Κάποιος Πρόεδρος κόμματος είχε πει ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα με «καταπληκτική ποιότητα ζωής». Απ’ όσο φαίνεται, όμως, υπάρχουν εμφανείς διαφωνίες ως προς τη δήλωση αυτή.
Σε τετράωρη στάση εργασίας προβαίνει η ΕΙΝΑΠ (Ένωση Ιατρών Νοσοκομείων Αθηνών – Πειραιώς) ως ένδειξη διαμαρτυρίας για το κατακρεουργημένο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Συγκεκριμένα, οι νοσοκομειακοί γιατροί βρίσκονται ήδη εν κινήσει από τις 10:00 π.μ., σήμερα, ενώ οι κινητοποιήσεις αναμένεται να συνεχιστούν μέχρι και τις 15:00 μ.μ. Αξίζει να αναφερθεί, επίσης, ότι στη 13:00 μ.μ. θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση και στο υπουργείο Υγείας, προκειμένου να ακουστούν τα σημαντικότατα αιτήματά τους.
Δυστοπικό περιβάλλον το Εθνικό Σύστημα Υγείας, σύμφωνα με ανακοίνωση της ΕΙΝΑΠ
Όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή της η ΕΙΝΑΠ: «Τα λειτουργικά προβλήματα των δημόσιων νοσοκομείων διογκώνονται εκθετικά κάθε ημέρα που περνάει, ενώ η εργασιακή υπερεξόντωση των ελάχιστων σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες εναπομεινάντων υγειονομικών έχει ξεπεράσει τα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Η υποβάθμιση και εγκατάλειψη του ΕΣΥ επί δεκαετίες έχει οδηγήσει στην δημιουργία ενός δυστοπικού περιβάλλοντος που έχει αρνητική επίπτωση στην παρεχόμενη περίθαλψη».
«Η υποστελέχωση, η συνολική υποχρηματοδότηση του συστήματος, οι χαμηλές αμοιβές, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, δεν επιλύονται με την ιδιωτικοποίηση λειτουργιών των νοσοκομείων, ούτε με την κατάργηση της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, ούτε με την προκήρυξη θέσεων συντονιστών διευθυντών».
Και, πράγματι, η κατάσταση που περιγράφεται είναι αυτή ακριβώς που θα συναντήσει κανείς αν χρειαστεί να επισκεφτεί ένα δημόσιο νοσοκομείο.
Πηγή: Eurokinissi
Σε μια χώρα με «καταπληκτική ποιότητα ζωής», τα αιτήματα της ΕΙΝΑΠ θα ήταν δεδομένα, όχι ζητούμενα
Κάθε φορά που ένας κλάδος ή μια ομάδα ανθρώπων προχωράει σε κάποια μορφή διαμαρτυρίας για να διεκδικήσει όλα όσα θα έπρεπε να ήταν κεκτημένα, δε μπορούμε παρά να αναλογιστούμε το πόσο εγκληματικά άτοπος ήταν αυτός χαρακτηρισμός του πρώην – και νυν ενδεχομένως – Πρωθυπουργού περί ποιότητας ζωής. Στην περίπτωση των νοσοκομειακών γιατρών, τα αιτήματά τους περιλαμβάνουν τα εξής:
- Επαναφορά του ιατρικού μισθολογίου πριν τις αντισυνταγματικές περικοπές του 2012
- Μαζικές προσλήψεις τόσο γιατρών και νοσηλευτών, όσο και όσων άλλων ειδικοτήτων απαιτούνται
- Μόνιμη δουλειά, κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας
- Πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς όλων των υγειονομικών, 13ο και 14ο μισθό, επίδομα ανθυγιεινής εργασίας σε όλους τους υγειονομικούς
- Να καταργηθούν οι νόμοι που ιδιωτικοποιούν το ΕΣΥ
- Γενναία αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης στα νοσοκομεία
- Αποκλειστικά δημόσια, υψηλής ποιότητας περίθαλψη για όλους τους κατοίκους της χώρας
Είναι δύσκολο να το χωρέσει ανθρώπινος νους, πως όλες οι παραπάνω παροχές θα έπρεπε να είναι αυτονόητες σε ένα σύγχρονο κράτος δικαίου, το οποίο φιλοδοξεί να συμβαδίσει με τις διεθνείς επιταγές. Εντούτοις, στην Ελλάδα έχουμε μια τάση να κάνουμε βήματα προς τα μπροστά, προσφέροντας, για παράδειγμα, επιδότηση για την αγορά ηλεκτρικού αυτοκίνητου ή «Youth Pass», αγνοώντας ότι προέχει η θέσπιση θεμελιωδών μεταρρυθμίσεων στην υγεία, στην εκπαίδευση και στην αξιοπρεπή εργασία.
Πηγή: Eurokinissi
Ένα οργανωμένο σύστημα υγείας δεν είναι διαπραγματεύσιμο – ή, τουλάχιστον, δεν θα έπρεπε να είναι
Καθημερινά, ενημερωνόμαστε για τα φρικτά περιστατικά που λαμβάνουν χώρα εξαιτίας της έλλειψης υποδομών στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Πρόσφατα, μια 19χρονη έγκυος κοπέλα, έφυγε από τη ζωή επειδή το ασθενοφόρο άργησε περίπου 4 ώρες να φτάσει. Εκτός αυτού, πρόσφατα, στη Χαλκιδική, το ασθενοφόρο καθυστέρησε 75 λεπτά να παραλάβει 63χρονη τουρίστρια, με αποτέλεσμα να ξεψυχήσει αβοήθητη στο πεζοδρόμιο. Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, πως, ούτε καταπληκτική ποιότητα ζωής έχουμε στη χώρα μας, ούτε ισχυρό σύστημα υγείας. Και άραγε, υπό αυτές τις συνθήκες, πόσες πορείες διαμαρτυρίας πρέπει να γίνουν για να εισακουστούν τα ευκόλως εννοούμενα;
Κι έπειτα, υπάρχει περίπτωση να οριστούν σοβαρά μέτρα για την υποστήριξη του Εθνικού Συστήματος Υγείας, ή μήπως η ζωή μιας ολόκληρης χώρας θα διακυβεύεται από δω και πέρα στο βωμό των ιδιωτικών συμφερόντων;