Χρήστος Μάστορας είχε να αντιμετωπίσει μία τεράστια πρόκληση και να ενσαρκώσει τον σπουδαίο τραγουδιστή Στέλιο Καζαντζίδη, σε διάφορες φάσεις της ζωής του. Η ταινία «Υπάρχω», σε σκηνοθεσία Γιώργου Τσεμπερόπουλου και σενάριο Κατερίνας Μπέη, μας έδωσε 2 ώρες και 10 λεπτά από τα γεγονότα- κλειδιά της ζωής του Καζαντζίδη. Πώς ανακάλυψαν το τεράστιο ταλέντο του, που έμελλε να γίνει μία από τις σπουδαιότερες λαϊκές φωνές; Ποιες ήταν οι γυναίκες της ζωής του; Γιατί εγκατέλειψε τα νυχτερινά κέντρα πολύ νωρίς στην καριέρα του;

Η ιστορία ξεκινά από τότε που ήταν παιδί και είδε τον πατέρα του να σκοτώνεται στον εμφύλιο, από παρακρατικούς αντικομμουνιστές. Μεγάλωσε πολύ φτωχικά, μαζί με τη μητέρα του Γεσθημανή και τον μικρό του αδερφό, Στάθη, ο οποίος έμεινε σε ορφανοτροφείο τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Η λατρεία του Στέλιου με το τραγούδι, οι ατελείωτες ώρες σε μία κιθάρα και η φωνή που ακουγόταν σαν ηχείο και μάγευε όποιον καθόταν μαζί του. 

Ο μεγάλος έρωτας με την Καίτη Γκρέυ, η γνωριμία και ο γάμος με τη Μαρινέλλα, που τότε ήταν η Κίτσα, το διαζύγιο και ο γάμος με τη Βάσω Καζαντζίδη, με την οποία έμεινε στο σπίτι του δίπλα στη θάλασσα, μέχρι το τέλος της ζωής του. 

Στην ταινία «Υπάρχω» είδαμε τη συνεργασία με σπουδαίους συνθέτες, που αναγνώρισαν το ταλέντο του και του χάρισαν όλα τα μεγάλα τραγούδια, τον 17χρονο τότε Χρήστο Νικολόπουλο, που του έγραψε το «Υπάρχω», το οποίο αρχικά προοριζόταν για τον Δημήτρη Μητροπάνο, και εκτοξεύτηκε με τους στίχους του Πυθαγόρα. Αν και δεν είδαμε στη μεγάλη οθόνη τις δικαστικές διαμάχες του Στέλιου Καζαντζίδη με τον Νικολόπουλο και τον Μάκη Μάτσα, με τους οποίους δεν ξαναμίλησε πριν το τέλος της ζωής του, οι δύο άντρες βρέθηκαν στην avant premiere στο θέατρο Παλλάς, για να τον τιμήσουν.

Ο εντυπωσιακός Χρήστος Μάστορας

Η αλήθεια είναι ότι το trailer της ταινίας αδικούσε το αποτέλεσμα και δεν μας προϊδέασε θετικά για το αποτέλεσμα. Την καταπληκτική φωνή του τη γνωρίζαμε ήδη, με μία έκταση που «χωρά» την ποπ μουσική, τα παραδοσιακά Ηπειρώτικα, μοντέρνα λαϊκά και, τώρα, Στέλιο Καζαντζίδη. Ξέραμε επίσης ότι είναι πολύ καλός στις μιμήσεις, και αυτό συνέβη προκειμένου να πετύχει το ηχόχρωμα του σπουδαίου τραγουδιστή. 

Υποκριτικά, ήταν μία τεράστια πρόκληση, αφού μιλάμε για το υποκριτικό του ντεμπούτο, σε έναν ρόλο που περνά από διαφορετικές ηλικιακές φάσεις και συναισθηματικές καταστάσεις. Βούτηξε στα (πολύ) βαθιά και τα πήγε εξαιρετικά.

Υπάρχω: Το cast, το σενάριο και η σκηνοθεσία

Όσο ο Χρήστος Μάστορας έκανε το καλύτερο που μπορούσε, πλαισιωνόταν από ένα έμπειρο και εξαιρετικό cast. Η Κλέλια Ρένεση ως δυναμική Καίτη Γκρέυ, η Ασημένια Βουλιώτη ως Μαρινέλλα στο ξεκίνημά της, η Άννα Συμεωνίδου ως Βάσω Καζαντζίδη, η Αγορίτσα Οικονόμου στο ρόλο της μητέρας, Γεσθημανής. Ο Δημήτρης Καπουράνης υποδύεται τον δημοσιογράφο που πέρασε μία μέρα στο απομονωμένο σπίτι του Καζαντζίδη και του μίλησε για όλα, και ήταν ο Γιώργος Λιάνης. Ο Γιώργος Καραμίχος είναι ο Μάκης Μάτσας, ο Μιχάλης Βαλάσογλου φτυστός ως Άκης Πάνου και πολλοί ακόμη σπουδαίοι ηθοποιοί που δημιούργησαν ένα καλλιτεχνικά άρτιο αποτέλεσμα.

Η Κατερίνα Μπέη, στην οποία οφείλουμε ταινίες, όπως η «Φόνισσα» και η «Ευτυχία» έδωσε το σενάριο στον Γιώργο Τσεμπερόπουλο, και εκείνος έκανε μία ταινία «ντυμένη» στα τραγούδια και τη ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη. «Από την αρχή μέχρι το τέλος, συγκίνηση. Ο Στέλιος από εκεί πάνω είναι ευχαριστημένος και εγώ ολοκλήρωσα αυτό που έπρεπε να κάνω για εκείνον», ήταν τα λόγια της Βάσως Καζαντζίδη, μετά το τέλος της πρεμιέρας. 

«Δώστε μας την ευκαρία να συνεχίσουμε να κάνουμε ταινίες για το σινεμά. Να δίνουμε αυτή τη μοναδική εμπειρία στο κοινό, και μετά ας συνεχίσουν να προβάλλονται σε πλατφόρμες», είπε ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος, υπενθυμίζοντάς μας την αξία του κινηματογράφου, που θα αποτελεί πάντοτε τον μοναδικό τρόπο να απολαύσεις μία ταινία, με όλες σου τις αισθήσεις.

