Το δίπολο μεταξύ του βαρετού Biden και του εκρηκτικού Trump, ο οποίος ξέρει να παράγει πραγματικά πολύ content.
Όταν κάτι που έχει βαθιές ρίζες στην κοινωνία και προκύπτει από πολλούς και σύνθετους παράγοντες, εσύ το βλέπεις ως απλά ένα μικρό παραστράτημα ή έστω μία συλλογική βουτιά στην παράνοια, το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα καταφέρεις ποτέ να το αναλύσεις όπως πρέπει και τελικά να αποφύγεις την επανάληψή του στο μέλλον.
Το ξημέρωμα της 3ης προς 4η Νοεμβρίου, στις Προεδρικές Εκλογές του 2020, ο μετριοπαθής και «κανονικός» Biden κέρδιζε τους 306 εκλέκτορες και συνεπώς εκλεγόταν νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Με τη νίκη αυτή κατά κάποιον τρόπο ήταν σαν να σβήνονταν οι πάνω από 74 εκατομμύρια ψηφοφόροι που πήγαν στην κάλπη και αποφάσισαν να δώσουν ακόμα μία ευκαιρία στον Donald Trump. Επαναλαμβάνω… 74 εκατομμύρια.
Ο Joe Biden κέρδισε τη μεταξύ τους μονομαχία και ο Trump φαινόταν ότι θα βούταγε στο συρταράκι του σκοτεινού παρελθόντος των ΗΠΑ. Οι φιλελεύθερες ελίτ είχαν πάρει και πάλι τα ηνία της πιο ισχυρής χώρας του πλανήτη και όλα τα προηγούμενα θα έμπαιναν σε μία κακή παρένθεση. Ακόμα και όταν έξαλλοι οπαδοί του Trump μπούκαραν στο Καπιτώλιο και έδωσαν μία τελευταία εικόνα της χειρότερης προεδρικής θητείας στην ιστορία των ΗΠΑ.
Λίγα χρόνια μετά, βέβαια, όλα τα παραπάνω αποδείχθηκαν φρούδες ελπίδες. Ο Trump έχοντας μία σειρά από μπλεξίματα με τη δικαιοσύνη επανήλθε δριμύτερος στη μάχη για τη διεκδίκηση του προεδρικού θώκου των ΗΠΑ στις προεδρικές εκλογές του 2024. Δεν ξέρουμε αυτή τη στιγμή αν η αμερικανική δικαιοσύνη θα επιτρέψει στον Trump να κατέβει υποψήφιος. Αν το κάνει πάντως, σύμφωνα με τα polls, δεν είναι καθόλου απίθανο να τις ξανακερδίσει.
Και αν θεωρείτε ότι αυτή η πιθανότητα επανεκλογής του Trump προκύπτει αποκλειστικά από πληγωμένους λευκούς πληθυσμούς μέσης ηλικίας που ζουν μακριά από τα κοσμοπολιτικά αστικά κέντρα, μάλλον κάνετε λάθος. Πολύ απλά γιατί μία σειρά από έρευνες δείχνουν ότι η υποψηφιότητα του Trump έχει βρει νέους τρόπους να επικοινωνήσει με τους νεαρότερους ψηφοφόρους. Κάποιες από αυτές μάλιστα τον δείχνουν και μπροστά σε αυτή την ηλικιακή κατηγορία.
Για παράδειγμα, μία πανεθνική έρευνα που έκανε το NBC δείχνει ότι στις ηλικίες 18-34 ο Τrump επιλέγεται ως ο καταλληλότερος Πρόεδρος από το 46% και ο Biden από το 42%. Άλλες μιλούν για ένα ισορροπημένο ντέρμπι και κάποιες δίνουν ένα προβάδισμα στον Biden. Να υπενθυμίσουμε ότι σε μεγάλο μέρος τους οι εκλογές του 2020 κρίθηκαν από την ξεκάθαρη προτίμηση των νεότερων ψηφοφόρων για τον Μπάιντεν (σε ποσοστά 60%).
Γιατί μπορεί να συμβαίνει αυτό;
Yπάρχουν πολλοί παράγοντες που θα μπορούσαν να εξηγήσουν καθαρά τους λόγους που οι νεότεροι επιλέγουν να στραφούν προς την υποψηφιότητα Trump. Μερικοί εξ αυτών έχουν να κάνουν όχι με τον ίδιο, αλλά με την προεδρία του Biden, ο οποίος στην καμπάνια του στις προηγούμενες εκλογές είχε υιοθετήσει μέρος της πιο «αριστερής» ατζέντας του εσωκομματικού του αντιπάλου Bernie Sanders προκειμένου να πείσει τις πιο ριζοσπαστικές τάξεις των Δημοκρατικών. Τελικά, πέρασε κάτω από τον πήχη.
