Πρόσφατα, ολοκληρώθηκαν οι καταθέσεις της Εβελίνας Παπούλια και της Κάτιας Δανδουλάκη, δίνοντας μία νέα οπτική στην υπόθεση Φιλιππίδη.
Υπενθυμίζεται, ότι το κουβάρι της υπόθεσης άρχισε να ξετυλίγεται κάπου στα μέσα του προηγούμενου έτους, όταν είδαν το φως της δημοσιότητας οι πρώτες καταγγελίες για βιασμό (ή απόπειρα βιασμού) από τον πασίγνωστο ηθοποιό.
Το χρονικό της υπόθεσης εν συντομία
Εντούτοις, σύμφωνα με τη δικογραφία, η ιστορία αυτή ξεκινά το 2008, όταν σχηματίστηκε η πρώτη κατηγορία εις βάρος του ηθοποιού για απόπειρα βιασμού. Η πράξη αυτή φαίνεται να τελέστηκε στο καμαρίνι του ηθοποιού, όπου το θύμα βρισκόταν για να συζητήσει με τον Πέτρο Φιλιππίδη για έναν πιθανό ρόλο.
Δύο χρόνια αργότερα, το 2010, έλαβε χώρα μια ακόμη κακοποιητική πράξη και πάλι στο καμαρίνι του δημοφιλούς ηθοποιού, με το θύμα να καταβάλλει διαρκείς προσπάθειες για να τον απωθήσει. Φώναξε απεγνωσμένα για βοήθεια, ενώ χτύπησε και την πόρτα, με την ελπίδα να ακούσει κάποιος όλα όσα γίνονταν.
«Μη φωνάζεις τσάμπα, δεν είναι κανείς στο θέατρο», της είπε εκείνος. «Αν βγεις από αυτή την πόρτα, δεν υπάρχει επιστροφή. Να ξέρεις ότι όσο εύκολα μπορώ να φτιάξω την καριέρα κάποιου, τόσο πιο εύκολα μπορώ και να την γκρεμίσω! Θα σε καταστρέψω! Θα με βρεις μπροστά σου».
Έπειτα, το 2014, στο αυτοκίνητο του Πέτρου Φιλιππίδη φαίνεται να πραγματοποιήθηκε άλλη μία αποτρόπαια πράξη. Ειδικότερα, ο κατηγορούμενος προσφέρθηκε να πάει την καταγγέλλουσα στο σπίτι της με το όχημά του, για να βρεθούν λίγο αργότερα σε ερημική τοποθεσία, στην περιοχή του Ψυχικού, όπου και προσπάθησε να της επιβληθεί βίαια.
«Τον έβλεπα να ξεφεύγει. Άνοιξε το παντελόνι και άρχισε να αυνανίζεται. Του φώναζα να ανοίξει τις πόρτες. Με έπιασε από το σβέρκο και με τράβηξε πάνω του. Έκανα πως παθαίνω κρίση. Χτυπιόμουν! Χέρια… πόδια ..γόνατα… αγκώνες… Υστερία. Σοκ. Κρίση. Στην αρχή του άρεσε. Έβαζε περισσότερη δύναμη και πόθο. Πάρτον! Πάρτον στο στόμα, μου έλεγε σχεδόν αυτιστικά. Μετά από λίγα λεπτά και αφού είχε δίπλα του ένα αγρίμι, άνοιξε την πόρτα και με πέταξε έξω από το αυτοκίνητο. Έπεσα με τα γόνατα […] Με είχε προσβάλει ως γυναίκα, ως ηθοποιό και ως άνθρωπο».
Οι καταγγελίες που δεν πέρασαν στο δικαστήριο
Ταυτόχρονα, τρεις πασίγνωστες γυναίκες από το χώρο της υποκριτικής, η Λένα Δροσάκη, η Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους και η Πηνελόπη Αναστασοπούλου κατήγγειλαν τον Πέτρο Φιλιππίδη για προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας, περιγράφοντας η καθεμία ξεχωριστά την κόλαση που βίωσε, με αποτέλεσμα ο κατηγορούμενος να διαγραφεί από το ΣΕΗ (Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών). Ωστόσο, οι καταγγελίες αυτές δεν πέρασαν επισήμως στο δικαστήριο, λόγω του ότι είχε παρέλθει μεγάλο χρονικό διάστημα από την τέλεση των συγκεκριμένων (αξιόποινων) πράξεων, οπότε και είχαν παραγραφεί.
Η αξιέπαινη κατάθεση της Κάτιας Δανδουλάκη
Στο πρόσφατο παρελθόν, η εξαιρετική Κάτια Δανδουλάκη έδωσε μια νέα οπτική στην υπόθεση, αναφερόμενη σε συνεργασία της με τον Πέτρο Φιλιππίδη, αλλά και τη Λένα Δροσάκη στο θεατρικό σανίδι. Να σημειωθεί, ότι στη συγκεκριμένη παράσταση η Κάτια Δανδουλάκη ήταν θιασάρχης και παραγωγός, ο Πέτρος Φιλιππίδης εκτελούσε χρέη σκηνοθέτη, ενώ η Λένα Δροσάκη ενσάρκωνε κάποιο ρόλο. Στο πλαίσιο της κατάθεσής της, η Κάτια Δανδουλάκη έθεσε ένα πολύ εύλογο ερώτημα, το οποίο θα πρέπει να μας θορυβήσει σαν κοινωνία: «Ποιος θα δει έναν βιασμό;» Κι έτσι, βασιζόμενη σε όσα είδε και σε όσα άκουσε από τη Λένα Δροσάκη, δε μπήκε στη διαδικασία να υπερασπιστεί τον «ισχυρό», τότε, Πέτρο Φιλιππίδη.
