Οι περισσότεροι από εμάς, μεγαλώνοντας στην ελληνική πραγματικότητα, γνωρίσαμε τον αθλητισμό.
Κάποιοι περισσότερο, κάποιοι λιγότερο. Ορισμένοι με ένα ομαδικό ή με ένα ατομικό άθλημα. Κάποιοι ίσως να συνέχισαν να ασχολούνται, άλλοι πάλι όχι. Όλοι όσοι έχουν υπάρξει αθλητές στην Ελλάδα, όμως, είτε επαγγελματίες είτε χομπίστες, έχουν βιώσει μια κατάσταση: Την εγκατάλειψη από το κράτος.
Expectations VS Reality
Κανείς θα περίμενε ότι ένα κράτος που επενδύει στην προσωπική ανάπτυξη των πολιτών του και στη συνολική του αναβάθμιση, στηρίζει ενεργά τους αθλητές. Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν είναι έτσι. Το κράτος θυμάται τους αθλητές μόνο όταν καταφέρνουν κάποια σημαντική διάκριση.
Δεν τους στηρίζει οικονομικά, δεν τους παρέχει τις κατάλληλες εγκαταστάσεις και τον απαραίτητο εξοπλισμό. Οι ίδιοι οι αθλητές από την άλλη, εκπροσωπούν την χώρα στο εξωτερικό όπου αγωνίζονται και ενίοτε, διακρίνονται με τα χρώματά της. Λόγω της αδιαφορίας της πολιτείας, όμως, πολλοί από αυτούς τους ταλαντούχους αθλητές καταλήγουν να εγκαταλείπουν τον αθλητισμό.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο αθλητής της άρσης βαρών Θοδωρής Ιακωβίδης, ο οποίος μετά την ολοκλήρωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2021 στο Τόκιο ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το άθλημα εξαιτίας των δυσκολιών και της ανύπαρκτης στήριξης από την πολιτεία. Συγκεκριμένα, έχει δηλώσει: “Δεν υπήρχε αυτό το εισόδημα. Μικρότερος είχα τη στήριξη της οικογένειάς μου, αλλά μέχρι ένα σημείο. Με τα 200 ευρώ της Ομοσπονδίας, δε ζεις”.
Ενώ σε άλλες του δηλώσεις έχει αναφέρει: “Βρέθηκα σε σημείο να μη μπορώ να πληρώσω τις φυσικοθεραπείες μου. Από οικονομικής άποψης, δεν αξίζει ο αθλητισμός στην Ελλάδα”.
Ο Μίλτος Τεντόγλου, χρυσός Ολυμπιονίκης στο άλμα εις μήκος, στους αγώνες του 2021 έχει δηλώσει: “Δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί μας”. Και έπειτα, πρόσθεσε: “Εγώ δεν έχω πάρει λεφτά από την Ελλάδα, δεν έχω πάρει ούτε ένα ευρώ”, θέλοντας έτσι να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του για την αδιαφορία του κράτους.
Ένα άλλο (από τα πολλά) παραδείγματα είναι αυτό το ποδηλάτη, Νίκου Παπαγγελή
Ο Νίκος, παρόλο τον ακρωτηριασμό του ποδιού του στην ηλικία των 15 χρόνων, έκανε moto της ζωής του το: “Ο αθλητισμός ήταν και είναι η ζωή μου”. Έτσι, με προσωπική προσπάθεια κατάφερε να έχει πολλές διακρίσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Και αυτός, όμως, έχει μεγάλα παράπονα από την πολιτεία. Όπως αναφέρει σε συνέντευξη του σε εμάς:
“Από λόγια των πολιτικών που μόνο τάζουν, έχουμε χορτάσει χρόνια τώρα.”
Οι πολιτικοί οφείλουν να δημιουργούν προγράμματα ανάπτυξης του αθλητισμού και στήριξης των αθλητών, και όχι να τους αφήνουν σε ένα διαρκές κυνήγι εξωτερικών, ιδιωτικών χορηγών
Χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πως το κράτος βλέπει τον αθλητισμό και τους αθλητές, είναι οι δηλώσεις του υφυπουργού Αθλητισμού, κυρίου Αυγενάκη ότι ο αθλητισμός “πέρα από την πολιτισμική του αξία είναι και μια μεγάλη και ισχυρή οικονομική βιομηχανία”.
