Ας μιλήσουμε για το τοξικό εργασιακό περιβάλλον.

Ξέρεις ότι πλησιάζει η ώρα να πας στη δουλειά και εύχεσαι ολόψυχα να σταματήσει ο χρόνος. Εύχεσαι να σου απαντήσουν από εκείνη την αγγελία που έστειλες προχθές βιογραφικό, για να δηλώσεις επιτέλους την παραίτησή σου. Εύχεσαι να λείπει ο εργοδότης σου, που με κάθε ευκαιρία απολαμβάνει να σε περνάει από κόσκινο. Ωστόσο, όταν ανοίγεις το e-banking, συνειδητοποιείς ότι έχεις ανάγκη τη δουλειά, γιατί διαφορετικά, θα σου κάνει έξωση η σπιτονοικοκυρά σου και θα κοιμηθείς στο παγκάκι. Σου περνάει από το μυαλό, ότι ακόμη κι αυτό θα ήταν ίσως καλύτερο σενάριο από το να πας στη δουλειά.

Αυτές είναι μερικές μόνο σκέψεις που έχουμε κάνει, κατά καιρούς, όσοι χρειάστηκε να εργαστούμε αποκλειστικά για βιοποριστικούς λόγους. Και όχι, δεν είναι φυσιολογικό. Το φυσιολογικό είναι να αγαπάς τη δουλειά σου, να είσαι παραγωγικός και να έχεις καλές σχέσεις με τους εργοδότες και τους συνεργάτες σου. Όμως, στον καπιταλισμό, όπου το χρήμα καθορίζει τις ικανότητες κάποιου να δημιουργήσει μια επιχείρηση, μοιραία, συναντάμε πολλούς εξ αυτών, που έχουν μαύρα μεσάνυχτα από παραγωγικότητα, work-life balance, δίκαιες απολαβές των εργαζομένων, τήρηση του ωραρίου και των tasks και πάει λέγοντας.

Πώς αναγνωρίζουμε ένα τοξικό εργασιακό περιβάλλον;

Σαφώς, υπάρχουν κάποια πολύ γνωστά red flags, τα οποία σας υποδεικνύουν ότι καλό θα ήταν να αναζητήσετε κάποια άλλη θέση εργασίας λίαν συντόμως, πριν καταφύγετε στα Xanax. Σε γενικές γραμμές, ως «τοξικό εργασιακό περιβάλλον» ορίζεται οποιοσδήποτε χώρος εργασίας μας κάνει να αισθανόμαστε άβολα, όπως κι αν μεταφράζεται αυτό. Ενδεχομένως, να νιώθουμε ότι δε μπορούμε να ζητήσουμε κάτι που χρειαζόμαστε, ότι δε μας στηρίζουν οι συνεργάτες μας ή ότι είμαστε περιθωριοποιημένοι και περιορισμένοι.

Παραδείγματος χάρη, ακόμη κι αν είσαι εξαιρετικός στη δουλειά σου, δεν σου προσφέρονται περαιτέρω ευκαιρίες εξέλιξης ή ανάπτυξης, ενώ τα νούμερα στον τραπεζικό σου λογαριασμό έχουν «παγώσει» και αρνούνται πεισματικά να βγουν από τη μισθολογική αυτή «Εποχή των Παγετώνων». Το micromanagement είναι ακόμη μια τακτική, που υποδηλώνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Και όχι επειδή είναι αγχωτικό να έχεις διαρκώς κάποιον πάνω από το κεφάλι σου, για να σε επιβλέπει — που είναι επίσης πολύ κακό — αλλά κυρίως, επειδή τέτοιου είδους πολιτικές δείχνουν έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι στους εργαζόμενους και, δυστυχώς, όπου δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, κλάφ’ τα Χαράλαμπε.

