Η οικογένεια μας, είναι ο πρώτος φορέας κοινωνικοποίησής μας.
Οι γονείς μας είναι υπεύθυνοι για την ανατροφή και την μέριμνά μας ως παιδιά ενώ συμβάλλουν όσο κανένας άλλος στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας.
Το σπίτι μας υποτίθεται οτι είναι το μέρος που νιώθουμε περισσότερο ασφαλείς και οι συγγενείς μας οι άνθρωποι που αγαπάμε και μας αγαπούν χωρίς όρια και προσπαθούν συνεχώς να μην μας λείψει τίποτα. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι.
Πολλά παιδιά, όμως, μεγαλώνουν σε τοξικό ή και βίαιο οικογενειακό περιβάλλον, με τη σωματική τους ακεραιότητα να βρίσκεται καθημερινά σε κίνδυνο και την ψυχολογία τους να υφίσταται τραγικές επιπτώσεις.
Η πολιτεία και οι νομοθεσίες οφείλουν να προστατεύουν όλα τα παιδιά και να διασφαλίζουν πως κανένα παιδί δεν θα μεγαλώνει σε ένα κακοποιητικό περιβάλλον.
Η βία δεν είναι μόνο σωματική
Πολλοί έχουν την ψευδαίσθηση πως αν οι γονείς δεν κακοποιούν τα παιδιά τους σωματικά τότε δεν τα βλάπτουν και καθόλου. Η κακοποίηση, όμως, μπορεί να είναι και ψυχολογική.
Οι βρισιές, η υπονόμευση του παιδιού, οι τοξικοί χειρισμοί, η χειραγώγηση, το silent treatment και άλλες τέτοιες συμπεριφορές έχουν καταστροφικές συνέπειες στη ψυχοσύνθεση ενός παιδιού.
Ας μην ξεχνάμε ότι πολλοί γονείς έχουν την εντύπωση ότι έτσι διδάσκουν στο παιδί τους πράγματα, ότι το κάνουν πιο πειθαρχημένο ή ότι δείχνουν με αυστηρότητα την αγάπη τους. Οφείλουμε, λοιπόν, να υπενθυμίζουμε συνεχώς πως η κακοποιητική συμπεριφορά δεν αποτελεί τρόπο εκμάθησης και σίγουρα δεν είναι ένδειξη αγάπης.
Τι συμβαίνει γενικά στην Ελλάδα όταν ένα παιδί καταγγέλλει τον γονιό του; – Το λάθος της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας
Το τραγικό νομοσχέδιο που έφερε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας στη Βουλή, μας πήγε πολλά χρόνια πίσω στην προστασία των παιδιών.
Στην ουσία, νομοθετήθηκε ο αποκλεισμός ή ο περιορισμός της επικοινωνίας του γονέα με το παιδί μόνο για εξαιρετικά σοβαρούς λόγους, ιδίως όταν ο γονέας με τον οποίο δεν διαμένει το τέκνο έχει καταδικαστεί αμετάκλητα για ενδοοικογενειακή βία ή για εγκλήματα κατά της γενετήσιας ελευθερίας ή εγκλήματα οικονομικής ελευθερίας της γενετήσιας ζωής.
Ήτοι ο κακοποιητικός γονέας – ακόμη κι αν έχει καταδικαστεί πρωτόδικα – θα μπορεί να έχει πρόσβαση και στο παιδί και στο γονέα, ο όποιος είναι θύμα κακοποιητικης συμπεριφοράς, μέχρι την αμετάκλητη καταδίκη του.
Με λίγα λόγια, παιδιά και πρώην σύντροφοι που είναι θύματα βίας από την πρώην τοξική τους σχέση είναι αναγκασμένοι να έρχονται σε επαφή με τον θύτη, με νόμο του κράτους.
Τρανό παράδειγμα το πρόσφατο περιστατικό κατα το οποίο ανήλικο παιδάκι που κατήγγειλε σεξουαλική κακοποίηση από το πατέρα του, είναι υποχρεωμένο να το βλέπει λόγω της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας.
