Τα σχολεία άνοιξαν, τα πρώτα κρύα έπιασαν κι εμείς πρέπει κάποια στιγμή να βρούμε έναν αποτελεσματικό τρόπο να παλέψουμε την post vacation μελαγχολία πριν μας βρει ο Οκτώβρης.
Σε αυτή την άνιση και πάντα χαμένη μάχη, έρχομαι να προτείνω μερικές πολύ καλές και underrated σειρές από το Netflix. Πιάσε θέση στο μπαλκόνι και διάλεξε τι θα δεις απόψε από την παρακάτω λίστα.
Black Butterflies (2022)
Χρωστάω ένα ξεχωριστό άρθρο για υποτιμημένες γαλλικές σειρές – είναι, βλέπεις, πάρα πολλές – αλλά για την ώρα θα σας συστήσω ίσως την αγαπημένη μου. Αστυνομική σειρά με εμβόλιμα στοιχεία εποχής, οι “Μαύρες Πεταλούδες” είχαν την ατυχία να κυκλοφορήσουν στα απόνερα του Dahmer και ποτέ δεν έλαβαν την προσοχή που τους αξίζει.
Ο Mody είναι ένας πολλά υποσχόμενος συγγραφέας που έχει βρεθεί σε καλλιτεχνικό αδιέξοδο, οπότε όταν ο Desiderio, ένας ηλικιωμένος άσημος άνδρας, του προτείνει να γράψει την βιογραφία του, εκείνος δέχεται με μισή καρδιά. Σύντομα, όμως, θα βρεθεί προ εκπλήξεων.
Ο άνθρωπος που έχει απέναντι του δεν είναι αυτός που αρχικά νόμιζε, αλλά ένας κατά συρροή δολοφόνος που, με τη σύντροφό του, είχαν διαπράξει μια σειρά δολοφονιών τη δεκαετία του ‘70.
Με πολύ καλή σκηνοθεσία, τρομερές ερμηνείες και καλοδουλεμένο σενάριο, η σειρά είναι ακόμα μια αξιόλογη και πολύ προσεγμένη παραγωγή του Arte που από πέρυσι έχει γίνει δυναμικός πυρήνας τροφοδότησης για το Netflix.
The End of the F***ing World (2017 – 2019)
Αν ανήκεις και εσύ στην τιμημένη γενιά που μεγάλωσε με Skins, αυτή η σειρά είναι για σένα. Βασισμένο στο ομώνυμο κόμικ του Charles S. Forsman, το “The End of the Fucking World” πραγματεύεται την ιστορία δύο εφήβων, του James και της Alyssa, και το ολιγοήμερο ταξίδι ενηλικίωσής τους. Οι δύο νέοι έρχονται κοντά ο ένας στον άλλον πολύ απότομα. Η μοναδική τους ομοιότητα, εκ πρώτης όψεως, είναι η διαφορετικότητά τους.
Μπουχτισμένοι από το περιβάλλον και την οικογένεια, το σκάνε για έναν συγκεκριμένο προορισμό. Ωστόσο, ο κόσμος αυτός δεν είναι αγγελικά πλασμένος και δύο απρόσεκτοι έφηβοι μπορεί να βρεθούν σε μεγάλους μπελάδες, όσο κοντά στην ενηλικίωση κι αν βρίσκονται.
Όταν το ταξίδι της Alyssa και του James τελειώνει, κανένας από τους δύο δεν είναι πια ο ίδιος.
Midnight Mass (2021)
Εν αναμονή του Οίκου των Άσερ, της καινούργιας και τελευταίας σειράς του Mike Flanagan για το Netflix, ας θυμηθούμε την πιο υποτιμημένη από τις πέντε συνολικά δουλειές του για τη μεγάλη πλατφόρμα. Η ιστορία διαδραματίζεται στο Crocket Island, ένα απομονωμένο νησί με λιγοστούς κατοίκους που παλεύουν να τα βγάλουν πέρα, μετά από ένα ατύχημα διαρροής πετρελαίου που σακάτεψε την τοπική υδροχλωρίδα.
