Πόσο δύσκολο είναι να αφήσεις την ζωή στην πρωτεύουσα, όπου όλα κυλούν γρήγορα και συμβαίνουν πολλά; Τέσσερις νέοι μας περιγράφουν την μετάβαση, αλλά και όσα ένιωσαν μετακομίζοντας στην επαρχία.
Στην Αθήνα έχουμε μάθει να αγαπάμε το χάος. Την κίνηση, τις αποστάσεις, τους γρήγορους ρυθμούς, την έλλειψη πρασίνου, τον περιορισμένο ελεύθερο χρόνο, τους ρύπους, τους θορύβους, την πολυκοσμία, τις απρόσωπες συναναστροφές, το άγχος.
Για πόσο καιρό, όμως, μπορεί να αντέξει ο ανθρώπινος οργανισμός κάτω από τέτοιες συνθήκες διαβίωσης; Πόσο αναγκαία είναι η επαφή με την φύση για την ψυχική μας υγεία και κυρίως πόσος χρόνος μας απομένει καθημερινά για να διαθέσουμε στις ίδιες μας τις σκέψεις;
Το Estella μίλησε με τέσσερις νέους που αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τη ζωή στην πρωτεύουσα, οι οποίοι μοιράστηκαν όλα όσα τους απασχόλησαν πριν πάρουν την μεγάλη απόφαση αλλά και όσα άλλαξαν μέσα τους εξαιτίας αυτής της μετάβασης.
Γεωργία, 26 ετών
Μετακόμισε στη Ζαχάρω για περίπου ενάμιση χρόνο
«Η απόφαση να φύγω ήταν, μάλλον, λίγο τυχαία σε συνδυασμό με μία διάθεση που είχα εκείνη την περίοδο για αλλαγή. Δεν ένιωθα να με έχει κουράσει η Αθήνα, αλλά πίστευα ότι πηγαίνοντας στην επαρχία θα έκανα αποταμίευση, συν ότι η θέση που μου είχαν προτείνει θα μου προσέφερε επαγγελματικά οφέλη. Με φόβιζε το γεγονός ότι θα ήμουν μακριά από τον κύκλο μου, τους φίλους και τη σχέση μου, αλλά πίστευα ότι έχοντας πιο πολύ ελεύθερο χρόνο, θα μπορούσα να κάνω πράγματα που η μέχρι τότε ταχύτητα της Αθήνας δεν μου επέτρεπε.
Δεδομένης της καταγωγής μου από τη Ζαχάρω η προσαρμογή ήταν πολύ εύκολη.
Αυτό που κατάλαβα πηγαίνοντας, είναι πως όταν μπαίνεις σε ρυθμούς επαρχίας, χάνεις λίγο κι εσύ την εγρήγορσή σου. Ακόμα κι αν έχεις περισσότερες κενές ώρες, μπορεί πάλι να μην προλαβαίνεις να κάνεις όσα θες.
Απολάμβανα πολύ το γεγονός ότι ήμουν στη φύση και ότι σε κάποια δύσκολη κατάσταση μπορούσα να πάω μια βόλτα στη θάλασσα ή να κοιτάξω προς το βουνό και να περπατήσω. Παράλληλα, δεν έχανα καθόλου χρόνο σε μετακινήσεις. Με ηρεμούσε πολύ και ένιωθα ευγνώμων. Καταλάβαινα την διαφορετική ποιότητα ζωής που υπάρχει στην επαρχία.
Ενώ μεταβάλλονταν τα πράγματα στην Αθήνα, εγώ δεν το συνειδητοποιούσα. Για το καλάθι του νοικοκυριού, για παράδειγμα, ή για διάφορα επιδόματα που δίνονταν, έκανα τις αιτήσεις, αλλά χωρίς να καταλαβαίνω πώς έχει αλλάξει η καθημερινότητα για άλλους. Για ενάμιση χρόνο ήμουν σε μία φούσκα που δεν με άγγιζαν οι μεταβολές που συνέβαιναν σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Η ζωή ήταν πολύ πιο ήρεμη. Ό,τι διάβαζα ήταν από το ίντερνετ. Όλα όσα γίνονταν ήταν πολύ μακριά μου και ένιωθα να τα παρακολουθώ από απόσταση.
Η έλλειψη δραστηριοτήτων και επιλογών αντισταθμίζεται από την ψυχική ανάταση που απολαμβάνεις και την ηρεμία. Σκεφτόμουν ότι αξίζει αυτός ο χρόνος που παίρνω για να ανασυγκροτηθώ. Ήξερα ότι θα γυρίσω στην Αθήνα κι αυτή ήταν μια απόφαση με ημερομηνία λήξης.
