Στις βουλευτικές εκλογές του 2021 στην Κύπρο, το ποσοστό αποχής «χτύπησε» το 34.28%, με το πρώτο Κόμμα να συγκεντρώνει το 27.77% των ψήφων.
Από την άλλη, στις Βουλευτικές εκλογές του 2019 στην Ελλάδα, η αποχή κυμάνθηκε στο 42.22%, ενώ το πρώτο Κόμμα συγκέντρωσε, μόλις, 28.09%. Και στις δύο περιπτώσεις, αν η αποχή αντιπροσώπευε μία καινούρια παράταξη, αυτή όχι μόνο θα εκλεγόταν στην εκάστοτε Βουλή, αλλά θα είχε και την πρώτη θέση. Στην περίπτωση της Ελλάδας, θα κατείχε και το γραφείο του Πρωθυπουργού. Κι ενώ αυτό μπορεί να φαίνεται κάπως υπερβολικό, είναι η απόλυτη αλήθεια.
Στις εθνικές εκλογές του 2019, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκλέχθηκε με ποσοστό 39,85%, ενώ τα άκυρα και τα λευκά ήταν στο 2,08%. Εντούτοις, η συμμετοχή ανήλθε σε ποσοστό 57,78%. Άρα, με κάποια πρόχειρα μαθηματικά βλέπουμε ότι το ποσοστό της αποχής-λευκού-άκυρου ήταν 44,03%. Ποσοστό μεγαλύτερο από αυτό που έλαβε ο Πρωθυπουργός (!).
Αξίζει να σημειωθεί, πως η Νομοθετική Εξουσία του εκάστοτε Κράτους (η Βουλή) είναι υπεύθυνη να νομοθετεί – προφανώς – αλλά και να ρυθμίζει θέματα, τα οποία επηρεάζουν άμεσα την καθημερινότητα όλων των πολιτών. Από τον τομέα της υγείας, στην εκπαίδευση και την άμυνα μέχρι και τις σημαντικές αποφάσεις για την μισθολογία, τον προϋπολογισμό, τις νέες πολιτικές μεταρρυθμίσεις. Όλα καθορίζονται και επηρεάζονται κατά πολύ από το τι αποφασίσει η Βουλή.
«Έλα μωρέ, εγώ θα επηρεάσω το αποτέλεσμα;»
Το παράδοξο παρουσιάζεται εδώ. Ενώ και εγώ και εσύ και ο οποιοσδήποτε, έχουμε την δύναμη να αλλάξουμε ή να καθορίσουμε το ποιος παίρνει αυτές τις αποφάσεις – που μας επηρεάζουν άμεσα – σχεδόν ο μισός πληθυσμός της Κύπρου και της Ελλάδας, επέλεξε να αφήσει τους υπόλοιπους να αποφασίσουν για αυτούς.
Θα έλεγε κανείς πως όλο αυτό θυμίζει το κλασικό σενάριο του «τι θες να φάμε;», «ε, δεν με πειράζει, ό,τι θες», με αποτέλεσμα, τις περισσότερες φορές να μένεις απογοητευμένος εκ των υστέρων και να γκρινιάζεις για το πόσο χάλια είναι το φαγητό.
«Αφού δεν έχει κανέναν ικανό», «αφού είναι όλοι διεφθαρμένοι», «αφού δεν θα αλλάξει κάτι» είναι κάποιες από τις πιο συνηθισμένες αιτιολογήσεις όλων όσων παρέλειψαν να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Δυστυχώς, η πολιτική σκηνή πολλές φορές απέδειξε πως όσοι υποστηρίζουν τις παραπάνω θέσεις, έχουν εν μέρει δίκαιο.
Είναι πολλά τα παραδείγματα ανίκανων και μη φερέγγυων πολιτικών. Την ίδια στιγμή όμως, για κάθε ανίκανο πολιτικό, υπάρχει και ένας ικανός που όντως θέλει να αλλάξει κάτι. Παρόλα αυτά, αυτή την αλλαγή που τόσο πολύ θέλουμε και περιμένουμε, με την αποχή, την αφήνουμε σ’ αυτούς που ξέρουμε ότι δεν είναι οι κατάλληλοι, αδιαφορώντας για το αν θα βρούμε κάτι καινούργιο.
Η πολυπόθητη αυτή αλλαγή δεν εξαρτάται από κανέναν άλλον εκτός από εμάς. Ξεκινά από τη μονάδα και από τον εκάστοτε ψηφοφόρο. Εξαρτάται από τον καθένα. Γι’ αυτό, λοιπόν, ο καθένας από εμάς, θα πρέπει πρώτα να αντιληφθεί γιατί έχει σημασία η δική του ψήφος. Γιατί το: «Έλα μωρέ, εγώ θα επηρεάσω το αποτέλεσμα;» είναι λάθος. Μετά, θα πρέπει να ενημερωθεί και να αποφασίσει με ποια από τις διαθέσιμες επιλογές συμφωνεί περισσότερο, ή διαφωνεί λιγότερο.
Άρα, τι είναι καλύτερο αν δεν ξέρω τι να ψηφίσω: Άκυρο ή λευκό;
Τα λευκά/άκυρα, ενώ μπορεί να παρουσιάζονται ως «ψήφος διαμαρτυρίας» ή «αντίδρασης», στην πραγματικότητα ωφελούν το πρώτο κόμμα γιατί ενώ θα μπορούσαν να υποστηρίξουν κάποιο άλλο κόμμα, στην πραγματικότητα μεγαλώνουν το χάσμα μεταξύ του πρώτου και των υπολοίπων. Δεν έχουν κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα – όπως θα θέλαμε κανονικά η «διαμαρτυρία» μας να έχει.
Πλέον, οι θέσεις, οι απόψεις, οι προτάσεις, μέχρι και τα σκάνδαλα που αντιπροσωπεύουν και επηρεάζουν έναν πολιτικό, είναι διαθέσιμα και προσβάσιμα σε όλο τον κόσμο. Υπάρχουν εργαλεία που σκοπός τους είναι να κάνουν την Πολιτική σκηνή όσο πιο προσβάσιμη γίνεται (αυτός είναι και ο κύριος στόχος του APLA).
Οι τρόποι υπάρχουν. Χρειάζεται, όμως, πρόθεση και θέληση από την πλευρά του ψηφοφόρου για να δει και να αντιληφθεί αν ο εκάστοτε πολιτικός αξίζει την ψήφο και την στήριξη του. Η πρόθεση, όμως, θα έρθει όταν καταλάβει ο κάθε ψηφοφόρος γιατί χρειάζεται να ασκεί το εκλογικό του δικαίωμα αλλά και γιατί θα πρέπει ο ίδιος να θέλει να ασκεί το εκλογικό του δικαίωμα.
Αφού έχεις το δικαίωμα να διαλέγεις ποιοι παίρνουν τις αποφάσεις που επηρεάζουν την καθημερινότητα σου, γιατί να αφήνεις άλλους να διαλέξουν;