Πέρασε μια δεκαετία από την κυκλοφορία ενός εμβληματικού δίσκου που άγγιξε ολόκληρη την γενιά της κρίσης. Λίγο πριν τις απανωτές επετειακές συναυλίες που έχει διοργανώσει το ραπ συγκρότημα μίλησε στην Αναστασία Βαϊτσοπούλου για τον έρωτα, το κενό και τη ζωή που άλλαξε.
Στο «Μικρό καφέ» στην Αραχώβης, κάποτε γίνονταν οι συνελεύσεις της underground καλλιτεχνικής κολεκτίβας «Θέατρο Δρόμου». Ένα μεσημέρι του φετινού Φλεβάρη βρεθήκαμε με τους Jolly Roger, τον Μιχάλη (Anima), τον Ανδρέα (Πινόκιο) και τη Λίνα Φούντογλου, την ηθοποιό και ποιητική φωνή του δίσκου.
Με το που πατάς play και οι πρώτες νότες του «Κενού» φτάνουν στα αυτιά σου, ακούγοντας τις ρίμες που ηλεκτρίζουν το χάος μέσα σου, αυτόματα μεταφέρεσαι σε ένα χρονοντούλαπο και όλες οι σκηνές που παίζουν στο μυαλό σου είναι από μια δεκαετία πριν, όπου όλα έμοιαζαν –και ήταν– αλλιώς. Κάπως έτσι έγινε και με αυτήν τη συζήτηση.
Οι Jolly Roger –για όσα άτομα δεν γνωρίζουν– είναι ραπ συγκρότημα που εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 2008. Το άλμπουμ τους με τίτλο το «Κενό» και αυτό το ασπρόμαυρο, χαρακτηριστικό εξώφυλλο των φοιτητικών μας χρόνων, αποτελεί σημαντικό κεφάλαιο της ελληνικής hip hop ιστορίας, καθώς για πρώτη φορά στην Ελλάδα το spoken word και η slam ποίηση συναντήθηκαν με το hip hop σε έναν δίσκο.
Το «Κενό» κυκλοφορεί ξανά, σε μία επετειακή έκδοση βινυλίου 180 γραμμαρίων από το νεοσύστατο label orbers vinyl. Είναι ένας από τους δίσκους που όσοι είναι τώρα 30 χρονών, άκουγαν στα νιάτα τους ξανά και ξανά. Έχει συνοδεύσει τους πρώτους έρωτες και τα σκιρτήματα, τις φοιτητικές εμπειρίες, τις συνελεύσεις και τα κινηματικά, την αναζήτηση του εαυτού αλλά και του χάους. Την ποίηση και τα αδιέξοδά της. Έχει σημαδέψει μια ολόκληρη γενιά, όπως θα μου πουν αργότερα οι ίδιοι.
Το «Κενό» μετρά 10 χρόνια ζωής. Πώς νιώθουν άραγε οι Jolly Roger για αυτό;
«Για μένα αυτή η δεκαετία είναι μια αφορμή να κάνω μια αναδρομή να δω τι έχει συμβεί. Είναι και μια καλή αφορμή να εξετάσεις το πρόσφατο παρελθόν, να τα βάλεις κάτω, γιατί έχουμε χάσει λίγο και το πότε ήταν 2019, πότε ήταν το ‘22 ή το ‘17, με όλες τις εξελίξεις γύρω μας –εννοώ με την κρίση στην Ελλάδα, τις καραντίνες, τους πολέμους, τους μισθούς. Μέσα σε τέτοιο πλαίσιο γεννήθηκε το Κενό, το 2014, ακριβώς την εποχή που έκανε peak η οικονομική κρίση. Αυτό εξέφρασε, για αυτό άγγιξε και τον κόσμο», σχολιάζει ο Ανδρέας.
«Και εμείς μεγαλώσαμε και οι συνθήκες άλλαξαν πλήρως. Ούτε η κατάσταση στην hip hop είναι ίδια. Ούτε στην πολιτική σκηνή είναι ίδια. Ούτε η κοινωνική κατάσταση», προσθέτει ο Μιχάλης. «Θέλουμε να δούμε και τους ανθρώπους που άκουγαν τον δίσκο και να δούμε τι κάνουν κι αυτοί μετά από 10 χρόνια. Μεγαλώσαμε εμείς, μεγάλωσε το Κενό, μεγάλωσε ο κόσμος που το άκουγε. Έρχονται 30άρηδες και μου λένε “Α, άκουγα το Κενό όταν ήμουν 20 χρονών και θυμάμαι…” Αυτό είναι πολύ ωραίο».
