Αγαπητέ μου Άγιε Βασίλη,
Σου γράφω αυτό το γράμμα, πρωτίστως για να ζητήσω συγγνώμη που δε σε πίστεψα ποτέ. Αν μη τι άλλο δε θα λάβω αυτή την ευθύνη. Η μαμά μου δεν το είχε ποτέ με τις εκπλήξεις και ο μπαμπάς μου ποτέ με την πίστη. Δε θυμάμαι να μιλάμε ποτέ για σένα όταν ήμουν μικρή. Θυμάμαι μόνο να σου γράφω γράμμα και να το αφήνω στο κομοδίνο της μαμάς, γιατί ήξερα πολύ καλά ότι εκείνη θα μου φέρει το νέο CD της Ναταλίας Ορέιρο.
Ήμουν παιδάκι με υπερβολικά ορθολογική σκέψη. Ίσως επειδή τα υπαρξιακά μου με έπιασαν τόσο νωρίς που δεν πρόλαβα να ζήσω καθόλου σε αυτή την όμορφη φούσκα, όπου μια νεράιδα πλήρωνε για να πάρει τα δόντια σου, ένα αστέρι θυσιαζόταν για να πραγματοποιήσει μια ευχή σου και οι τάρανδοι έτρωγαν κουραμπιέδες όσο εσύ, Άγιε Βασίλη μου, κατάφερνες σε μια νύχτα να αφήσεις δώρα σε όλη τη γη.
Ήταν τόσες πολλές οι ερωτήσεις μου. Πώς προλαβαίνεις, πώς μπαίνεις στα σπίτια που δεν έχουν τζάκι, πώς πετάνε οι τάρανδοι, γιατί τα παιδάκια στην Αφρική δεν έχουν να φάνε – αποκλείεται να ήταν ΟΛΑ κακά παιδιά.
Κάπως έτσι, λοιπόν, η μόνη μαγεία που είχαν για μένα τα Χριστούγεννα ήταν αυτή του πρωινού ξυπνήματος για παιδικά, γλυκά και χιονοπόλεμο, η μαμά που ήταν στο σπίτι κάθε μέρα, τα ξαδέρφια που έρχονταν για να κάνουμε μαζί γιορτές, τα χαρτιά που έπαιζα με το μπαμπά δίπλα στο δέντρο και βασικά, το να στολίσω όλο το σπίτι και το βράδυ να κοιτάζω τα φωτάκια να τρεμοπαίζουν.
Είμαι πια 31. Τώρα παίρνω εγώ δώρα στη μαμά μου, δε ρίχνει πια χιόνι – η κλιματική καταστροφή μας δίνει έναν Δεκέμβρη με 25 βαθμούς – δε στολίζω το σπίτι μου και προτιμώ τα φωτάκια σταθερά γιατί αγχώνομαι.
Αλλά ξέρεις κάτι ρε συ Άγιε; Πήρα την απόφαση να σε πιστέψω. Άλλωστε τι έχω να χάσω;
Ξέρεις, φέτος, ήμουν πολύ καλό παιδί. Εντάξει και τις άλλες χρονιές δεν ήμουν κανένα τέρας. Αλλά άλλαξαν πολλά μέσα σ’ ένα χρόνο. Και – πίστεψέ με – μου ήταν τρομερά δύσκολο να παραμείνω καλή. Η ανθρωπότητα, φίλε Βασίλη, με έχει τρομάξει, ταράξει και ντροπιάσει ανεπανόρθωτα αυτό το χρόνο. Κι όμως, εγώ έχω ακόμα ελπίδα. Τώρα εσύ μπορεί να μην τα ξέρεις αυτά, γιατί σε φαντάζομαι στο εργοστάσιο δωροτυλίγματος να επιβλέπεις χαρούμενα ξωτικά. Και αυτή σου η άγνοια είναι ένας λόγος που σε ζηλεύω.
Ως παιδί, είχα δύο μεγάλους φόβους. Το να μην είμαι πια παιδί και το θάνατο της γιαγιάς μου. Το 2022 τσέκαρε πανηγυρικά και τα δυο αυτά κουτάκια μου. Και ήταν πολύ δυνατή η κλωτσιά του όταν η μεγάλη Αθηνά έφυγε τρεις μέρες πριν γίνω 31. Ήταν λες και κάποιος ήθελε ντε και καλά να εμπεδώσω και τους δυο φόβους που πραγματοποιήθηκαν εκείνο το τριήμερο. Και η τούρτα είχε και διάφορα διαδοχικά κερασάκια. Ρωγμές σε ανθρώπους και σχέσεις, νέα ψυχικά αδιέξοδα και ένα ραγισμένο δάχτυλο ποδιού. Μεταξύ μας, το τελευταίο πόνεσε λιγότερο.
