Η ελληνική ραπ, συχνά και «μουσική του δρόμου», αποτελεί ένα είδος μουσικής, που έχει τις ρίζες του στην hip hop κουλτούρα, μία κουλτούρα γεννημένη στους δρόμους της Νέας Υόρκης.
Στην Ελλάδα, η ραπ μουσική ακούστηκε για πρώτη φορά κατά τα τέλη της δεκαετίας του ‘70, από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Αμερικανικής βάσης στο Ελληνικό, ενώ από τα πρώτα συγκροτήματα που «έκαναν την αρχή» στο είδος, ήταν οι FF.C, το 1987.
Τα τελευταία χρόνια, η ραπ σκηνή φαίνεται πως έχει εξελιχθεί σημαντικά, χαράσσοντας τη δική της ξεχωριστή πορεία και δημιουργώντας την προσωπική της ταυτότητα στη μουσική βιομηχανία της χώρας μας.
Μέσα σε αυτό το «ζωντανό» μουσικό τοπίο, έχει αναδειχθεί μία νέα γενιά καλλιτεχνών, που με το ακατέργαστο ταλέντο, τη στιχουργική τους ικανότητα και τις δυναμικές ερμηνείες τους, έχουν καταφέρει να επαναπροσδιορίσουν το είδος, αφήνοντας το στίγμα τους στις καρδιές και το μυαλό των θαυμαστών τους –και όχι μόνο.
ΕΙΣΒΟΛΕΑΣ (Ηλίας Παπανικολός)
Ο Ηλίας Παπανικολός, «Εισβολέας» ή αλλιώς Λιάκος, μας έχει χαρίσει – κατά κοινή ομολογία – ίσως από τα πιο ωραία live του είδους. Κι αυτό γιατί εκτός από εξαιρετικά οικεία φυσιογνωμία, αποτελεί αναμφίβολα κι έναν από τους πιο πρωτοπόρους καλλιτέχνες της γενιάς του.
Τα κομμάτια του μας κάνουν να γελάμε, να κλαίμε, να χορεύουμε, να αγανακτούμε. Ας κάνουμε, τώρα εικόνα, όλα αυτά να συμβαίνουν στις συναυλίες του.
Στον Ηλία δεν αρέσουν οι ταμπέλες. Η μητέρα του άκουγε από Βασίλη Καρρά μέχρι Deep Purple και τώρα εκείνος πειραματίζεται με επιτυχία με διαφορετικά μουσικά στιλ, συνδυάζοντας την ελληνική ραπ και το hip hop με το ρεμπέτικο και το λαϊκό, αφού ούτως ή άλλως, όλα είναι μουσική!
Δίπλα του θα δει κανείς πολλούς καλλιτέχνες, κυρίως γυναίκες, όπως η Σεμέλη Παπαβασιλείου ή η Ιουλία Καραπατάκη, που τα ντουέτα τους μας κάνουν να απορούμε πως γίνεται να «δένει» τόσο ωραία με κάθε φωνή.
Σε πολλά από τα κομμάτια του μας μιλά για τις προσωπικές του εμπειρίες, για τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, για τους αφανείς ήρωες που δε φορούν μπέρτα, για τους ανθρώπους που πολεμούν καθημερινά, με ψηλά το κεφάλι. Σε άλλα σατιρίζει, μας διασκεδάζει και μας ξεσηκώνει από την αρχή ως το τέλος.
«Κοιτάμε το ρολόι και τρέχουμε βιαστικοί
Κολλήσαμε στα ασήμαντα και έφυγε η μισή ζωή».
ANSER (Γιάννης Γιαννακόπουλος)
Έχει συχνά χαρακτηριστεί ως ένας από τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες της γενιάς του, με ένα από τα κορυφαία flow της ραπ κοινότητας.
Με το καλλιτεχνικό του όνομα να είναι πια συνώνυμο της αυθεντικότητας, ο Σπαρτιάτης Γιάννης Γιαννακόπουλος, που ξεκίνησε την καριέρα του με τους «Flowjob», έχει καταφέρει να αποτελεί πια έναν από τους πρωταγωνιστές της εν λόγω σκηνής, που μας προσφέρουν εκρηκτικές sold out συναυλίες αλλά και πολύ δυνατές κυκλοφορίες.
Οι μοναδικές ρίμες του καταφέρνουν να μας γεμίσουν συναισθήματα, αφού δε διστάζει να μιλήσει ανοιχτά για τους δικούς τους αγώνες, φέρνοντας κάθε φορά το κοινό του ένα βήμα πιο κοντά του, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Το περίεργο εδώ είναι πως αυτό το αίσθημα της «γροθιάς», που νιώθουμε οι περισσότεροι σε κάθε live του, το νιώθουμε εξίσου και σε κάθε – άρτια επιμελημένο – videoclip του.
«Γιατί ό,τι δεν μπόρεσε ο άνθρωπος, η αγάπη να ξέρεις μπορεί
Το σκοτάδι να πάρει απ’ τα μάτια σου και κάθε λάθος σου να συγχωρεί».