Για τη Λίνα «είναι τεράστια η συγκίνηση. Πραγματικά. Περισσότερο γιατί κατάφερε και έφτασε σε τόσο κόσμο. Γιατί το μήνυμα έφτασε στον αποδέκτη. Πολλά πράγματα γίνονται στην τέχνη και δεν φτάνουν στα αυτιά όσων θέλουν να τα ακούσουν. Θεωρώ ότι το Κενό έφτασε στα αυτιά αυτών που ήθελαν να το ακούσουν και μοιραστήκαμε κάτι από την αλήθεια μας. Η επικοινωνία αυτή είναι η μεγαλύτερη απόλαυση».
Η ίδια συνδέθηκε με τον δίσκο, «μόνο και μόνο από τη λέξη ‘Κενό’ και όσα περιγράφει αυτό. Είχαμε τις καλλιτεχνικές ανησυχίες μας και τα ψυχολογικά μας και αναρωτιόμουν τότε που πάει αυτό που ονομάζουμε ‘δίκαιο’, ‘αλήθεια’, ‘αλληλεγγύη’; Η επαναστατικότητα των στίχων ήταν το δεύτερο νήμα σύνδεσης».
«Να που ζήσαμε κι εμείς -οι χλιαροί- κάτι που να θυμίζει ταινία»
Στο track 04 του δίσκου, αφηγείται η Λίνα: «Ρε παιδί μου.. -κοίτα- εγώ ήθελα να σου μάθω πολλά. Για την ζωή, τους ανθρώπους, τα πολιτικά, τα βιβλία. Και άλλα τέτοια. Όπως γίνεται συνήθως στις ταινίες που σου μάθανε τον έρωτα. Να ζήσουμε συναρπαστικά. Να κάνουμε άγριο σεξ. Και να γελάμε με τ’ ανθρωπάκια. Λέγοντας αστεία που θα καταλαβαίνουμε μόνο εμείς».
Για να καταλήξει: «Να που ζήσαμε κι εμείς -οι χλιαροί- κάτι που να θυμίζει ταινία!».
«Εννοείται, όλα θυμίζουν ταινία. Οι ταινίες είναι βγαλμένες από την ζωή. Εκείνη την περίοδο που γράφαμε τον δίσκο ειδικά ήταν μια ταινία από μόνη της η ζωή» είπε ο Ανδρέας. «Ζούσαμε σε ένα τύπου κοινόβιο, γύρω στα 4-5 άτομα από το Θέατρο Δρόμου, βγάζαμε μουσικές όλη την ώρα, βγαίναμε, πίναμε, κάναμε ό,τι να ‘ναι, ζυμώσεις, κουβέντες, βγήκαν δίσκοι από ‘κει μέσα».
«Η αποκορύφωση ήταν όταν είχαμε φάει δεσίματα από μπάτσους, είχαν μπει μέσα στο σπίτι, είχαν πάρει τα λάπτοπ μας, είχαν πάρει σημειώσεις μας. Είχε μόλις πεθάνει ο Killah P και είχαμε βγάλει αφίσες, μας τις είχαν πάρει κι αυτές. Κάθε μέρα ήταν και μία διαφορετική περιπέτεια. Όλη αυτή η περίοδος που προσπαθώ μερικές φορές να επαναφέρω στη μνήμη μου, νομίζω ότι θα άξιζε να γινόταν ταινία. Όχι για εμένα, αλλά για όλη την συνθήκη εκείνης της πυκνής περιόδου, για τις αρχές της κρίσης στην Ελλάδα, που φτιάχτηκαν οι ΔΕΛΤΑ κι όλα όσα γίνονταν, εμείς τα ζούσαμε στο 100%».
«Πιο έντονα από ταινία ζήσαμε και ζούμε ακόμη δηλαδή», σχολίασε η Λίνα. «Εγώ με τα παιδιά έζησα και ζω κάτι που θυμίζει ταινία. Αυτό που δημιούργησαν τα παιδιά και μαζί καταφέραμε να το μεταδώσουμε στον αποδέκτη είναι ό,τι πιο ρομαντικό. Είναι η ταινία με το happy end. Τότε, εγώ έκανα παράλληλα τις πρόβες μου στο θέατρο, μετά έτρεχα να προλάβω τα παιδιά να μπω στη συναυλία, είχαμε κάθε εβδομάδα τότε. Είχαμε τις καταλήψεις, έτρεχα από στέκι σε κατάληψη, ερωτευμένη με κάποιον και ό,τι εξεγερσιακό γύρω μου. Το ζούσαμε όντως στο 100%».
