Στο νέο της βιβλίο “America the Beautiful?”, η Blythe Roberson αφηγείται το roadtrip που έκανε μόνη της, διασχίζοντας ολόκληρη την Αμερική.
Ένας απολαυστικός συνδυασμός ρεπορτάζ και πολιτιστικού σχολιασμού που μαρτυρά όλα όσα μπορούν να συμβούν όταν μια γυναίκα ταξιδεύει μόνη της οδικώς.
«Ένα ταξίδι χιλίων μιλίων ξεκινά με ένα μόνο βήμα, λένε, αλλά κάνουν λάθος: Ένα ταξίδι χιλίων μιλίων ξεκινά με το να καταλάβεις τι πρέπει να πάρεις μαζί σου», γράφει η Blythe Roberson.
«Πώς πακετάρει κάποιος για ένα ταξίδι απεριόριστης διάρκειας σε μια ήπειρο; Θα έφευγα για μια άνοιξη και ένα καλοκαίρι, επισκεπτόμενη χιονισμένα βουνά και ερήμους. Ήθελα να πάρω ρούχα για να νιώθω ζεστή και ότι είμαι ο εαυτός μου».
«Επίσης, θα ζούσα έξω μόνο με ένα σάκο και θα έκανα μεγάλες διαδρομές χωρίς να χωθώ κάτω από το ντους. Θα έκανα πεζοπορία και θα κολυμπούσα και θα με έπιανε βροχή. Δεν μπορούσα να πάρω τίποτα που δεν μπορούσε να βραχεί ή να λερωθεί. Η ερώτηση που έκανα για κάθε πράγμα που θα έπαιρνα μαζί μου ήταν: “Αυτό το ρούχο θα με σκοτώσει;”».
Όταν η Blythe Roberson, είπε στους δικούς της ότι σκόπευε να κάνει οδικώς τον γύρο της Αμερικής, το πρώτο πράγμα που της είπαν ήταν ότι επρόκειτο να δολοφονηθεί
Έγιναν ακόμη πιο σίγουροι για τον ενδεχόμενο χαμό της όταν τους είπε ότι σχεδίαζε να κάνει ελεύθερο κάμπινγκ στη μέση του πουθενά.
Ήταν πεπεισμένοι ότι αυτό θα οδηγούσε σε πομπώδεις τίτλους ειδήσεων, όπως: «Γυναίκα δολοφονήθηκε ενώ έκανε ελεύθερο κάμπινγκ» ή «Η αγνοούμενη γυναίκα βρέθηκε, τελικά, δολοφονημένη, αφού οι αστυνομικοί αναρωτήθηκαν: “Που θα ήταν το πιο ανόητο μέρος να κατασκηνώσει κανείς;”».
Ανάμεσα σε αυτούς, ήταν και ο πατριός της, ο οποίος πέρασε τις εβδομάδες πριν πετάξει η Roberson στο Σικάγο για να ξεκινήσει το ταξίδι της, προσπαθώντας να την πείσει να μην δανειστεί το παλιό του μαύρο Prius. Όχι, επειδή φοβόταν για το αυτοκίνητο, αλλά επειδή πίστευε πως δεν θα την προστάτευε επαρκώς.
«Το γεγονός ότι θα ήμουν μια μόνη γυναίκα στο δρόμο για μήνες, έκανε τους πάντες – οικογένεια, φίλους, αγνώστους – να σκεφτούν τον βίαιο θάνατο. Εκτός, αν αγόραζα έναν αριθμό απίστευτων προϊόντων που έχουν σχεδιαστεί για να αποτρέψουν αυτό ακριβώς το πράγμα. Διότι, δίνουμε στις γυναίκες συμβουλές για να μην βιαστούν, αντί να δίνουμε στους άντρες συμβουλές για να μην βιάζουν γυναίκες».
Μερικά από τα προϊόντα που της πρότειναν να αγοράσει ήταν οι συσκευές εντοπισμού τοποθεσίας, πιστόλι αναισθητοποίησης και σφυρίχτρα βιασμού.
«Οι συνεχείς προβλέψεις για τον επικείμενο βίαιο θάνατο δεν είναι μόνο μια συναισθηματική πίεση που δεν χρειάζεται να αντιμετωπίσουν οι άντρες πριν βγουν στο δρόμο. Είναι, επίσης, μια οικονομική πίεση. Οι άντρες δεν σκέφτονται ότι θα δολοφονηθούν στα μοναχικά ταξίδια τους, επομένως δεν χρειάζεται να ξοδέψουν 70 δολάρια για ένα όπλο αναισθητοποίησης».
«Δεν έχω ούτε έναν άντρα φίλο που να έχει στην κατοχή του όπλο αναισθητοποίησης ή σφυρίχτρα βιασμού ή του οποίου η οικογένεια, του πρότεινε να αγοράσει αυτά τα πράγματα πριν ξεκινήσει να ταξιδεύει μόνος του».
«Το βιομηχανικό συγκρότημα του αληθινού εγκλήματος θέλει οι λευκές γυναίκες να φοβούνται τα πάντα».
«Το να είσαι γυναίκα συνεπάγεται ορισμένους κινδύνους, αλλά είχα μάθει τρόπους να προσέχω τον εαυτό μου και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί αυτοί οι κίνδυνοι θα ήταν μεγαλύτεροι σε ένα βουνό στη μέση του πουθενά, που δεν περιβάλλεται από κανέναν, απ’ ό,τι είναι στην κανονική μου ζωή στη μέση του Brooklyn, περιτριγυρισμένη από μεθυσμένους άντρες όλων των ηλικιών που στέκονται μπροστά στο διαμέρισμά μου, μιλώντας δυνατά όλη μέρα κι όλη νύχτα».
«Ο πολιτισμός μας έχει επενδύσει τόσο στην ιδέα ότι οι πόλεις είναι επικίνδυνες για τις γυναίκες από μόνες τους, όσο και ο δρόμος. Αν είχα νικήσει τις πιθανότητες για το ένα σκέλος για τόσο καιρό, θα μπορούσε το άλλο να είναι πραγματικά τόσο τρομερό, όσο η κοινωνία το έκανε να φαίνεται;».
Αν μη τι άλλο, ζούμε σε μια κοινωνία που έχει μάθει να ρίχνει την ευθύνη στα θύματα. Ειδικά όταν αυτά είναι γυναίκες
Στις γυναίκες έχει πέσει όλο το βάρος. Να προστατευτούν, να μην προκαλούν, να φυλάγονται. Μήπως, αντί γι’αυτό, να μαθαίναμε στα παιδιά μας από μικρά να σέβονται κάθε είδος ζωής και να αγαπάνε τον συνάνθρωπό τους;
Να τους διδάσκαμε πως είμαστε όλοι διαφορετικοί αλλά αξίζουμε το ίδιο; Ίσως, τότε ο κόσμος μας να ήταν λίγο καλύτερος!
Σκεφτείτε το!