Η ταινία κυκλοφορεί στις κινηματογραφικές αίθουσες από τις 19 Δεκεμβρίου, σε συμπαραγωγή Tanweer Productions και COSMOTETV

Trigger Warning

Δύο μέρες μετά την πτώση του καθεστώτος Άσαντ, οι δυνάμεις που πλέον ελέγχουν τη Δαμασκό εισήλθαν στις διαβόητες φυλακές Σεντνάγια. Στη συνέχεια απελευθέρωσαν , ενώ οι εικόνες που δημοσιεύτηκαν για να απελευθερώσουν κρατούμενους που φέρεται να είχαν υποστεί βασανιστήρια.

Ενώ οι Σύροι πανηγύριζαν το «τέλος» της δικτατορίας του Άσαντ, άλλοι αναζητούσαν αγαπημένα τους πρόσωπα, τα οποία είχαν οδηγηθεί στις φυλακές-κολαστήρια. Σύμφωνα με το CNN, οι φυλακές αυτές λειτουργούσαν ως τόπος εξαφάνισης για όσους θεωρούνταν αντίπαλοι του καθεστώτος από τη δεκαετία του 1970. Η Σεντνάγια, γνωστή ως «το σφαγείο», ήταν τόπος εκτέλεσης 13.000 ατόμων μεταξύ 2011 και 2015, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία.

Μετά την ανατροπή του Άσαντ από αντάρτες την Κυριακή, εμφανίστηκαν σε εικόνες απελευθερωμένοι κρατούμενοι από τη Σεντνάγια. Ακολούθησε κύμα αναζητήσεων στα social media για αγνοούμενους.

Μέχρι τη Δευτέρα, κάτοικοι και ομάδες εισέρχονταν στη φυλακή, ελπίζοντας να βρουν κρατούμενους σε υπόγεια γνωστά ως το «κόκκινο τμήμα». Η Μέισουν Λαμπούτ, αναζητώντας τους δικούς της, δήλωσε στο CNN: «Το κόκκινο τμήμα προσπαθούν εδώ και μέρες να το φτάσουν. Δεν υπάρχει οξυγόνο και έτσι στο τέλος μπορεί να πεθάνουν όλοι».

Η οργάνωση «Λευκά Κράνη» ανακοίνωσε τη Δευτέρα πως δεν βρέθηκαν «μυστικά κελιά ή υπόγειες περιοχές» και προέτρεψε τους πολίτες να αποφεύγουν τη διάδοση παραπληροφόρησης.

Σε βίντεο που κοινοποιήθηκαν από αντάρτες, εμφανίζεται μια «σιδερένια πρέσα» που υποτίθεται ότι χρησιμοποιούνταν για βασανιστήρια. Οι ιστορίες βασανιστηρίων και πείνας από τη φυλακή έχουν καταγραφεί ευρέως.

Σύμφωνα με τη Daily Mail, συριακή ΜΚΟ έχει επιβεβαιώσει 72 διαφορετικούς τύπους βασανιστηρίων, συμπεριλαμβανομένων ηλεκτροσόκ, ξυλοδαρμών και άλλων φρικτών πρακτικών. Αντάρτες εντόπισαν περίπου 40 πτώματα με σημάδια βασανιστηρίων σε νεκροτομείο στη Δαμασκό. Ο αντικαθεστωτικός Μοχάμεντ αλ Χατζ δήλωσε πως πτώματα, με βγαλμένα μάτια και σημάδια ξυλοδαρμών, μεταφέρθηκαν για αναγνώριση από οικογένειες.

Οι νέες αρχές της Συρίας ανακοίνωσαν σχέδιο δημοσιοποίησης λίστας με τα ονόματα βασανιστών του καθεστώτος Άσαντ. Ο επικεφαλής της HTS, Αμπού Μοχάμαντ αλ Τζουλάνι, δήλωσε μέσω Telegram ότι θα επιδιώξουν να φέρουν τους υπεύθυνους ενώπιον της δικαιοσύνης. Παράλληλα, υποσχέθηκε ανοχή και αμνηστία για όσους δεν διέπραξαν εγκλήματα.

Ο Χάμι Σάλεχ, πρώην κρατούμενος του καθεστώτος, περιέγραψε με λυγμούς στο Al Jazeera τα βασανιστήρια που υπέστη, λέγοντας: «Με ταπείνωσαν. Με αδίκησαν». Επέστρεψε στη φυλακή όπου είχε φυλακιστεί για να διαπιστώσει την ελευθερία του.

.

Την περασμένη Πέμπτη, 5 Δεκεμβρίου, ένα κορίτσι πέντε ετών έχασε τη ζωή του στη Δομή Φιλοξενίας στο Σχιστό. Σύμφωνα με ανακοίνωση του Υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου, το παιδί, συριακής καταγωγής, εμφάνισε αδιαθεσία και μεταφέρθηκε στο ιατρείο της δομής, όπου έλαβε συντηρητική αγωγή. Στη συνέχεια, η παιδίατρος της δομής εξέδωσε παραπεμπτικό για το Τζάνειο Νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

Η υπόθεση διερευνάται τόσο από τις αρμόδιες αρχές της ΕΛΑΣ όσο και μέσω διοικητικής έρευνας. Ωστόσο, προκύπτουν σοβαρά ερωτήματα για τις συνθήκες και τις ελλείψεις που ενδέχεται να συνέβαλαν στο τραγικό περιστατικό.

Οι πρόσφυγες που φτάνουν στις δομές φιλοξενίας έχουν ήδη περάσει από άλλες δομές ή σημεία καταγραφής, όπου, θεωρητικά, καταρτίζεται φάκελος με τα στοιχεία και το ιατρικό ιστορικό τους. Ωστόσο, οι συνθήκες στις οποίες ζουν και η έλλειψη επαρκούς ιατρικού και μεταφραστικού προσωπικού καθιστούν δύσκολη τη συλλογή πληροφοριών.

Η έλλειψη διερμηνέων αποτελεί σημαντικό πρόβλημα, ειδικά μετά την απόλυση όλων των διερμηνέων τον Σεπτέμβριο, χωρίς νέες προσλήψεις. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορούν οι πρόσφυγες να επικοινωνήσουν τις ανάγκες τους στους εργαζόμενους στις δομές, ούτε οι εργαζόμενοι να λαμβάνουν επαρκείς πληροφορίες για την παροχή υπηρεσιών υγείας. Σύμφωνα με την «Πρωτοβουλία Εργαζομένων στα Camps», αυτή η κατάσταση αφήνει περιθώρια για σοβαρά λάθη, τα οποία δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν στην πράξη.

