Πολιτική και νέοι: Γιατί είναι τόσο προβληματική αυτή η σχέση;

Πολλοί από εμάς θυμόμαστε στιγμές της νεαρής μας ηλικίας όπου αγανακτήσαμε και θυμώσαμε, με το αγαθό και αγνό μυαλό μας, γιατί είχαμε βιώσει ή παρακολουθήσει μια αδικία. Μας “έπνιγε το δίκαιο” και δεν μπορούσαμε να δεχτούμε ότι γίνονται τέτοια πράγματα στον κόσμο των μεγάλων. Μεγαλώνοντας, όμως, καταλάβαμε πως η αδικία και το “κακό”, είναι  κύριο χαρακτηριστικό της κοινωνίας. 

Ως κοινωνία, όμως, προσπαθούμε, μέσα από νόμους και κανόνες, να τα πολεμήσουμε. Αυτοί οι κανόνες είναι κάποτε άγραφοι, σε μορφή ηθικών κοινωνικών φραγμών, και κάποτε γραπτοί, σε μορφή νομοθεσιών. Οι γραπτοί περνούν από ένα σύστημα συζήτησης, έτσι ώστε οι νόμοι να είναι όσο πιο αντιπροσωπευτικοί μπορούν. 

Αυτή η διαδικασία, καθώς και άλλες πρακτικές που έχουν σκοπό την εύρεση του πλαισίου στο οποίο θέλουμε να δρούμε ως κοινωνία και ως πολίτες, είναι μέρος του τι αποκαλούμε σήμερα πολιτική. Αλλά, δυστυχώς, αυτή δεν είναι πλέον η εικόνα που έχει ο κόσμος για την πολιτική.

Η πολιτική, οι νέοι και το θέατρο του παραλόγου

Αν ζητούσες από 100 ανθρώπους της γενιάς μας να σου εξηγήσουν τι είναι η πολιτική, οι περισσότεροι θα σου έλεγαν “θέατρο του παραλόγου” με πρωταγωνιστές τους πολιτικούς, οι οποίοι περιτριγυρίζονται συνεχώς από σκάνδαλα διαφθοράς και παρουσιάζονται ως ολιγάρχες και όχι ως υπηρέτες του δήμου.

Εντωμεταξύ, αντί ο λόγος και οι έννοιες που χρησιμοποιούν αυτά τα άτομα να βοηθά στο να καλλιεργήσουν το λαϊκό έρεισμα και το αίσθημα ασφάλειας που θα έπρεπε ιδανικά να εμπνέει ένας πολιτικός εκπρόσωπος, εν τέλει συντελούν στην σύγχυση των πολιτών.

Σε αυτό όλο το θεατρικό, φυσικά υπάρχουν και αξιότιμοι συμμετέχοντες και σκηνές με θετικό πρόσημο. Αυτά, όμως, τα επιτεύγματα της πολιτικής σκηνής επισκιάζονται από τον φανατισμό και την πόλωση των πολιτών, την έλλειψη σεβασμού προς την διαφορετική γνώμη και τις ανούσιες κομματικές αντιπαραθέσεις, που στόχο δεν έχουν την εύρεση της καλύτερης λύσης αλλά την κατεδάφιση της αντίθετης άποψης.

Κάπως έτσι, καλιεργήθηκε η κουλτούρα απάθειας της Gen Z προς την πολιτική. Κάπως έτσι, ξεχάστηκε το αληθινό νόημα της πολιτικής και αντικαταστάθηκε με ένα “reality show”. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να διαπιστώσει ο οποιοσδήποτε μέσα από μερικές χαλαρές συζητήσεις σε παρέες νέων, ή κοινώς σε “κουβέντες του καφενέ”.

Είναι ανούσιες οι πολιτικές συζητήσεις σε μία παρέα;

Ένα από τα προβλήματα που εντοπίσαμε σε αυτού του είδους τις άτυπες συζητήσεις νέων είναι η κουλτούρα αμάθειας και ημιμάθειας που επικρατεί. Αυτό οφείλεται, κυρίως, στην έλλειψη επαρκούς πολιτικής αγωγής από τα εκπαιδευτικά συστήματα.