Όταν λοιπόν ο αθλητισμός και οι αθλητές θεωρούνται κυρίως, ως μια βιομηχανία, ένα εμπόρευμα για το κράτος. Ως απλοί αριθμοί με επιδίωξη το κέρδος, είναι επόμενο και η όποια στήριξη να είναι επιφανειακή και παροδική.
Παρόλες τις εξαγγελίες του υφυπουργού για 31 εκατομμύρια ευρώ, με σκοπό
τη στήριξη των ερασιτεχνικών σωματείων και των εθνικών ομάδων, αυτό δεν είναι αρκετό. Το Δεκέμβριο του 2021, ο κύριος Αυγενάκης είχε δηλώσει: “Φροντίζουμε καθημερινά για τη βάση του αθλητικού μας οικοδομήματος, τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, τους αθλητές, τους υγιείς παράγοντες και τους εκατοντάδες χιλιάδες γονείς που εμπιστεύονται τα παιδιά τους στα αθλητικά σωματεία”.
“Κι αυτό αποδεικνύεται έμπρακτα και με τη συγκεκριμένη χρηματοδότηση των 31 εκατομμυρίων ευρώ, που ανεβάζει σε 100 εκατομμύρια τα χρήματα που έχουν δοθεί για τον ελληνικό αθλητισμό τους τελευταίους 12 μήνες”.
Όλοι, όμως, γνωρίζουμε, ότι ένα παροδικό μέτρο τέτοιου τύπου είναι απλά μια τρύπα στο νερό, σχεδιασμένο για να εξυπηρετήσει πολιτικα συμφέροντα και όχι τον κόσμο του αθλητισμού. Και αν δεν το γνωρίζουμε ήδη, μας το δείχνουν οι ίδιοι οι αθλητές με τις δηλώσεις τους.
Η αδιαφορία να γίνει στήριξη
Τι μπορεί και τι πρέπει να κάνει το κράτος, λοιπόν, για να βοηθήσει ουσιαστικά τους αθλητές; Να αυξήσει την επιχορήγηση στις αθλητικές Ομοσπονδίες και στα αναγνωρισμένα αθλητικά σωματεία. Η χρηματοδότηση αυτή όμως να συνοδευτεί από ένα συνεχές ενδιαφέρον και μια πραγματική στήριξη. Αυτό σημαίνει να δημιουργηθούν περισσότερες εγκαταστάσεις, γήπεδα, γυμναστήρια και άλλες αθλητικές υποδομές.
Να υπάρχει μεγαλύτερη μέριμνα για τον εξοπλισμό των αθλητών, τη σωστή προετοιμασία τους, τη διατροφή τους και τους προπονητές τους αλλά και για την ιατρική τους ασφάλιση σε περίπτωση τραυματισμών.
Επίσης, να υπάρξουν νέες θέσεις εργασίας στον τομέα του αθλητισμού για γυμναστές, προπονητές κ.α. και να επιδοτηθούν τα ερασιτεχνικά αθλητικά σωματεία. Απαιτείται, λοιπόν, ένα συνολικότερο σχέδιο στήριξης του ερασιτεχνικού αθλητισμού, που θα έχει συνέχεια στον χρόνο και θα συνοδεύεται από γενικότερη αλλαγή νοοτροπίας.
Ο αθλητισμός δεν είναι μόνο παγκόσμιες και ολυμπιακές συμμετοχές και πρωτιές, διακρίσεις και μετάλλια. Πίσω από όλα αυτά κρύβονται ώρες σκληρής δουλειάς, ψυχικής και σωματικής κούρασης και στερήσεων. Σε αυτό το δύσκολο δρόμο, ο κάθε αθλητής και η κάθε αθλήτρια θα πρέπει να έχουν δίπλα τους την πολιτεία και τις αθλητικές Ομοσπονδίες να τους στηρίζουν και να τους εμψυχώνουν. Δυστυχώς όμως, οι διάφοροι πολιτικοί τους θυμούνται και τρέχουν στο αεροδρόμιο για να φωτογραφηθούν μαζί τους μόνο μετά από μια διεθνή διάκριση.