Αντ’ αυτού, του έδειξε την πόρτα της εξόδου, δίνοντας ένα ηχηρό μήνυμα σε όλους τους εργοδότες (εντός και εκτός του καλλιτεχνικού χώρου), οι οποίοι καλύπτουν κακοποιητικές συμπεριφορές για να μη ρισκάρουν τα οικονομικά τους συμφέροντα. Μάλιστα, σε δηλώσεις της αργότερα, ανέφερε πως έκανε το αυτονόητο και πως έτσι θα πρέπει να πράττουμε, αντί να θεωρούμε ότι κάποιος είναι «ήρωας» που έπραξε το δέον.
Η Εβελίνα Παπούλια «τελείωσε» με λίγες λέξεις τον Πέτρο Φιλιππίδη
Πριν λίγες μέρες, η ταλαντούχα ηθοποιός Εβελίνα Παπούλια, κλήθηκε κι εκείνη στη δίκη, ώστε να μοιραστεί τα δικά της βιώματα στα χέρια του Πέτρου Φιλιππίδη.
«Παίζω επί σκηνής και ξαφνικά είναι ο Φιλιππίδης πίσω από τις κουίντες. Έχει κρυφτεί κι έχει κατεβάσει το παντελόνι του και μου επιδεικνύει τα γεννητικά του όργανα. Σοκάρομαι. Προσπαθώ να συνεχίσω να παίζω. Δεν αντέδρασα, δεν είπα τίποτα. Έχει συμβεί άλλη μια φορά με τον ίδιο τρόπο. Ίσως είχε συμβεί και τρίτη».
Επιπροσθέτως, η γνωστή πρωταγωνίστρια αναφέρθηκε και σε άλλο ένα περιστατικό, στο οποίο ο Πέτρος Φιλιππίδης προσπάθησε να τη «στριμώξει» στο καμαρίνι του.
«Τώρα συνειδητοποίησα ότι δεν έκανε κάτι παραπάνω, επειδή ήταν γνωστό ότι είμαι αντιδραστική και δεν τον έπαιρνε για άλλη αντικατάσταση», δήλωσε σχετικά.
Αξίζει να αναφερθεί ότι το περιστατικό αυτό έλαβε χώρα πριν τους «Δύο Ξένους», προτού δηλαδή η Εβελίνα Παπούλια γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό. Οι συνήγοροι του κατηγορουμένου, διατηρώντας μια υπερασπιστική γραμμή που βασίζεται στην αποδόμηση των μαρτύρων, προσπάθησε να αμφισβητήσει τα λεγόμενα της Εβελίνας Παπούλια, χωρίς να υπολογίζουν όμως το δυναμισμό και τον τσαμπουκά της.
«Θέλετε να σας περιγράψω την ανατομία των γεννητικών του οργάνων για να με πιστέψετε;», ρώτησε – χρησιμοποιώντας κάπως πιο εκλαϊκευμένες λέξεις και προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων στο δικαστήριο.
Δύο λόγια…
Λόγω της τεράστιας έκτασης που έχει πάρει η υπόθεση, ακούμε πολλές απόψεις κατά καιρούς.
«Ήταν προσβολή προς το δικαστήριο (η ερώτηση της Εβελίνας Παπούλια)». «Είναι ο λόγος της καταγγέλλουσας ενάντια στο λόγο του κατηγορουμένου». «Πώς αποδεικνύεται ότι ο κατηγορούμενος προέβη στις πράξεις αυτές;»
Σαφώς, μέχρι να αποφανθεί το δικαστήριο, πάντα υπάρχει το τεκμήριο αθωότητας και οφείλουμε να το σεβαστούμε, ακόμη κι αν θεωρούμε ότι δεν ευσταθεί σε μερικές περιπτώσεις. Ωστόσο, με αφορμή τις καταθέσεις της Κάτιας Δανδουλάκη και της Εβελίνας Παπούλια, γεννάται το εξής εύλογο ερώτημα: Μήπως το έχουμε παραξηλώσει λίγο με την αποδόμηση των μαρτύρων; Μήπως, πια, το επιχείρημα: «Ο λόγος μου ενάντια στο δικό σου» πρέπει να καταλήξει στον κάλαθο των απορριμμάτων;
Ή μήπως θεωρούν, όσοι ακολουθούν αυτή την υπερασπιστική γραμμή, ότι είμαστε όλοι τόσο τυφλοί, που θα πειστούμε από κάτι τόσο φαιδρό; Πόσο μάλλον, όταν φτάνουν στο δικαστήριο εγκυρότατες καταθέσεις από ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν και αντιθέτως, εκτίθενται, παραθέτοντας μια τραυματική εμπειρία.
Ποιος, λοιπόν, θα δει ένα βιασμό;
Πώς μπορεί να αποδειχθεί έμπρακτα ότι κάτι τέτοιο συνέβη, αν δεν αρκείται η δικαιοσύνη στις δεκάδες μαρτυρίες των θυμάτων;
Ακόμη κι αν κάποια περιστατικά έχουν παραγραφεί, δεν αρκούν για να σκιαγραφήσουν το προφίλ του κατηγορούμενου, ώστε να καταστεί σαφής η ιδιοσυγκρασία του;