02.01.2023: Αμέσως μετά την πρώτη μου Πρωτοχρονιά στο εξωτερικό και ίσως την ωραιότερη εδώ και πολλά χρόνια. Ήταν μόλις μερικά λεπτά νωρίτερα που είχα ξεστομίσει τη φράση: «Είναι η καλύτερη μέρα της ζωής μου».
Και τώρα είμαι ξαπλωμένη – η μισή στον πάγο και η άλλη μισή στο ανισόπεδο χαλί του παγοδρομίου – και σφαδάζω. Νομίζω ότι παθαίνω ανακοπή. Οι φωνητικές μου χορδές κοντεύουν να σπάσουν κι απ’ τα μάτια μου πετάγονται ανεξέλεγκτα δάκρυα.
Δεν είναι ανακοπή. Γύρισα και έσπασα το πόδι μου (spoiler alert: Σε τρία σημεία). Ναι, έσπασα το πόδι μου. Εκτός πάγου. Δύο Ιανουαρίου. Στο Βέλγιο. Πέντε ώρες πριν την πτήση της επιστροφής.
Ανάμεσα σε παλιά πλακόστρωτα, στολισμένα έλατα και πανέμορφα κτίρια, κάθομαι στο βέλγικο ασθενοφόρο και κλαίω. Ο τραυματιοφορέας με κοιτάζει με συμπόνια.
Τα πράγματα από εκεί και πέρα τρέχουν με ταχύτητα φωτός. Ακτινογραφίες, διάγνωση για σπασμένα κόκαλα, γύψος, αντιπηκτική, καροτσάκι, βέλγικες πατερίτσες, ούμπερ, κρύο, πάλι πατερίτσες, πάλι καροτσάκι, πτήση, καροτσάκι, πατερίτσες, αυτοκίνητο, ΚΑΤ, ακτινογραφίες, διάγνωση, pcr, εισαγωγή στο δωμάτιο 330 και αναμονή για εγχείρηση.
Μπουμ στο μπουμ.
Μέσα σε μόλις μερικά δευτερόλεπτα, το σενάριο της καθημερινότητας μου ανατράπηκε εξωφρενικά. Αντί για την πτήση επιστροφής με σουβενίρ και σοκολάτες στις αποσκευές, το ζεστό μπάνιο, που ονειρευόμουν εδώ και ώρες και ύπνο, περάσαμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο εξάκλινο δωμάτιο του ΚΑΤ, σε αναμονή προγραμματισμού της πρώτης μου εγχείρησης, με τρεις γιαγιάδες τριγύρω – ίσα να μου κάνουν trigger το μη διεκπεραιωμένο πένθος της δικής μου γιαγιάς. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, είμαι παρκαρισμένη στο ΜΕΣΑΙΟ κρεβάτι, που όπως με ενημέρωσαν είναι και το τελευταίο ελεύθερο σε όλο το νοσοκομείο.
Ναι, ξέρω. That went well. Έχουν περάσει 35 μέρες από την επέμβαση και μπορώ να πω ότι όλα έγιναν πολύ πιο γρήγορα και αρκετά πιο αβίαστα απ’ όσο περίμενα. Θα μου πείτε, είναι ακόμα νωρίς κι έχω πολύ δρόμο, για να έχω ξανά δύο λειτουργικά πόδια – με τη διαφορά ότι στο ένα μου έχουν βάλει μια μικρή σκαλωσιά και ένα σωρό βίδες κάνοντάς με να νιώθω έπιπλο ικέα στην τοποθεσία καναπέ.
Έχω να μείνω περισσότερες από κάποιες ώρες σε νοσοκομείο, απ’ όταν ήμουν τριών και το’ χα ρίξει – από πολύ νωρίς – στα ψυχοσωματικά. Τότε, ήμουν μέσα έναν ολόκληρο μήνα, γιατί δεν ήξεραν ακριβώς πως να αντιμετωπίσουν το θέμα. Τώρα, σχεδόν 29 χρόνια μετά, νοσηλεύτηκα για μόλις πέντε μέρες, από τις οποίες θα έλεγα πως εφιαλτικές ήταν μόνο μερικές ώρες!
