Μιλήσαμε με μια γιατρό, έναν διανομέα, μια εργαζόμενη στην εστίαση και μας μετέφεραν το δικό τους βίωμα των γιορτών, μιας και δεν μπορούν να αφήσουν τις δουλειές τους για να γιορτάσουν με αγαπημένα τους πρόσωπα.
Υπάρχουν αρκετές καταστάσεις (ίσως και άνθρωποι) που μπορείς να αποφύγεις μέσα στα Χριστούγεννα. Αυτό που είναι κυριολεκτικά αδύνατο να αποφύγεις όμως, είναι το να ακούσεις να παίζει σε ένα δρόμο ή σε ένα σπίτι, το “It’s The Most Wonderful Time Of The Year” του Andy Williams (το οποίο μάλλον διαβάσατε τραγουδιστά). Ένα κομμάτι που αναφέρεται μεταξύ άλλων στα χριστουγεννιάτικα πάρτι, στις αυθόρμητες επισκέψεις φίλων, στον ποιοτικό χρόνο που περνάμε με αγαπημένα μας πρόσωπα και σε άλλες αντίστοιχες εορταστικές συνθήκες.
Συνθήκες που μοιάζουν άγνωστες για αρκετό κόσμο που συνεχίζει να δουλεύει ασταμάτητα εν μέσω εορτών. «Αρκετός κόσμος συνδυάζει την περίοδο των Χριστουγέννων με τις διακοπές και με το δίκιο του. Πολλοί έχουν την ευχέρεια να κανονίζουν ταξίδια. Όταν ρωτάνε εμάς για διακοπές, το μυαλό μας πηγαίνει απευθείας στο καλοκαίρι. Στην ερώτηση “τι θα κάνεις εσύ παραμονή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς;”, η συνήθης δυστυχής απάντηση είναι “πουθενά γιατί θα δουλεύω, θα εφημερεύω”», εξηγεί στο Estella η Ανδριάνα, η οποία θα περάσει τις περισσότερες μέρες των εορτών στο νοσοκομείο που εργάζεται ως γιατρός.
«Ο όρος εφημερία στοιχειώνει τους περισσότερους γιατρούς. Εφημερία σημαίνει ότι κάνουμε 24ωρη βάρδια είτε στην κλινική είτε στα επείγοντα και μετά αν θεωρείται εργάσιμη μέρα συνεχίζουμε άλλες οκτώ ώρες. Το λέω αυτό για να υπενθυμίσω πόσες ώρες περνάμε μαζί με ασθενείς και τους συγγενείς τους. Λόγω έλλειψης γιατρών στην Ελλάδα, εφημερεύουμε ανά πολύ τακτικά χρονικά διαστήματα και ως εκ τούτου δε μπορούμε να κανονίσουμε ταξίδια αναψυχής».
«Την πρώτη χρονιά που κατάλαβα ότι δεν θα αλλάξω χρόνο με τους δικούς μου, σκεφτόμουν ότι είναι αδικό φίλοι και γνωστοί να μπορούν να το κάνουν και εγώ όχι. Πλέον είναι κάτι φυσιολογικό, μια κλινική δε μπορεί να δουλέψει μόνη της. Είναι ένα αίσθημα ευθύνης. Φεύγει από το άδικο και πηγαίνει στο συναίσθημα της λύπης. Υπάρχει μια νοσταλγία και μια θλίψη τα Χριστούγεννα. Θα θέλαμε να είμαστε με την οικογένειά μας, αλλά έχουμε επιλέξει αυτό το επάγγελμα», αναφέρει η Ανδριάνα και θυμάται τις πρώτες γιορτές που πέρασε στο νοσοκομείο πριν λίγα χρόνια.
«Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη χρονιά που εφημέρευα, είχα κάνει Ανάσταση στο νοσοκομείο. Περνούν τα μεσάνυχτα, γυρνάμε από τον μικρό χώρο της εκκλησίας πίσω από την κλινική και δεν είχα παρατηρήσει μέχρι εκείνη την στιγμή, πόσοι ασθενείς ήταν μόνοι τους. Χωρίς παιδιά, χωρίς συγγενείς. Το έβλεπες στα μάτια τους. Μου λέει μια νοσηλεύτρια “να πάμε μια βόλτα να μας δουν”, επειδή έβλεπε ανθρώπους μόνους στους θαλάμους», σημειώνει.
«Αυτές τις μέρες που δουλεύω με στεναχωρεί πολύ να βλέπω ανθρώπους μόνους και παραμελημένους. Τα Χριστούγεννα, στον ιατρικό κλάδο χτυπάει ακόμα περισσότερο η απώλεια. Όταν χάνεται ένας ασθενής, πέφτει ακόμα πιο βαρύ στη ψυχολογία μας. Είναι πολύ στενάχωρο συναίσθημα τέτοιες ημέρες να ενημερώνεις την οικογένεια ότι ένας δικός τους άνθρωπος έφυγε και ταυτόχρονα να πρέπει να συνεχίσεις την δουλειά σου. Ειδικά αυτές τις ημέρες είναι πάντα λίγο πιο δύσκολο, πιο σκληρό, να ξέρεις ότι μια οικογένεια δεν θα κάνει γιορτές με τον άνθρωπο της», συνεχίζει.
«Έχει παρατηρηθεί ότι στα επείγοντα αυτές τις ημέρες έρχεται κόσμος που δεν έχει κάτι. Ερχεται απλώς γιατί θέλει να μιλήσει, θέλει κάποιον άνθρωποι να δει, να πει μια κουβέντα. Στις αρχές και εγώ μπορεί να μη το καταλάβαινα. Ερχόταν ανήμερα, τα Χριστούγεννα, ένας παππούς που έχει έναν πόνο στη μέση, όχι επειδή πονάει περισσότερο, αλλά επειδή νιώθει μόνος. Σου πιάνει την κουβέντα, σου λέει ότι δεν έχει παιδιά, ότι μπορεί να έχασε την γυναίκα του. Παρατηρούμε ότι υπάρχει αρκετή μοναξιά εκεί έξω και προσπαθούν άνθρωποι να την καλύψουν ακόμα και στα επείγοντα του νοσοκομείου», καταλήγει.