Η θητεία του Biden είχε πράγματι κάποια ριζοσπαστικά μέτρα, ιδίως στην πρώτη φάση της, αλλά στην πραγματικότητα έμοιαζαν περισσότερο με πυροτεχνήματα. Η οικονομία των ΗΠΑ είναι ιδιαίτερα ασταθής, ενώ το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών συνεχίζει να είναι γιγαντιαίο. Δεδομένα, ο Biden δεν μπορεί να υπερηφανεύεται ότι άλλαξε τη ζωή των Gen-Zers.
Επιπλέον, τους τελευταίους μήνες και στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, η παραδοσιακή στάση των ΗΠΑ υπέρ του Ισραήλ έχει δημιουργήσει νέο κύμα δυσαρέσκειας προς τους Gen-Zers που στην πλειοψηφία τους, σύμφωνα και πάλι με έρευνες, στέκονται στο πλευρό των Παλαιστινίων.
Το επικοινωνιακό χάρισμα
Ανεξάρτητα πάντως από όσα εκείνος πέτυχε ή δεν πέτυχε, η θητεία του Biden είναι –από όποια πλευρά και αν τη δεις– πραγματικά βαρετή. Με άλλα λόγια, είναι πρακτικά αδύνατον να τραβήξει την προσοχή ενός εκλογικού κοινού –πόσο μάλλον αυτών των ηλικιών– το οποίο έχει εθιστεί, μέσω του διαδικτύου, στο ατελείωτο παιχνίδι της απόσπασης της προσοχής. Αν μη τι άλλο, το παιχνίδι αυτό ο ζάμπλουτος Trump των reality και της trash τηλεόρασης το ξέρει πολύ καλά. Είναι εξάλλου κατά βάση αυτό που τον έφερε στον Λευκό Οίκο και την πρώτη φορά.
Έντονη προσωπικότητα που τσακώνεται, φωνάζει, λέει κατά καιρούς ανοησίες ή χοντράδες και στην πραγματικότητα δεν σκαμπάζει και πολλά από «κανονική» πολιτική, αλλά είναι φανταστικός σε όλα τα γύρω-γύρω. Μπορείς κάλλιστα να τον μισήσεις ή να ταυτιστείς μαζί του.
Σε κάθε περίπτωση, σου δημιουργεί συναισθήματα και προφανώς παράγει πολύ περισσότερο content από τον νυν Πρόεδρο των ΗΠΑ που πασχίζει με μερικές γλυκανάλατες ατάκες να σπάσει τη βαρεμάρα της κανονικότητάς του και να ξεκλειδώσει τους δύσκολους δρόμους επικοινωνίας με τους Gen-Zers.
Δημιουργείται έτσι ένα δίπολο. Από τη μία μία μετριοπαθής και βαρετή υποψηφιότητα που δεν είναι τόσο ριζοσπαστική όσο υποσχόταν ότι είναι και η καλύτερη προσδοκία που μπορεί να δημιουργήσει είναι να αλλάξει τη ζωή των νέων Αμερικανών προς το ανεπαίσθητα καλύτερο. Από την άλλη, μία εκρηκτική υποψηφιότητα που έχει αποκτήσει ένα νέο αντισυστημικό στάτους ως «απαγορευμένη», από έναν άνθρωπο που στην πραγματικότητα μπορεί να υποσχεθεί τα πάντα κι ας μην κάνει τίποτα, ακριβώς γιατί δεν ψηφίζεται για να κάνει πράγματα. Προφανώς το δεύτερο μοιάζει πολύ γοητευτικό.
Σε κάθε περίπτωση, μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως η λογική που λέει ότι πάντα τα νεαρότερα εκλογικά κοινά είναι και πιο προοδευτικά είναι μία ανοησία. Ούτως ή άλλως, οι όροι του τι είναι «προοδευτικό» και τι «συντηρητικό» είναι διαφορετικοί για κάθε γενιά. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην είναι ξένη η εικόνα ενός 20άρη Zoomer που πάει όλο χαρά να ψηφίσει τον Trump.
Αυτήν/-όν που η αμερικανική φιλελεύθερη ελίτ προσπάθησε με άκομψους τρόπους να παρουσιάσει όχι ως αποτυχημένο, αλλά ως απαγορευμένο. Αυτό που στο κάτω-κάτω μοιάζει ως η ριζοσπαστική επιλογή.