Τώρα θα αναρωτιέσαι γιατί δε σου ζητάω μια σκούπα ρομπότ να τελειώνει το γράμμα να πας παρακάτω. Αλλά οφείλω να κάνω ένα μικρό κατς απ, μιας και είναι το πρώτο μου γράμμα σε σένα και πραγματικά δεν έχω ιδέα τι ξέρεις και τι όχι για μένα.
Αυτή τη χρονιά, λοιπόν, την τόσο συνταρακτική για το μέσα και το έξω μου, μπορώ να πω πως αναθεώρησα όλα όσα νόμιζα ότι ήξερα – και πίστεψε με είμαι μεγάλη ξερόλα. Ήταν όμως η πρώτη φορά που άρπαξα τόσο γρήγορα τον εαυτό μου και τον τράβηξα τόσο δυνατά προς τα πάνω. Ποτέ πριν δεν είχα τόση δύναμη, αφού ξάφνιασα και τον ίδιο μου τον εαυτό. Και ξέρεις ποιο ήταν το πιο μαγικό απ’ όλα;
Ότι το παιδί μέσα μου δεν ακολούθησε τη φυγή της γιαγιάς μου. Αντίθετα, τότε ήταν εμφανίστηκε μπροστά μου για πρώτη φορά. Μεταξύ μας, Άγιε Βασίλη. Δεν ήμουν ποτέ παιδί. Ήμουν κυρίως πολύ ώριμη για την ηλικία μου, πολύ τραυματισμένη για τα βιώματα μου και πολύ σιωπηλή πίσω από τη φλυαρία μου.
Φέτος, για πρώτη φορά, λοιπόν, κράτησα αγκαλιά τον εαυτό μου και αποφάσισα να του επιτρέψω να πιστέψει. Ακόμα κι αν είναι σε σένα. Μεταξύ μας και πάλι, είσαι ευκολότερος υποψήφιος από τον Παντοδύναμο.
Έτσι, δε σου στέλνω αυτό το γράμμα για να σου ζητήσω κάποιο δώρο. Σ’ το στέλνω για να σε ευχαριστήσω για όλα τα δώρα που μου έφερες απ’ όταν άρχισα να σε πιστεύω.
Ευχαριστώ λοιπόν. Που η ζωή μου είναι γεμάτη ξωτικά, έτοιμα να τρέξουν σε μένα όταν τα χρειαστώ. Και που ακόμα κι αυτά που είναι μακριά, εξακολουθούν να είναι δίπλα μου… Σ’ ευχαριστώ που βλέπω τα αστεία μου στην τηλεόραση και γελάω με τον εαυτό μου. Που με έκανες να συμπαθώ και τα ανθρώπινα μωρά εκτός απ’ τα γατίσια και έκανες μαμάδες δύο υπέροχες ψυχές που θα κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Σ’ ευχαριστώ που μου έδωσες τη δύναμη να ζητήσω ξανά βοήθεια… Και μπορώ να νιώθω χαρά. Και συγκίνηση.
Που μπορώ να τραγουδάω ξεδιάντροπα και να μιλάω δυνατά. Ευχαριστώ για όσα θεώρησα ποτέ δεδομένα και δεν είναι. Που ζω, αναπνέω, ανθίζω μαζί με τους ανθρώπους μου. Που μπορώ να χαίρομαι με τη χαρά τους και να στέκομαι στα ζόρια τους. Ευχαριστώ που όταν νυστάζω, ξαπλώνω στα ζεστά. Που στο κρεβάτι δίπλα μου κοιμάται εκείνη. Και που μυρίζει τόσο όμορφα.
Σε ευχαριστώ που μου έφερες πίσω το παιδί που φοβήθηκα πως έχασα. Σου υπόσχομαι να μην το αφήσω ποτέ ξανά.
Καλά Χριστούγεννα Άγιε Βασίλη.
Μακάρι να σε είχα πιστέψει νωρίτερα.
Αθηνά, ετών 31 & Αθηνούλα, ετών 7.