Όταν υπογράφουμε τη σύμβαση εργασίας, στο κάτω μέρος αναγράφονται οι ώρες και οι μέρες που θα δουλεύουμε

Άρα, συμφωνούμε και οι δύο πλευρές σε αυτό και προχωράμε με την πρόσληψη. Πολύ ωραία είναι αυτά, αλλά στην πράξη εφαρμόζονται στη Σουηδία, στο Βέλγιο, στην Ολλανδία ενδεχομένως κ.ά. Στην Ελλάδα, όχι, μιας κι εδώ επικρατεί η κουλτούρα του: «Φεύγεις στην ώρα σου, άρα δεν εργάζεσαι αρκετά σκληρά για να αξίζεις τα ψίχουλα που σου προσφέρω στην εποχή που ο πληθωρισμός βρίσκεται στα ύψη».

«Οπότε, οφείλεις να κάθεσαι τουλάχιστον μισή ωρίτσα παραπάνω, να σε βρίσκω πάντα στο τηλέφωνο –ακόμη και εκτός του ωραρίου εργασίας που συμφωνήσαμε, να μπορείς να μου βγάλεις δουλειά και τις αργίες αν χρειαστεί και εννοείται, ότι δε θα πληρωθείς έξτρα για τίποτα από αυτά».

«Τι; Επειδή το συμβόλαιο εργασίας λέει κάτι μπαρούφες εκεί πέρα, σημαίνει ότι θα τις τηρήσουμε κιόλας; Είμαι εργοδότης σου, σε πληρώνω και οφείλεις να μου φέρεις καφέ, φαγητό, να υποστείς την παρανοϊκή μου συμπεριφορά και γενικώς, να μου κάνεις όλα τα χατίρια».

Ποιες συνέπειες αντιμετωπίζουν όσοι εργάζονται σε έναν τοξικό χώρο;

Αξίζει να σημειωθεί, ότι τόσο οι εργοδότες όσο και οι εργαζόμενοι, οφείλουν να μεριμνούν για την ποιότητα του εργασιακού περιβάλλοντος. Ειδικότερα, μια μελέτη του 2020 στο International Journal of Environmental Research and Public Health, έδειξε ότι ένα τοξικό εργασιακό περιβάλλον «μπορεί να είναι επιζήμιο και να οδηγήσει σε περιττό στρες, εξουθένωση, κατάθλιψη και άγχος σε όσους εργάζονται μέσα σ’ αυτό».

Εκτός αυτού, υποστήριξε ότι η αρνητικότητα που προκαλείται στους εργαζόμενους είναι μεταδοτική—σαν πανδημία ένα πράγμα—με αποτέλεσμα να εξαπλώνεται και σε άλλους εργαζόμενους, μειώνοντας έτσι την ποιότητα της εργασίας τους. Επιπλέον, έδειξε ότι η ευημερία των εργαζομένων αυξάνει την απόδοσή τους, ενώ ένα υποστηρικτικό εργασιακό περιβάλλον «δημιουργεί βιωσιμότητα στη συνολική απόδοση της εκάστοτε επιχείρησης».

Με δυο λόγια, ένας τοξικός χώρος εργασίας είναι επιβλαβής για όλους –εργαζόμενους και εργοδότες—ανεξαιρέτως. Το άγχος και το στρες που προκαλείται σε όσους εργάζονται σε ένα τέτοιο περιβάλλον, επιβαρύνει και τις διαπροσωπικές τους σχέσεις, διότι είναι πολύ εύκολο να μεταφερθεί το άγχος και η πίεση στις οικογένειές τους, επηρεάζοντας αρνητικά την ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής.

@kerneldump

@AdviceWithErin ✨ toxic Work environments lkke this exist and traumatize good employees all the time #ToxicWorkEnvironment #WorkCulture #Boss #RemoteWork #Career #WorkFromHome #Corporate #Toxic #Micromanage

♬ original sound – KernelDump

Τι μπορείτε να κάνετε αν διαπιστώσετε ότι βρίσκεστε σε ένα τοξικό εργασιακό περιβάλλον;