Στο νησί εμφανίζεται ένας νεαρός ιερέας, κρατώντας ένα μυστηριώδες κουτί και τότε ξεκινάνε τα μαναφούκια. Χωρίς να ξεφεύγει από τις γνωστές και αγαπημένες του θεματικές, ο Flanagan παρουσιάζεται σε αυτή τη σειρά πιο ώριμος και οξυδερκής από ποτέ. Με λάβαρο τον τρόμο, φτιάχνει ένα υπαρξιακό θρίλερ πιστό στην αισθητική που έχει καθιερώσει τα τελευταία χρόνια ο σκηνοθέτης.
Sense8 (2015 – 2018)
Η μοναδική τηλεοπτική σειρά των αδερφών Wachowskis (The Matrix) σε συνεργασία με τον Tom Tykwer που, λίγα χρόνια μετά, θα μας χάριζε το “Babylon Berlin”, αγαπήθηκε από το τηλεοπτικό κοινό – αλλά όχι από τους παραγωγούς – με αποτέλεσμα να μην ανανεωθεί για τρίτη σεζόν.
Ευτυχώς, μετά από τη δίκαιη γκρίνια εκατομμυρίων τηλεθεατών, οι δημιουργοί κατάφεραν να μας χαρίσουν ένα τέλος με μια δυομισάωρη ταινία. Οχτώ άτομα, εντελώς διαφορετικά και άγνωστα, ανακαλύπτουν ότι μπορούν να αλληλοεπιδρούν τηλεπαθητικά μεταξύ τους.
Πέρα από το αστείο κλίμα και την ισχυρή σύνδεση που δημιουργείται ανάμεσά τους, καλούνται να αντιμετωπίσουν τον κακό της υπόθεσης που θα τους κάνει άνω-κάτω. Το “Sense8” είναι από τις πρώτες σειρές που ασχολήθηκαν τόσο ανοιχτά με την queer κοινότητα, ανοίγοντας την πόρτα σε ένα πιο συμπεριληπτικό τηλεοπτικό τοπίο.
Ethos (2020)
Άφησα τελευταίο το δικό μου ιερό δισκοπότηρο του Netflix, μια τουρκική σειρά που έγινε η αιτία να ασχοληθώ σοβαρά με την τηλεοπτική παράδοση της γείτονος χώρας και να ανακαλύψω έναν κόσμο που σίγουρα δεν περίμενα να βρω.
Ξεχάστε ό,τι ξέρατε.
Κανένας Σουλειμάν δεν παίζει σε αυτή τη σειρά, καμία Σεχραζάτ δεν αναζητεί χρήματα για το καρκινοπαθές παιδί της, κανένας Εζέλ, σαν άλλος Κόμης Μοντεκρίστο, δεν αναζητεί εκδίκηση από το περιβάλλον του που τον πρόδωσε. Το “Ethos” παρουσιάζει την Τουρκία έτσι ακριβώς όπως είναι: Βαθιά διχοτομημένη ανάμεσα στην θρησκευτική και την κεμαλική παράδοση, αιωνίως ενοχική για τα κοινωνικά της τραύματα και βαθιά ανθρώπινη.
Στην καρέκλα του σκηνοθέτη κάθεται ο Berkun Oya, στον οποίο οφείλουμε τον καταπληκτικό “Αθώο” και μερικές ακόμα – σχετικά αδιάφορες – σειρές και ταινίες, αλλά περισσότερο απ’ όλα του χρωστάμε το ότι έβαλε την Τουρκία στον τηλεοπτικό χάρτη που της αξίζει.
Και τώρα που σας μίλησα για εκείνες τις σειρές που κάπου θα είχε πάρει το μάτι σας αλλά δεν είχε τύχει ακόμα να δείτε, σας δίνω το ελεύθερο να τις μπιντζάρετε σαν να μην υπάρχει αύριο. Είναι όλες μικρές και πολύτιμες.
Τη μπύρα μην ξεχάσετε!