Το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου δεν αναλαμβάνει ευθύνες για τις σοβαρές παραλείψεις που καθιστούν τις δομές χώρους ανασφάλειας και παραμέλησης, παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις.

«Θλίψη για την απώλεια πεντάχρονου κοριτσιού στη δομή φιλοξενίας του Σχιστού

Ενα θλιβερό συμβάν σημειώθηκε χθες το βράδυ στη δομή φιλοξενίας του Σχιστού. Πεντάχρονο παιδί συριακής καταγωγής, μετά από αδιαθεσία, μεταφέρθηκε στο ιατρείο της δομής όπου έλαβε συντηρητική αγωγή.

Κατόπιν εκδόθηκε  παραπεμπτικό από την παιδίατρο για τη μεταφορά του στο Τζάνειο Νοσοκομείο όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

Την υπόθεση διερευνούν οι αρμόδιες αρχές της ΕΛΑΣ, ενώ παράλληλα διενεργείται και  διοικητική έρευνα της υπόθεσης».

Σύμφωνα με τις σύντομες πληροφορίες που έδωσε σε εκπομπή του Action24 ο υφυπουργός Μεταφορών και Υποδομών, Βασίλης Οικονόμου, από το νέο έτος αναμένεται να ανακοινωθεί η δημιουργία ενός νέου σώματος της ΕΛ.ΑΣ. το οποίο θα εποπτεύει τον προαστιακό σιδηρόδρομο.

Πιο συγκεκριμένα, όπως εξήγησε ο κ. Οικονόμου το πρωί της Τρίτης (10/12), το νέο σώμα θα εποπτεύει τον προαστιακό σιδηρόδρομο στις γραμμές Αθήνα-Κιάτο και Αθήνα-Χαλκίδα, όπου σημειώνονται συχνές κλοπές τροχαίου υλικού. Παράλληλα, θα αναλάβει και την αστυνόμευση της γραμμής 1 του μετρό (ηλεκτρικός).

Σε ερώτηση σχετικά με τη χρήση drones και εταιρειών security, ο κ. Οικονόμου διευκρίνισε ότι θα συσταθεί νέο αστυνομικό σώμα, αποτελούμενο από ειδικούς φρουρούς, το οποίο θα υπάγεται στην ΕΛΑΣ. Οι επίσημες ανακοινώσεις για την αστυνομία σιδηροδρόμων θα γίνουν την επόμενη χρονιά.

Οι επιλογές αυτές της κυβέρνησης για την προστασία του σιδηροδρομικού δικτύου, μέσω νέων προσλήψεων ειδικών φρουρών, προκαλούν ενδιαφέρον και εντύπωση, εάν αναλογιστεί κανείς το παράδειγμα της πανεπιστημιακής αστυνομίας, της οποίας η λειτουργία παραμένει ασαφής.

Μιλήσαμε με τη βοκαλίστρια, διδακτόρισσα, εμπνεύστρια του “For Women: Artism Project” και μαέστρο της Ανοιχτής Ορχήστρας για την καλλιτεχνική δημιουργία που έχει κοινωνικό αποτύπωμα και το πώς μπορείς να ξεπερνάς σύνορα και νόρμες.

Αν την έχεις δει, δεν την ξεχνάς. Η Αγγελική Τουμπανάκη έχει έναν τρόπο να μαγνητίζει με τη βαθιά φωνή της, τη γεμάτη αυτοσχεδιασμό κίνησή της, το εκφραστικό της βλέμμα. Με ολιστική, πειραματική και βιωματική προσέγγιση, αλλά και διεπιστημονικό νου, δημιουργήσει το δικό της πολυθεματικό καλλιτεχνικό σύμπαν –στο φάσμα του οποίου χωράει από χορός, θέατρο και video art μέχρι διδακτορικό της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών στη Μοριακή Ογκολογία. 

Την Αγγελική Τουμπανάκη μπορεί να την ακούσεις σε ένα –από τα πολλά– μουσικά projects της σειράς World και Electronic Jazz ή να την πετύχεις κάποιο μεσημέρι Κυριακής στου Φιλοπάππου, όπου ως μαέστρος κάνει πρόβες με την κινηματική Ανοιχτή Ορχήστρα. Οι ευαισθησίες της δεν σταματούν (ούτε) εκεί. Είναι βοκαλίστρια και, επίσης, μέλος της καινοτόμας Διεπιστημονικής Ομάδας Φωνής “Voice Mentoring”, της Πρωτοβουλίας κατά των Γυναικοκτονιών, καθώς και Πρέσβειρα της Women’s Health First Ελλάδος. 

Η συζήτησή μας ξεκίνησε με αφορμή το “For Women: Artism Project” το οποίο η ίδια χαρακτηρίζει ως ένα όνειρο. «Είναι ένα όραμα κάποιων ανθρώπων που ξεκίνησαν εδώ και δυόμιση χρόνια να συνεργάζονται και να δημιουργούν μεθοδολογίες, να φτιάχνουν κοινούς κώδικες –άτομα από διαφορετικούς τομείς, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, τη δική του γνώση κι εμπειρία, άνθρωποι εξειδικευμένοι πάνω σε έμφυλα ζητήματα, από τον χώρο της επιστήμης, της έρευνας, της εκπαίδευσης, της τέχνης, να ονειρεύονται μαζί»

«Ο αρτιβισμός ουσιαστικά υποδηλώνει την ικανότητα της τέχνης να λειτουργεί ως πηγή ενός νέου ουμανισμού που γεννά υπεύθυνες κοινωνικές συμπεριφορές, λειτουργώντας ταυτόχρονα ως πεδίο έρευνας και καταγραφής. Έχει στόχο την κινητοποίηση και δέσμευση ατόμων, πολιτισμικών οργανώσεων και θεσμών που θα καταστήσουν δυνατή την έκφραση όλων των αναγκών της κοινωνίας». 