Εδώ, η εύκολη απάντηση είναι «τα κουβαδάκια μου και σ’ άλλη παραλία». Κοινώς, ήρθε η ώρα να παραιτηθείς. Ωστόσο, όλοι όσοι έχουμε εργαστεί καθαρά για βιοποριστικούς λόγους, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Ακόμη, λοιπόν, κι αν δεινοπαθείς στη δουλειά σου, δεν είναι πάντα εύκολη η παραίτηση, μιας και το νοίκι, το σούπερ μάρκετ και οι λογαριασμοί δεν πληρώνονται με μούσμουλα. Η ιδανική λύση είναι κάπου στη μέση. Μόλις αντιληφθείς ότι η δουλειά σου σε φθείρει ποικιλοτρόπως, θα ήταν καλύτερο να οργανωθείς προτού δηλώσεις την παραίτησή σου. Ειδικότερα, θα μπορούσες να σουλουπώσεις το βιογραφικό σου, για να ενισχύσεις τις πιθανότητες μιας νέας συνεργασίας και να ξεκινήσεις να το στέλνεις σε ανοιχτές θέσεις εργασίας ή σε εταιρείες που θεωρείς ότι ταιριάζουν με τη φιλοσοφία σου.

Disclaimer: Μη μπεις στην παγίδα να υποτιμήσεις τον εαυτό σου

Είναι πολύ συχνό φαινόμενο σε όσους προέρχονται από τοξικούς χώρους εργασίας, να θεωρούν ότι δεν είναι αρκετά καλοί και να συμβιβάζονται με λιγότερα απ’ όσα αξίζουν στην πραγματικότητα. Μέχρι να έρθει η πολυπόθητη απάντηση από μια άλλη εταιρεία που ενδιαφέρεται να συνεργαστεί μαζί σου, θα χρειαστεί να θέσεις κάποια όρια στην τωρινή σου δουλειά, όσο ακατόρθωτο κι αν σου ακούγεται αυτό. Για παράδειγμα, ήρθε η ώρα να τηρήσεις το ωράριό σου. Ακόμη κι αν στραβώσει ο εργοδότης, πραγματικά δε σε νοιάζει.

Ο κάθε άνθρωπος εκεί έξω προσπαθεί να κερδίσει κάτι με το λιγότερο δυνατό κόστος. Αυτό κάνουν τέτοιου είδους εργοδότες. Εκμεταλλεύονται στο έπακρο τους εργαζόμενους τους, ούτως ώστε να δουλεύουν περισσότερες ώρες και να ασχολούνται με tasks εκτός των αρμοδιοτήτων τους, για να έχουν οικονομικό όφελος. Με την ίδια λογική, οφείλουμε κι εμείς να θέσουμε τα όριά μας, όσον αφορά στο ωράριο και στα tasks που καλούμαστε να φέρουμε εις πέρας μέσα στη μέρα. Στο κάτω-κάτω, γιατί να γίνουμε χίλια κομμάτια για μια δουλειά που μας φθείρει και για έναν εργοδότη που μας εκμεταλλεύεται, πόσω μάλλον όταν έχουμε σκοπό να αποχωρίσουμε;

Εκτός αυτού, δε χρειάζεται να απαντάς σε κλήσεις, μηνύματα και e-mails εκτός του ωραρίου σου. Κι αν τυχόν σου παραπονεθούν — που είναι το άκρον άωτον του θράσους — μπορείς να απαντήσεις ψύχραιμα και όμορφα: «Δεν εργαζόμουν εκείνες τις ώρες, ήμουν εκτός».

Τέλος, μάθε να λες «όχι». Δεν είναι ντροπή να μην προλαβαίνεις, να μην ξέρεις ή να μη θέλεις. Ντροπή είναι να βλαστημάς και να βγαίνεις εκτός εαυτού κάθε μέρα που πρέπει να πας στη δουλειά. Ξέρω πολύ καλά, ότι είναι δύσκολο. Το βίωσα στο πετσί μου από πιτσιρίκα. Προσβολές, εξευτελισμός, απλήρωτες υπερωρίες, φωνές, νεύρα, χαμαλίκι — τα πάντα. Για να καταφέρεις να ξεφύγεις, όμως, χρειάζεται να αγαπήσεις λιγάκι τον εαυτό σου και να θυμηθείς ποιος είσαι και τι αξίζεις.

Γνωμούλα;
+1
0
Έκλαψα
+1
0
Βαριέμαι
+1
0
Νευρίασα
+1
0
Αγαπώ
+1
0
Σοκαρίστηκα