ΛΕΞ (Αλέξης Λαναράς)
Η underground σκηνή στην Ελλάδα, ίσως και να ήταν μισή χωρίς τον ΛΕΞ, κατά κόσμον, Αλέξη Λαναρά. Ο καλλιτέχνης από τη Θεσσαλονίκη, έχει πολλάκις χαρακτηριστεί ως «φαινόμενο», την ίδια στιγμή που ο ίδιος αρνείται τον τίτλο «ποιητής του περιθωρίου».
Με τον προσγειωμένο χαρακτήρα του, τη χαρισματική σκηνική του παρουσία καθώς και τις παθιασμένες ερμηνείες του, έχει εδραιώσει δικαίως τη θέση του ως εξέχουσα προσωπικότητα της ελληνικής ραπ σκηνής.
O ΛΕΞ διατηρεί μεγάλη απόσταση από το κοινό του. Αλλά καμία από τη μουσική του.
Δεν έχει επαφές με τα social media, δε δίνει συνεντεύξεις, ό,τι έχει να πει το λέει μέσα από τα κομμάτια του, αγγίζοντας τους ανθρώπους κάθε κοινωνικού στρώματος ή υποβάθρου.
Μέσω των στίχων του ανοίγει ένα παράθυρο στην πραγματικότητα που αντιμετωπίζει η σημερινή νεολαία, μιλώντας για θέματα όπως η ψυχική υγεία, η αστυνομική βία, οι κοινωνικές αδικίες, η πολιτική διαφθορά και η αναζήτηση ταυτότητας.
«Ζω και μ’αγαπάνε σα να πέθανα», λέει και εμείς θυμόμαστε, ακόμη, το περσινό του live-σταθμό, εκείνη την πρώτη Κυριακή του Ιουλίου στη Νέα Σμύρνη, όπου γέμισε ένα στάδιο με 25.000 ανθρώπους…
«Είδα την μάνα σου με μαύρο τούλι
Πόσο αξίζουν οι ζωές μας αδερφούλη;»
ΤΑΦ ΛΑΘΟΣ/ΤΑΥΤΙΣΜΕΝΟΣ ΛΑΘΟΣ (Παναγιώτης Κυριακού)
Αν με ρωτούσαν ποιο όνομα μου έρχεται στο μυαλό όταν ακούω τη λέξη «καλλιτέχνης», σίγουρα θα ήταν αυτό του ΤΑΦ ΛΑΘΟΣ.
Ο καλλιτέχνης και παραγωγός του «Bashment Records», Παναγιώτης Κυριακού, μέσα από το μοναδικό του ύφος και τη χαρισματική φωνή του, έχει χαράξει τη δική του πορεία προς μία επιτυχία, που μάλλον ξεπερνά τα όρια της δημιουργικότητας.
Ο πειραματισμός του ξεκίνησε σε μικρή ηλικία, με ένα κασετόφωνο, όπου ηχογράφησε και άκουσε για πρώτη φορά τη φωνή του, ενώ το πρόσωπο που τον μύησε σε αυτό τον κόσμο ήταν, αναμφίβολα, ο αδερφός του.
Ο Παναγιώτης επενδύει πολύ στους στίχους του και ίσως αργήσει να κυκλοφορήσει νέο κομμάτι, όταν το κάνει, όμως, θα βγει ακριβώς όπως το είχε φανταστεί.
Γι’ αυτό και τα περισσότερα live του γίνονται τις περισσότερες φορές sold out, με το κοινό να έρχεται ακόμη και τώρα με το ίδιο πάθος – ίσως και ακόμη περισσότερο – που ερχόταν και τότε, όταν ο ίδιος ήταν ακόμη μέλος των «Ψυχόδραμα 07».
«Μία δυσάρεστη στιγμή δεν θέλει άλλη για να καταλάβεις το χαμόγελο τι πάει να πει».
Πώς αυτά τα σύγχρονα είδωλα επαναπροσδιορίζουν το είδος και μας εμπνέουν;
Καθώς η ελληνική ραπ σκηνή συνεχίζει και θα συνεχίσει να εξελίσσεται, αυτοί οι άνθρωποι ξεπερνούν τα όριά της, πυροδοτούν συζητήσεις για σημαντικά θέματα και αιχμαλωτίζουν το κοινό με την τέχνη τους.
Τόσο η φωνή όσο και η προσωπικότητά τους λειτουργούν ως πηγές ενδυνάμωσης για τους θαυμαστές τους αλλά και ως φάροι έμπνευσης για τη νέα γενιά καλλιτεχνών.
Και δεν είναι μόνο αυτοί. Ευτυχώς, έχουμε πολλούς ακόμα ανθρώπους που, μέσω της μουσικής τους, όχι μόνο διαμορφώνουν την ελληνική ραπ σκηνή αλλά λειτουργούν και ως καταλύτες για την κοινωνική αλλαγή, υπενθυμίζοντάς μας ότι η μουσική έχει τη δύναμη να ενώνει, να ενδυναμώνει και να διαμορφώνει τον κόσμο γύρω μας!