Το “For Women: Artivism Project” είναι ένα οδοιπορικό φεστιβάλ, που όπως τονίζει η Αγγελική Τουμπανάκη θα ταξιδέψει, θα δημιουργήσει γέφυρες. «Γιατί μας ενδιαφέρουν πολύ οι συμπράξεις, το μαζί. Να πάμε από το εγώ στο εμείς, στο ισχυρό μαζί, την ανταλλαγή ιδεών, στην ευαισθητοποίηση σε θέματα που αφορούν την ανθρώπινη ύπαρξη, τον σεβασμό, τη νίκη σε θέματα ισότητας. Τις ανατροπές των στερεοτύπων.

»Ξέρεις, αυτό έχει πολύ κόπο και χρειάζεται χρόνο για να ανιχνεύσεις κάποια πράγματα, βαθιά ριζωμένα στην ψυχή και το μυαλό σου και που αν δεν τα μελετήσεις, δεν θα αντιληφθείς ότι καμιά φορά και αυτά μπορεί να σου έχουν εγκλωβίσει την ψυχή, το είναι και τις πράξεις σου» μου αφηγείται, ενώ έχει κλείσει τα μάτια και ήδη οραματίζεται και χτίζει ένα τέτοιο μέλλον.

Φωτογραφία: Νίκος Καρούζος

Τη ρωτάω αν τελικά αλλάζει ο κόσμος μέσω της τέχνης ή όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλο τα ίδια μένουν. «Επανάσταση σημαίνει αλλάζω στάση. Να κάνεις ανάγνωση της καθημερινότητας, του κοινωνικού και πολιτικού γίγνεσθαι και να μπορείς να στέκεις, να έχεις υψηλό ανάστημα. Πρέπει να μελετήσουμε, να ενημερωθούμε, να ευαισθητοποιηθούμε και στη συνέχεια, να πράξουμε. Πρέπει να σταματήσουμε να υπνωτιζόμαστε, να σπάσουμε λιγάκι τα μοτίβα και τους μικρόκοσμούς μας. Είναι δύσκολο όμως γιατί η καθημερινότητα είναι σκληρή. Μας ρουφάει η προσωπική μας ροή και ταχύτητα καμιά φορά και χάνουμε την επαφή μας και την δύναμη να ανατρέψουμε τα πράγματα. Γιατί δεν έχουμε χρόνο», σχολιάζει. 

«Υπάρχουν ευτυχώς αρκετές ομάδες, κοινότητες, συλλογικότητες που κάνουν δουλειά εδώ και χρόνια, δίνουν μάχη στο πεδίο και πασχίζουν καθημερινά να υποστηρίξουν τα γυναικεία δικαιώματα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη συμπερίληψη. Με όλες αυτές τις ανατροπές που έφεραν τα κινήματα που βγήκαν στους δρόμους, ευτυχώς ταρακουνήθηκε λιγάκι το σύμπαν και μπορούν επιτέλους να αναβλύσουν όλα αυτά τα τοξικά συναισθήματα και οι τοξικές συμπεριφορές» συνεχίζει η Τουμπανάκη. 

Η τέχνη για την πολυπράγμονα καλλιτέχνιδα «μπορεί να αφήσει κοινωνικό αποτύπωμα, γιατί μέσα από την τέχνη βιώνεις. Είναι αυτό το οποίο ο καθένας μας μπορεί να το νιώσει άμεσα στο δέρμα του, στο σώμα του, στη ψυχή του και σε όλες τις δονήσεις της ολότητάς του».

Η Αγγελική Τουμπανάκη μου αναφέρει την Jane Goodall και αυτό που έχει πει στο παρελθόν πως μόνο αν καταλάβουμε, μπορούμε να νοιαστούμε, μόνο αν νοιαστούμε, θα βοηθήσουμε, μόνο αν βοηθήσουμε θα σωθούμε. 

Η φωτογραφία είναι μια ευγενική παραχώρηση της Αγγελικής Τουμπανάκη

«Μας αφορά αυτό που γίνεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μας, γιατί δεν είναι τόσο μακριά τελικά. Το είδαμε πολύ καλά και με τον απίθανο κορονοϊό και πόσο γρήγορα η διάχυση αυτού του μικροοργανισμού ξεπέρασε σύνορα, φύλα, ηλικίες, ταξικές κοινότητες, ξεπέρασε δηλαδή τα πάντα και εισχώρησε στο σώμα και την ψυχή μας. Δεν μας προστατεύουν οι τέσσερις τοίχοι που ζούμε. Δεν μας προστατεύει η υπέροχη Ελλάδα με τις παραλίες της και τα βουνά της. Δεν μας προστατεύουν τα σύνορα, δεν είμαστε προστατευμένοι στη μικρή μας φωλίτσα. Όλο αυτό που συμβαίνει ταρακουνάει τους πάντες. Υπάρχει ένας παγκόσμιος κοινός παλμός και φοβάμαι ότι αν δεν σηκωθούμε να δράσουμε, θα αναγκαστούμε να αρχίσουμε να τρέχουμε». 

«Ας μπούμε σε ομάδες» προτείνει η Αγγελική. «Μέσα από μια ομάδα που προσφέρει, ημερεύει η ψυχή σου. Δεν θέλουμε να ημερέψει η ψυχή μας στο τέλος της ημέρας; Δεν θέλουμε να αγαπηθούμε και να αγαπήσουμε;»

Ασχολείται με τη μουσική ουσιαστικά από το 2006, πιάνοντας αρκετά project διαφορετικής μουσικής θεματολογίας μεταξύ τους. «Προσπαθώ να περνάω από τον έναν τομέα στον άλλον, από τη μία μουσική στην άλλη, σεβόμενη το ήθος και την αισθητική του κάθε είδους, όσο μπορώ. Μακάρι να είχα χίλιες ζωές να μπορούσα να μελετήσω όλες αυτές τις μουσικές, αλλά προσπαθώ τουλάχιστον να σεβαστώ τους ηθικούς και αισθητικούς άξονες του κάθε είδους μουσικής, μεταφέροντας την δική μου προσωπικότητα. Γιατί έτσι αισθάνομαι ελεύθερη, γιατί η μουσική ανοίγει πεδία ελευθερίας».