Ο Μιχάλης ξεχωρίζει τις στιγμές που θα αποτύπωνε σε ένα καρέ ενός φιλμ. «Οι συναυλίες που έχουμε παίξει, οι περιοχές που έχουμε επισκεφτεί που δεν θα πηγαίναμε ποτέ αλλιώς, στην επαρχία και στο εξωτερικό, οι άνθρωποι που έχουμε γνωρίσει, οι ιδέες που έχουμε ανταλλάξει, οι τσακωμοί, όλα αυτά είναι στιγμιότυπα που μένουν σαν φωτογραφίες. Το πρώτο live που είχαμε κάνει στα Γιάννενα ήταν πολύ δυνατό. Στην Θεσσαλονίκη θυμάμαι να κοιμόμαστε σε παγωμένους χώρους του Πανεπιστημίου μέχρι να έρθει η σειρά μας να παίξουμε στις 5 το πρωί. Σε άλλο live, έβρεχε, ήμασταν κάτω από υπόστεγο, αλλά μας βαρούσε ο ηλεκτρισμός την ώρα που ραπάραμε».
«Όπως και το live μας στον Αγ. Δημήτριο, στην πλατεία Παναγούλη, όπου άρχισε ο κόσμος όλος από κάτω να λέει τους στίχους και έπαθα σοκ. Και στη Νομική και στο Πολυτεχνείο είχαμε κάνει πολύ ωραία live, αλλά την τελευταία συναυλία στο Temple δεν θα την ξεχάσω ποτέ», συμπλήρωσε η Λίνα.
Jolly Roger, ποιά είναι τα συναισθήματά σας για το «Κενό» μετά από μια δεκαετία;
Τι συναισθήματα και νοήματα αναδύονται στο σήμερα; Ο Μιχάλης λέει πως το Κενό το ξέρει όπως ξέρει τον εαυτό του. «Μου είναι πλήρως οικείο. Όταν το βλέπω από μια απόσταση χρόνων, βλέπω τι σκεφτόταν ο 20χρονος τότε Μιχάλης. Αυτό μπορεί να με φέρει μπροστά σε διάφορες αμηχανίες, αλλά το αναγνωρίζω ως μέρος του εαυτού μου. Θεματολογικά και σαν συναίσθημα, εκφράζει μια γενιά ολόκληρη και ενδεχομένως, μια φάση, μια αλλαγή πίστας».
Ο Ανδρέας τονίζει πως υπάρχουν θέματα που καταπιάνεται το Κενό, τα οποία σήμερα ίσως να μην τα έπιανε με τον ίδιο τρόπο. «Πιστεύω ότι η θεματολογία είναι αρκετά εύστοχη για την εποχή της –τουλάχιστον αυτό που ζούσαμε τότε. Κοιμόμασταν στα στέκια τότε, συναντιόμασταν στους αγώνες. Οπότε χαίρομαι που εξέφρασε εμάς και έναν περίγυρο που μας ενδιέφερε να ακουστεί. Σίγουρα 10 χρόνια μετά, αν με ξαναρώταγαν για διάφορα ζητήματα που καταπιάνεται, ίσως απαντούσα λίγο διαφορετικά. Όχι πολύ διαφορετικά, απλώς όχι τόσο χαωμένα, όσο φαίνεται στο περιβάλλον του Κενού. Κάποια πράγματα έχουν μπει σε σειρά στο κεφάλι μου, είναι ξεκάθαρα για εμένα, άσχετο αν δεν τα έχω αντιμετωπίσει πλήρως».
«Εφάπτεται στην θεματολογία του Κενού το χάος», υπογραμμίζει ο Μιχάλης. «Είναι μέσα στην ατμόσφαιρά του. Δίνει και μια αισθητικοποίηση της κατάθλιψης και αυτού του συναισθήματος της παραίτησης, της ματαίωσης» συμπληρώνει ο Ανδρέας. «Δεν θα ‘θελα να μείνει από το Κενό η μυθοποίηση και η αισθητικοποίηση της μαυρίλας. Αν είναι να μείνει κάτι, ας είναι ότι τόλμησε να μιλήσει για ζητήματα εσωτερικά που μας αφορούσαν όλους, αλλά οι περισσότεροι φοβόντουσαν να τα εκφράσουν ακόμη και στον εαυτό τους –όχι να τα εκφράσουν δημόσια, με τα πρόσωπά τους».