Οι νέοι σήμερα σχηματίζουμε συνήθως απόψεις για την πολιτική μόνο μέσα από συζητήσεις, αναρτήσεις στα social media ή άλλες άτυπες μορφές ενημέρωσης. Επομένως, η λανθασμένη εικόνα της πολιτικής και οι κουλτούρες απάθειας, ημιμάθειας και αμάθειας ωθούν τους νέους ακόμη πιο μακριά από τα κοινά.

Αυτό είναι που παρακίνησε και εμάς – τον Παναγιώτη και εμένα, δύο εκπροσώπους της Gen Z γενιάς- να δημιουργήσουμε το APLA.cy, με σκοπό να αλλάξουμε την εικόνα της πολιτικής στα μάτια των νέων μέσω της ενημέρωσης. Μέσα από την πλατφόρμα αυτή, κάνουμε την πολιτική πιο απλή και πιο κατανοητή για τους νέους της Κύπρου.

Προσπαθούμε μέσα από διάφορες δραστηριότητες να αναδείξουμε την σημασία της υγιούς ενασχόλησης με τα κοινά και την σημασία της πολιτικής σε κάθε τομέα της ζωής μας. Το σημαντικότερο ζήτημα όμως που πρέπει να κατανοήσουν αρχικά οι νέοι, και κυρίως οι Gen Z, είναι το τι σημαίνει το να συμμετέχεις στα κοινά.

@econwithsarah

#greenscreen how are millennial and Gen Z voters are becoming more progressive… not less #dc #economics #data #breakingnews

♬ original sound – Econ with Sarah

Μπορούμε να συμμετέχουμε όλοι;

Η απάντηση είναι απλή, όχι μόνο μπορούμε αλλά είναι και το καθήκον μας ως πολίτες της κοινωνίας. Η υγιής συμμετοχή προϋποθέτει επαρκής ενημέρωση η οποία δεν χρειάζεται να περιλαμβάνει όλα τα πολιτικά ζητήματα μιας χώρας, ούτε πολλές ώρες διαβάσματος. Είναι εύκολο κάποιος να κατανοήσει τι είναι η πολιτική, ποια είναι τα σημαντικά ζητήματα που απασχολούν όλους και ποια απασχολούν το συγκεκριμένο άτομο.

Το επόμενο βήμα είναι η συζήτηση, ένας εποικοδομητικός διάλογος με τους γύρω μας, έτσι ώστε να κατανοήσουμε απόψεις και να διαμορφώσουμε τις δικές μας. Όταν ένα άτομο διαμορφώσει μια άποψη θα πρέπει να την εκφράσει, είτε μέσω της κάλπης, είτε δια άλλων μέσων δημόσιας συζήτησης και διαμόρφωσης πολιτικών στρατηγικών.

Η συμμετοχή στα κοινά και η δύναμη που αυτή σου δίνει στο να έχεις λόγο για το μέλλον το δικό σου και των γύρω σου δεν προϋποθέτει συνεχές απασχόληση. Προϋποθέτει απλά μια προσπάθεια κατανόησης του ρόλου που έχουμε ως όντα ενός κοινωνικού συνόλου.

Yπάρχει ελπίδα ακόμη για την διαμόρφωση μιας νέας εικόνας της πολιτικής, το μόνο που χρειάζεται είναι η αλλαγή της κουλτούρας του “δεν ξέρω, δεν με αφορά”. Πρέπει να επανακτήσουμε αυτό το αγνό νεανικό συναίσθημα του “με πνίγει το δίκαιο”.

Γνωμούλα;
+1
0
Έκλαψα
+1
0
Βαριέμαι
+1
0
Νευρίασα
+1
0
Αγαπώ
+1
0
Σοκαρίστηκα