Η φιλοζωία δεν είναι ζήτημα που απευθύνεται στις ευαισθησίες κάποιων λίγων. Είναι θέμα πολιτικό που αφορά τους συγκατοίκους μας σε αυτόν τον πλανήτη.
«Όλα τα ζώα γεννιούνται με ίσα δικαιώματα στη ζωή και στη δυνατότητα ύπαρξης. Ο άνθρωπος οφείλει να σέβεται τη ζωή κάθε ζώου» υπογραμμίζει η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων των Ζώων ήδη από το 1978. Σχεδόν μισό αιώνα πριν κατοχυρώθηκαν τα δικαιώματα των ζώων, όμως η πραγματικότητα δείχνει πως επαναλαμβάνουμε τις ίδιες προβληματικές πρακτικές, διαιωνίζοντας τις «πληγές» τους και την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους.
Είναι χρόνιο πρόβλημα η διαχείριση των αδέσποτων ζώων στην Ελλάδα και φαίνεται άλυτο, με τον αριθμό τους να «αγγίζει» πλέον τα 4 εκατομμύρια, σύμφωνα με την φιλοζωική κοινότητα, καθώς δεν υπάρχει επίσημη καταγραφή από την πλευρά του κράτους κι αυτό από μόνο του λέει πολλά.
Ο αριθμός των αδέσποτων στη χώρα δεν σταματάει να ανεβαίνει, καθώς ό,τι μέτρο έχει παρθεί ποτέ από οποιαδήποτε κυβέρνηση έχει αποτύχει παταγωδώς. Ακόμη και σήμερα συνεχίζουμε στην ίδια δοκιμασμένη και αποτυχημένη τακτική. Τα αδέσποτα ζουν ανάμεσά μας, στο δρόμο, αγωνιώντας καθημερινά για το αν θα βρουν φαγητό και αν θα επιβιώσουν, ενώ πέρα από λίγες φωτεινές εξαιρέσεις, σύσσωμη η κοινωνία κλείνει τα μάτια.
Τι έχει αποτύχει; Η χρηματοδότηση για τη δημιουργία κυνοκομείων από τους δήμους. «Βλέπουμε, μολονότι η Ελλάδα και οι δήμοι και άλλοι ιδιώτες είναι γεμάτοι από κυνοκομεία, ο αριθμός των αδέσποτων έξω αυξάνεται συνεχώς, άρα το κυνοκομείο δεν αποτελεί λύση. Μπορεί να πάρει μέσα 300 ζώα, έξω ζουν όμως χιλιάδες» έχει δηλώσει η πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Νέμεσις για τα ζώα, Νατάσα Μπομπολάκη.
«Η λύση που δεν θέλουν να δουν είναι υποχρεωτικά ο κάθε δήμος να έχει δημοτικό κτηνιατρείο, γιατί εάν ένα κυνοκομείο για να φτιαχτεί με βάση τις προϋποθέσεις που θέλει η ευρωπαϊκή νομοθεσία θέλει 500.000 ευρώ, ένα δημοτικό κτηνιατρείο θέλει 40.000, για παράδειγμα. Ένα κυνοκομείο για να συντηρηθεί ετησίως με περίπου 100 ζώα μέσα θέλει 50.000 ευρώ. Ένα δημοτικό κτηνιατρείο θα θέλει μόνο τον μισθό του κτηνιάτρου και κάποια έξοδα που θα αφορούν φάρμακα και υλικά».
Τι άλλο έχει αποτύχει; Η στείρωση ενός πολύ μικρού αριθμού αδέσποτων, ώστε να είναι καλυμμένοι οι δήμοι από τον νόμο, την ώρα που χιλιάδες ζώα παραμένουν αδέσποτα και αναπαράγονται, με αποτέλεσμα ο αριθμός τους να αυξάνεται κάθε χρόνο και να μην περιορίζονται ποτέ αποτελεσματικά.
Μία από τις προτάσεις που αποτελεί πάγιο αίτημα είναι να δημιουργηθεί το ειδικό σώμα στην ΕΛ.ΑΣ. για Αστυνομία Ζώων, όπως συμβαίνει σε πολλές άλλες χώρες. Η αρμοδιότητα αυτού του σώματος είναι η εφαρμογή και ο έλεγχος των νόμων και τα περιστατικά κακοποίησης και βασανισμού των ζώων που αυξάνονται κι αυτά δραματικά.
Η νομική φωνή των ζώων στην Ελλάδα και οι ευθύνες της Πολιτείας
Η πρωτοβουλία Συνήγοροι για τα Ζώα Ελλάδος δημιουργήθηκε για να καλύψει την ανάγκη για συστηματική, επαγγελματική νομική υποστήριξη των υποθέσεων που αφορούν στην προστασία όλων των ζώων, σε πανελλαδική κλίμακα, με συνέχεια και συνέπεια.
Στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται επίσης περίπου 120 φιλοζωικές οργανώσεις, τις οποίες μπορείτε να αναζητήσετε εδώ. To Dogs’ Voice, για παράδειγμα, ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός για την προστασία των αδέσποτων ζώων στην Ελλάδα, έχει στόχο να στηρίξει φιλοζωικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται σε όλη την Ελλάδα, να προωθήσει αδέσποτα ζώα σε υπεύθυνες υιοθεσίες και να υλοποιήσει προγράμματα για την προστασία των ζώων από παραμέληση, κακοποίηση και ανεξέλεγκτη αναπαραγωγή.
Επιπλέον, ο οργανισμός «Αλληλεγγύη στα Αδέσποτα» προσπαθεί κι αυτός για την προστασία των αδέσποτων ζώων, στοχεύοντας στην προσπάθεια ανεύρεσης τρόπων για την αρμονική συμβίωση ανθρώπων και ζώων στο οικιστικό περιβάλλον. Για να το πετύχουν αυτό δημιουργούν και συμμετέχουν σε δράσεις σίτισης, στειρώσεων, υιοθεσιών, περίθαλψης, προώθησης φιλοξενιών και προστασίας από την κακοποίηση καθώς και στη διαχείριση ή υποστήριξη καταφυγίων για τα αδέσποτα ζώα.
Η φροντίδα, η σίτιση των αδέσποτων ζώων, η υγιεινή και η ευζωία τους, δεν θα έπρεπε να είναι απλά ηθική υποχρέωση του καθένα μας, αλλά πολιτική του κράτους. Δεν αποτελούν ατομική υπόθεση. Που είναι η ευθύνη των Δήμων σχετικά με τα αδέσποτα ζώα; Πώς αντιμετωπίζουμε την κακοποίηση των ζώων; Ποια είναι η κουλτούρα της στείρωσης στη χώρα; Τι γίνεται με την παράνομη εκτροφή και την παράνομη εισαγωγή και πώληση μη ανθρώπινων ζώων; Συμμορφώνονται οι κάτοχοι ζώων συντροφιάς με τους υπάρχοντες νόμους;
Όλα αυτά είναι ερωτήματα και προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα από την Πολιτεία.
Υπάρχει ελπίδα;
Για πρώτη φορά φέτος, η 4η Απριλίου γίνεται επίσημα και Πανελλήνια Σχολική Ημέρα Φιλοζωίας, γεγονός που φέρνει μια αχτίδα ελπίδας, όμως δεν ξέρουμε αν αρκεί αυτό. Η προσπάθεια για την ευαισθητοποίηση των μαθητών/τριών σχετικά με τη συμπεριφορά απέναντι στα ζώα και η εκμάθηση της υπεύθυνης κηδεμονίας ζώου συντροφιάς αποτελούν αξιακές διαστάσεις του πολιτισμού μας και υποδηλώνουν την ποιότητα και το επίπεδο της κουλτούρας μας. Γιατί δεν υπάρχει μόνιμο μάθημα στα σχολεία για το σεβασμό απέναντι στα μη ανθρώπινα ζώα και σε ολόκληρη τη φύση και το περιβάλλον;
Ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός, πραγματοποίησε μεγάλη δράση υποστήριξης των αδέσποτων ζώων που φιλοξενούνται στον Φιλοζωικό Σύλλογο Νέας Φιλαδέλφειας, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων Ζώων. Αυτή η μέρα όμως θα έπρεπε να είναι κάθε μέρα.
Να τονίσουμε σε αυτό το σημείο ότι δεν υπάρχουν μόνο τα ζώα συντροφιάς, τα οποία όταν βλέπουμε στους δρόμους, τα αποκαλούμε αδέσποτα. Υπάρχουν κι άλλες κατηγορίες ζώων που υποφέρουν, τις οποίες ο άνθρωπος έχει ονομάσει ως: παραγωγικά ζώα, ιπποειδή, άγρια ζωή, θαλάσσια ζωή, ζώα σε αιχμαλωσία, ζώα στην έρευνα. Συμπορευόμαστε με όλα τα μη ανθρώπινα ζώα στον πλανήτη Γη, στον οποίο είμαστε απλά φιλοξενούμενοι μαζί με εκατομμύρια άλλες μορφές ζωής, τις οποίες οφείλουμε να σεβόμαστε και να προστατεύουμε.
Η φιλοζωία οφείλει να πολιτικοποιηθεί. Δεν μπορεί να είναι απλά καλοπροαίρετη και συναισθηματική στάση απέναντι στα ζώα συντροφιάς και ο σεβασμός απέναντι στο δικαίωμα στη ζωή για όλα τα ζώα να αποτελεί ηθική και πολιτική στάση. Ο ανθρωποκεντρισμός ως βίαιη συνέπεια της Ανθρωπόκαινου εποχής δεν είναι ούτε αποδεκτή, ούτε βιώσιμη πρακτική.
Ανθρώπινα και μη ανθρώπινα ζώα έχουμε το ίδιο δικαίωμα στην καλή και αξιοπρεπή διαβίωση, την αγάπη και τη χαρά. Καιρός να το αποκτήσουμε.