“Στην Παλαιά Διαθήκη, ο όρος “αποδιοπομπαίος τράγος”, αναφέρεται στο εβραϊκό έθιμο της εκδίωξης του τράγου στην έρημο, αφού προηγουμένως είχαν μεταφερθεί σε αυτόν συμβολικά όλες οι αμαρτίες του ισραηλιτικού λαού.”
Στη σύγχρονη εποχή, πρόκειται για την εκδίωξη οποιουδήποτε φωνάζει ταυτότητα, οποιουδήποτε ζητάει χώρο ή ταρακουνήσει την καλοδουλεμένη αντίληψη μας περί σωστού και λάθους.
Χρόνια καταπιεσμένες κοινότητες, χρόνια παραμελημένες ολότητες, προχωρούσαν στη σκιά, σκυφτά και τρομαγμένα καθώς κουβαλούσαν επάνω τους όλη την ευθύνη του λάθους. Το λάθος, ξέρεις, είναι λέξη που καίει. Απαγορεύεται. στη χώρα του ποτέ. Τι επιτρέπεται; Μα φυσικά το: “Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια”. Ο γνωστός και μη εξαιρετέος “εθνικός ύμνος” της πατριαρχίας, θα έλεγε κανείς.
Η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και μια ατέλειωτη ανηφόρα με αγκάθια
Για πολλά χρόνια, άτομα με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, θεωρούνταν “άρρωστα” ή “ψυχικά διαταραγμένα”. Πολλοί δε, θεωρούσαν ότι τα παιδιά αυτά προέρχονται από διαταραγμένα παιδικά βιώματα κι έτσι το αναγκαίο για τη διατήρηση της ηρεμίας “απεταξάμην” είχε ως αποτέλεσμα να πετιούνται απευθείας στον Καιάδα.
Τρανό παράδειγμα οι θεραπείες μεταστροφής. Ψευδοεπιστημονικές απόπειρες να επαναφέρουν τη σεξουαλικότητα ενός ατόμου στο “φυσιολογικό”. Μέθοδοι που δεν είχαν, βέβαια, κανένα αποτέλεσμα, παρά μόνο αποδείχθηκαν βλαβερές, σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα ανεπανόρθωτα, για την ψυχική υγεία των ατόμων που τις δέχτηκαν.
«Μου έλεγε να επισκέπτομαι οίκους ανοχής και σιγά σιγά θα έρθει η επιθυμία για γυναίκες. Σταμάτησα να πηγαίνω στο γραφείο της και είχα σκέψεις αυτοκτονίας». Ανώνυμη μαρτυρία του θύματος μιας επαγγελματία ψυχικής υγείας.
Τέτοιες πληροφορίες, τέτοιες πρακτικές, τέτοιες νοοτροπίες είναι σίγουρα αυτές που ενισχύουν την άποψη ότι, η μέρα όπου η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα θα μπορεί να μιλάει ελεύθερα για ταυτότητα κι επιλογή, χωρίς να κινδυνεύει να δεχτεί βία, καχυποψία, περιθωριοποίηση ή στιγματισμό, αργεί να έρθει.
Θα χρειαστεί να παλέψεις. Εσύ. Ανήκεις δεν ανήκεις στην κοινότητα αυτή
Θα χρειαστεί να κολυμπήσεις κόντρα στον άνεμο για να πλεύσεις προς τη μέρα που η αγάπη θα είναι δεδομένη για όλους. Είναι όμως που φοβόμαστε να κολυμπήσουμε σε άγνωστα νερά, είναι που μάθαμε πως είμαστε πιο ασφαλείς εκεί που “πατάμε” και δεν πάμε πιο βαθιά.
Πνιγόμαστε στο άγνωστο και τρέμουμε το ξένο. Ο δρόμος για την ευκολία άλλωστε, είναι ένας. Είναι ανοιχτός, σίγουρος, καθαρός κι έχει όνομα. “Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια” λέγεται. Τα χρόνια, όμως, περνάνε, τα δεδομένα αλλάζουν, οι φωνές δυναμώνουν, οι καρδιές αντέχουν. Ας αλλάξουμε δρόμο. Ας ανοίξουμε καινούριο αν χρειαστεί. Το παλιό μονοπάτι δε μας χωράει όλους.
Το σύνθημα της Γαλλικής Επανάστασης “Ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη” και πλέον, το εθνικό σύνθημα της Γαλλίας, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ, να γίνει γνωστό σε όλους. Αυτό το τόσο απλό τρίπτυχο, πρέπει να γίνει μότο μας, βίωμα και κανόνας. Έχουμε ανάγκη καθεμία έννοιά του, τώρα πιο πολύ από ποτέ.