Η φωτογραφία είναι μια ευγενική παραχώρηση της Αγγελικής Τουμπανάκη

Όπως λέει η Αγγελική Τουμπανάκη, «καμιά φορά, η τέχνη θεωρείται πράξη πολυτέλειας, όμως στην ουσία είναι πράξη επιβίωσης. Αφορά την υγεία μας, ψυχική και σωματική. Είναι πράξη που συμφέρει ακόμα και το επιχειρείν. Μεγάλες εταιρείες καταλαβαίνουν ότι έχουν ανάγκη την αποσυμφόρηση μέσω της τέχνης. Όλοι μας έχουμε ανάγκη την τέχνη στην καθημερινότητά μας. Κάποιοι μεγάλοι φορείς δεν το έχουν καταλάβει ακόμη και νομίζω ότι δεν συμφέρει κανέναν αυτό. Στο τέλος της ημέρας, η τέχνη είναι ένας βασικός άξονας ισορροπίας και αρμονίας για το κοινωνικό σύνολο που θα έπρεπε να μπαίνει στην πρώτη γραμμή του πεδίου». 

Η Αγγελική Τουμπανάκη θα κυκλοφορήσει σύντομα νέο δίσκο, όπου η ίδια είναι συνθέτρια και στιχουργός για πρώτη φορά. Συνεχίζουν οι συναυλίες του “For Women”, όπως και η έρευνα, η θεραπεία και η διδασκαλία σε δομές, μαθητές και μαθήτριες και ηθοποιούς. 

Σε συνέντευξη Τύπου που διοργανώθηκε από την «Εναλλακτική Παρέμβαση – Δικηγορική Ανατροπή» το μεσημέρι της Δευτέρας, δήλωσε: «Ξημερώματα της Κυριακής 8 Δεκεμβρίου, δέχθηκα ένα τηλεφώνημα με απόκρυψη. To σήκωσα. Ήταν ένας άνθρωπος στην άλλη γραμμή που ακουγόταν εξοργισμένος. Μου είπε: “Την επόμενη φορά που θα σε πιάσω, θα σε κατεβάσουμε στο 4ο υπόγειο της ΓΑΔΑ και θα σε σπάσω στο ξύλο”. Δεν εχω δεχθεί ποτέ απειλές. Θεωρώ ότι ξέρω από πού προέρχεται και για τη δική μου προστασία το έχω αναφέρει σε έναν ευρύ κύκλο και το καταγγέλλω και εδώ, δημόσια».

Η δικηγόρος, που ήταν ανάμεσα σε εκείνους που προσήχθησαν από την πλατεία Εξαρχείων και αφέθηκε ελεύθερη αργότερα το ίδιο βράδυ, μιλώντας για τις προσαγωγές, είπε:  «Πρόκειται για μια κατάσταση που έχει πάρει όλο και μεγαλύτερη έκταση. Προληπτικές προσαγωγές που διαρκούν 10 ώρες. Αυτή η πρακτική αναιρεί το συνταγματικό δικαίωμα του συνέρχεσθαι. Δεν υπάρχει άρθρο που να ορίζει αυτή τη κατάσταση. Είναι παράνομη αστυνομική πρακτική που γίνεται αποδεκτή από την κυβέρνηση και τους εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας. Δεν πρέπει να αφήσουμε αυτή τη πρακτική να εξελίσσεται. Είχαν απλώς δηλώσει ότι θέλουν να πάνε στη διαδήλωση του Γρηγορόπουλου».

Περιγράφοντας το πώς και η ίδια βρέθηκε στην κλούβα της Αστυνομίας και στη συνέχεια με προσαγωγή στην Πέτρου Ράλλη, είπε: «Κατέφτασα στο σημείο όπου έκαναν προσαγωγές και είπα ότι είναι παράνομο, δε βασίζεται στον Νόμο. Εννοείται ότι κανείς δε με άκουσε, επαναλάμβανα τις ίδιες φράσεις. Άρχισαν να προσαγαγουν τους διαδηλωτές με βίαιο τρόπο, ασκήθηκε αστυνομική βία. Με έσπρωξαν και είπαν “Πάρτε την και αυτήν” και μπήκα στη κλούβα».

Η ΑΔΕΔΥ (Ανώτατη Διοίκηση Ενώσεων Δημοσίων Υπαλλήλων) διεκδικεί την Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου «αυξήσεις στους μισθούς μας για να ζούμε με αξιοπρέπεια και την επιστροφή του 13ου και 14ου μισθού». Θα πραγματοποιηθεί στάση εργασίας από τις 12 το μεσημέρι έως τη λήξη του ωραρίου και συγκέντρωση στο Υπουργείο Οικονομικών (Νίκης 5-7), στη 1 το μεσημέρι.

Ως προς την υπόλοιπη Ελλάδα η ΑΔΕΔΥ αναφέρει: «Καλούμε τα Νομαρχιακά Τμήματα να πραγματοποιήσουν αντίστοιχες κινητοποιήσεις στις πόλεις τους (η στάση εργασίας ισχύει, εφόσον πραγματοποιηθούν κινητοποιήσεις στην περιοχή τους)».

Σχεδόν 14 χρόνια αφού οι Σύροι ξεσηκώθηκαν για πρώτη φορά σε ειρηνικές διαδηλώσεις που κλιμακώθηκαν σε έναν καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο, έρχεται το δραματικό τέλος στην κυριαρχία της οικογένειας αλ Άσαντ. Μόλις πριν από μια εβδομάδα, το καθεστώς εξακολουθούσε να ελέγχει σημαντικά εδάφη.

Στις 27 Νοεμβρίου, ένας συνασπισμός ομάδων των ανταρτών εξαπέλυσε μια μεγάλη επίθεση κατά των φιλοκυβερνητικών δυνάμεων, ξεκινώντας από την πρώτη γραμμή μεταξύ του Ιντλίμπ και του Χαλεπίου. Μέσα σε λίγες μέρες, οι αντάρτες κατέλαβαν το Χαλέπι, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Συρίας.

Η επιχείρηση, με το όνομα Αποτροπή Επιθέσεως, ηγήθηκε της Χαγιάτ Ταχρίρ αλ-Σαμ (HTS), υποστηριζόμενη από φατρίες και ομάδες που υποστηρίζονται από την Τουρκία όπως το Εθνικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση και η Αχράρ αλ-Σαμ. Το HTS, με επικεφαλής τον Αμπού Μοχάμεντ αλ Τζουλάνι, είναι εδώ και καιρό η κυρίαρχη δύναμη στην Ιντλίμπ.

