Οι γιορτές φέτος δεν θα είναι ίδιες για όλες και όλους. Σε κάποια σπίτια δεν υπάρχει τηλέφωνο και ίντερνετ. Οι δρόμοι είναι κατεστραμμένοι. Πώς θα μπει η νέα χρονιά για αυτούς τους ανθρώπους;
Τα φετινά Χριστούγεννα θα είναι πολύ διαφορετικά για τους ανθρώπους στη Θεσσαλία. Οι αναμνήσεις από τις καταστροφικές πλημμύρες του Σεπτεμβρίου αδυνατούν να σβήσουν από το μυαλό τους, καθώς η πραγματικότητα που βιώνουν στον τόπο τους τρεις μήνες μετά, τους επανατραυματίζει συνεχώς.
«Άνθρωποι βγάζουν ακόμη και σήμερα σκουπίδια και μπάζα, τα οποία έχουν παραμείνει εκεί από την πρώτη μέρα, με αποτέλεσμα να δημιουργείται εστία μόλυνσης», εξηγεί στο Estella η Έλλη, κάτοικος της Μηλίνας του Πηλίου.
«Σε πολλά σημεία οι δρόμοι έχουν καταστραφεί και δεν έχουν επισκευαστεί, με αποτέλεσμα να γίνονται απροσπέλαστοι με μια έντονη βροχόπτωση. Σε πολλά σημεία επίσης το δίκτυο τηλεφωνίας έχει καταστραφεί και μέχρι σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν τηλέφωνο και ίντερνετ. Μέσα στο βυθό της θάλασσας υπάρχουν ακόμη αυτοκίνητα με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το περιβάλλον. Πολλοί άνθρωποι ισχυρίζονται ότι ακόμη δεν έχουν αποζημιωθεί. Είναι άγνωστο το αν και το πότε το χωριό θα έρθει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο», σημειώνει.
Η Έλλη και τα δύο παιδιά της σώθηκαν κυριολεκτικά από θαύμα. Είχαν εγκλωβιστεί στο σπίτι, με το νερό να ξεπερνά σε ύψος το ενάμισι μέτρο. Τότε, ένας νεαρός άντρας χάνει τον έλεγχο με το αμάξι ακριβώς μπροστά στο σπίτι τους, με αποτέλεσμα να ακούσει τις φωνές και να σπάσει το τζάμι. Μετά από τεράστιο αγώνα, κατάφερε να αποκαταστήσει τις ζημιές στο σπίτι και προσπαθεί να κάνει το καλύτερο που μπορεί για να νιώσουν και πάλι τα παιδιά της ασφαλή. Ασφαλή και χαρούμενα. Αυτή η εποχή του χρόνου είναι πάντα ιδιαίτερη, όταν είσαι παιδί.
«Προσπαθώ να κρατήσω σταθερά όσα κάναμε και πριν. Παραμύθια, στολισμούς, τραγούδια. Είναι κουραστικό γιατί ναι μεν είναι κάτι ευχάριστο, αλλά μέσα μου εξακολουθεί να υπάρχει ο φόβος. Καμουφλάρεται ο φόβος μέσα από χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέμαι τι κάνω. Δε σου κρύβω ότι μας αγχώνει ακόμα η ιδέα του να συμβεί κάτι αντίστοιχο ξανά. Τα παιδιά μου με καταλαβαίνουν. Είναι πολύ σημαντικό να παίρνεις βοήθεια. Ένιωθα να πνίγομαι πολλές φορές τις πρώτες μέρες και μου έλεγαν τα παιδιά μου να μη στεναχωριέμαι. “Μαμά έγινε, είμαστε καλά”. Τα παιδιά σου δίνουν δύναμη», μου εξηγεί.
«Μπορεί να υπάρχει αυτό το χάος που βλέπεις στις εικόνες. Παρατημένα πράγματα, λάσπες στους δρόμους. Έχουν συμβεί και ωραία πράγματα. Χτίζουν τοίχους, τους βάφουν. Κάτι αλλάζει σιγά-σιγά. Το καραβάκι που στολίζαμε στην παραλία δεν υπάρχει φέτος, γίνονται δράσεις για να στολίσουμε τον τόπο μας, υπάρχει βοήθεια από τους εθελοντές, για να καταλάβουν τα παιδιά γιορτές, να νιώσουν το εορταστικό κλίμα. Προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά», συμπληρώνει.