Όταν έφτασε η ώρα να επιστρέψω, με άγχωνε κυρίως το γεγονός ότι έπρεπε να φύγω από ένα περιβάλλον που ξυπνάς και βλέπεις ουρανό, δέντρα και ζώα και να έρθω ξανά σε ένα διαμέρισμα με τέσσερις τοίχους, που ανοίγεις το παράθυρο και βλέπεις πολυκατοικίες και παρκαρισμένα αμάξια. Όταν ερχόμουν στην Αθήνα για Σαββατοκύριακα μου φαινόταν αδιανόητο το πόσο στενοί είναι οι δρόμοι, ειδικά προς το κέντρο, αλλά και πόσο ασφυκτικά γεμάτα είναι τα μέσα μεταφοράς.
Θεωρώ ότι ο χρόνος που πήρα στην επαρχία με βοήθησε να ανασυγκροτηθώ. Μπορούσα να σκέφτομαι περισσότερο. Να αναγνωρίζω καλύτερα τις ανάγκες μου και να γεμίσω μπαταρίες. Επαγγελματικά δεν μπορώ να πω ότι εξελίχθηκα. Προσωπικά, σίγουρα. Σε μία μεγάλη πόλη μπαίνει σε προτεραιότητα η ανάγκη επιβίωσης και χάνεις από τον χρόνο που οφείλεις στον εαυτό σου. Στο να παρατηρήσεις τις σκέψεις σου.
Αυτό που είδα είναι ότι ενώ, όταν ήμουν πιο μικρή θεωρούσα αδιανόητο το ενδεχόμενο να μείνω μόνιμα στην επαρχία πλέον το θεωρώ πολύ πιο πιθανό. Για την ψυχική μου ηρεμία».
Ιωάννης, 30 ετών
Μετακόμισε μόνιμα στην Κρήτη πριν από μερικούς μήνες
«Μεταφερόμαστε πίσω στα φοιτητικά μου χρόνια στην πόλη της Κοζάνης. Ως άνθρωπος συνηθισμένος στον αθηναϊκό τρόπο ζωής βρέθηκα αντιμέτωπος με τους ρυθμούς μιας επαρχιακής πόλης. Στις πρώτες μου συζητήσεις με νέους θυμάμαι να αναφέρομαι στον τρόπο ζωής της μεγαλούπολης σαν κάτι που ήθελα στη ζωή μου και που έπληττα χωρίς αυτό.
Με τον καιρό συνήθισα στους ρυθμούς της επαρχίας, χωρίς όμως να παρατηρώ ιδιαίτερα τι αντίκτυπο είχε σε εμένα. Γυρνώντας, λοιπόν, στην Αθήνα δεν άργησα να μπω ξανά στους γρήγορους ρυθμούς της. Σχετικά εύκολα, αλλά με λίγη υπομονή βρήκα δουλειά στο αντικείμενο που έψαχνα. Οι χαμηλοί μισθοί που δύσκολα ανέβαιναν μέσα στα χρόνια δεν επαρκούσαν για την ζωή της Αθήνας. Παρόλα αυτά, αν και πίστευα ότι θα τα καταφέρω και ενώ έκανα τη δουλειά που μου άρεσε, ακόμα κάτι έλειπε μέσα μου.
Ξεκινώντας το ταξίδι της αναζήτησης, άρχισα να έχω ενδοιασμούς για την ζωή στην πόλη. Όσο περνούσε ο καιρός, όλο και περισσότερο έμπαινε το μικρόβιο της επαρχίας μέσα μου και επεξεργαζόμουν κάθε ευκαιρία και ιδέα αποκέντρωσης που ερχόταν στο μυαλό μου. Πού θα μπορούσα να πάω; Ποιο μέρος είναι πιο κοντά στις εικόνες και τις δραστηριότητές μου; Όλες αυτές οι σκέψεις περνάνε ολημερίς από το κεφάλι σου όταν θες να κάνεις μια τόσο δυνατή αλλαγή, ίσως και λίγο αβέβαιη. Σε αυτό το σημείο, άρχισα να αντικαθιστώ την λέξη «αβέβαιη» με το «ελεύθερη».
Άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι η απόφαση τελικά είχε παρθεί. Έπρεπε απλά να βρω το που και το πότε και να σταματήσω να ψάχνω δικαιολογίες που με κρατούσαν στην «άνεση» που βρισκόμουν.
Η ελευθερία ήταν πάντα η πιο ενδιαφέρουσα πρόκληση για μένα. Με όλες τις συνέπειες και τις υποχρεώσεις που την ακολουθούν.
Έτσι, φτάνουμε στο καλοκαίρι του 2023 και την αναζήτηση προορισμού των διακοπών.