Ενώ οι αντάρτες απέφυγαν να εισέλθουν σε προπύργια του αλ Άσαντ όπως η Λαττάκια και η Ταρτούς, κατέλαβαν βασικές πόλεις όπως η Χάμα, η Χομς και η Ντεράα, η γενέτειρα της εξέγερσης του 2011. Σύμφωνα με αναφορές, τα κυβερνητικά στρατεύματα υποχωρούν, με τους Σύρους στρατιώτες να εγκαταλείπουν θέσεις κοντά στα υψώματα του Γκολάν που έχουν προσαρτηθεί από το Ισραήλ.

Η οικονομία της Συρίας βρισκόταν σε ελεύθερη πτώση, και η λαϊκή δυσαρέσκεια εκτοξεύθηκε στα ύψη καθώς η επιβίωση γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Σύμφωνα με πληροφορίες, στρατιώτες και αστυνομία εγκατέλειψαν τις θέσεις τους πριν από την προέλαση των ανταρτών. Με τον στρατό του αποδυναμωμένο και χωρίς τη βοήθεια των βασικών του συμμάχων (Ρωσία και Ιράν) το καθεστώς κατέρρευσε.

Ο Μπασάρ αλ Άσαντ και η οικογένειά του έφτασαν στη Μόσχα και έλαβαν άσυλο «για ανθρωπιστικούς λόγους», ανέφεραν τα ρωσικά πρακτορεία ειδήσεων επικαλούμενα πηγή του Κρεμλίνου. Η ρωσική κρατική τηλεόραση μετέδωσε την είδηση, η οποία έβαλε τέλος στις εικασίες σχετικά με το πού βρίσκεται ο πρώην πρόεδρος της Συρίας.

Νωρίτερα, το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών είχε ανακοινώσει ότι ο Άσαντ «αποφάσισε να παραιτηθεί από την προεδρία και αποχώρησε από τη χώρα, δίνοντας οδηγίες για ειρηνική μεταβίβαση της εξουσίας».

Η Ρωσία, η οποία έχει δύο βασικές στρατιωτικές βάσεις στη Συρία, είναι πιστός σύμμαχος του Άσαντ και είχε παρέμβει στον 13χρονο εμφύλιο πόλεμο της Συρίας σε μια προσπάθεια να τον κρατήσει στην εξουσία. Παρόλα αυτά δεν μπόρεσε να σταματήσει την κατάρρευση της κυβέρνησής του μπροστά σε μια αστραπιαία επίθεση ανταρτών που εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι το Ιράν και η Χεζμπολάχ ήταν απασχολημένοι από άλλες συγκρούσεις.

Ο πρωθυπουργός Μοχάμαντ αλ Τζαλάλι παραμένει στη Δαμασκό, δηλώνοντας την πρόθεσή του να διασφαλίσει ότι η διοίκηση της χώρας θα συνεχιστεί έως ότου σχηματιστεί μια μεταβατική κυβέρνηση.

Πλήθη κυμάτισαν επαναστατικές σημαίες, πυροβόλησαν στον αέρα, γκρέμισαν αγάλματα του Χαφέζ αλ Άσαντ και συγκεντρώθηκαν για μαζικές προσευχές.

Οι αντάρτες άνοιξαν καθεστωτικές φυλακές στην πορεία τους, απελευθερώνοντας πολιτικούς κρατούμενους. Το HTS εισέβαλε στη φυλακή Sednaya, διαβόητη για τις βάναυσες συνθήκες της, κηρύσσοντας το τέλος της «εποχής της τυραννίας». Σύμφωνα με πληροφορίες, χιλιάδες κρατούμενοι αφέθηκαν ελεύθεροι.

Το μέλλον παραμένει αβέβαιο. Ο Πρωθυπουργός αλ Τζαλάλι εξέφρασε την προθυμία του να συνεργαστεί με τους αντάρτες για μια ομαλή μετάβαση, ενώ ο αρχηγός του HTS αλ-Τζουλάνι τόνισε τη διατήρηση της σταθερότητας στους δημόσιους θεσμούς μέχρι να γίνει επίσημη παράδοση.

Η Συρία αντιμετωπίζει σημαντικές προκλήσεις αλλά και ευκαιρίες για ανοικοδόμηση και εγκαθίδρυση νέας διακυβέρνησης.

Onar

«Τι ώρα είναι, δεν θα ρωτήσω, κι αν θα σε χάσω δεν θα μιλήσω», ακούω τον εαυτό μου να σιγομουρμουρίζει λίγο πριν μιλήσω με τον Λευτέρη Πλιάτσικα, το ιδρυτικό μέλος των Όναρ, που μετρά 26 χρόνια. Κομμάτια και ρομαντικοί στίχοι, που έντυσαν μουσικά την εφηβεία και τη νιότη μας, διαλείμματα, αλλαγές προσώπων, νέοι ήχοι, αλλά με σταθερότητα στις αξίες και σε αυτά που οι Όναρ θεωρούν σημαντικά. 

Το νέο τους κομμάτι, «Μη γυρνάς και τ’άλλο μάγουλο» γράφτηκε για την κακοποίηση, ενώ ετοιμάζεται το ολοκαίνουριο album, που αναμένεται να βγει μέσα στους επόμενους μήνες, πράγμα που έχει να συμβεί πολλά χρόνια. Παράλληλα, οι Όναρ κάνουν live σε μουσικές σκηνές σε Ελλάδα και Κύπρο. Στις 14 Δεκεμβρίου, μπορείς να τους δεις στο Major 7, παρέα με τους «Εκείνος κι Εκείνος», παντρεύοντας πάντα το ροκ με την παράδοση, το ποπ και το λαϊκό, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούριοι. 

«Ήμουν ένα παιδί που μάθαινε τη μουσική και τον εαυτό του, έγραφε στιχάκια και μελωδίες. Δεν είχα κάνει κάτι δισκογραφικά, μέχρι που έφτιαξα τους Όναρ, παρέα με κάποιους φίλους, με τους οποίους μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά. Δεν είχαμε στο μυαλό μας την επιτυχία, αλλά το να κάνουμε πρόβες και να ανακαλύπτουμε τους εαυτούς μας μέσα από τα τραγούδια. Σκοπός ήταν (και είναι) να ζούμε όμορφες στιγμές. Είμαι άνθρωπος των ομάδων, θέλω να ακούω διαφορετικές απόψεις, γιατί όλοι είμαστε διαφορετικοί».

