Με τα τελευταία ανοιχτά θερινά σινεμά να κουνούν το μαντήλι του αποχαιρετισμού, αρχίζει και επίσημα πια το φθινόπωρο σε αυτή τη χώρα – που πάντα δυσκολεύεσαι να καταλάβεις σε ποια εποχή βρίσκεται – κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Οι επόμενοι μήνες είναι γεμάτοι με κινηματογραφικές πρεμιέρες και φεστιβάλ που θα μας γυρίσουν για τα καλά στις κλειστές αίθουσες. Μέχρι τότε, όμως, ας κάνουμε μια μικρή ανασκόπηση με ταινίες που “μυρίζουν” υγρασία και μπαρούτι.
Κινηματογραφικές πολυλογίες που χαιρόμαστε να ξαναβλέπουμε
Και ποιός δεν έχει ψαχουλέψει το γραμματοκιβώτιο της πολυκατοικίας, μπας και ανάμεσα στους λογαριασμούς και τα διαφημιστικά φυλλάδια βρει επιτέλους και το πολυπόθητο γράμμα για το Hogwarts! Απ’ όσο ξέρω μέχρι τώρα όλοι με το όνειρο ζούμε, γι’ αυτό και είναι μια κάποια ανακούφιση όταν στις αρχές κάθε φθινοπώρου επιστρέφουμε στο κινηματογραφικό σύμπαν του Χάρι Πότερ και της παρέας του.
Οι οχτώ συνολικά ταινίες της αρχικής σειράς είναι ιδανικές για τα πρωτοβρόχια, τη σχολική έναρξη και το χαλογουϊνικό κλίμα του Οκτωβρίου. Ο “Άρχοντας των Δαχτυλιδιών” είναι, επίσης, μια ιδανική για την εποχή επιλογή. Το έπος του Peter Jackson, βασισμένο στα βιβλία του Tolkien, είναι για πολλούς η καλύτερη τριλογία στην ιστορία του κινηματογράφου, ενώ η ιστορία της “Παρέας του Δαχτυλιδιού” καταφέρνει πάντα, όσες φορές και αν την έχεις δει, να σε συγκινεί και να σε συναρπάζει.
Χαμένοι στη μοναξιά του πλήθους
Ίσως η πιο γνωστή ταινία της Sofia Coppola, το “Χαμένοι στη Μετάφραση”, να είναι και η πιο μελαγχολική της. Κάτι το βροχερό Τόκιο, κάτι η σαγηνευτική Scarlett Johansson, κάτι και ο πάντα αινιγματικός Bill Murray, όλα μαζί συνθέτουν μια γλυκόπικρη ιστορία κοσμικής μοναξιάς σε μια πόλη στην οποία δεν μένει κανείς μόνος. Ο τουρκικός κινηματογράφος έχει εξ ορισμού κάτι το φθινοπωρινό. Από τα κοινωνικά δράματα του Guney μέχρι την πλουραλιστική εσωτερική κινηματογράφηση του Ceylan, το ύφος των σύγχρονων Τούρκων δημιουργών έχει μια γοητευτική βαρύτητα, εντελώς διαφορετική από αυτή που έχουμε συνηθίσει στις τηλεοπτικές παραγωγές.
Το “Φθινόπωρο” του Ozcan Alper αφηγείται την ιστορία ενός πολιτικού κρατούμενου που μετά από πολλά χρόνια επιστρέφει σπίτι. Η οργιώδης φύση της Ανατολίας και ο ντοστογιεφσκικός χαρακτήρας του πρωταγωνιστή κλέβουν την παράσταση και χαρίζουν στον θεατή μια τρομερή εμπειρία.
Μέσα από την ματιά της Frances Ha
Της χρωστάμε την πιο πολυσυζητημένη ταινία της φετινής χρονιάς, ποια άλλη – τη Barbie – αλλά στη θεματική αυτού του άρθρου ταιριάζουν καλύτερα οι δυο προηγούμενες δουλειές της. Το “Lady Bird” είναι μια coming of age δραμεντί με πρωταγωνίστρια την πάντα καθηλωτική Saoirse Ronan. Μια έφηβη που ζει στο Σακραμέντο με την οικογένειά της ψάχνει να βρει τον εαυτό της μέσα από τους άλλους και τη θέση της στον κόσμο μέσα από τα όνειρά της.
Παράλληλα, οι “Μικρές Κυρίες”, αν και ταινία εποχής βασισμένη στο βιβλίο της Louisa May Alcott, έχουν επίσης ένα κλασικό στοιχείο που τις κάνει πάντα επίκαιρες. Η ταινία μάς μεταφέρει στον 19ο αιώνα, όπου παρακολουθούμε τις ζωές των αδελφών March, καθεμία από τις οποίες έχει τον δικό της χαρακτήρα και χαράσει την δική της πορείας στο χάρτη της ζωής.
Ο άλλος είμαστε εμείς
Άσχετα με το που θα βρει τον καθέναν μας αυτή η μέρα, η 5η Νοεμβρίου είναι η μέρα του Guy Fawkes και δεν υπάρχει ταινία που να έχει τιμήσει περισσότερο και καλύτερα την επέτειο της “Συνωμοσίας της Πυρίτιδας”, την αποτυχημένη, δηλαδή, προσπάθεια μιας ομάδας με αρχηγό τον Fawkes να ανατινάξουν την Βουλή των Λόρδων το 1605, από το V for Vendetta.
Η αριστουργηματική μεταφορά του ομότιτλου κόμικ, με τη Natalie Portman σε μια από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας της. Πολύ πριν μας χαρίσει τα εξαιρετικά “Παράσιτα” και γίνει δικαίως κάτοχος Όσκαρ, ο Bong Joon-ho είχε τραβήξει τα βλέμματα πάνω του ήδη με την δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, “Memories of Murder”.
Η ταινία βασίζεται στην αληθινή ιστορία του κατά συρροή δολοφόνου που συντάραξε την Νότια Κορέα της δεκαετίας του ’80 και, με μια αισθητική επηρεασμένη από το κλασικό αμερικανικό φιλμ νουάρ, μας βυθίζει σ’ έναν κόσμο όπου ο καθένας κρύβει τα μικρά ή μεγάλα μυστικά του και οποιοσδήποτε είναι εν δυνάμει ένοχος.
Για πολλούς ανώτερη ακόμα και από τον οσκαρικό διάδοχό της, αυτή η ταινία επηρέασε με τη σειρά της τόσο το ασιατικό όσο και το δυτικό σινεμά, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Zodiac” του David Fincher.
Τόπο στους μικρομηκάδες
Για το τέλος άφησα μια μικρού μήκους, είδος που συνεχώς παραγκωνίζεται από το μέσο κοινό, αν και αξίζει την αμέριστη προσοχή του. Η “Bella” της Θέλγιας Πετράκη μάς μεταφέρει λίγο πριν το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Η πρωταγωνίστρια είναι μια γυναίκα μεταιχμιακής ηλικίας που μένει στην Ελλάδα με τα παιδιά της, ενώ ο σύντροφός της βρίσκεται στην Σοβιετική Ένωση για σπουδές. Η απόσταση, ο χρόνος που πέφτει πάνω τους σαν βαρύ πανωφόρι και η ανάγκη μιας ζωτικής αλλαγής θα τους φέρει αντιμέτωπους με τους εαυτούς τους, όπως άλλωστε κάνει και η ιστορία με την υπερδύναμη του Ανατολικού Μπλοκ.