Ίσως να μην καταλαβαίνετε που το πάω και είναι λογικό.
Ακούστε, λοιπόν. Είμαι 31. Κάνω ψυχοθεραπεία πέντε χρόνια κι αυτό το ατύχημα ήταν η αφορμή να συνειδητοποιήσω πως όλα αυτά που προσπαθώ τόσα χρόνια ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ. Από την αρχή της θεραπείας, συζητάμε ότι το άγχος κινείται ανάμεσα σε δύο άξονες: Τον «μακάρι να μπορούσα να αλλάξω το παρελθόν» και τον «μακάρι να μπορούσα να καθορίσω το μέλλον». Συμπέρασμα: Είμαστε φρικαρισμένοι συνέχεια, επειδή δεν είμαστε ποτέ στο παρόν.
Είμαι, λοιπόν, στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω, με το ένα πόδι στο γύψο και το άλλο στην αντιθρομβωτική κάλτσα, αφού έχω κάνει την αντιπηκτική ένεση στην κοιλιά μου κι ενώ κάθομαι δίπλα στο πι με το οποίο μετακινούμαι, ότι εγώ, η Αθηνά, που ζω με αγχώδη καταθλιπτική διαταραχή τα τελευταία 31 προς 32 χρόνια της ζωής μου, βρέθηκα στις 02.01.23 στο απόλυτο παρόν.
Είναι απλό. Σύμφωνα με τις σοκαριστικές μου επιδόσεις στο βίωμα του πανικού, τη στιγμή που είδα το πέλμα μου σε μία εντελώς άσχετη θέση από αυτή που υποτίθεται πως θα έπρεπε να βρίσκεται, υπήρχαν δύο δρόμοι τους οποίους – ο πρότερος εαυτός μου – θα ακολουθούσε είτε διαδοχικά, είτε παράλληλα, κάνοντας το ταξίδι της ίασης και αποκατάστασης του ποδιού, έναν ολοζώντανο εφιάλτη για όλη την οικογένεια!
Δρόμος νο 1: Ο παρελθοντικός.
«Γιατί δεν πρόσεξα που πατούσα», «γιατί ξαναπήγαμε στο παγοδρόμιο, αφού κάναμε και χθες πατινάζ», «γιατί δεν είχαν βάλει το χαλί καλύτερα και ήταν ανισόπεδο», «γιατί όταν είπα ότι μου έχει μείνει ένα καθαρό βρακί, η Ζωή μνημόνευσε τη μαμά της που της έλεγε να φοράει πάντα καθαρό βρακί, σε περίπτωση που χρειαστεί να πάει νοσοκομείο», «γιατί, γιατί, γιατί»;.
Δρόμος νο 2: Ο μελλοντικός.
«Πώς θα ταξιδέψω με σπασμένο πόδι», «αν δεν πάει καλά η εγχείρηση, αν πονάω πολύ, αν πεθάνω απ’ την αναισθησία», «πως θα αντέξω να μείνω σε νοσοκομείο», «τι θα κάνω τόσο καιρό ξαπλωμένη», «πόσο καιρό θα μου πάρει να περπατήσω», «κι αν δεν είναι ποτέ ξανά όπως πριν», «γιατί, γιατί, γιατί»;.
Πίστευα ποτέ ότι θα υπάρξει τρίτος δρόμος; Ούτε που θυμάμαι πόσες φορές έχω πει κλαίγοντας στην ψυχολόγο μου «δε θα γίνω ποτέ καλά, ζω μια ζωή με τον πανικό και δε φεύγει με τίποτα, πρέπει να το πάρω απόφαση ότι δε γιατρεύεται αυτό που έχω».
PLOT TWIST
Δρόμος νο3: Ο Παροντικός.
