Η υπόθεση του Κολωνού αποτελεί μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες στην ιστορία των τελευταίων ετών, ένα κεφάλαιο το οποίο το ανθρώπινο μυαλό προσπαθεί να αποφύγει, ένα κανάλι που αλλάζει γρήγορα.
Στο (καθόλου) φανταστικό βιβλίο “Ελλάδα, η χώρα της συγκάλυψης” θα υπήρχαν πολλές σελίδες να ξεφυλλίσεις. Η υπόθεση του Κολωνού φαίνεται να είναι η τελευταία (μέχρι την επόμενη) που προστίθεται σε αυτό το φανταστικό βιβλίο που μόνο φανταστικά γεγονότα δεν εμπεριέχει μέσα. Σκληρές και επώδυνες ιστορίες. Συγγραφέας αυτού, η ελληνική δικαιοσύνη η οποία δικάζει τους θύτες ή τα θύματα; Τελευταία ακούμε όλο και πιο συχνά την λέξη αποστροφή, την βλέπουμε γραμμένη σε κείμενα ή βλέμματα.
Αποστροφή είναι εκείνο το «έντονο αρνητικό συναίσθημα για κάτι ή κάποιον που σε κάνει να στρέφεσαι προς την άλλη μεριά». Ποια είναι όμως η άλλη μεριά; Στη περίπτωση του 13χρονου πλέον παιδιού από τον Κολωνό, ποια μπορεί να είναι η άλλη μεριά; Πώς μπορείς να αλλάξεις πλεύση; Πώς μπορείς να κάνεις tack (αλλαγή πλεύσης ενός σκάφους όταν πηγαίνει κόντρα στον άνεμο); Άνω τελεία.
Το μεσημέρι της Τετάρτης προβλήθηκε στο πλαίσιο του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης το “Tack”, ένα ντοκιμαντέρ στο οποίο η σκηνοθέτις Βάνια Τέρνερ ακολουθεί τον αγώνα της Αμαλίας προς την δικαιοσύνη και της Σοφίας Μπεκατώρου προς την δικαίωση. Στο τέλος της ταινίας, η μητέρα της Αμαλίας λέει στην κόρη της μια ατάκα που συνοψίζει πολλές από τις σκέψεις μας τον τελευταίο καιρό. Και δυστυχώς αυτή η ατάκα είναι τόσο κοινότυπη που έχει πάψει να αποτελεί σπόιλερ. «Η κοινωνία είναι σάπια». Στην ασφάλεια της σκοτεινής αίθουσας μοιραζόμασταν μια κοινή δυσφορία και απέχθεια κάθε φορά που η μητέρα μιας συναθλήτριας της Αμαλίας προσπαθούσε στην αγόρευσή της ως μάρτυρας να ξεπλύνει τον προπονητή που κακοποίησε την Αμαλία στα έντεκά της χρόνια, καταστρέφοντας μια από τις πιο αγνές περιόδους της ανθρώπινης ύπαρξης, εκείνη της παιδικής ηλικίας.
Όπως αναφέρει και η Σοφία Μπεκατώρου, η Αμαλία έκανε το tack και με την απόφαση της να κυνηγήσει τον κακοποιητή της, άλλαξε πλεύση. Ο δύσβατος δρόμος προς την δικαιοσύνη δεν σβήνει τα χιλιόμετρα του τραύματος, αλλά τα διασχίζει. Μέσα στις αίθουσες του δικαστηρίου τα θύματα επανατραυματίζονται με κάθε πιθανό τρόπο από το ίδιο το σύστημα. Σκηνές που προσπαθούσαν χρόνια να απωθήσουν, εξιστορούνται λεπτομερώς, με τρόπο σαδιστικό. Ο δρόμος της δικαιοσύνης περνάει μέσα από ένα τούνελ αγνώστου μήκους, ίσως δεν τελειώνει και ποτέ. Η ελπίδα προς δικαιοσύνη και κατ’ επέκταση δικαίωση όμως, αποτελεί τον μόνο ίσως φωτεινό σηματοδότη που σου επιτρέπει να συνεχίσεις να ζεις. Μια θαμπή ελπίδα που μοιάζει περισσότερο με μακρινή σκιά, παρά με οτιδήποτε φωτεινό πλέον για το 13χρονο κορίτσι από τον Κολωνό.
Πηγή: Eurokinissi
Στα social media έχει ξεκινήσει ένα trend με το #εγωστα11 αλλά δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να αρχίσουμε να λέμε τι κάναμε στα έντεκα μας χρόνια, γιατί μάλλον περιγράφουμε σκηνικά τα οποία το μικρό κορίτσι από τον Κολωνό δεν είδε ποτέ να συμβαίνουν. «Σε ένα 12χρονο παιδί που το εκμεταλλεύονται ενήλικες δε μπορεί να υπάρχει καμία συναίνεση», ανέφερε στο Κόκκινο 105.5 η δικηγόρος της 13χρονης, Ασπασία Ταραχοπούλου και πρόσθεσε πως «σε έναν βιασμό δεν υπάρχουν μάρτυρες. Η κατάθεση του κοριτσιού που περιγράφει ακριβώς τον βιασμό της είναι ισχυρό αποδεικτικό στοιχείο. Υπάρχει ένα κενό».
Πώς ξεκίνησε ένα 12χρονο παιδί να εκδίδεται αν δεν υπάρχει μαστροπός; Στην κατάθεσή της η 12χρονη αναφέρει πως ο κατηγορούμενος την απείλησε με όπλο. Άρα; Πώς η εισαγγελέας από τη μία δέχεται την ειλικρίνεια του παιδιού κι από την άλλη όχι; Οι ψυχολόγοι και παιδοψυχίατροι τονίζουν πως το παιδί λέει την αλήθεια», σημείωσε η κα Ταραχοπούλου. Άνω τελεία.
Στην κλειστή αίθουσα το μεσημέρι της Τετάρτης μοιραστήκαμε μια ασφάλεια, ένα μικροκλίμα που μέσα από χειροκροτήματα στο Q&A που ακολούθησε νιώσαμε πως βρισκόμαστε στην ίδια μπάντα. Και πράγματι, πιθανότατα και να ήμασταν, εκείνο το δίωρο στην αποθήκη Α’. Όταν φύγαμε από εκεί, διασχίσαμε την Λεωφόρο Νίκης και στα αριστερά μας βλέπαμε την Αριστοτέλους, την πλατεία που μας προσγείωσε στην ωμή πραγματικότητα της χώρας.
Στην Ελλάδα του 2024, μοιράζεσαι μια ασφάλεια σε κλειστές αίθουσες, σε προστατευμένα περιβάλλοντα και αν ποτέ βρεθείς στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή με τους λάθους ανθρώπους, θα δεις την κακοποίησή σου να γίνεται hashtag στα social media, την παιδική σου ηλικία να ρημάζεται και τη γέφυρα προς την δικαιοσύνη να γκρεμίζεται και να μη σε αφήνει να ταξιδέψεις προς την απέναντι μεριά. Από την κακοποίηση μέχρι τα ανεπούλωτα τραύματα, μια εισαγγελική πρόταση δρόμος μακριά.