Σε μια ανάρτηση στο λογαριασμό του στο Facebook προχώρησε ο Φοίβος Δεληβοριάς, σχολιάζοντας την πρόσφατη αποφυλάκιση του Δημήτρη Λιγνάδη, ο οποίος είχε κατηγορηθεί για υποθέσεις βιασμού ανήλικων αγοριών.
Επιπλέον, δε δίστασε να μιλήσει ανοιχτά και ελεύθερα, αποτυπώνοντας σε λίγες γραμμές όλα όσα σκεφτόμαστε και μερικές φορές φοβόμαστε να εκφράσουμε για την εν λόγω υπόθεση.
Η υπόθεση που οδήγησε στην ανάρτηση
Ο αγαπημένος τραγουδοποιός, Φοίβος Δεληβοριάς, εξέφρασε την οργή του για το γεγονός ότι χαρακτηρίζεται ως “όχλος” ο κόσμος που, δικαιολογημένα, αντιδρά στην αποφυλάκιση του Δημήτρη Λιγνάδη, ενώ δήλωσε πως οι νομικές εξηγήσεις για το πώς αφέθηκε ελεύθερος δεν παρηγορούν όσους πίστεψαν τα θύματα που μίλησαν για τους βιασμούς τους.
Υπενθυμίζεται πως ο Δημήτρης Λιγνάδης κλήθηκε να απολογηθεί για τέσσερις υποθέσεις βιασμών, εκ των οποίων για τους δύο βρέθηκε ένοχος με 15 χρόνια φυλάκισης (στο περίπου απ’ όσο είδαμε) και για τους άλλους δύο απαλλάχθηκε λόγω έλλειψης στοιχείων. Εντούτοις, την ίδια μέρα αφέθηκε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, παρόλο που αποδείχθηκε ένοχος (τουλάχιστον) για τους δύο βιασμούς.
Η αποφυλάκιση και οι αντιδράσεις
Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτό το γεγονός προκάλεσε μια θύελλα αντιδράσεων, τόσο από τους απλούς πολίτες, όσο και από τον καλλιτεχνικό κόσμο.
Μάλιστα, ο γνωστός ηθοποιός Μάριος Αθανασίου τοποθετήθηκε σχετικά, δηλώνοντας ότι: «Ήταν περίεργη η απόφαση του δικαστηρίου. […] Παρά τη ντροπή, το θυμό που νιώθουμε, πρέπει να κρατάμε κάτι σημαντικό: Υπάρχει ενοχή και καταδίκη. Υπάρχει μια νίκη μέσα σε όλο αυτό. Κι αναφέρεται πλέον υποχρεωτικά κι από εκείνους, τους δημοσιογράφους, που το προηγούμενο διάστημα δεν ανέφεραν καν το όνομα του Λιγνάδη. Πλέον όταν θα αναφέρονται στον Λιγνάδη, θα λένε και το «βιαστής ανηλίκων».
Την Πέμπτη, το ΣΕΗ, το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, σε δήλωση του, εξέφρασε την οργή του για τη αποφυλάκιση του βιαστή ανηλίκων Δημήτρη Λιγνάδη, και την απόγνωση του προς το «δίκαιο» της «δικαιοσύνης». Η επιστολή διαβάστηκε χθες από την Μαρία Κίτσου, πριν την έναρξη της παράστασης «Πέρσες» όπου πρωταγωνιστεί και καταχειροκροτήθηκε από το κατάμεστο θέατρο της Επιδαύρου.
Το Σάββατο, στο Διεθνές Φεστιβάλ Καλαμάτας, αναρτήθηκε από τους συντελεστές της παράστασης ένα πανό, που έλεγε: «ΟΙ ΒΙΑΣΤΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ». Να σημειωθεί πως στην εν λόγω παράσταση παρευρισκόμενη ήταν και η κ. Μενδώνη, η οποίο επέλεξε να αποχωρήσει από την παράσταση, εξηγώντας 2 μέρες μετά πως ο λόγος της αποχώρησης της, «ήταν απολύτως συνειδητή επιλογή, προκειμένου να μη νομιμοποιηθεί με την παρουσία της η εργαλειοποίηση του Πολιτισμού». Και ο νοών, νοείτω.
Τι ακριβώς έγραψε στην ανάρτησή του ο Φοίβος Δεληβοριάς;
Με αφορμή τις παραπάνω εξελίξεις, ο Φοίβος Δεληβοριάς επέλεξε να γράψει δημοσίως τη δική του άποψη επί του θέματος, η οποία ήταν εναρμονισμένη με τις απόψεις που κυριαρχούν στην ελληνική κοινωνία γύρω από την πολύκροτη υπόθεση.
Συγκεκριμένα, έγραψε:
«Επειδή εδώ και δύο μέρες, βαφτίζεται από συγκεκριμένους κύκλους «όχλος» όποιος διατυπώνει το σοκ του από την στιγμιαία απελευθέρωση Λιγνάδη αμέσως μετά την καταδίκη του, να σημειώσω πως δεν είδα κανέναν να ζητά κρεμάλες ή χημικό ευνουχισμό. Να εκτίσει ο ένοχος την ποινή που του επέβαλε το Δικαστήριο είδα να ζητά η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών. Και αυτό βαφτίζουν απλά –και όχι επιστημονικά– «κοινό περί δικαίου αίσθημα». Ωραία τα μαθήματα νομικής που εξηγούν τη δυνατότητά του ενόχου να είναι και καταδικασμένος και ελεύθερος (!) Δεν μας παρηγορούν όμως, τουλάχιστον όσους από μας πιστεύουν πως τα θύματα αυτής της ιστορίας άξιζε –μετά από όλο το ψυχικό σθένος να μιλήσουν για τους βιασμούς τους και την ελεεινή διαπόμπευση που υπέστησαν από τον γνωστό δικηγόρο– να δικαιωθούν. Μπορούμε να βιώσουμε την απελπισία του να είμαστε πολίτες μιας τέτοιας χώρας και χωρίς αυτοσχέδιους νομικούς και κατηχητές».
Δύο λόγια…
Σε καμία περίπτωση δε στήνουμε λαϊκό δικαστήριο. Ούτε μπορούμε και ούτε θέλουμε. Εντούτοις, ζητάμε τα αυτονόητα. Ο κάθε Δημήτρης Λιγνάδης που κρίνεται ένοχος να εκτίσει την ποινή που του αναλογεί και όχι να αφήνεται ελεύθερος την ίδια ημέρα. Αυτό ζητάμε. Την απονομή της δικαιοσύνης, όπως διατυπώθηκε μέσα στο δικαστήριο. Είναι αυτό αρκετό ή μήπως είμαστε κι εμείς μέρος του «όχλου», επειδή ζητάμε να αποδοθεί δικαιοσύνη σε ένα –υποτίθεται– κράτος δικαίου;