Το υλικό που ετοιμαζόταν 10 χρόνια έγινε ο ο πρώτος δίσκος, με τίτλο «Το έργο που παίζουν τα μάτια σου», που έγινε γρήγορα χρυσός. Λίγο πριν, ο Λευτέρης Πλιάτσικας είχε γνωρίσει και την πρώτη γυναικεία φωνή των Όναρ, την Πένυ Ραμαντάνη. «Είμαστε μία πολυσυλλεκτική ομάδα, έχουν περάσει πολλές φωνές και μουσικοί, αλλά η δισκογραφική αρχή έγινε το 1999 και συνεχίσαμε με πολλά ακόμη τραγούδια».

Τον ρωτάω για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος που λειτουργεί καλύτερα μέσα σε ομάδες, αν και έχει δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξη ότι ήταν ένα πολύ μοναχικό παιδί. «Είναι η αντίθεση των πραγμάτων. Η δημιουργία έρχεται πίσω από μία μοναχικότητα. Να πιάσεις δηλαδή τη στιγμή που μετατρέπεται σε στιχάκι ή μελωδία. Αυτή η διαδικασία είναι μοναχική. Ο τρόπος όμως με τον οποίο θα εκφράσεις όλα αυτά τα συναισθήματα, πρέπει να γίνεται μέσα από τις παρέες».

Τι άλλαξε και τι έμεινε ίδιο στους Όναρ

«Καταρχάς, έχουμε αλλάξει εμείς οι ίδιοι. Όταν ξεκίνησα την μπάντα, ήμουν 25 χρονών και τώρα έχω περάσει τα 50. Αλλάζουν σίγουρα και οι αντοχές. Δεν μπορείς να παίξεις live όπως παλιά. Όμως τα χρόνια φέρνουν εμπειρίες και νέες εικόνες. Οι νέες τεχνολογίες είναι μία αλλαγή που μας έχει επιτρέψει να κάνουμε μουσική με μεγαλύτερη ευκολία, ειδικά στο κομμάτι της παραγωγής. Αυτά που έχουν μείνει αναλλοίωτα είναι η άγνοια του κινδύνου, η παιδικότητα και ο ρομαντισμός με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα».

Ο νέος δίσκος και το τραγούδι για την κακοποίηση

«Είχαμε σταματήσει τις ηχογραφήσεις το 2019 εξαιτίας του φόρτου εργασίας και μετά συνέπεσε με τον Covid, όπου τουλάχιστον βρήκαμε τον χρόνο να γράψουμε τα τραγούδια που θα βγουν τώρα. Μείναμε μία πενταετία εκτός, αλλά τώρα επιστρέφουμε. Έχουν ήδη κυκλοφορήσει τρία κομμάτια. Το «Όλα εδώ», όπου ακούγεται κρητική λύρα, το «Ζεστό Καλοκαίρι μου» και το «Μη γυρνάς και το άλλο μάγουλο». Το τελευταίο έχει γραφτεί για όλες τις κακοποιημένες ψυχές.

Είναι απίστευτα θλιβερό που υπάρχει ακόμα, και με τόση ένταση. Γράφτηκε από μία δική μας ανάγκη να εκφράσουμε τον θυμό και την απόγνωσή μας και για να βοηθήσει τον καθένα να βρει τον δρόμο του και τον τρόπο να ελευθερωθεί. Ωστόσο, είναι αδιανόητο να μιλάμε για φόνους και γυναικοκτονίες. Δεν το χωρά ο νους».

Υπάρχει αισιοδοξία για το μέλλον και τις νεότερες γενιές; «Ο ανθρώπινος παράγοντας είναι πραγματικά απρόβλεπτος. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε όλοι, είτε ως μονάδες, είτε σε ομάδες, είναι να δώσουμε τη μάχη και την επανάσταση μας όπως μπορούμε. Εμείς το κάνουμε με την τέχνη. Το κουπλέ του τραγουδιού παρουσιάζει μία σκληρή εικόνα αλλά το ρεφρέν σού λέει ότι μπορείς να κάνεις ίσως κάτι, γιατί πρόκειται για την ελευθερία σου».

Τα τραγούδια των Όναρ που ξεχωρίζει

«Είναι πολύ δύσκολο να επιλέξω, γιατί τα έχω γράψει εγώ και καθένα έχει τη δική του ιστορία. Ε, τα «Χάρτινα Φανάρια» έχουν μεγάλη σημασία γιατί είναι το κομμάτι που αγκάλιασε και ερμήνευσε ο αδερφός μου ο Φίλιππος. Αντίστοιχα και οι «Γαλάζιες Ερωμένες» γράφτηκαν λίγο πριν μπω φαντάρος, τότε που έχασα τον πατέρα μου. Το ακούω ακόμα και συνειδητοποιώ ότι ήμουν «στα κάγκελα». Αυτά τα έγραψα πριν βγει ο πρώτος δίσκος. Ο Mark Knopfler των Dire Straits έχει πει ότι ο πρώτος δίσκος κάνει να βγει δέκα χρόνια, αλλά ο κάθε επόμενος μόλις έναν».

Ζούμε την αναβίωση του μουσικού ρομαντισμού;

«Να σου πω την αλήθεια, δεν το έχω νιώσει αυτό. Νομίζω ότι πλέον βλέπεις τα πάντα. Ναι, το βινύλιο επέστρεψε και υπάρχουν καλλιτέχνες που επιλέγουν τον ρομαντισμό, υπάρχει και η trap, όπου κάποιοι νέοι συνδυάζουν το ξέσπασμά τους με τη μόδα. Ακούμε όμως και πολύ παραδοσιακό λαϊκό, με ρεμπέτικα και επανεκτελέσεις παλιών κομματιών. Εμείς τα ακούγαμε και τα φτιάχναμε πιο σύγχρονα, τα προσαρμόζαμε στο είδος μας. Μου αρέσει αυτή η επαφή με την παράδοση. Είναι υπέροχο να ακούς ηπειρώτικους και θρακιώτικους ήχους μέσα από τους νέους. Κατά τη γνώμη μου όμως, είναι εξίσου σημαντικό να υπάρξει και μία πρόταση, για να πάμε ένα βήμα παραπέρα. Να πάρουμε την παραδοσιακή μουσική αλλά να την εξελίξουμε και να δημιουργήσουμε νέα πράγματα. Αυτό είναι εξάλλου και η δημιουργία».