Eπιβιβαστήκαμε στο πλοίο για Κρήτη. Όλες οι μέρες των διακοπών ήταν μοναδικές. Τα τοπία με βουνά και θάλασσα συνδυάζονται αρμονικά μεταξύ τους. Οι άνθρωποι που γνωρίζαμε, ντόπιοι και μη, ήταν επίσης όλοι εκπληκτικές προσωπικότητες. Σε ένα από τα τελευταία βραδια των διακοπών, είχα μια συζήτηση με τον φίλο που έμενε εκεί, τον Χάρη, και με άγγιξε πολύ. Είχε να κάνει με το να προσφέρεις αφιλοκερδώς σε ένα τόπο και στους ανθρώπους.
Θεωρώ ότι στην επαρχία ίσως να είναι πιο εύκολα όλα αυτά και νιώθω ότι είναι κάτι που θέλω στη ζωή μου.
Δύο μήνες μετά, φεύγω από τη δουλειά, ετοιμάζω κάποια πράγματα, φορτώνω ό,τι χωράει στη μηχανή και μπαίνω στο πλοίο.
Υπήρχε ένα βάρος αποχωρισμού. Άφηνα πίσω μου ανθρώπους που αγαπώ, οικογένεια και μια καθημερινότητα που ήταν πολύ όμορφη σε γενικές γραμμές. Με τα δύσκολα και τα εύκολα που έχει όλο αυτό, κατοικώ πλέον στην Κρήτη. Κάνω μια δουλειά προσωρινή, εκτός του αντικειμένου μου, αλλά ενδιαφέρουσα και ψάχνω τρόπους να βρω αυτό που αγαπώ. Δεν είναι όλες οι μέρες εύκολες σίγουρα και δεν περίμενα ότι θα είναι όλα ιδανικά. Σίγουρα θέλει χρόνο, υπομονή και επιμονή.
Νιώθω όμως ότι εδώ όλα κινούνται με πιο χαλαρούς ρυθμούς. Έχω περισσότερο χρόνο μες τη μέρα να κάνω πράγματα που μου αρέσουν ή να βρω καινούρια. Αμέτρητες ευκαιρίες για εξορμήσεις σε βουνά και φαράγγια και διάφορες δραστηριότητες είναι άμεσα διαθέσιμες. Σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα, έχω δοκιμάσει ήδη surf και έγινα μέλος της ελληνικής ομάδας διάσωσης.
Νιώθω ότι έχω πολλά ακόμα να μάθω για τη ζωή εδώ και να περάσω από όμορφες αλλά και δύσκολες καταστάσεις και αυτό δεν σταματάει όπου και να είμαστε.
Νίνα, 26 ετών
Μετακόμισε μόνιμα στην Μύκονο πριν από περίπου 2 χρόνια
«Μετακόμισα στην Μύκονο τον Απρίλιο του 2022, όταν μου πρότειναν μία μετάθεση από την εταιρεία που εργαζόμουν. Μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί το ενδεχόμενο να φύγω από την Αθήνα. Όταν μου έγινε η πρόταση το είδα σαν μια ευκαιρία επαγγελματικής εξέλιξης, αλλά και απογαλακτισμού από την οικογένειά μου. Ταυτόχρονα, ήταν και μια ευκαιρία αλλαγής παραστάσεων, η οποία συνέπεσε με το γεγονός πως είχα αρχίσει να βαριέμαι την ρουτίνα μου.
Στην αρχή, κάθε μέρα σκεφτόμουν ότι έκανα λάθος επιλογή και έφυγα από όσα θεωρούσα δεδομένα. Ήταν όλα καινούργια. Περιοχή, δουλειά, συνεργάτες, σπίτι. Ήταν πολύ δύσκολα.
Σταδιακά όμως, άρχισα να τα βάζω σε μια σειρά και άρχισε να μου αρέσει αυτή η καθημερινότητα. Ξυπνούσα και ήμουν στη φύση και όχι στην μιζέρια της Αθήνας.
Το αρνητικό στην επαρχία είναι πως αν δεν έχεις κοντά την οικογένεια σου, σου λείπουν. Επίσης, αν ζεις σε κάποιο πιο απομονωμένο μέρος δυσκολεύεσαι παραπάνω με την αναζήτηση γιατρών.
Τα θετικά είναι πως πλέον δεν μου χαλάει τη διάθεση η πιεστική ζωή της Αθήνας, έχω άμεση επαφή με τη φύση, έχω γλιτώσει από την κίνηση και ίσως κι από την εγκληματικότητα.
