Όλοι έχουμε ορισμένες απαιτήσεις από τις σχέσεις μας.
Και καλά κάνουμε. Με το να θέτουμε υγιή όρια και να έχουμε κάποια στάνταρ, δείχνουμε ότι διεκδικούμε αυτό που μας αξίζει και δεν διαπραγματευόμαστε τα «θέλω» μας. Ωστόσο, ενίοτε οι σύντροφοί μας θέτουν μερικές απαιτήσεις, οι οποίες όχι μόνο είναι 100% μη ρεαλιστικές, αλλά φθείρουν και την ψυχική μας υγεία. Οι απαιτήσεις αυτές έχουν πολλές μορφές – από μία αλλαγή στην εμφάνιση, ένα παράπονο λόγω του ότι αφιερώνουμε «πολύ χρόνο» στην οικογένεια, τους φίλους και τα χόμπι μας, μέχρι τη φροντίδα του σπιτιού, αλλά και του ίδιου του συντρόφου.
Ας δούμε, λοιπόν, τις πιο τραγικές και αστείες απαιτήσεις που, κατά καιρούς, έχουμε ακούσει από σχέσεις μας.
«Πρέπει να είσαι πάντα όμορφ@»
Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν κατά νου ένα πρότυπο για την εξωτερική εμφάνιση του ιδανικού έτερον ήμισυ. Εξάλλου, ποιός δεν θέλει να νιώθει πεταλούδες στο στομάχι όταν αντικρίζει το ταίρι του; Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι ρεαλιστικό, ούτε υγιές να είμαστε με κάποι@ που θεωρεί πως θα είμαστε σέξι με την τσίμπλα στο μάτι – όπως στις ταινίες – ή στο τέλος μιας εξουθενωτικής μέρας. Στο φινάλε-φινάλε, υπάρχουν πολλά στοιχεία σε ένα άτομο, τα οποία υπερτερούν της εξωτερικής εμφάνισης.
Αντίστοιχα σχολιάκια που μπορεί να έχεις ακούσει κατά καιρούς είναι: «Μην έρχεσαι άβαφη» ή «Μη φοράς τόσο φαρδιά ρούχα». Κι εκεί είναι που τ@ δίνεις τα παπούτσια στο χέρι χωρίς δεύτερη σκέψη.
«Μόνο εσύ είσαι υπέυθυν@ για τις δουλειές του σπιτιού»
Παρά τα βήματα προόδου που αναμφισβήτητα έχουν γίνει, υπάρχει, δυστυχώς, ακόμα το στερεότυπο ότι οι γυναίκες είναι, κυρίως, υπεύθυνες για το μαγείρεμα και τις δουλειές του σπιτιού. Μακριά από εμάς, να λέμε, αν και σε πολλά ζευγάρια, μέχρι και σήμερα, αρκετοί άντρες θεωρούν δεδομένο ότι οι γυναίκες θα αναλάβουν σε μεγαλύτερο ποσοστό τις δουλειές του σπιτιού, σε σύγκριση με τους ίδιους.
Εκείνοι απλά «βοηθάνε» λες και δεν ζουν μέσα στο ίδιο σπίτι, ώστε να συμμετέχουν εξίσου. Δεν χρειαζόμαστε βοήθεια, όμως, χρειαζόμαστε έναν σύντροφο-συνεργάτη. Δεν είμαι η μανούλα σου, μεσιέ.
Έρευνες δείχνουν, άλλωστε, ότι οι σχέσεις και οι γάμοι ευοδώνονται όταν υπάρχει ένας δίκαιος καταμερισμός των οικιακών εργασιών.
«Μη βγαίνεις για ποτό με την παρέα σου» – η οποία αποτελείται αυστηρά και μόνο από άτομα του ίδιου φύλου
Οι περισσότεροι άνθρωποι σε σχέσεις, βιώνουν τη ζήλια κάποια στιγμή. Σε φυσιολογικά επίπεδα, η ζήλια δηλώνει πάθος και ενδιαφέρον σε μια ερωτική σχέση. Αν, όμως, η φράση «θα βγω με τους φίλους μου απόψε» βαράει στο κεφάλι τ@ σαν κόκκινος συναγερμός, τότε κάτι δεν πάει καλά. Μπορεί @ σύντροφ@ς σου να νιώθει ανασφάλεια όταν σε βλέπει με τους άντρες φίλους σου, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι έχει το δικαίωμα να σε αποκόψει από τον περίγυρό σου.
Μάλιστα, είναι πολύ χειριστικό να σου ανακοινώνει αυταρχικά ότι «δεν μπορείς να έχεις άντρες φίλους», «πρέπει να ελέγχω το τηλέφωνό σου 1 φορά την εβδομάδα» ή «πρέπει να είμαι παρών όταν βγαίνεις με τις φίλες σου».
«Μην είσαι τόσο μελαγχολική» ή «σταμάτα να αντιδράς τόσο υπερβολικά»
«Είσαι τόσο ευαίσθητη. Τόσο συναισθηματική. Μην αντιδράς τόσο υπερβολικά. Τσιλαρε. Μην μου τα πρήζεις. Πλάκα έκανα, δεν έχεις χιούμορ; Μην είσαι τόσο dramatic. Απλά ξεπέρασέ το!».
Σου ακούγονται οικεία; Πιθανότατα, ναι. Αν στα έχει πει αυτά ο σύντροφός σου, τότε ενδέχεται να είναι χειριστικός. Συγκεκριμένα, σου κάνει «gaslighting» ώστε να πιστέψεις πως οι αντιδράσεις σου είναι τόσο ακραίες και οριακά παρανοϊκές.
Τέτοιες σχέσεις ξεκάθαρα ΔΕΝ θέλουμε.
Θα τα υποστείς ή θα χωρίσεις;
Όλα όσα προαναφέρθηκαν είναι μερικές μόνο από τις παράλογες απαιτήσεις που, κατά καιρούς, έχουμε συναντήσει σε σχέσεις μας. Εντούτοις, το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου είναι αν μπορούμε και θέλουμε να τα διαχειριστούμε όλα αυτά. Διότι, αν αισθανόμαστε ότι μια σχέση έχει αρνητικό πρόσημο, δεν είναι ντροπή να κόψουμε το νήμα. Απεναντίας, θα κάνουμε ένα τεράστιο δώρο στον εαυτό μας.
Κατά γενική ομολογία και βάσει εξομολογήσεων που βλέπουν το φως της δημόσιας σφαίρας, είναι δύσκολο να αλλάξει ένας άνθρωπος. Αν, παραδείγματος χάρη, οι αντιλήψεις του προέρχονται από το Μεσαίωνα και ειναι βαθιά ριζωμένες μέσα του, τότε μόνο μπορεί να προσποιείται ότι συμβαδίζει με τις κοινωνικές επιταγές, χωρίς αυτό να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Τέλος, δεν αποκλείεται να έχουμε πέσει στην παγίδα της ανάγκης για διαρκή ικανοποίηση τ@ συντρόφου, πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα εξασφαλιστεί η ευτυχία. Δεν είναι έτσι. Μια ευτυχισμένη σχέση χρειάζεται απαραίτητα την ισορροπία, το σεβασμό και την ειλικρίνεια ως δομικά υλικά. Διαφορετικά, τα ασταθή θεμέλια, αργά ή γρήγορα, θα υποχωρήσουν μαζί με το συνολικό οικοδόμημα της σχέσης.