Η πολιτική είναι παντού, καθώς επηρεάζει και τα πάντα γύρω μας. Δεν είναι δυνατό, λοιπόν, οι πολιτικές συζητήσεις να λείπουν από τους χώρους εργασίας.

Από απλές συζητήσεις μεταξύ συναδέλφων, μέχρι την οργάνωση συνδικάτων και σωματείων, την πραγματοποίηση απεργιών αλλά και την έντονη κριτική που μπορεί να ασκηθεί, η πολιτική αδιαμφισβήτητα βρίσκεται σε χώρους εργασίας.

Πόσο ελεύθεροι είναι, όμως, οι εργαζόμενοι να εκφράζουν τις απόψεις τους, να αγωνίζονται για τα εργασιακά τους δικαιώματα και να ασκούν κριτική στις πολιτικές απόψεις άλλων; Κάποιος θα έλεγε, όχι και τόσο πολύ. 

Παρακολουθούμε να δαιμονοποιείται συνεχώς η αντίθετη, από αυτή της κυβέρνησης και των συμφερόντων, άποψη και δεν αφήνονται περιθώρια για κριτική, υγιή διάλογο και εναντίωση – καθώς όποιος φαίνεται να διαφωνεί στιγματίζεται, χαρακτηρίζεται κομματικά και μπορεί να έχει και άλλες συνέπειες. Η σκόπιμη διαστρέβλωση και δαιμονοποίηση της αντίθετης άποψης αποτελεί προϊόν μιας αυταρχικής αντίληψης και δείγμα του συντηρητικού λαϊκισμού.

Πρακτικές που είναι όνειδος για τη δημοκρατία μας, το κράτος δικαίου και τον δημόσιο διάλογο. Ταυτόχρονα, παρατηρείται η επίθεση σε οποιοδήποτε φορέα που έχει ως σκοπό την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων και τον αγώνα ενάντια την εκμετάλλευση.

Απεργίες

Ένα από τα εντιεργατικά νομοσχέδια της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας πηγαίνει ενάντια στις απεργίες. Στην ουσία το νομοσχέδιο πηγάζει απο την εποχή ενός ολοκληρωτικού καπιταλισμού που αφήνει περιθώρια εργασιακής εκμετάλλευσης. Οι απεργίες λιγοστεύουν καθώς  οι προϋποθέσεις για την κύρηξη τους της είναι απαγορευτικές. 

Τρανό παράδειγμα αποτελούν οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις των συνδικαλιστών του ΟΣΕ που έκαναν πριν το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη στην προσπάθειά τους να προειδοποιήσουν γι’ αυτό που έγινε. Όπως ανέφερε και συνδικαλιστής μιλώντας σε δημοσιογράφο στον ΣΚΑΪ: «Οι απεργίες για την αναβάθμιση του δικτύου είναι άπειρες. Μόνο που βγαίνουν παράνομες και καταχρηστικές με το νόμο Χατζηδάκη».

Πολλά έχουν δει τα μάτια μου μα αυτό… μου φέρνει τρόμο

Στο αποκορύφωμα, αυτές τις μέρες γίναμε μάρτυρες ενός έμμεσου “εκβιασμού” εργαζομένων από επιχειρηματία με τη παρουσία του Υπουργού Ανάπτυξης, Άδωνι Γεωργιάδη. 

Στην ουσία, ο “γαλάζιος φρουρός” όπως χαρακτηρίστηκε στα ΜΜΕ δήλωσε: «Εγώ δεν είμαι τόσο δημοκρατικός σε αυτά τα πράγματα, σας το έχω αποδείξει», συμπληρώνοντας: «Είναι άδικο να την πληρώσουμε όλοι επειδή κάποιοι έχετε αποφασίσει να επαναστατήσετε για τους χ, ψ λόγους».

Δηλαδή στον απόηχο των εκλογών επειδή νιώθει τα συμφέροντα του να απειλούνται, κουνάει το δάχτυλο σε εργαζόμενους για το τι να ψηφίσουν και στην ουσία τους ανακοινώνει πως απαγορεύεται να επιλέξουν το οτιδήποτε άλλο εκτός απο αυτό που ωφελεί τον ίδιο και την επιχείρηση του. Πρόκειται για μια απαράδεκτη εργοδοτική παρέμβαση στα δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων και στο συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής στην κάλπη.

Ο υπουργός με τη σειρά του σχολιάζει τυπικά πως ο καθένας μπορεί να ψηφίζει ό,τι θέλει. 

Η συζήτηση αυτή δεν έχει σημασία αν είναι χιουμοριστική ή όχι, καθώς δεν υπάρχει context και πλαίσιο κατα το οποίο δεν είναι λάθος. Ο αυταρχισμός ο οποίος υποκρύπτεται πίσω από αυτές τις δηλώσεις γεννά ανασφάλεια και φόβο στον οποιονδήποτε και προσβάλει τις δημοκρατικές αξίες με τις οποίες θα έπρεπε να πορευόμαστε. 

Με άλλα λόγια, δημιουργείται ένα κλίμα ολιγαρχίας όπου άτομα με εξουσία προσπαθούν να επιβληθούν και να τρομοκρατήσουν εργαζομένους προκειμένου να εκβιάσουν εκλογικά αποτελέσματα.

Πόσο εύκολο θα είναι για κάποιον που διαφωνεί με τη κυβέρνηση και τις πρακτικές της να εκφράσει την γνώμη του σε ένα τέτοιο εργασιακό περιβάλλον; Και το ερώτημα που γεννάται, είναι πόσο συχνό φαινόμενο είναι αυτό; Πόσοι άνθρωποι αισθάνονται πως δεν μπορούν να εκφραστούν επειδή θα πάνε ενάντια στους “λίγους” που προστατεύει και εκπροσωπεί η Νέα Δημοκρατία; 

Το εργασιακό περιβάλλον πρέπει πέρα από να μας κάνει να αισθανόμαστε όμορφα και ασφαλείς, να γεννά τον διάλογο και να δημιουργεί ένα υγιές πλαίσιο πολυφωνίας. Οφείλει, δηλαδη, να αφήνει τον κάθε άνθρωπο να εκφραστεί, στο πλαίσιο φυσικά που δεν προσβάλλει κάποιον άλλον τόσο ατομικά όσο και την κοινωνική ομάδα στην οποία μπορεί να εντάσσεται.

Οι τακτικές αυτές θυμίζουν άλλες εποχές και πολύ διαφορετικά καθεστώτα, τα οποία καμία σχέση δεν έχουν με τη δημοκρατία. Ο καθένας έχει τις δικές του πολιτικές πεποιθήσεις, που οφείλουμε να σεβόμαστε και κυρίως ο καθένας μπορεί να ψηφίσει αυτό που πραγματικά επιθυμεί. Στις 21 Μαϊου ψηφίζουμε, για εμάς και για τους γύρω μας. Χωρίς απειλές και χωρίς εκβιασμούς. 

Γνωμούλα;
+1
0
Έκλαψα
+1
0
Βαριέμαι
+1
0
Νευρίασα
+1
0
Αγαπώ
+1
0
Σοκαρίστηκα