Η πρώτη μου φορά ήταν 30 Νοέμβρη του 2008, σε μία Αθήνα άλλη, διαφορετική. Στην Αθήνα της δικής μου εφηβείας.
Ήμουνα 15 ετών και εκείνος το ίδιο. Η πρώτη σχέση των νεανικών μου χρόνων: Μία σχέση on again-off-again – όπως λέμε – που, όμως, κάθε φορά μας άφηνε την εντύπωση πως δε θα τελειώσει ποτέ.
Ήταν η πρώτη μου φορά. Δε με ρώτησε τι θέλω ή πώς το θέλω. Δεν πήρε προφυλάξεις. Δε μου μίλησε καν πριν το κάνει. Δεν είπε λέξη. Με έπιασε απροετοίμαστη και η αμηχανία του δεν του επέτρεψε να με ρωτήσει τίποτα. Ή έστω έτσι θέλω να το θυμάμαι.
30 του Νοέμβρη κι εγώ δεν αντέδρασα
Ντράπηκα να πω ότι δεν το περίμενα. Ντράπηκα να παραδεχτώ ότι δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω και πώς να το κάνω. Αν πρέπει να μιλήσω ή όχι. Να δείξω κάτι ή όχι. Είπα μονάχα ότι ζαλίζομαι.
Λίγο μετά, έφυγα γεμάτη απορίες αλλά και μία ανακούφιση: Η περίφημη πρώτη φορά είχε έστω φύγει πια από τις πλάτες μου.
30 του Νοέμβρη του 2008 και το επόμενο πρωί κυκλοφορούσα στην Αθήνα
Οι οργανώσεις μοίραζαν προφυλακτικά για την Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS, κι εγώ τα πήρα, φοβισμένη, περπατώντας στην Πανεπιστημίου. Είχα κολλήσει κάτι; Είχα μήπως μείνει έγκυος; Τόσο άγχος και τόσες ερωτήσεις.
Τόσο μεγάλη έλλειψη ενημέρωσης. Και ήμουν, φαντάσου, από εκείνα τα προνομιούχα παιδιά: Τα παιδιά του κέντρου της Αθήνας, των προοδευτικών γονιών, των ιδιωτικών σχολείων. Είχα, όμως, και πάλι τόσες απορίες και κανένα άτομο που να τολμώ να τις εκφράσω. Είχα πολλά. Αλλά και πάλι, ένιωθα μόνη.
Δε με πίστεψε
Λίγες ημέρες μετά, του εξομολογήθηκα ότι μαζί του ήταν η πρώτη μου φορά. Δε με πίστεψε. «Αποκλείεται», μου είπε. «Σίγουρα θα είχες και άλλες εμπειρίες, έτσι άνετα που μιλάς για τέτοια ζητήματα».
Από τότε, έμαθα πως όταν μία γυναίκα – ή ένα κορίτσι, όπως ήμουνα εγώ τότε – μιλά ανοιχτά για το σεξ, σημαίνει πολλά περισσότερα για την ίδια και τις εμπειρίες της απ’ όσα θα σήμαινε αντίστοιχα για ένα αγόρι.
Οι αναμνήσεις, η ντροπή και η συναίνεση (;)
Ανακαλώ τις μνήμες εκείνης της ημέρας. Προσπαθώ να δω ξανά όσα έγιναν με τα σημερινά μου μάτια. Πού ήταν η συναίνεση; Αναρωτιέμαι. «Ήμασταν παιδιά», λέω από μέσα μου και τα δικαιολογώ όλα. Ισχύει; Ποιος ξέρει.
Γιατί είχε, άραγε, τόση σημασία μία «πρώτη φορά» σεξουαλικής διείσδυσης; Πλέον, γνωρίζω πως το σεξ είναι πολλά περισσότερα από αυτό.
Είναι Δεκέμβρης πλέον του ‘22, κι εγώ κοντεύω πια τα τριάντα
Δεκατέσσερα χρόνια μετά την πρώτη μου φορά, όπως έστω έμεινε στη μνήμη μου, ζω ακόμα στην ίδια Αθήνα που περπάτησα εκείνο το πρωί φοβισμένη.
Κι όμως, όσο κι αν μεγαλώνω, η ιδέα ότι θα έπρεπε να ντρέπομαι να μιλάω δημόσια για τις σεξουαλικές μου ιστορίες, είναι ακόμα βαθιά ριζωμένη μέσα μου. Οι σεξουαλικές ιστορίες για ένα κορίτσι, για μία γυναίκα, είναι συνυφασμένες με ατελείωτη ντροπή: Τόση πολλή ντροπή και τόσο πολύ φόβο. Φόβο πως η αξία μας θα αλλάξει, άπαξ και μαθευτούν.
Η πρώτη μας φορά, το σεξ, οι γνώσεις μας γύρω από αυτά τα ζητήματα. Γιατί θεωρούνται ταμπού όλα αυτά; Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο σαν κοινωνία να απαγκιστρωθούμε από τα στερεότυπα που κουβαλάμε από γενιά σε γενιά και να αντιμετωπίσουμε επιτέλους τις σεξουαλικές εμπειρίες των κοριτσιών και των γυναικών ως κάτι φυσιολογικό;
Οι σεξουαλικές μας εμπειρίες είναι σημαντικές και θα έπρεπε να μπορούμε να τις μοιραζόμαστε. Να μη φοβόμαστε να εκφράζουμε ανοιχτά τις ανησυχίες και τους φόβους μας. Να μη ντρεπόμαστε να ζητήσουμε συμβουλές ή βοήθεια.
Πώς, άλλωστε, θα προστατευτούν τα επόμενα κορίτσια (αλλά και αγόρια) από το να ζήσουν αμήχανες – έως και επικίνδυνες – εμπειρίες, όπως ήταν η δική μου; Πώς θα μπορέσουν να μάθουν να λένε ρητά τι θέλουν και τι όχι, να δίνουν και να παίρνουν συναίνεση και να κάνουν ασφαλές και απολαυστικό σεξ; Ο μόνος τρόπος, είναι να σπάσουμε πια τα ταμπού που υπάρχουν γύρω από το σεξ.
Η πρώτη μου φορά. Έναν Νοέμβρη, 14 χρόνια πριν, με αυτό το κείμενο έπαψε πια να είναι μία κρυφή ιστορία. Είναι μία ιστορία ειπωμένη, πλέον, που τόλμησε επιτέλους να σπάσει τον αναθεματισμένο κύκλο της ντροπής.
Γιατί οι σεξουαλικές μας ιστορίες είναι και αυτές ιστορίες της ζωής μας, ιστορίες που μας διαμόρφωσαν. Οι σεξουαλικές μας ιστορίες είναι οι δικές μας αλήθειες. Και οι δικές μας αλήθειες, δεν έχουν κανένα λόγο να κρύβονται από ντροπή.