Τι άλλαξε μέσα σε αυτά τα 10 χρόνια;
Μέσα στην δεκαετία που πέρασε, οι συνθήκες έχουν διαμορφωθεί αλλιώς, στην κοινωνία και τη μουσική. «Στο hip hop ήταν εκείνη η περίοδος ακριβώς που άλλαζαν τα πράγματα, ήταν το μεταίχμιο. Τότε έκανε το hip hop ένα level up. Από εκεί που τα πετυχημένα live ήταν αυτά που μάζευαν χίλια άτομα, ξαφνικά το πετυχημένο live είναι να γεμίσεις ένα γήπεδο. Έγινε πολύ πιο μαζική η βιομηχανία αυτή και κανείς δεν ήξερε τότε, πηγαίναμε όλοι ψάχνοντας. Ακόμη προσπαθούμε να την ανακαλύψουμε, να δούμε τι συμβαίνει. Ούτε πιο μεγάλοι, σε νούμερα, καλλιτέχνες ή εταιρείες δεν γνωρίζουν ακριβώς και πάνε ψαχτά», ανέφερε ο Ανδρέας.
«Πριν 10 χρόνια βγάζαμε 500 CD και τόσα δεν θα έφευγαν ποτέ σήμερα. Το παράδοξο βέβαια είναι ότι επανήλθε το βινύλιο. Άλλαξε και ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνείς και τη μουσική σου. Πριν 10 χρόνια, δεν υπήρχε Instagram ας πούμε», δήλωσε ο Μιχάλης.
«Ειδικά μετά την καραντίνα ανέβηκαν φουλ τα social media και έγιναν η νέα πραγματικότητα. Έχουν παίξει πολύ καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας. Όλες οι κινήσεις μας βασίζονται πάνω σε κάποιους αλγόριθμους και δεν κατανοούμε καν πως διαμεσολαβούνται», σημείωσε ο Ανδρέας.
Χωράει τελικά η πολιτική ορθότητα στην Τέχνη;
Πού στέκονται οι Jolly Roger αναφορικά με την πολιτική ορθότητα; Την ενστερνίζονται; «Σχετικά με τον μισογυνισμό στο hip hop που ακούγεται πολύ, θέλω να πω ότι ως είδος ξεκίνησε εξίσου από άντρες και γυναίκες και ενυπήρχε η παράδοση από τους Μαύρους Πάνθηρες, τον μαύρο φεμινισμό και την περηφάνια της φυλής και της τάξης. Το hip hop όταν χαρακτηρίζεται ως σεξιστικό είδος, νομίζω ότι αδικείται. Μπορεί να υπάρχουν μερικοί καλλιτέχνες που λένε κάτι που δεν μας αρέσει, όπου και πάλι πρέπει να εξετάσεις τι λέει, πως το λέει, είναι απλά μια λέξη; Προτάσσει μια ολόκληρη κουλτούρα;», αναρωτιέται ο Ανδρέας.
«Η σχέση με τη γλώσσα είναι δυναμική» τονίζει ο Μιχάλης. «Έχει όμως διαφορά όταν ένα πεδίο διεκδίκησης, όπως το γλωσσικό, έρχεται από τα κάτω και διαφορετικό όταν έρχεται από τα πάνω, να επιβληθεί. Στέκομαι κριτικά όταν έρχονται τα ιδρύματα και ξαφνικά μιλάνε με τον τρόπο που περίμενες τους από κάτω να μιλήσουν. Είμαι επιφυλακτικός γιατί έρχεται από τα πάνω να επιβάλλει μια κανονικότητα, από την οποία αν αποκλίνεις, θα έχεις θέμα και θα έρθει κάποιος να σε βάλει στη θέση σου και να πει ποιος είναι άξιος να κάνει πολιτικά πράγματα ή όχι» σχολιάζει.
«Η πολιτική ορθότητα όμως, όπου γίνονται όλα remake, βγαίνουν κλασικές ταινίες και έχουν έναν μαύρο, μια γυναίκα κλπ, μου βγάζει μια κοινωνική υποκρισία. Λες και έτσι λύνονται διάφορα προβλήματα. Νομίζω ότι πρέπει να γίνει πιο μοριακή δουλειά σε αυτό και να είναι πιο δική μας».
