Πίσω στο Μεσαίωνα φαίνεται να επιστρέφουμε μετά την είδηση ότι μια παρέα στην Πάτρα εξανάγκασε έναν Ρομά με νοητική στέρηση να γονατίσει για να τους πει τα κάλαντα κι έπειτα, του έριξαν εύφλεκτο υλικό, με αποτέλεσμα να πάρει φωτιά.
Μάλιστα, ένας από την παρέα χλεύαζε τον δύστυχο 35χρονο, που μαχόταν με τις φλόγες, ενώ τον βιντεοσκοπούσε μέσω του Instagram.
Με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του 16χρονου Ρομά, Κώστα Φραγκούλη από τα πυρά ενός αστυνομικού, φαίνεται να άνοιξε ο ασκός του Αιόλου για τις ρατσιστικές συμπεριφορές που βιώνουν οι Ρομά, αλλά και άλλοι άνθρωποι που είναι διαφορετικοί κατά κάποιον τρόπο.
Η εξευτελιστική και εγκληματική επίθεση στον άτυχο άνθρωπο
Σύμφωνα με την Εφημερίδα των Συντακτών, την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ένας 35χρονος Ρομά με διανοητική στέρηση μπήκε σε συνεργείο αυτοκινήτων στην Πάτρα. Τότε, μια παρέα που βρισκόταν εκεί, τον ανάγκασε να γονατίσει και να πει τα κάλαντα, όπως υποτίθεται πως ορίζει το έθιμο.
Κατόπιν, κάποιος εξ αυτών του έριξε εύφλεκτο υλικό και του έβαλε φωτιά, ενώ παράλληλα τον κορόιδευε επιδεικτικά και τον βιντεοσκοπούσε μέσω του Instagram.
Οι τελευταίες εξελίξεις γύρω από την υπόθεση και η δήλωση του θύματος που προκαλεί ερωτηματικά
Η εγκληματική αυτή υπόθεση έχει περάσει πλέον στην Εισαγγελία Πρωτοδικών, ενώ οι εμπλεκόμενοι αναμένεται να περάσουν το κατώφλι του εισαγγελέα Πατρών. Από την πλευρά του, ο 35χρονος Ρομά προέβη σε ορισμένες μη αναμενόμενες δηλώσεις:
«Πήγα να πω τα κάλαντα, μοναχός μου. Έκατσα κάτω να πω τα κάλαντα. Δε θέλω κάτι, δε θέλω ούτε πενήντα λεπτά. Τα παιδιά από καλαμπούρι μου πέταξαν φωτιά. Δε θέλανε να με κάψουν, απλά ήταν ένας γύφτος από εμάς που το έβαλε στην εφημερίδα. Από εκεί και πέρα δεν ξέρω τι να πω. Δε θέλανε να με κάψουν».
Αξίζει να αναφερθεί, ότι ο 35χρονος είναι πατέρας 11 παιδιών και δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο της προσπάθειας για αποσιώπηση, προκειμένου να μη λάβει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις το συμβάν.
Στο Μεσαίωνα έκαιγαν τις κοκκινομάλλες, επειδή τις θεωρούσαν μάγισσες
Πάμε για μια σύντομη ιστορική αναδρομή, για να δούμε ότι επί της ουσίας, τίποτα δεν έχει αλλάξει από τη μεσαιωνική εποχή. Όσοι αγαπάτε λίγο την ιστορία, θα ξέρετε πολύ καλά ότι τότε έκαιγαν όσες γυναίκες είχαν κόκκινα μαλλιά, επειδή νόμιζαν ότι ασχολούνταν με ξόρκια και μαγγανείες.
Δε δίσταζαν να εκτελούν στο ψυχρό, χωρίς προφανή λόγο, επικαλούμενοι παιδαριώδεις δικαιολογίες, όπως: «Ανυπακοή», «Μη συμμόρφωση με τους κανόνες» ή επειδή δεν τους άρεσαν τα μούτρα κάποιου. Τόσο απλά.
Έχουμε προοδεύσει, λένε, από τότε.
Για ποια πρόοδο και για ποια ανθρωπιά μιλάμε;
Πρόσφατα, διάβασα κάπου ότι προσφέρεται επιδότηση για την αγορά ηλεκτρικού αυτοκινήτου. Κατά καιρούς, επίσης, βλέπουμε διάφορα «βοηθήματα» για την αγορά συσκευών που δεν ρυπαίνουν το περιβάλλον, ώστε να προοδεύσουμε κι εμείς σαν κράτος.
Ίσως, τελικά, έχουμε τυφλωθεί τόσο πολύ από τις νέες επιταγές των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών, που ξεχάσαμε να διαφυλάξουμε τον πυρήνα μας. Όχι, δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει πρόοδος σε αυτή τη χώρα που λέγεται Ελλάδα μέχρι να αντιληφθούμε τι σημαίνει «ανθρωπιά», «κατανόηση» και «σεβασμός». Μέχρι να γίνουν τα ζητούμενα, αυτονόητα.
Και επανερχόμαστε στην ίδια συζήτηση που έχει γίνει ουκ ολίγες φορές περί αποδοχής της διαφορετικότητας, περί κολάσεως των πράξεων που προσβάλλουν την αξιοπρέπεια των συνανθρώπων μας και περί κατάρριψης του ρατσισμού πάσης φύσεως.
Πόσο μελάνι πρέπει να χυθεί για να κατανοήσει μέχρι και ο τελευταίος ανθρώπινος εγκέφαλος ότι τέτοιες πράξεις πρωτίστως θίγουν εμάς τους ίδιους και έπειτα, μια ολόκληρη κοινωνία στο σύνολό της;
Η ντροπή άργησε μια μέρα
Εκ των πραγμάτων, δεν ξέρω τι μπορεί να συμβαίνει στο διεστραμμένο μυαλό ορισμένων, όμως, ομολογώ ότι εγώ ντράπηκα στο άκουσμα της είδησης. Ντράπηκα για λογαριασμό των «νταήδων» που στοχοποίησαν έναν άνθρωπο διαφορετικής καταγωγής με διανοητική στέρηση. Που τον χλεύαζαν και τον εξέθεταν με τόσο ειδεχθή τρόπο. Ντράπηκα για όσους βιώσαν ή βιώνουν τέτοιες καταστάσεις. Ντράπηκα που ζω σε μία τέτοια κοινωνία.
Κλισέ-ξεκλισέ, όλα αυτά περιστρέφονται γύρω από τον ίδιο άξονα: Αυτόν της άρνησης της αποδοχής, της στενομυαλιάς και του κανιβαλισμού που μας διακατέχει ως όλον.
Πόσο «αστείο» θα ήταν ένα τέτοιο σκηνικό αν συνέβαινε σε σένα;
Θα κλείσω με το αγαπημένο μου επιχείρημα, το οποίο θεωρώ ότι αν φτάσει σε πέντε αυτιά, ίσως ξημερώσει ένα καλύτερο αύριο. Προς πάσα κατεύθυνση – ειδικά για όσους μπορεί να θεωρήσουν ότι ήταν «καλαμπούρι»:
Πόσο θα γελούσες αν συνέβαινε αυτό σε σένα; Φαντάζομαι, θα ξεκαρδιζόσουν αν σου ζητούσαν να γονατίσεις, να τραγουδήσεις κι έπειτα, έπαιρνες φωτιά από το πουθενά.
Δε θα μπορούσες να συγκρατηθείς από τα γέλια αν σε βιντεοσκοπούσαν και σε εξευτέλιζαν, ενώ πάλευες να ξεφύγεις από τις φλόγες.
Ή μήπως όχι;