Χθες το βράδυ είδα ένα όνειρο.
Βρισκόμουν σε ένα μέρος που ήταν υποτίθεται το σπίτι μου, μόνο που δεν έμοιαζε καθόλου με αυτό. Με συντρόφευαν και κάποιοι άνθρωποι που ήταν υποτίθεται οι φίλοι μου μόνο που τους έβλεπα πρώτη φορά.
Στο όνειρο υπήρχε, λέει, κι ένα αγόρι που το ερωτεύτηκα.
Credits: Εβελίνα Μάνου
Credits: Εβελίνα Μάνου
Credits: Εβελίνα Μάνου
Η Στέλλα μου λέει πως στα όνειρα, οι άνθρωποι και τα μέρη που συναντάς, σπάνια είναι αυτό που αντιλαμβάνεσαι εκ πρώτης όψεως. Συνήθως αποτελούν συμβολισμούς, οι ερμηνείες των οποίων αφορούν στην… πραγματικότητα του υποσυνείδητου.
Σε αυτό το όνειρο, λοιπόν, μπορούσες να αγγίξεις με τα δάχτυλα σου τον ορίζοντα της θάλασσας και να μυρίσεις το πορτοκαλί της ανατολής.
Credits: Εβελίνα Μάνου
Credits: Εβελίνα Μάνου
Reality check.
Είναι η τελευταία Κυριακή του Αυγούστου στο κέντρο της Αθήνας
Και μάλλον, η λιγότερο θερμή από αυτές που μας περιμένουν. Το κέντρο είναι γεμάτο σχεδόν αποκλειστικά από τουρίστες κι ο ήλιος αντανακλά περίτεχνα στα μάρμαρα δημιουργώντας τις ιδανικές φωτιστικές συνθήκες για να αναδειχθούν οι greek salads, όπως τους αρμόζει.
Credits: Εβελίνα Μάνου
Credits: Εβελίνα Μάνου
Προσπαθώ να επαναφέρω στη μνήμη μου την ακριβή χρονική στιγμή που ξύπνησα. «Γύρισα χθες. Κοιμήθηκα, ξύπνησα και σήμερα οι διακοπές είναι σαν να μην συνέβησαν ποτέ» μου λέει η Άρτεμις λίγο πριν κλείσουμε το τηλέφωνο. Μια συγκέντρωση Ινδουιστών έξω από τη Βουλή διακόπτει την σκέψη μου (η οποία αναρωτιέμαι αν είναι χαοτικότερη ένεκα των post vacation blues).
Credits: Εβελίνα Μάνου
Προσπαθώ να διεγείρω μια αίσθηση διαχωρισμού μεταξύ των καλοκαιρινών διακοπών και της Αθήνας, να κατανοήσω τι από τα δυο αποτελεί πραγματικότητα. Ή εάν την αποτελούν και τα δύο. Ή κανένα από τα δύο.
Αναρωτιέμαι πόσο μπορεί να διαφοροποιείται η αντίληψη του χρόνου μεταξύ δύο φαινομενικά πανομοιότυπων συνθηκών.
Έχει πλάκα ο τρόπος με τον οποίο, εάν προσπαθήσεις να ανασύρεις μια καλοκαιρινή ανάμνηση, δύσκολα καταφέρνεις να την τοποθετήσεις σε ένα συγκεκριμένο χωροχρονικό πλαίσιο. Αυτό που πιθανότερα συμβαίνει είναι πως αναδύεται μια γλυκόπικρη αίσθηση νοσταλγίας. Αντίθετα, παραμένει εντελώς κοινωνικά αποδεκτό ο χειμώνας να χωρίζεται σε γιορτές, αργίες, Παρασκευές βράδυ και Κυριακές μεσημέρι, προκειμένου να γίνεται πιο υποφερτά βιώσιμος.
Credits: Εβελίνα Μάνου
Credits: Εβελίνα Μάνου
Εάν δεν έχετε ακούσει τους Electric Litany, τότε σας παροτρύνω να το κάνετε.
Εάν η τελευταία Κυριακή του Αυγούστου αποκτούσε ηχόχρωμα, τότε αυτό θα ήταν η μουσική τους. Κι εάν μια μεταιχμιακή κατάσταση μπορούσε να ενταχθεί σε ένα μουσικό είδος τότε αυτό θα ήταν ποστ ροκ. Μάλλον γι’ αυτό δεν μπορεί.
Credits: Εβελίνα Μάνου
Παρατηρώ πως στο τέλος του καλοκαιριού τα ίδια μπαλκόνια τα αισθάνεσαι πιο άδεια και προσπαθώ να καταλάβω αν φταίει ότι είναι και η πόλη ακόμα άδεια ή ότι η πόλη είναι ακόμα άδεια, αλλά πιο συγκεκριμένα αυτή τη φορά.
Credits: Εβελίνα Μάνου
Ψιλονυχτώνει και είναι από τις στιγμές που φαντάζει τρομακτική η σκέψη πως υπάρχουν πράγματα που θα συμβούν, αλλά θα τα θυμάσαι με αβεβαιότητα, όταν θα ανοίξεις τα μάτια σου. Ή, ακόμα χειρότερα, πως θα έρθει η μέρα που θα προσπαθήσεις να επαναφέρεις στην μνήμη σου την μυρωδιά ενός ανθρώπου, την σκληρότητα των μαλλιών του και θα αναρωτιέσαι, θα προσπαθείς να προσδιορίσεις, αν μαζί του περάσεις μια μέρα, μερικά χρόνια ή αν δεν συνέβη ποτέ.
Credits: Εβελίνα Μάνου
Κάτι σαν τις καλοκαιρινές διακοπές… ή την τελευταία Κυριακή του Αυγούστου.