Γι’ άλλη μια φορά, ένας υποτιθέμενος εκπρόσωπος του νόμου, αποφασίζει να πάρει το νόμο στα χέρια του.
Θύελλα αντιδράσεων έχει προκαλέσει η δολοφονία του 17χρονου Χρήστου στη Βοιωτία από τα χέρια αστυνομικού, με τις αποκαλύψεις να διαδέχονται η μία την άλλη γύρω από τις συνθήκες που κόστισαν τη ζωή στον νεαρό Ρομά. Ο Χρήστος είναι ο τρίτος Ρομά στη σειρά που χάνει τη ζωή του από τα χέρια της αστυνομίας.
Παραμένει ακόμα ανοιχτή η συλλογική πληγή από τον χαμό του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη, ο οποίος εκτελέστηκε εν ψυχρώ από αστυνομικό, επειδή έφυγε από βενζινάδικο χωρίς να πληρώσει το ανάλογο αντίτιμο. Η οργή εκδηλώνεται τόσο με πορείες διαμαρτυρίας, όσο και με τοποθετήσεις ενάντια στην αστυνομική βία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τις τελευταίες ώρες, έχει κάνει το γύρο του διαδικτύου ηχητικό ντοκουμέντο, το οποίο φαίνεται να δίνει περισσότερο «φως» στην υπόθεση.
Το ηχητικό ντοκουμέντο που πληγώνει ανεπανόρθωτα κάθε πτυχή της ανθρωπιάς
Ο Alpha δημοσιοποίησε το επίμαχο βίντεο, το οποίο αποκαλύπτει τους διαλόγους μεταξύ των αστυνομικών και των επιβατών του καταδιωκόμενου οχήματος, καθώς επίσης και την οργή που εξέφρασαν οι αυτόπτες μάρτυρες. Στο ηχητικό ντοκουμέντο, μεσολαβούν επτά δευτερόλεπτα από τη στιγμή που ο αστυνομικός φωνάζει: «Πίσω, πίσω!» και «Σταμάτα ρε!» στον οδηγό, προτού σπάσει το τζάμι και πυροβολήσει.
Έπειτα, ουρλιαχτά και κραυγές: «Τον σκότωσες! Γιατί Θεέ μου, γιατί… Τι σου έκανε το παιδί για να το πυροβολήσεις… Γιατί το κάνατε; Ένα ασθενοφόρο παιδιά γρήγορα», φωνάζουν τα άτομα που βρίσκονταν μαζί με τον 17χρονο.
Τότε, έγιναν απόπειρες για να δικαιολογηθεί η αποτρόπαια αυτή πράξη – ενδεχομένως από τον αστυνομικό που τράβηξε τη σκανδάλη – γράφοντας τον αιματηρό επίλογο για τον Χρήστο.
Οι πορείες διαμαρτυρίας εξαπλώνονται
Έχουν ήδη σημειωθεί επεισόδια οργής και θυμού από ομάδες Ρομά, με χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτά στη Μενεμένη και στην Περαία Θεσσαλονίκης, όπου στήθηκαν οδοφράγματα, ενώ έκαιγαν λάστιχα και πετούσαν αντικείμενα στις αστυνομικές δυνάμεις. Αντίστοιχα επεισόδια έλαβαν χώρα σε Ασπρόπυργο, Μέγαρα και Θήβα.
Οι σφαίρες στοιχίζουν ανθρώπινες ζωές, αλλά και συνειδήσεις
Την υπεράσπιση του αστυνομικού που αφαίρεσε τη ζωή του ανήλικου Χρήστου ανέλαβε ένας δικηγόρος γνωστός για την αποδόμηση των μαρτύρων, ώστε να αθωωθεί ή να «πέσει στα μαλακά» ο δράστης. Εξάλλου, είχε αναλάβει και τον Επαμεινώνδα Κορκονέα, τον αστυνομικό που δολοφόνησε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Είναι λυπηρό το πώς επαναλαμβάνεται η ιστορία σε ορισμένες περιπτώσεις.
Εντούτοις, ασχέτως με το τι ορίζει ο νομοθεσία και το πώς επηρεάζονται οι δικαστικές αρχές για να καταλήξουν στην απόφαση, υπάρχει κάτι ανώτερο, κάτι που μας «τσιγκλάει», σε πολλές περιπτώσεις, πριν κοιμηθούμε. Στο χωριό μου, το ονομάζουν «συνείδηση» και δεν κρίνεται απαραίτητη η κατοχή κάποιου πανεπιστημιακού τίτλου για να καταστεί σαφής η σημασία του. Είναι μια λέξη που την ακούς από αναλφάβητες γιαγιάδες, οι οποίες δεν πήγαν σχολείο, αλλά έμαθαν να εκτιμούν τη ζωή.
Η έννοια της συνείδησης, λοιπόν, διακρίνεται σε προσωπική και συλλογική. Η προσωπική συνείδηση είναι εκείνο το «καμπανάκι» που ακούμε όταν έχουμε αδικήσει κάποιο άτομο, ακούσια ή εκούσια, και αισθανόμαστε την ανάγκη να απολογηθούμε. Για τη συλλογική συνείδηση χρειάζεται να χυθεί πολύ περισσότερο μελάνι, καθώς είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το πώς αντιδρούμε ως κοινωνία κάθε φορά που χάνεται άδικα μια ζωή, κάθε φορά που καταπατώνται τα δικαιώματά μας και κάθε φορά που επικαλούμαστε τις αρχές του «ωχαδερφισμού», κλείνοντας τα μάτια σε ό,τι θεωρούμε πως δεν μας αφορά άμεσα.
Αγνοούμε, όμως, πως κάθε φορά που μια αστυνομική σφαίρα στερεί μια ανθρώπινη ζωή, μοιραία τραυματιζόμαστε συλλογικά, αφού η δικαιοσύνη άργησε άλλη μια μέρα.
Ίσως είχε δίκιο ο Χατζιδάκις στους στίχους του «Κεμάλ» – αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.