«Συγκεντρώνονται προϊόντα από ομάδες για τους ανθρώπους που το έχουν περισσότερο ανάγκη. Κοιταζόμαστε και υπάρχει μια απογοήτευση. Πώς γίναμε έτσι; Θα σου πω χαρακτηριστικά ότι έγινε μια βάφτιση το προηγούμενο Σάββατο. Βγαίνω από το σπίτι, λίγο πιο περιποιημένη. Λάσπες τριγύρω, δε μπορείς να περπατήσεις. Τα μάτια μας τα λένε όλα κι ας μη βγαίνουν λέξεις, δεν χρειάζεται να πεις κάτι. Θέλουμε να γίνουμε όπως πριν. Έγινε ό,τι έγινε. Θέλω να δω αυτό το μέρος καλύτερα απ’ ότι ήταν. Δεν είναι τίποτα το ίδιο. Ελπίζω να δω τη Μηλίνα καλύτερη από ότι ήταν πριν», αναφέρει η Έλλη, η οποία 100 μέρες μετά, δεν έχει λάβει την παραμικρή βοήθεια από την πολιτεία.
«Που είναι το κράτος; Που είναι; Δεν υπάρχει κράτος. Νιώθουμε αόρατοι. Εγώ δεν πήρα τίποτα, επειδή μου παραχωρεί το σπίτι ο πατέρας μου, επειδή δεν είναι γραμμένο σε μένα κι ούτε πρόκειται να πάρω. Πόσο λογικό είναι αυτό; Είμαι μια γυναίκα μόνη της με δύο παιδιά. Δεν είναι στο όνομα μου, ε και; Εγώ δεν πληρώνω τους λογαριασμούς μου; Όταν πληρώνεις λογαριασμούς είσαι ορατή, όταν πρέπει να πάρεις αποζημίωση, είσαι αόρατη. Θα έπρεπε να ντρέπονται», καταλήγει.
Στο Παλαιό Λιμεναρχείο, στη συνοικία-φάντασμα του Βόλου, οι περισσότεροι κάτοικοι που παρέμειναν στα σπίτια τους είναι εξαντλημένοι τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Ο Χριστόφορος και η Χρύσα, βλέπουν καθημερινά τη γειτονιά τους να ερημώνει και προσπαθούν να κρύψουν από τον γιο τους τα πραγματικά τους συναισθήματα.
«Οι φετινές γιορτές θα είναι συνώνυμες με τη θλίψη που μας έχει κυριέψει μετά τα γεγονότα του περασμένου Σεπτεμβρίου. Τα περισσότερα σπίτια στο Παλαιό Λιμεναρχείο δεν θα έχουν γιρλάντες ή χριστουγεννιάτικα στολίδια. Το εορταστικό κλίμα των ημερών σίγουρα δεν μας αγγίζει. Απλώς θέλουμε να γυρίσουμε σελίδα στη χειρότερη, ίσως, χρονιά τη ζωής μας», σημειώνει ο Χριστόφορος.
«Οι υποσχέσεις που μοιράστηκαν αφειδώς μετά τις πλημμύρες, ότι θα επιστρέφαμε γρήγορα στην κανονικότητα, αποδείχτηκαν λόγια του αέρα. Το κράτος έχει αποτύχει παταγωδώς να μας ανακουφίσει και τρεις μήνες μετά από την πρώτη καταστροφή δεν έχουμε εισπράξει ούτε ένα ευρώ. Η κρατική αρωγή θυμίζει… όνειρο απατηλό. Κάθε φορά που επισκέπτομαι το κατεστραμμένο σπίτι μας, όπου η μυρωδιά της μούχλας έχει διαποτίσει τα πάντα, αναρωτιέμαι πώς θα ορθοποδήσουμε πάλι. Από την άλλη πλευρά, δεν έχουμε δικαίωμα να τα παρατήσουμε… Γι’ αυτό και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε με τις λιγοστές δυνάμεις που κρατάμε, με την ελπίδα πως το 2024 θα επουλώσουμε τις “πληγές” που άφησαν οι πλημμύρες», αναφέρει ο Χριστόφορος.
Tο Παλαιό Λιμεναρχείο αφέθηκε στην τύχη του με τις πλημμύρες. Μαζί με αυτό, και οι ζωές των ανθρώπων στη λαϊκή συνοικία του Βόλου.