Το αμάρτημα του να είσαι ΛΟΑΤΚΙ+
Δεν είναι πλέον οκ να στέλνουμε στο πυρ το εξώτερο ό,τι δεν “μας κάνει” για να μπορούμε να αποποιούμαστε των ευθυνών μας. Για να μπορούμε να συνεχίσουμε να βολευόμαστε στη βιτρίνα. Το τζάμι έσπασε κι όποιος δεν πρόσεξε, θα κοπεί.
Η κοινότητα των ΛΟΑΤΚΙ+ όσο πάει και δυναμώνει, ισχυροποιείται και είναι επόμενο να τρομάζει. Έχει περάσει στις προηγούμενες σελίδες της ιστορίας η δαιμονοποίησή τους κι αυτό πρέπει να το αντιληφθεί ο καθένας μας. Η ακραία στιγματιστική νοοτροπία και η επικίνδυνη ηθικολογία των άμεμπτων νοικοκυραίων ευθύνεται για πολλά δεινά γιατί απλώς δε δέχονται να διαταραχθεί το πέπλο της καθωσπρέπει ζωής τους. Βολικό. Μα παλιό. Και ανήθικο. Φτάνει τώρα!
Θέλω να θυμηθείς εκείνη τη φορά που είχες κληθεί να κάνεις μια συζήτηση για ένα θέμα που σε φέρνει σε αμηχανία ή εκείνη τη φορά που μάζεψες τα κουράγια σου και πηγές στον προϊστάμενό σου να του εκφράσεις τα παράπονά σου ή να ζητήσεις αύξηση. Πόσο δυνατά χτυπούσε η καρδιά σου και πόση αγωνία είχες για την αντιμετώπιση;
Πολλή. Με χέρια ιδρωμένα και πόδια που τρέμουν σ’ έχω δει να καρδιοχτυπάς κάθε φορά που έπρεπε να υπερασπιστείς το μέσα σου. Ξέρεις γιατί; Επειδή ο δρόμος ήταν ανοιχτός. Δεν έσκαψες, δεν έσκυψες, δεν έμαθες να ζητάς γιατί πάντα είχες.
Το φως, η κατανόηση και η αποδοχή
Τώρα σκέψου να κληθείς να συζητήσεις ένα θέμα προσωπικής ταυτότητας, να ρίξεις φως σε ένα μέρος του εαυτού σου που σου πήρε χρόνια να κατανοήσεις, να αποδεχτείς, να αγκαλιάσεις. Αυτό λοιπόν το ψυχολογικό ταξίδι που διένυσε ένα άτομο για να φτάσει στον προορισμό του, την αποδοχή, με σκοπό την απελευθέρωσή του ή τη χειραφέτησή του από την καταπίεση, ήρθε η στιγμή να το φωνάξει.
Η διαδικασία αυτή, χρειάζεται θάρρος και δύναμη και κότσια και καθρέφτη και αυτοσεβασμό και αγάπη και αυτογνωσία και κουράγια, πολλά κουράγια. Όσο και να μην συμφωνείς, όσο και να μην καταλαβαίνεις, οφείλεις να σεβαστείς και να αγκαλιάσεις όχι μόνο την επιλογή αυτή καθ’ αυτή αλλά και όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά που μάζεψε για να φτάσει στο σημείο αυτό.
Η αγάπη είναι για όλους
Κάποιοι, ξέρεις, δεν καταφέρνουν να μαζέψουν ούτε τα μισά για να μπορέσουν να πουν ένα όχι ή ένα συγγνώμη, πόσο μάλλον να θέσουν όρια και να αλλάξουν ριζικά τον τρόπο που τους γνωρίζουν οι γύρω τους. Μη βάζεις στον τοίχο τέτοια θαυμαστά χαρίσματα.
Για τους ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπους είναι μια πρόκληση που ιστορικά έχει αποδειχτεί πως δεν αγκαλιάζεται και σε συχνές περιπτώσεις οδηγεί σε ομοφοβική βία, ακραίες αντιδράσεις, ρατσισμό, περιθωριοποίηση. Γιατί να το οδηγήσει η μηδενική σου ενσυναίσθηση στην κοινωνική απομόνωση, στην κακή ψυχική υγεία και την καταπίεση;
Άφησε το παιδί σου να σου μιλήσει, να σου συστηθεί, άφησέ το να σε έχει δίπλα του τη στιγμή που η αποτυχημένη κοινωνία μας το περιθωριοποιεί, το στιγματίζει, το εκμεταλλεύεται. Βοήθησε το να αντιμετωπίσει τις διακρίσεις, την κατάθλιψη, την εκμετάλλευση.
Ζω σημαίνει επιλέγω!
Έλα να ξανασυστηθούμε!
Και για σένα που δεν πείθεσαι, σου’ χω νέα.
Η αγάπη ανήκει σε όλους.
Κι όλοι μπροστά της υποκλινόμαστε.
Αγάπα!
Το χρωστάς στον ίδιο σου τον εαυτό. Το χρωστάς στην ελευθερία και στο μέλλον.