Ξυπνάω, βάζω καφέ, στρώνομαι στη δουλειά. Μπαίνω στα σόσιαλ μια φορά την ώρα το πολύ, γιατί δουλεύω σαν ρομπότ.
Όταν πιάνω το κινητό και χαζεύω για λίγο στο Instagram, βλέπω μια ενημέρωση –ένα σχόλιο σε μια φωτογραφία. Είναι μια απ’ τις πιο αγαπημένες μου: Ο Τάσος κι εγώ, λίγο μετά την τελετή του γάμου, σκύβουμε να αγκαλιάσουμε τον Τζέρι.
«Μια μέρα θα πατάμε πάνω στα πτώματά σας», γράφει ένας άγνωστος. Διαγράφω το σχόλιο, τον μπλοκάρω, συνεχίζω τη δουλειά.
Το γεγονός ότι έχω φτάσει στο σημείο να αντιμετωπίζω ένα τέτοιο σχόλιο με την αδιαφορία που του αξίζει, είναι συγχρόνως ευτύχημα, κι ενδεικτικό του πόσο βαθύ είναι το μίσος, και πόσο εξοικειωμένοι είμαστε, όσοι ανήκουμε σε κοινωνικές ομάδες που εμπνέουν τέτοιο μίσος, με τον ψυχικό εμετό άθλιων ανθρώπων. Βεβαίως, η αυτοματοποιημένη σίγαση, το «Χέσε μας κι εσύ, κακομοίρη», είναι σαφώς προτιμότερο απ’ το να επέτρεπα στην αηδή επίθεση να με κάνει κομμάτια –αλλά το πετσί σκληραίνει σταδιακά, με τα χρόνια, με πολύ κόπο.
Κάποτε, προσπαθούσα –με το συγγραφικό μου χούι– να μπω στον ψυχισμό τέτοιων ανθρώπων, να τους καταλάβω. Τι συνέβαινε στο μυαλό τους; Τι ήταν αυτό που φάνταζε στη νοοτρπία τους τέτοια απειλή, ή τέτοια προσβολή, ώστε να φέρονται μ’ αυτόν τον τρόπο; Άραγε, ίσχυε η θεωρία σύμφωνα με την οποία οι ακραίοι ομοφοβικοί και η κοινωνική τους παθογένεια πηγάζουν από ανομολόγητα, ανεπεξέργαστα ομοφυλοφιλικά αισθήματα, που καταπνίγονται και, μέσω της ντροπής, διαστρέφονται σε εχθροπάθεια;
Πλέον, μου είναι παγερά αδιάφορο το θυμικό τέτοιων ατόμων
Το μυαλό τους είναι ένα βαθιά απωθητικό μέρος, που δεν επιθυμώ να επισκεφθώ. Δεν με απασχολεί η ερμηνεία της συμπεριφοράς τους, όσο η διαχείρισή της με τη μεγαλύτερη δυνατή αποφυγή ψυχικού πόνου –του δικού μου, και των αδελφών μου: Της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας.
Μεγάλωσα σε μιαν Ελλάδα πολύ πιο ομοφοβική απ’ τη σημερινή. Οι ομοφυλόφιλοι αντιμετωπίζονταν με χλεύη και απέχθεια. Καλοί χριστιανοί πίστευαν ότι το AIDS ήταν δικαιοσύνη εξ ουρανών, θέλημα του Θεού, προκειμένου να καθαρίσει ο κόσμος απ’ τις αδερφές. (Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ο πρόεδρος Ρέιγκαν, επί δύο θητείες, δεν κούνησε το δαχτυλάκι του για να βοηθήσει τους οροθετικούς των ΗΠΑ). Οι λεσβίες, ως γυναίκες, εισέπρατταν συνδυασμό περιφρόνησης και μισογυνισμού, και δεν τους αναγνωριζόταν η ίδια τους η ύπαρξη –θεωρούνταν παραστρατημένες γυναίκες, που δεν είχαν βρει ακόμα τον κατάλληλο άντρα, για να τις στρώσει.