Αυτή η μετακίνηση με βοήθησε πολύ στο να τα βρω με τον εαυτό μου. Καθώς το περισσότερο διάστημα ήμουν μόνη, προσπάθησα να αρχίσω να περνάω καλά έτσι. Να κάθομαι σπίτι και να απασχολούμαι με διαφορά. Κατάλαβα πως δεν χρειάζεται να βγαίνεις έξω για να περνάς καλά, αλλά μπορείς να το κάνεις και στο σπίτι μόνη σου.»
Ελισάβετ, 25 ετών
Μετακόμισε τον Νοέμβριο του 2022 στην Μυτιλήνη και έμεινε για 11 μήνες
«Πήρα την απόφαση να φύγω τον Νοέμβριο του 2022, δηλαδή μετά την καραντίνα. Υπήρχαν πολλές οικονομικές δυσκολίες. Πλέον, έχει γίνει πολύ δύσκολη η διαβίωση στην Αθήνα. Από τα ενοίκια μέχρι την καθημερινή προσπάθεια επιβίωσης που καταβάλλει κανείς. Κάνεις δουλειές που μπορεί να μην είναι καν στον κλάδο σου. Για παράδειγμα, εγώ ασχολούμαι με την μουσική. Είναι πολύ δύσκολο να ζήσεις από αυτό στην Ελλάδα.
Κάθε μέρα δυσκολευόμουν όλο και περισσότερο. Δούλευα σε κλάδους, όπως για παράδειγμα, αυτός της εστίασης για να μπορώ να συντηρούμαι και χρειαζόταν να κάνω δύο δουλειές. Έτσι πήρα την απόφαση να κάνω ένα νέο ξεκίνημα στην Μυτιλήνη.
Είναι πολύ δύσκολο να είσαι 24 ετών και να φεύγεις ξαφνικά για να πας σε ένα μικρότερο μέρος με λιγότερο πληθυσμό. Τόσο η κοινωνικοποίηση, όσο και η εύρεση εργασίας είναι μια δύσκολη υπόθεση στην επαρχία. Εγώ ήμουν τυχερή, γιατί οι γονείς μου διαθέτουν δική τους επιχείρηση εκεί και πήγα να τους βοηθήσω. Για λίγο έβαλα στην άκρη το όνειρό μου για να μπορέσω να επιβιώσω.
Η καθημερινότητα εκεί δεν είναι εύκολη ειδικά για κάποιον που έχει μεγαλώσει στην Αθήνα. Βέβαια, ο τρόπος ζωής είναι πολύ καλύτερος. Είσαι πιο άνετα οικονομικά και προλαβαίνεις να κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου. Εγώ είχα περισσότερο χρόνο να αφιερώσω στη μουσική μου, στο διάβασμα, αλλά και στο να τα βρω με τον εαυτό μου.
Νομίζω πως είναι ένα πολύ καλό διάλειμμα από τη ζωή σου. Ειδικά, εάν το κάνεις σε μικρή ηλικία. Δίνεις μια παραπάνω αξία στην καθημερινότητά σου. Σίγουρα είναι δύσκολο να πάρεις μια τέτοια απόφαση και να εγκαταλείψεις τους φίλους σου και τις συνήθειές σου. Για εμένα ήταν πιο εύκολο, γιατί είχα κοντά την οικογένειά μου.
Το μόνο αρνητικό είναι πως δεν υπάρχουν τόσες ευκαιρίες. Στο κομμάτι της μουσικής, για παράδειγμα, δεν μου δόθηκε η δυνατότητα να δουλέψω στην Μυτιλήνη, καθώς οι άνθρωποι είναι πολύ συγκεκριμένοι και οι μουσικοί γνωρίζονται μεταξύ τους. Ένιωσα πολύ έντονα το αίσθημα του τοπικισμού. Αυτό που λένε πως “ένας ξένος παραμένει ξένος για πάντα”. Είναι δύσκολο να μπεις σε αυτόν τον κύκλο, να σε γνωρίσουν και να σε αποδεχτούν, ειδικά μέσα σε έναν χρόνο.
Παράλληλα, στην Αθήνα ζεις για να δουλεύεις και υπάρχει πάρα πολύς ανταγωνισμός. Δυστυχώς, είτε μιλάμε για επαρχία είτε για πόλη οι ευκαιρίες είναι παντού ελάχιστες και πολύ συγκεκριμένες.
Έλεγα ότι η επαρχία είναι για μεγαλύτερη ηλικία και πως υπάρχουν ακόμα πράγματα που δεν έχω ζήσει στην Αθήνα. Βέβαια τώρα που ξαναγύρισα, εδώ, έχω αρχίσει και αναθεωρώ. Ιδανικά θα ήθελα να έχω τους φίλους μου και μια δουλειά στην επαρχία. Θα δούμε που θα καταλήξουμε μεγαλώνοντας».