Μήπως, τελικά, τα εξουσιοδοτημένα από το νόμο πρόσωπα για την προστασία ημών –των πολιτών– δεν μας προστατεύουν επαρκώς;
Ραγδαία εξελίσσεται η τραγική γυναικοκτονία 28χρονης γυναίκας στους Αγίους Αναργύρους Αττικής από το φονικό χέρι του 39χρονου πρώην συντρόφου της. Μάλιστα, εκτός από το, εξ ορισμού, δυσοίωνο γεγονός αυτό καθαυτό, σοκ και θυμό προκαλεί η στάση του τοπικού αστυνομικού τμήματος και των οικείων αστυνομικών, διότι, παρά τα συνεχή αιτήματα της γυναίκας για συνοδεία κατά την επιστροφή στο σπίτι της, λόγω του ότι φοβόταν για μια ενδεχόμενη επίθεση από την πρώην σύντροφό της, της είπαν ότι δεν υπήρχε κάποιο διαθέσιμο περιπολικό κι έτσι, αναγκάστηκε να καλέσει το 100.
Κατά τη διάρκεια της τηλεφωνικής συνομιλίας με το 100 έξω από το Α.Τ. των Αγίων Αναργύρων, ωστόσο, ο 39χρονος της επιτέθηκε, τραυματίζοντάς την θανάσιμα με μαχαίρι, ενώ η τηλεφωνήτρια έγινε αυτήκοη μάρτυρας στη βάναυση και άδικη δολοφονία. Εν συνεχεία, ο δράστης αυτοτραυματίστηκε στο λαιμό και διακομίστηκε με ασθενοφόρο.
Ένα γεγονός πέρα για πέρα αληθινό, αλλά μοιάζει να ξεπήδησε μέσα από θρίλερ και θέτει επί τάπητος μια ακόμη παθογένεια που μας ταλανίζει εδώ και χρόνια ως κοινωνία.
Οι ήδη υπάρχουσες καταγγελίες και το εγκληματικό ιστορικό
Αξίζει να αναφερθεί, ότι δεν ήταν αυτή η πρώτη φορά που η 28χρονη προσπάθησε να καλυφθεί από το ξεχαρβαλωμένο επιστέγασμα του εγχώριου νόμου. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, το 2020 κατέθεσε μήνυση εις βάρος του 39χρονου για σεξουαλική κακοποίηση, ενώ του είχαν επιβληθεί και περιοριστικά μέτρα.
Εντούτοις, 4 χρόνια αργότερα, αναζητώντας γι’ ακόμη μια φορά προστασία από το μένος του πρώην συντρόφου της, κόπηκε βίαια το νήμα της ζωής της, έξω από έναν χώρο, ο οποίος υποτίθεται ότι γεννά το αίσθημα της ασφάλειας και της δικαιοσύνης.
Κύμα οργής από την κοινή γνώμη– ΕΔΕ διατάχθηκε για να αποδοθούν νομικές ευθύνες
Σε κάθε ευνομούμενη χώρα που μεριμνά για την παροχή ασφαλούς και υγιούς διαβίωσης στους πολίτες της, ορίζονται εκπρόσωποι του νόμου, αρμόδιοι για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας και των παραβατικών συμπεριφορών. Εν προκειμένω, στη χώρα μας, σε μία χώρα που αρνείται διαρκώς να ψέξει τα «παιδιά της», δεν είναι η πρώτη φορά που αστυνομικοί αμελούν εγκληματικά ή, που, σε άλλες περιπτώσεις, προβαίνουν σε κατάχρηση εξουσίας.
Εύλογα, λοιπόν, προκλήθηκε οργή τόσο στο κοινωνικό σύνολο αλλά και μεταξύ στελεχών της Κατεχάκη, ανήμπορα να αντιληφθούν πώς είναι δυνατόν να δολοφονήθηκε έξω από αστυνομικό τμήμα γυναίκα που έσπευσε να ζητήσει βοήθεια. Σε αυτό το πλαίσιο, ο γενικός αστυνομικός διευθυντής Αττικής, Γιάννης Σκούρας, έδωσε εντολή για διενέργεια άμεσης Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης, ούτως ώστε να δοθεί περισσότερο φως στις συνθήκες υπό τις οποίες δολοφονήθηκε άγρια η άτυχη γυναίκα, καθώς επίσης να διαπιστωθούν και οι ευθύνες των παριστάμενων αστυνομικών.
Προς το παρόν, η προανάκριση διενεργείται στη Διεύθυνση Ασφαλείας Αττικής.
Άραγε, θα αποδοθούν ευθύνες αυτή τη φορά ή θα συνεχιστεί ες αεί η αόρατη αγκαλιά του κράτους στους ένστολους;
Μια συνεχώς μεταβαλλόμενη και εξελισσόμενη κοινωνία επιτάσσει αποτελεσματικότητα
Παρά τα αξιοσημείωτα βήματα που έγιναν από σύσσωμη την ελληνική κοινωνία, τα πατριαρχικά κατάλοιπα εξακολουθούν να μας ταλανίζουν εν έτει 2024. Ο ελληνικός λαός, όμως, δεν εθελοτυφλεί, ούτε αγνοεί πια. Αντιθέτως, διαμαρτύρεται, εκρήγνυται και διεκδικεί τα υποτιθέμενα αναφαίρετα δικαιώματα που προσφέρονται σε κάθε κράτος δικαίου.
Αν πράγματι μας αφορά αυτό που συμβαίνει, χρειάζεται να θεσπιστεί μια σειρά αυστηρών μέτρων, ούτως ώστε τα θύματα κακοποιητικών συμπεριφορών να λαμβάνουν την αντιμετώπιση που τους αξίζει:
– Προκήρυξη υποχρεωτικών σεμιναρίων, από ειδικούς ψυχικής υγείας, κοινωνικούς λειτουργούς κ.λπ., για αποτελεσματική διαχείριση καταστάσεων, όπου τα θύματα ζητούν απεγνωσμένα τη συνδρομή της αστυνομίας.
– Νομική κατοχύρωση της γυναικοκτονίας ως έγκλημα και ορισμός ανάλογων ποινών.
– Τακτική και αντικειμενική αξιολόγηση όλων των αστυνομικών σε όλα τα επίπεδα: Αποτελεσματικότητα, ενσυναίσθηση, αίσθημα προσφοράς, προσανατολισμός στη στήριξη των πολιτών, τεχνική κατάρτιση κ.ά.
– Άμεση κατάργηση της άτυπης ασυλίας που προφυλάσσει τους αστυνομικούς και τους τοποθετεί στο απυρόβλητο, με γνώμονα την αντιμετώπιση και αξιολόγησή τους ισότιμα με κάθε πολίτη.
Διότι, θεωρητικά, προστατευόμαστε από τους νόμους, το κράτος ή/και την αστυνομία. Επί του πρακτέου, όμως, τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι προστατευόμαστε προπαντός από την τύχη. Κι αυτό όχι μόνο δεν είναι εντάξει, αλλά αναδεικνύει μια ακόμη παθογένεια που επιβάλλεται να αποτινάξουμε πάραυτα.