Ο Νίκος εργάζεται ως διανομέας τα τελευταία οκτώ χρόνια και έχει συνηθίσει να περνάει χρόνο χωρίς την οικογένεια του αυτές τις μέρες. Μια κατάσταση που μπορεί να έχει συνηθίσει, αλλά ακόμα δυσκολεύεται να την αποδεχτεί.
«Το πιο δύσκολο ψυχολογικά είναι ότι ενώ οι περισσότεροι είναι χαλαροί και κουλ, εσύ δε μπορείς να πας για ένα φαγητό, να αράξεις σπίτι σου. Ψυχολογικά σε καταβάλει πολύ. Σκέψου έναν άνθρωπο που κουράζεται περιμένοντας 25 λεπτά για να πάει στη δουλειά του. Φαντάσου να αντιμετωπίζεις την κίνηση για 8-9 ώρες μέσα στο κρύο, με 4-5 παραγγελίες πάνω σου που έχουν αργήσει. Σου δημιουργείται ένα στρες, το οποίο μετατρέπεται σε θυμό και νεύρα, το οποίο δεν πρέπει να το αφήσεις να μπει στη προσωπική σου ζωή», λέει ο Νίκος.
«Μέσα στη μέρα μπορεί να πας να χάσεις την ζωή σου, επειδή κάποιος έφαγε ένα stop, αλλά πρέπει να αφήσεις πίσω σου το φόβο και παράλληλα να συνεχίσεις να οδηγάς για 2-3 ώρες. Με ακραία καιρικά φαινόμενα, θυμάμαι να δουλεύω με 9 μποφόρ και να πηγαίνω από το ένα ρεύμα στο άλλο. Ειδικά το χειμώνα, γίνονται και συχνά πυκνά ατυχήματα. Δε νευριάζεις τόσο με τον πελάτη, όσο με το αφεντικό, τον εργοδότη. Να ξέρεις ότι έχεις ανάγκη την δουλειά και δε μπορείς να την χάσεις. Εκεί είτε οργανώνεσαι με το σωματείο σου και διεκδικείς είτε κάνεις τρέλες και διακινδυνεύεις την ζωή σου για παραγγελίες 8-9 ευρώ», σημειώνει.
«Αυτό που μας νευριάζει είναι ότι κανείς δεν εκτιμάει αυτόν που φέρνει το πιο ιερό πράγμα στον κόσμο, το φαγητό. Στις γιορτές υπάρχει πολύ πουρμπουάρ. Το ντελίβερι δεν είναι απλά ένα επάγγελμα, είναι και λειτούργημα. Ταΐζεις μια ολόκληρη πόλη που εργάζεται και είναι σε κίνηση, ειδικά αυτές τις μέρες που δεν λειτουργεί τίποτα. Η αντιμετώπιση είναι καλή, κάποιοι πελάτες είναι πολύ ανοιχτοχέρηδες. Δυστυχώς, η ενσυναίσθηση όμως υπάρχει κυρίως αυτές τις ημέρες», σημειώνει ο Νίκος.
Η Μαρία έχει δουλέψει στην εστίαση από διάφορα πόστα. Όταν πλησιάζει η εορταστική περίοδος, επικρατεί κάτι αντιφατικό στο κεφάλι της. Από τη μία «ναι επιτέλους» και από την άλλη «υπομονή θα περάσουν».
«Όσο αντισυμβατικό και εκτός πνεύματος και να ακούγεται αυτό είναι η πραγματικότητα για την πλειοψηφία των ανθρώπων που εργάζονται στην εστίαση τις γιορτινές μέρες, όπως τα Χριστούγεννα. Όλα φυσικά εξαρτώνται από παραμέτρους όπως το σε ποιο πόστο δουλεύει κάποιος και τι συνθήκες αντιμετωπίζει στο εργασιακό του περιβάλλον», αναφέρει η ίδια.
«Όλοι όσοι έχουμε περάσει από τέτοιους τομείς ξέρουμε καλά πόσο ζόρικες είναι οι εβδομάδες γύρω από τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, τόσο στο κομμάτι της σωματικής κούρασης όσο και στο ψυχολογικό κομμάτι. Περίοδος δουλειάς χωρίς ρεπό και καμιά φορά συνεχόμενες υπερωρίες κορυφώνονται με την πρόκληση του να εξυπηρετείς εύθυμα και με χαμόγελο τους καταναλωτές, ενώ σκέφτεσαι ότι οι φίλοι σου βρίσκονται κάπου και γιορτάζουν».
«Θα πει κανείς ότι “είναι η δουλειά που επέλεξες”, αλλά χρειάζεται να υπάρχει και μια ανθρώπινη και οικονομική στήριξη από πίσω. Οι εργοδότες οφείλουν και πρέπει να δίνουν στον εκάστοτε υπάλληλο αυτά που δικαιούται και έχει δουλέψει, καθώς επίσης και να μην εξαντλούν το προσωπικό τους με απαράδεκτες υπερωρίες. Μια κατάσταση που δυστυχώς επικρατεί εκεί έξω. Κερασάκι φυσικά στην τούρτα μας είναι η συμπεριφορά ενός ποσοστού των καταναλωτών που στερούνται κατανόησης και ενσυναίσθησης και είναι αγενείς», αναφέρει η Μαρία.