Σκόρπιες σκέψεις με αφορμή την Γιορτή του πατέρα για όσα θα ήθελα να μου μάθει και που τελικά…
Σου γράφω γιατί ξέρω πως θα ξεχαστούν αυτές οι μέρες.
Θα στριμωχτούν νοτισμένες με υγρασία και πασπαλισμένες από αφρικανική σκόνη, σε ένα ράφι που θα γράφει «έμοιαζαν αξέχαστες», όμως δεν υπολόγισαν τον χρόνο που ξέβαψε εκείνο το εισιτήριο πλοίου που μας έφτασε στη Ζάκυνθο να τρώμε μάντολες μέχρι να πονέσουν τα δόντια μας ή στη Σαντορίνη να κοιτάζουμε το ηφαίστειο να αχνίζει στο πρώτο φως της ημέρας.
Σου γράφω γιατί μου τη δίνει που δεν βρίσκω πια εκείνο το κασκόλ που φοράγαμε τις Κυριακές στον Πειραιά και που παραλίγο να καταπιείς, όταν στα οχτώ χρόνια της ζωής μου, είπα «άντε γ… ρε βλάκα, είναι γκόλ». Σου γράφω γιατί πλέον είμαι μια ανάσα μετά τα 35 και γίνεται όλο και πιο δύσκολο να εξηγήσω γιατί ακόμη καμιά φορά όταν ακούω τον Νταλάρα να λέει: «Κι έχει στ’ αυτιά της κρεμασμένες τις Κυκλάδες», με παίρνουν ασυγχρόνιστα τα κλάματα.
Εννοείται ότι όταν τα πράγματα σκουραίνουν και δίπλα στο σωρό με τα ασιδέρωτα στέκονται στοιβαγμένες οι ανοησίες μου, τα ρίχνω όλα σε εσένα και τη μαμά, με έναν τρόπο που η ψυχοθεραπεύτριά μου δεν θα ήταν καθόλου περήφανη.
Γιατί βλέπεις, μέχρι να φτάσει η εποχή που η έξοδος δεν είχε ωράριο, μεγάλωνα σε μια φούσκα ενός κόσμου που το καλό σώνει και ντε έκοβε την κορδέλα του τερματισμού, έστω και μικροτραυματισμένο. Με το να γίνει κανονικότητα «η νίκη του καλού», σε μια εποχή που μας πιέζει στο κούτελο αγκάθινο στεφάνι με έξτρα συρματόπλεγμα, καταλαβαίνεις ότι στραβολαίμιασα απ’ τη φάπα. Για χρόνια, πίστευα ότι οι άνθρωποι που επιλέγουν το σκοτάδι είναι μια μακρινή αφήγηση, μέχρι που έσβησαν δίπλα μου κάμποσες λάμπες.
Τίποτα δεν δροσίζει τη ζωή, όσο οι άνθρωποι που ακροβατούν σε ουτοπίες.
Κι έτσι σου θύμωνα. Τα βράδια που δεν έβρισκα που κρύβεται ένα «στο διάολο να πάει» ή ένα «όχου μωρέ, ποιος ασχολείται», ξενυχτούσα και σου θύμωνα. Οι άνθρωποι βλέπεις που μαθαίνουν από μικροί να τους νοιάζει ακόμη και για πράγματα που δεν αξίζουν, κονομάνε ένα αυτοάνοσο στο λαιμό που περιμένουν το καλοκαίρι να το κάψει η θάλασσα.
Θυμάσαι τότε που σε πήρα τηλέφωνο και σου είπα ότι θα παραιτηθώ; Μου είπες να κάνω αυτό που θα με κάνει να κατέβω τη σκάλα με πιο ανάλαφρη συνείδηση. Αυτή η ατάκα ξέρεις καλά πόσες σκάλες με έκανε να κατέβω και τώρα μοιάζει αργά για εκπτώσεις.
Σου γράφω γιατί πάντα σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να είμαι λιγότερο απόλυτη και περισσότερο διαλλακτική, περισσότερο λογική και λιγότερο συναισθηματική, να μοιάζω περισσότερο με γρανίτα φράουλα στον καταψύκτη κι όχι με βούτυρο στον «πιο θερμό Ιούνιο των τελευταίων χρόνων». Σου γράφω γιατί μια μέρα τρέξαμε μαζί σε κάποια πορεία και από τότε νιώθω ενοχή αν μένω ακούνητη, γιατί ανταμώνουμε πιο συχνά τη μελαγχολία από την αναισθησία και δυστυχώς θα ήθελα περισσότερη απ’ την τελευταία για να αντέξω.
Κι ενώ καμιά φορά θέλω να σου πω πίνοντας Disaronno και κάνοντας πως καπνίζω τσίχλες σε σχήμα τσιγάρου ότι σου παραέμοιασα και καιρός αυτό να αλλάξει, κοιτάζω τα παγάκια στο ποτήρι και σκέφτομαι ότι τίποτα δεν δροσίζει τη ζωή, όσο οι άνθρωποι που ακροβατούν σε ουτοπίες, που τσαλακώνουν όταν αυτές ματαιώνονται και νευριάζουν όταν όσο και να προσπαθούν δεν βρίσκουν άλλον δρόμο να περπατήσουν πέρα από αυτόν που χάραξαν όταν πίστεψαν για πρώτη φορά πώς όλα είναι πιθανά.
Κι ενώ καμιά φορά θέλω να σου πω τρώγοντας απ’ το αγαπημένο μας σουβλατζίδικο πώς ποτέ δεν κατάλαβα την εμμονή σου με το να κάνω ωραία γράμματα μικρή, σκέφτομαι ότι χάρη σε αυτό κατάλαβα στην πορεία ότι καμία γραμμή δεν χρειάζεται να είναι ίδια και ίσια με την άλλη κι ίσως αυτό να είναι κάτι που έμαθες εσύ από εμένα.
Σου γράφω μπαμπά, γιατί ξέρω πως θα ξεχαστούν αυτές οι μέρες, με όλη τη βαρβαρότητα και τον πόνο που κουβαλάνε στο σώμα και την καρδιά μας και γιατί είναι θαύμα που το χνάρι μας σε αυτές θα έχει την τρυφερότητα και την πίστη σε μια άλλη κοινωνία.
Χαλάλι τα δάκρυα και πίκρες χαλάλι, που λέει και το τραγούδι κι αυτό είναι το πιο λογικό και συνειδητό χαλάλι του κόσμου.
Ραντεβού στο πανό εκείνο που χωράει τις διαφωνίες μας και που δεν θα ξεχαστεί ούτε όταν περάσουν στην αιωνιότητα αυτές οι μέρες.