Ο έρωτας, βασική θεματική του Κενού
«Ερωτεύομαι για να ξεφύγω απ’ την μοναξιά/ Μα η σκέψη ότι θα ερωτευτώ ξανά/ Μου υπενθυμίζει πως είμαι μόνος» ραπάρουν οι Jolly Roger στο 01. Σήμερα, πώς βλέπουν τον έρωτα ως 30άρηδες;
«Τον έχω κάπως πιο γήινα πλέον στο κεφάλι μου. Δηλαδή είναι ένα από τα θέματα του Κενού που θα το αντιμετώπιζα διαφορετικά. Τότε, τον έβλεπα πολύ πιο δραματικά. Νομίζω είναι μια πιο υλική συνθήκη ο έρωτας. Δεν είναι απλά το ότι είδα κάποιον/α και τώρα ζω μόνο για εκείνον/η και ό,τι κάνω είναι αυτόν/ή. Δεν μπορώ να το δω έτσι πια. Νομίζω ότι το έχω κάνει πιο απλό. Με ενδιαφέρει ένας άνθρωπος που μπορώ να τον εμπιστευτώ στις μαύρες μου, να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, να είμαι όπως θέλω, να μπορούμε να μοιραζόμαστε τα έξοδα και όλα. Κι αυτό είναι μια σημαντική πτυχή των σημερινών σχέσεων, γιατί πλέον χωρίς ένα συγκάτοικο δεν βγαίνει. Ο έρωτας δεν είναι μόνο το πάμε για ποτό, πάμε σινεμά και να κάνουμε έρωτα στην παραλία» συνεχίζει ο Ανδρέας.
«Τελευταία, ακούω το κομμάτι των Κόρε Ύδρο ‘Όχι πια έρωτες’, αλλά εντάξει, αυτό συμβαίνει τον τελευταίο καιρό», λέει ο Μιχάλης.
«Πάντως, προς υπεράσπιση του έρωτα είναι τρομερό το συναίσθημα του να ιδρώνουν τα χέρια σου και να χτυπάει η καρδιά σου, όταν διαβάζεις το μήνυμα. Αυτός ο ενθουσιασμός είναι το αλατοπίπερο της ζωής. Προφανώς το επιζητάς και νομίζω ότι πρέπει να το ζητάς για πάντα. Αλλά όταν οι καθημερινότητες και οι ζωές είναι αυτές που είναι, είναι δύσκολο και το να ερωτευτείς. Σίγουρα αλλιώς ερωτεύεσαι στα 20 σου και αλλιώς στα 30 που έχεις ερωτευτεί ήδη δυο-τρεις φορές, έχεις φάει και τα μούτρα σου, έχεις κατανοήσει καλύτερα τον εαυτό σου και μπαίνεις λίγο πιο διστακτικά σε διάφορα πράγματα», σπεύδει να συμπληρώσει.
«Ή και όχι» του απαντά ο Ανδρέας. «Είναι λίγο ανέραστη εποχή, δεν έχω τον έρωτα στο μυαλό μου, όπως τον είχα στο Κενό. Ο έρωτας για να προκύψει θέλει και μια διάθεση, μια όρεξη, αν εσύ δεν μπορείς να αγαπήσεις τον εαυτό σου ή την καθημερινότητά σου, πώς θα αγαπήσεις έναν άλλο άνθρωπο; Ο έρωτας προϋποθέτει να δεθείς με τον άλλο, είναι χημεία, δεν είναι απλά το μου αρέσει ένα άτομο».
Η Λίνα απάντησε με τον στίχο “Κυνικοί γίνονται οι απογοητευμένοι ρομαντικοί”, από το κομμάτι του Κενού 07.
«Εμένα με απασχολεί πολύ ο έρωτας, γιατί τον θεωρώ αντίσταση στον θάνατο. Για μένα προκύπτει από την ερώτηση/ερώτημα. Το να υπάρχει κάτι που θέλεις να ανακαλύψεις, να εξερευνήσεις, να βρεις τον εαυτό σου μέσα του, να βρεις την απάντηση σου, αυτό σου δίνει ζωή».
Και στην παράσταση που σκηνοθετεί αυτήν την περίοδο, το “Catch the butcher” κυρίαρχο θέμα είναι ο έρωτας. «Ο έρωτας με έναν άνθρωπο ή ακόμα και με την τέχνη σου, είναι ο αντίποδας του θανάτου, είναι αυτό που εντείνει το ένστικτο της ζωής και αυτό που παλεύει με το εξίσου ισχυρό ένστικτο, του θανάτου. Είμαι ακόμη ρομαντική, δεν τελειώνει αυτό, και αν τελειώνει ξαναγεννιέται άλλο».
