Η πιο τρολ έκφανση της εργασιακής τοξικότητας.
Μέσα από το Instagram account «Ergodotistigmh» αποτυπώνεται η πραγματική υπόσταση της τοξικής εργοδοσίας και των αντίστοιχων συνθηκών, σε ένα πλαίσιο όπου ο μέσος εργαζόμενος αντιμετωπίζεται ως αναλώσιμος ή ως σκλάβος. Ειδικότερα, οι αναρτήσεις προέρχονται από αληθινές ιστορίες εργαζομένων, οι οποίες αποστέλλονται και δημοσιεύονται, με πλήθος χρηστών στο Instagram να εκφράζουν την ταύτιση, αλλά και… την αγανάκτησή τους!
Ζητείται σερβιτόρος με… μεταπτυχιακό!
Σαφώς, κάθε άτομο, ανεξαρτήτως εκπαιδευτικού υπόβαθρου, έχει κάθε δικαίωμα να επιλέξει το εργασιακό του μονοπάτι. Εντούτοις, όταν η κατοχή μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών είναι προαπαιτούμενο για τη θέση του σερβιτόρου, τότε, πιθανότατα, ο εργοδότης δεν γνωρίζει καν τι σημαίνει «μεταπτυχιακό».
Ή, μπορεί να νομίζει πως γνωρίζει.
Εξάλλου, το ότι έχει κάποιος την οικονομική δυνατότητα να ανοίξει μια επιχείρηση δεν συνεπάγεται εξειδίκευση, καλλιέργεια ή ουσιώδεις γνώσεις. Μπορεί απλώς να πούλησε τα πρόβατα στο χωριό του.
Σεβασμός απέναντι στις ανάγκες των εργαζομένων
Ένα στοιχείο που αδιαμφισβήτητα χαρακτηρίζει πολλές ελληνικές επιχειρήσεις είναι αυτό του σεβασμού προς τους εργαζομένους. Είτε αφορά ζητήματα οικονομικής φύσεως, είτε προβλήματα υγείας που, εκ των πραγμάτων, αποτρέπουν την απρόσκοπτη εργασία, οι εργοδότες πάντα βρίσκονται στο πλάι των υπαλλήλων τους.
Not even close.
Νόμος και τάξη
Η προσφορά αδήλωτης, «μαύρης» εργασίας είναι συχνό φαινόμενο, ειδικά στον τομέα της εστίασης, της φιλοξενίας και του τουρισμού. Αυτό, συνήθως, μεταφράζεται σε ένσημα που δεν λαμβάνουν οι εργαζόμενοι, σε παραβίαση του νόμιμου ποσού για το ημερομίσθιο και τον κατώτατο μισθό, όπως ορίζεται από το κράτος, σε απλήρωτες υπερωρίες και σε έναν φαύλο κύκλο εργασιακής εκμετάλλευσης.
Οπότε, σε περίπτωση ελέγχου, οι αδήλωτοι εργαζόμενοι καλούνται να εξαφανιστούν από προσώπου γης, έτσι ώστε να αποφύγει η εκάστοτε επιχείρηση το πρόστιμο. Παρά την πρόσφατη αυστηροποίηση των ελέγχων, η Επιθεώρηση Εργασίας εξακολουθεί να αγνοεί (συνειδητά ή ασυνείδητα) κατάφωρες κινήσεις φοροδιαφυγής και εξαπάτησης. Όσο για τα επιδόματα και τα δώρα, ορισμένοι εργοδότες τα θεωρούν «ψιλά γράμματα» και απαντούν περιπαικτικά αν ζητήσουν οι υπάλληλοι ό,τι δικαιούνται βάσει νόμου.
Φυσικά και είναι βιώσιμες οι εργασιακές συνθήκες. Τι, όχι;
Στην αφόρητη ζέστη και στο τσουχτερό κρύο, ο εργαζόμενος πρέπει να κάνει τη δουλειά του χωρίς πολλά-πολλά. Να μην παραπονιέται, να μην κουράζεται, να μην ιδρώνει, να μην αρρωσταίνει, να είναι πάντοτε ευδιάθετος, χαμογελαστός και, προπαντός, παραγωγικός. Για τρεις κι εξήντα, με μηδενικές προοπτικές εξέλιξης.
Ευτυχώς που η τεχνητή νοημοσύνη παρουσιάζει εντυπωσιακή πρόοδο κι έτσι, σε λίγα χρόνια, θα μπορούν οι εργοδότες να προσλάβουν κανονικά ρομπότ για τις παράλογες απαιτήσεις τους, τα οποία δεν θα τους προκαλούν και πονοκέφαλο, διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους.
Η casual ξεφτίλα της εποχής.
Από τη δουλειά στη δουλεία, ένας τόνος δρόμος
Άλλο ένα επώδυνο κεφάλαιο στον ατελείωτο τόμο της τοξικής εργασιακής πραγματικότητας. Στην εύρεση μιας, υποτίθεται, αξιοπρεπούς εργασίας, αφότου έχουν συμφωνηθεί εκατέρωθεν οι αρμοδιότητες, το ωράριο, ο μισθός και όλες οι λοιπές παράμετροι της επικείμενης συνεργασίας, μετά από λίγο καιρό αλλάζουν οι ισορροπίες.
Ο εργοδότης θέλει κάποιον να του πηγαίνει τον καφέ και το φαγητό του. Να βγάζει βόλτα τον σκύλο του και να ταΐζει τη γάτα του. Δεν πηγαίνει αυτοπροσώπως στο σουπερμάρκετ, στην τράπεζα ή στην εταιρεία κούριερ. Μέσα από διαδοχικά χαμαλίκια, τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με την αρχική συμφωνία, το δικαίωμα στην αξιοπρεπή εργασία κατακερματίζεται στο βωμό της ιδεολογίας: «Αφού σε πληρώνω θα κάνεις ό,τι σου πω».
Επιπλέον, εξυπακούεται ότι μόνο εργαζόμενος έχει ευθύνες και υποχρεώσεις, ενώ ο εργοδότης δικαιούται να μην είναι τυπικός στις πληρωμές και στην τήρηση του ωραρίου.
Ω, καπιταλισμέ.
Αντί επιλόγου
Παρά το γεγονός ότι γίνεται αναφορά στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας από την πλευρά της κυβέρνησης, δεν υφίσταται ακόμη η πολυπόθητη σύνδεση με την αγορά εργασίας. Μάλιστα, υπό τις προαναφερθείσες συνθήκες, οι επιχειρήσεις εκφράζουν δημοσίως τα παράπονά τους για την αδυναμία εύρεσης προσωπικού, ενώ στο Υπουργείο Εργασίας αναρωτιούνται πώς δικαιολογείται η αναντιστοιχία ανάμεσα στις προσφερόμενες θέσεις εργασίας και στον αριθμό όσων αναζητούν εργασία.
Και φυσικά, αφήνονται διαρκώς αιχμές αναφορικά με το πόσο τεμπέληδες είναι οι λεγόμενοι «επαναστάτες του πληκτρολογίου», επειδή επιλέγουν να μην εργαστούν υπό τις παραπάνω προϋποθέσεις. Εν ολίγοις, αν αναζητάτε υπαλλήλους, εξετάστε εσωτερικά τις προσφερόμενες παροχές με ένα πολύ απλό ερώτημα: «Θα ήθελα το παιδί μου να εργάζεται έτσι;»