Ο Αλέξης Πατέλης, προϊστάμενος του οικονομικού γραφείου του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, ανακοίνωσε την παραίτησή του. Μέσω ανάρτησης στο Instagram, γνωστοποίησε ότι στο τέλος του έτους θα αποχωρήσει από τη θέση του, στην οποία υπηρετεί τα τελευταία πέντε χρόνια.

Δεν αποκάλυψε τους λόγους της παραίτησής του, αν και έχει εκφράσει θετικές απόψεις για την κυβέρνηση και την οικονομική της πολιτική. Στην ανάρτησή του, επεσήμανε ότι ανέλαβε την ευθύνη σε δύσκολες στιγμές και ότι τώρα η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε “άλλο επίπεδο”. Σύμφωνα με πληροφορίες, πιστεύει ότι ολοκλήρωσε τον κύκλο του στη θέση αυτή. Θα παραμείνει στο γραφείο μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου, ενώ σύντομα θα ανακοινωθεί ο αντικαταστάτης του.

Επιπλέον, σύμφωνα με πηγές, ο κ. Πατέλης δεν έχει προγραμματίσει κάτι για το μέλλον και σχεδιάζει να ξεκουραστεί με τις πρώτες ημέρες του νέου έτους.

Σημειώνεται ότι ο κ. Πατέλης είχε βρεθεί επανειλημμένα υπό κριτική από στελέχη της Νέας Δημοκρατίας τα τελευταία πέντε χρόνια, όχι μόνο για την οικονομική πολιτική αλλά και για το ζήτημα του γάμου ομόφυλων ζευγαριών. Κάποιοι από τη “σκληρή δεξιά” τον θεωρούσαν μάλιστα ως τον εμπνευστή του νομοσχεδίου που προκάλεσε διχασμό στη ΝΔ. Ο κ. Πατέλης, μαζί με τον υπουργό Επικρατείας Άκη Σκέρτσο και την Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, είχε συμμετάσχει σε γιορτή σε γνωστό wine bar της Αθήνας μετά την ψήφιση του νόμου για τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών.

Ο διάσημος ράπερ Jay-Z αντιμετωπίζει κατηγορίες για βιασμό μιας 13χρονης το 2000, μαζί με τον Sean “Diddy” Combs, σύμφωνα με αγωγή που κατατέθηκε την Κυριακή (8/12).

Η επίθεση φέρεται να συνέβη σε πάρτι μετά τα MTV Video Music Awards στις 7 Σεπτεμβρίου 2000, στο Radio City Music Hall της Νέας Υόρκης. Η καταγγέλλουσα ανέφερε ότι ένιωσε ζαλάδα μετά την κατανάλωση ποτού και ότι στη συνέχεια τη βίασαν ο Jay-Z και ο Diddy.

Ο Jay-Z απέρριψε τις κατηγορίες μέσω κοινωνικών δικτύων, χαρακτηρίζοντας την αγωγή ως “απόπειρα εκβιασμού” από τον δικηγόρο της ενάγουσας. Οι δικηγόροι του δεν απάντησαν σε αίτημα για σχόλιο από το Reuters.

Ο Diddy, ο οποίος βρίσκεται στη φυλακή για ομοσπονδιακές κατηγορίες διακίνησης ανθρώπων για σεξουαλική εκμετάλλευση, έχει δηλώσει αθώος και αρνείται όλες τις κατηγορίες.

Ο Tony Buzbee, ο δικηγόρος της ενάγουσας, έχει καταθέσει τουλάχιστον 20 αγωγές για σεξουαλική κακοποίηση κατά του Combs και δήλωσε ότι η αγωγή κατά του Jay-Z “μιλάει από μόνη της.” Ο Buzbee τόνισε ότι το φερόμενο θύμα δεν ζήτησε ποτέ χρήματα, αλλά ήθελε μια “εμπιστευτική διαμεσολάβηση.”

Την προηγούμενη εβδομάδα, ο Buzbee κατέθεσε αγωγή κατά της νομικής εταιρείας Quinn Emanuel Urquhart & Sullivan, εκπροσωπώντας τους Combs και Jay-Z, για παρενόχληση. Η εταιρεία δεν σχολίασε.

Μιλώντας στον ΣΚΑΙ, ο κ. Οικονόμου ανέφερε ότι το νομοσχέδιο είναι έτοιμο για διαβούλευση και θα οδηγηθεί προς ψήφιση στη Βουλή τον Ιανουάριο.

Ο κ. Οικονόμου παρουσίασε μερικές από τις αλλαγές που περιλαμβάνει ο νέος Κ.Ο.Κ., επισημαίνοντας τη φιλοσοφία της τιμωρίας του οδηγού και όχι του οχήματος, ενώ ανέφερε ότι το όριο ταχύτητας στους δρόμους της πόλης θα μειωθεί στα 30χλμ, εκτός από τους κεντρικούς και τους μεγάλους δρόμους.

Επιπλέον, προανήγγειλε επιβολή προστίμων σε πεζούς που παραβιάζουν τον ΚΟΚ και σε χρήστες πατινιών «σε μία προσπάθεια να αφήσουμε χώρο για τον πεζό, το ποδήλατο και το πατίνι που πρέπει να πάρει τον χώρο του, με τους απαραίτητους κανόνες ασφαλείας όμως», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά.

Για τα πατίνια, εξήγησε ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες: αυτά που φτάνουν τα 6χλμ και τα πιο γρήγορα, τα οποία φτάνουν τα 25 χλμ και απαιτούν κράνος. «Το πατίνι δεν θα πρέπει να κυκλοφορεί σε κεντρικούς δρόμους. Δεν μπορείς σε μεγάλους δρόμους να πηγαίνεις με το πατίνι και μάλιστα και χωρίς κράνος. Θα υπάρχουν πρόστιμα. Πρέπει να το καταλάβουν όλοι. Είναι παράβαση του ΚΟΚ οπότε θα του επιβληθεί πρόστιμο. Όπως και οι πεζοί. Αν περνούν τη διάβαση με κόκκινο, θα πληρώνουν πρόστιμα επίσης. Αν περπατάει στον δρόμο ασύστολα και ασύδοτα θα πληρώνει πρόστιμο, ναι», κατέληξε ο υφυπουργός Μεταφορών.