Οι millennials χρειάζεται να πάρουν τον χρόνο τους και να μαζέψουν πολλά κουράγια για να κάνουν μία κλήση στο τηλέφωνο.
Έχεις κανονίσει να κάνεις ένα τηλέφωνο στις 7 το απόγευμα και αυτό το πράγμα το κουβαλάς ως βάρος όλη την ημέρα; Βλέπεις το τηλέφωνό σου να χτυπάει από άγνωστο αριθμό και, αντί να το σηκώσεις, προτιμάς, πριν ακόμα σταματήσει να χτυπάει, να γκουγκλάρεις τον αριθμό; Αν μάλιστα ανακαλύψεις ότι είναι κάποια εταιρεία ή απάτη σου φτιάχνει η διάθεση, γιατί δεν χρειάζεται να καλέσεις πίσω;
Δεν είσαι ο μόνος ή η μόνη. Σύμφωνα με μία έρευνα που έκανε το bankmycell, το 81% των millennials χρειάζεται να πάρει τον χρόνο του και να μαζέψει κουράγιο για να κάνει μία κλήση στο τηλέφωνο. Μιλάμε για ένα τρομακτικό μεγάλο ποσοστό. Aπό την άλλη, το 88% θα προτιμούσε να έχει απεριόριστα data παρά sms και χρόνο ομιλίας.
Πραγματική ανακούφιση
Όταν διάβασα αυτή την έρευνα, ένιωσα μία πραγματική ανακούφιση. Όπως ανακούφιση είχα νιώσει και κάθε φορά που μάθαινα από διάφορους φίλους ή φίλες μου ότι δεν ένιωθαν καθόλου άνετα με το να μιλούν στο τηλέφωνο.
Υπάρχουν και άλλοι πολλοί, πραγματικά πολλοί άνθρωποι της ηλικίας μου, οι οποίοι θα αγανακτήσουν ή θα αγχωθούν όταν δουν κλήση στο τηλέφωνο. Πολύ περισσότερο, θα πρέπει να προετοιμάσουν τον εαυτό τους ψυχολογικά, σαν τον Rocky που βαρούσε κρέατα, λίγο πριν αποφασίσουν να πατήσουν το πράσινο κουμπί της κλήσης.
Ξέρετε τι λέω. Αυτό που πας πάνω κάτω, τρίβεις το πηγούνι σου, κοιτάς τις ρυθμίσεις του κινητού και χτίζεις ακριβώς το σενάριο του τηλεφωνικού διαλόγου (το οποίο θα καταρρεύσει στα πρώτα δευτερόλεπτα της κλήσης). Γιατί όμως να συμβαίνει όλο αυτό; Γιατί η παραδοσιακή επικοινωνία μέσω τηλεφώνου μού είναι τόσο δυσάρεστη;
Ως βασικό δεδομένο σε όλη αυτή την κουβέντα πρέπει μάλλον να θυμηθούμε ότι οι millennials μεγαλώσαμε σε μία αιχμή. Είμαστε η τελευταία γενιά που θα θυμάται πώς είναι να μεγαλώνεις χωρίς ίντερνετ. Είμαστε και η πρώτη που το εμπλέξαμε τόσο πολύ στις ζωές μας. Διαμορφωθήκαμε ως προσωπικότητες από αυτό το πέρασμα. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι έχουμε μπει σε αυτή τη νέα εποχή, αλλά ταυτόχρονα σέρνουμε μαζί μας πολλά πράγματα από την προηγούμενη.
Παρεμβατικό και αγχώδες
Το να μιλάς στο τηλέφωνο έχει πολλά καλά, σίγουρα. Δημιουργεί όμως και ένα βασικό πρόβλημα: Είναι πραγματικά παρεμβατικό, με την έννοια ότι απαιτεί την άμεση ή έστω την όσο το δυνατόν πιο σύντομη απάντησή σου. Ό,τι και αν κάνεις και σε όποια διάθεση και αν είσαι. Και αυτό έρχεται σε αντίθεση για παράδειγμα με ένα μήνυμα σε κάποιο chat, το οποίο μπορείς να διαβάσεις και στο οποίο μπορείς να απαντήσεις όποτε και όπως θες.
Έχω βρεθεί πραγματικά πολλές φορές σε chat στα οποία ανταλλάσσουμε με κάποιον δεκάδες ηχητικά μηνύματα ενός και δύο λεπτών τα οποία μάλιστα έρχονται άμεσα, το ένα μετά το άλλο. Φαινομενικά, αυτό φαίνεται τελείως ηλίθιο.
Ακούω τον boomer στην άκρη του δωματίου να φωνάζει «γιατί ρε σάχλες (sic) δεν παίρνετε τηλέφωνο ο ένας τον άλλο;».
Με τη λογική κάποιου που έχει περάσει μεγάλο μέρος της ζωής του κατά το οποίο το τηλεφώνημα ήταν η μόνη επιλογή, έχει δίκιο. Εμείς όμως γνωρίζουμε ότι αυτός ο αχταρμάς ανταλλαγής ηχητικών και γραπτών μηνυμάτων, που τελικά μπορεί να είναι και πιο χρονοβόρος, είναι πολύ προτιμότερος. Ακριβώς γιατί έχω την επιλογή να πετάξω κάποια στιγμή στον καναπέ το κινητό μου και να επανέλθω στον διάλογο όποτε θέλω.
Δεύτερον και ίσως ακόμα πιο σημαντικό. Αν μιλάς με κάποιον ή κάποια που δεν γνωρίζεις καλά, ταυτόχρονα με το τηλεφώνημα έρχεται και το stage fright, το άγχος του να τα πας καλά. Ειδικά από τη στιγμή που έχεις συνηθίσει να επικοινωνείς κυρίως μέσω chat έχοντας τον απόλυτο έλεγχο του τι ακριβώς θα πεις, πώς ακριβώς θα το πεις, πότε κτλ.
Άσε που κάθε κοινωνική περίσταση καλλιεργεί συγκεκριμένα skills. Όσο λιγότερο μιλάς στο τηλέφωνο, τόσο πιο αδύναμα γίνονται τα skills αυτά. Ειδικά για τους ανθρώπους που έχουν κοινωνικό άγχος.
Ας το αποδεχτούμε για να προχωρήσουμε
Πριν δύο-τρεις μέρες από τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ήμουν έξω από το σπίτι ενός από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους με τον οποίο συνομιλώ σχεδόν καθημερινά. Χρειάστηκε, λοιπόν, να την καλέσω στο τηλέφωνο, επειδή δεν είχε δει το μήνυμά μου.
Όσο έψαχνα τον κατάλογο των επαφών μου δεν ήμουν καθόλου σίγουρος ότι είχα το κινητό της. Τελικά το είχα, αλλά δεν το είχα χρησιμοποιήσει ποτέ. Αφού έχουμε βρει τα κανάλια της επικοινωνίας μας, γιατί να τα ταράξουμε με άλλα;
Ξέρω ότι για κάποιους όλα αυτά είναι ανωριμότητες και έχω ακούσει άπειρες φορές τη θεωρία ότι το τηλέφωνο είναι κάποιου τύπου κατάκτηση της ωριμότητας σε αντίθεση με το texting που είναι δήθεν πιο εφηβικό. Πιστεύω ακράδαντα πάντως ότι είναι απόλυτα οκ να επιλέγεις από τα εκατοντάδες κανάλια που επιλέγεις ποιο είναι το προτιμότερο για σένα.