Ποιος στίχος από το Κενό έχει στιγματίσει τους Jolly Roger μέχρι και σήμερα;
«Μου έχει μείνει πολύ αυτός ο στίχος που λέει ο Ανδρέας στο 05 “Περίμενε μωρό μου λίγο κι όλα θα φτιάξουν. Μα είμαι 19 μαμά κι ακόμα τίποτα. Γράφουμε ποιήματα, που όλα τους μοιάζουν”. Από τη μία έχει αλήθεια, αλλά έχει και κάτι σαρκαστικό. Ένας μεγαλύτερος μπορεί να σκεφτεί “εντάξει, 19 χρονών, είσαι πολύ μικρός” κι όμως, ήθελε να το βρει, κι ακόμη τίποτα», δηλώνει η Λίνα.
«Αυτό μου το έλεγε η μητέρα μου όταν ήμουν μικρός και εγώ σκεφτόμουν “Μου το λέει τόσα χρόνια, αλλά είμαι εδώ κι ακόμη δεν έχει γίνει”», λέει ο Ανδρέας που δεν μπορεί να ξεχωρίσει κάποιον από τους τόσους στίχους που έχει γράψει.
Για τον Μιχάλη, το “Εθισμένοι παθολογικά στην ταχυπαλμία” είναι πολύ αντιπροσωπευτικός στίχος. «Γιατί δεν βρίσκουμε ηρεμία. Μπορεί αυτό να μας τρώει από τη μία, αλλά από την άλλη μας τροφοδοτεί κιόλας. Είναι ο πρώτος στίχος που μου έρχεται στο μυαλό και ο πρώτος του δίσκου».
Τα live των Jolly Roger για τα 10 χρόνια Κενό
Μετά το sold out της πρώτης ημέρας, οι Jolly Roger θα βρίσκονται στην Αρχιτεκτονική Club Live Stage και το Σάββατο 2 και την Κυριακή 3 Μαρτίου για να γιορτάσουν τα 10 χρόνια από την κυκλοφορία του ιστορικού δίσκου «Κενό».
Στο stage θα είναι μαζί τους φυσικά η Λίνα Φούντογλου, η οποία επιμελείται και την σκηνοθεσία της εμφάνισής τους, όπως κι ο simph0nik και οι Harry Caine και Host από την ομάδα του theReunion.
«Θα παρουσιάσουμε το Κενό και θα παίξουμε και δύο καινούργια κομμάτια που θα κυκλοφορήσουν με αφορμή αυτές τις συναυλίες», μου λέει ο Ανδρέας.
Κι εγώ ανυπομονώ να ακούσω live ξανά το «Σήμερα χορεύω να καλύψω το κενό μου/ Θυμήθηκα που μου ‘λεγες πως χάνω τον καιρό μου/ Θυμήθηκα που χάναμε τα χρόνια μας μαζί/ Σ’ αγαπάω!/ Πιάσε με απ’ τον ώμο δεν μπορώ να σταματήσω να μιλάω/ Κοίτα γύρω σου/ Όλοι αυτοί οι ηλίθιοι που χορεύουν μας κοιτάνε/ Ζηλεύουν που είμαστε εραστές κι αυτοί «ζευγάρια» καταντήσαν’/ Τους λυπάμαι/ Μπορεί και να ζηλεύω. Δεν θυμάμαι/ Έχει σημασία;/ Αυτοί ζητούν ασφάλεια, εμείς ελευθερία».
Συναυλία: Jolly Roger – 10 Χρόνια “Κενό”
Αθήνα:
Ημερομηνίες: Σάββατο 2 και Κυριακή 3 Μαρτίου 2024
Χώρος: Αρχιτεκτονική Club Live Stage (Ελασιδών 6, Αθήνα)
Ώρα έναρξης: 21.00
Τιμή εισιτηρίου: 10€ Προπώληση | 12€ Ταμείο
Προπώληση εισιτηρίων: εδώ
Λάρισα:
Ημερομηνία: 20 Απριλίου. Χώρος: Skyland Live Music Venue
Θεσσαλονίκη:
Ημερομηνία: 21 Απριλίου. Χώρος: Mylos Club