«Δεν είμαι μόνη», «ακούω ήδη το ασθενοφόρο», «θα μας πουν, στο νοσοκομείο, τι έχω, και βλέπουμε», «έχω χρήματα αν χρειαστεί να πληρώσω», «κι αν δε μου φτάσουν έχω φίλους να μου δανείσουν», «οι γονείς μου θα έρθουν να με φροντίσουν», «έτσι κι αλλιώς δουλεύω απ’ το σπίτι», «ο φυσιοθεραπευτής μου, που εμπιστεύομαι τυφλά θα μου το φτιάξει», «το ατύχημα έγινε στο τέλος του ταξιδιού κι έχω περάσει ήδη τέλεια», «συμβαίνουν αυτά, συμβαίνουν αυτά, συμβαίνουν αυτά».
Μπορεί κάποι@ από εσάς να θεωρούν αυτονόητη την ύπαρξη του τρίτου δρόμου στη ζωή. Αν ανήκεις σε αυτή την κατηγορία, σε θαυμάζω, σε στηρίζω και εύχομαι να μοιράζεις τη δύναμή σου στον κόσμο.
Τώρα, όμως, απευθύνομαι σε σένα, που ίσως ακόμη διαβάζεις την ύπαρξη του δρόμου αυτού σα νουβέλα επιστημονικής φαντασίας και θεωρείς αδύνατο να είσαι εσύ αυτ@ που θα τον ακολουθήσει μια μέρα. Σε σένα λοιπόν, λέω περήφανα πως υπάρχει! Είμαι εδώ, τον διασχίζω και είναι υπερβολικά ήρεμος, ανακουφιστικός και απολαυστικός.
Μπορεί να πήρε χρόνια προσπάθειας και συχνής απογοήτευσης. Μπορεί να διερεύνησα αμέτρητους τρόπους μαζί με τη θεραπεύτρια και τον ψυχίατρό μου (τους οποίους ευγνωμονώ όσο τίποτα). Ακόμη, μπορεί να χρειάστηκε χιλιάδες επαναλήψεις της ίδιας συζήτησης με τους ανθρώπους μου. Μπορεί ακόμα και τώρα να μου φαίνεται αδιανόητο το πόσες κρίσεις, πόσα κλάματα, πόση απελπισία μπορεί να χωρέσει ένας εγκέφαλος. Όμως, τον βρήκα! Κι ας μου φαινόταν πιθανότερο μια μέρα να ξυπνήσω στη χαμένη ατλαντίδα.
Βρίσκομαι έξι μήνες σε πετυχημένη αντικαταθλιπτική αγωγή.
Είναι Ιανουάριος, ιδανικός μήνας για καναπέ και σειρές. Έχω δύο γάτες. Η μαμά μου πήρε σύνταξη και μπορεί να είναι εδώ όσον καιρό χρειαστεί. Έχω το κορίτσι μου, που με φροντίζει όσο δε φανταζόμουν ποτέ. Συνεχίζω να δουλεύω από το σπίτι, αλλά αν δεν ήμουν σε θέση, θα μπορούσα να πάρω άδεια και από τις δύο δουλειές μου. Και γενικά: Στάθηκα τυχερή.
Ναι, είμαι το έπιπλο ικέα, που περπατάει με πι και κοιμάται με δέκα μαξιλάρια γύρω του και σας λέω, με σιγουριά, πως έχω σταθεί τυχερή. Κι αυτό είναι το ξυπνητήρι σου για να σε φροντίσεις. Να σε βάλεις προτεραιότητα. Να ζητήσεις βοήθεια, να χτίσεις ένα υγιές περιβάλλον αποδοχής και κατανόησης γύρω σου, να μιλήσεις. Κι εγώ θα προσπαθήσω – με νύχια και με δόντια – να μείνω εδώ στο δρόμο νο3 να σε περιμένω. Αν μπόρεσα εγώ, μπορείς κι εσύ.