Κι όσο για την τρανς κοινότητα, ο όρος δεν υφίστατο ακόμα και οι διεμφυλικοί (αποκαλούμενοι συλλήβδην τραβεστί, δηλαδή παρενδυτικοί), αδυνατώντας να βρουν εργασία και να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή, εξωθούνταν στο πεζοδρόμιο, με όλη τη βία που αυτό συνεπαγόταν –συλλήψεις, ξύλο και κακοποίηση απ’ την αστυνομία σε καθημερινή βάση. Οι νοσταλγοί του παρελθόντος πρέπει να βγάλουν πάραυτα τα ρόδινα γυαλιά τους και να κοιτάξουν τη φρίκη κατάματα.
Για να φτάσουμε στο σήμερα, στις Παρελάσεις Υπερηφάνιας, στους ανθρώπους της κοινότητας που ζουν ανοιχτά, άφοβα κι ελεύθερα, χρειάστηκε πολύς αγώνας, και πολλές θυσίες –απ’ τις εξεγέρσεις του Stonewall και του Σαν Φρανσίσκο, τη δολοφονία ηρώων ακτιβιστών όπως ο Χάρβεϊ Μιλκ, και το σθένος εκατομμυρίων ανθρώπων, που εκδιώχθηκαν απ’ τα σπίτια τους και τις συντηρητικές, μικρόψυχες φαμίλιες τους, κι επέζησαν χάρη στη δύναμη, το θάρρος τους, και την ολοένα και πιο ισχυρή αλληλεγγύη μεταξύ των μελών της ΛΟΑΤΚΙ+ οικογένειας.
Τα πράγματα είναι απείρως καλύτερα απ’ ό,τι πριν μερικές δεκαετίες, ωστόσο τα προβλήματα, η περιθωριοποίηση, το μίσος, δεν έχουν καταλαγιάσει ολότελα
Οι οικογένειες που αγκαλιάζουν κι αποδέχονται άνευ όρων τα ΛΟΑΤΚΙ+ τέκνα τους παραμένουν ισχνή μειονότητα. Νέα παιδιά, ιδίως στην επαρχία, βρίσκονται ξεκρέμαστα, μετέωρα, έτσι κι αποκαλύψουν στους δικούς τους την αλήθεια της ψυχής τους. Οποτεδήποτε ένα νομοσχέδιο που εξασφαλίζει τα δικαιώματά μας και την ισονομία μεταξύ όλων των πολιτών, ασχέτως σεξουαλικού προσανατολισμού, ψηφίζεται στη Βουλή, πλήθος κόσμου, μέλη του χολερικού ιερατείου κι ακροδεξιοί ή ηθικά λειψοί και καθηλωμένοι βουλευτές ασχημονούν με μισανθρωπικές δηλώσεις, όπου η κοινωνία παρουσιάζεται πάντα ως ένα σώμα που κινδυνεύει απ’ την επέλαση της ανωμαλίας.
Και βέβαια, σε κάθε Pride, ο λόγος μίσους, οι απειλές κι οι κατάρες πέφτουν βροχή –καθώς ένα αγόρι ή ένα κορίτσι που παρελαύνει με την ένδυση που γουστάρει, που γιορτάζει μία φορά τον χρόνο το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και την αδέσμευτη ύπαρξη, συνιστά στα μάτια των ομοφοβικών και τρανσφοβικών έκτρωμα, προσβολή της ευάλωτης ηθικής τους, δυναμίτη στα θεμέλια της παραδοσιακής, ελληνορθόδοξης οικογένειας και κοινωνίας.
Η λύση είναι μία: Αγώνας χωρίς σταματημό
Μακάρι να μη χρειαζόταν τόσος μόχθος για τη διεκδίκηση της ελευθερίας μας, αλλά η ελευθερία, εξ ορισμού, είναι ένα δώρο που οφείλεις να κερδίζεις καθημερινά, με πείσμα κι αδιάκοπη προσπάθεια, προκειμένου να μη σ’ την αρπάξει το πλήθος που ονειρεύεται μια παλιά Ελλαδίτσα, όπου έτρωγες ξύλο και καθόσουν ήσυχα-ήσυχα στη γωνία σου.
Το βάρος που μας συνθλίβει επί αιώνες είναι, στην ουσία, το πόδι ενός πήλινου αγάλματος. Κι είναι στο χέρι μας να το τσακίσουμε.