Πώς ένα παιδί μπορεί να καταγγέλλει τοξικές καταστάσεις για να προστατευτεί από ένα βίαιο οικογενειακό περιβάλλον;
Ένα παιδί, προκειμένου να προστατευθεί και να καταγγείλει το βίαιο περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται, μπορεί να ανατρέξει στη τηλεφωνική γραμμή 11525 της Ένωσης «Μαζί για το Παιδί», με την οποία συνεργάζεται το ΕΛΙΖΑ.
Είναι, επίσης, δυνατό να καταφύγει στην Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά 1056 του «Χαμόγελου του Παιδιού». Λύση είναι και η καταγγελία στην αστυνομία. Τέλος, μπορεί να έρθει σε επικοινωνία με το Συνήγορο του Παιδιού, καθώς και με τις κατά τόπους εισαγγελικές αρχές.
Φυσικά, στους φορείς αυτούς μπορούν να απευθυνθούν και άνθρωποι που γνωρίζουν για την κακοποίηση ενός παιδιού. Αν και η κακοποίηση συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες, υπάρχουν περιπτώσεις από το έμμεσο ή άμεσο περιβάλλον, που γνωρίζουν για το αν ένα παιδί κακοποιείται ή όχι.
Μία λύση, αν κάποιος γνωρίζει ή έστω υποπτεύεται την κακοποίηση ενός παιδιού, είναι η ανώνυμη ή επώνυμη καταγγελία. Αυτή θα κινητοποιήσει το μηχανισμό προστασίας του παιδιού και στη συνέχεια οι αρμόδιες αρχές είναι αυτές, οι οποίες θα προχωρήσουν στις απαραίτητες διαδικασίες.
Τι ακολουθεί όταν η αστυνομία πάει σε ένα σπίτι στην Ελλάδα μετά από καταγγελία κακοποίησης ενός παιδιού;
Αφού η αστυνομία φτάσει στο σπίτι όπου έχει γίνει η καταγγελία, ερευνά τις πληροφορίες που έχει λάβει και εξετάζει την κατάσταση στο σπίτι. Συνήθως, συνεργάζεται με εκπροσώπους κοινωνικών υπηρεσιών ή άλλων αρμόδιων φορέων για να αξιολογήσει την κατάσταση του παιδιού και τον κίνδυνο που ενδέχεται να αντιμετωπίζει.
Συλλέγονται αποδεικτικά στοιχεία, όπως μαρτυρίες από τους εμπλεκόμενους, ιατρικά αποτελέσματα, φωτογραφίες, βίντεο και αν υπάρχουν αρκετά στοιχεία η αστυνομία μπορεί να προχωρήσει στην προσαγωγή των υπόπτων για ανάκριση.
Ανάλογα με τα συγκεντρωθέντα στοιχεία και την αξιολόγηση της κατάστασης, η αστυνομία μπορεί να προβεί σε σύλληψη των υπόπτων και να προωθήσει την υπόθεση στον εισαγγελέα. Ο τελευταίος θα αποφανθεί σχετικά με το αν θα διαταχθεί δίωξη και ποιες ποινικές κατηγορίες θα απαγγελθούν κατά των υπόπτων.
Δυστυχώς, όμως, αυτή είναι μια διαδικασία συνεχών καταθέσεων και διαδικασιών, πολλές φορές μακροχρόνιων, που επανατραυματίζουν το θύμα.
Η προστασία των παιδιών στην Ελλάδα οφείλει να κινείται με πιο γρήγορους ρυθμούς και να διασφαλίζει γρήγορα και έμπρακτα την ασφάλεια των παιδιών.
Η εικόνα για την κακοποίηση παιδιών στην Ελλάδα είναι πλασματική καθώς, παρά τις προσπάθειες αποτύπωσής της, πολλά περιστατικά δεν καταγγέλλονται.
Οφείλουμε να προστατεύουμε τα παιδιά όλου του κόσμου και τα δικαιώματα τους. Τόσο η πολιτεία όσο και ο καθένας μας ξεχωριστά.